Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν και οι Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος Πολιτισμού, και Γιώργος Μαυρίκος, γενικός γραμματέας της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας.

Μέσα από μουσική, βίντεο και παρεμβάσεις της Κατερίνας Στύλου, μέλους του ΚΣ της ΚΝΕ και επικεφαλής της Επιτροπής Πολιτισμού, και του ίδιου του Φώντα Λάδη, αναδείχτηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το περιεχόμενο της εκδήλωσης. Δεν ήταν μόνο μια εκδήλωση τιμής, αλλά είχε και το σκοπό, μέλη και φίλοι της ΚΝΕ να έρθουν σε βαθύτερη επαφή και να γνωρίσουν καλύτερα το πρωτοπόρο έργο καλλιτεχνών που στρατεύονται με τους αγώνες του εργαζόμενου ανθρώπου, εμπνέονται από αυτούς και αυτό το αποτυπώνουν στην τέχνη τους.

Στην εκδήλωση μίλησε και ο ίδιος ο Φ. Λάδης

Στην εκδήλωση ακούστηκαν μελοποιημένα ποιήματα από τον δίσκο «Γράμματα από τη Γερμανία» σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Τα συγκεκριμένα τραγούδια τα έγραψε σε ηλικία 23 ετών το 1966 και περιγράφουν στιγμές από τη ζωή των μεταναστών στη Γερμανία. Κυκλοφόρησαν σε δίσκο μετά την πτώση της δικτατορίας. Μάλιστα, για πρώτη φορά ακούστηκαν και δύο τραγούδια που δεν περιλαμβάνονται στο δίσκο, αλλά τα βρήκε πολλά χρόνια αργότερα ο ποιητής στο αρχείο του Μ. Θεοδωράκη. Ακούστηκαν ακόμα τραγούδια από τους δίσκους «Τα τραγούδια μας» σε μουσική του Μάνου Λοΐζου και «Τα τραγούδια της λευτεριάς» σε μουσική του Θάνου Μικρούτσικου. Τα παραπάνω παρουσιάστηκαν από μουσικό σχήμα που συγκροτήθηκε ειδικά για την εκδήλωση. Συμμετείχαν οι τραγουδιστές Δημήτρης Κανέλλος, Μαίρη Μπαχτιάρογλου και Αντώνης Φρόνιμος, καθώς και οι μουσικοί Τάσος Τσάκος (πιάνο), Περικλής Μαλακατές (μπάσο), Ζαχαρίας Γερασκλής (μπουζούκι), Παύλος Παπαναστασάτος (μπουζούκι, κιθάρα), Δημήτρης Γιαννούχος (κρουστά). Τέλος, παρουσιάστηκαν - για πρώτη φορά - αποσπάσματα από την ποιητική συλλογή «Καθημερινός Φασισμός», που απέδωσαν έξοχα ο τραγουδιστής Απόστολος Ρίζος και στο πιάνο ο συνθέτης Γιώργος Κομπογιάννης.

«Οι πιο πολλοί γνωρίζουμε τον Φώντα Λάδη μέσα από τους στίχους αρκετών από τα πιο σπουδαία πολιτικά και εργατικά τραγούδια των τελευταίων δεκαετιών. Ολοι έχουμε τραγουδήσει τα ποιήματά του. Εχουν σημαδέψει βασικούς σταθμούς της ιστορίας του εργατικού - λαϊκού κινήματος στη χώρα μας, από τη μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα. Γι' αυτό μας συντροφεύουν "στη δουλειά και στον αγώνα", στις απεργιακές συγκεντρώσεις, στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Κοσμούν τα συνθήματα στα πανό και τους τοίχους των σχολείων, των σχολών μας. "Τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον". Μας έχουν γεμίσει αισιοδοξία και πείσμα να δώσουμε μέχρι και τις μάχες των Οικονομικών Εξορμήσεων τα "δέκα μάρκα ακόμα" που "έστειλε στο Κόμμα" ο εργάτης από τη Γερμανία. Αισθανόμαστε περηφάνια που ανήκουμε στο δέντρο που "έχει κόκκινα τα φύλλα και ολόγλυκα τα μήλα" και που "δε λυγάει κι όλο φυλλωσιές πετάει".

Η δημιουργία του Φώντα Λάδη έχει αυτή την αιχμηρή γραφή. Κοιτάει κατάματα τη ζωή και τις ανάγκες της. Κοιτάει όλα τα φάσματα της ανθρώπινης ζωής.

Οπως έχει δηλώσει ο ίδιος στον "Ριζοσπάστη" μπροστά στο 42οΦεστιβάλ της ΚΝΕ: "Η νεολαία, από μόνη της, είναι συνώνυμο της τόλμης. Πολύ περισσότερο, το χαρακτηριστικό αυτό αρμόζει στην προοδευτική, την επαναστατική νεολαία. Το ίδιο και η τέχνη. Αληθινή τέχνη σημαίνει όχι μόνο ταλέντο και σκληρή δουλειά, όχι μόνο έμπνευση και άντληση από την παράδοση, αλλά κυρίως σημαίνει τόλμη, κοίταγμα προς τα μπρος, πρωτοτυπία, πείραμα".

Ο Απ. Ρίζος με τον Γ. Κομπογιάννη

Στην παρέμβασή του, ο Φ. Λάδης ανέπτυξε μια γόνιμη συζήτηση με το κοινό γύρω από ερωτήματα όπως «μπορεί και πώς η Τέχνη να πάει κόντρα στον χειμώνα», «τι είναι πρωτοπόρο και επαναστατικό στην Τέχνη», «μπορεί η Τέχνη ν' αλλάξει τα πράγματα», αλλά και πιο προσωπικά όπως για τη σχέση του με τον αξέχαστο Μάνο Λοΐζο. Τη βάση αποτέλεσε η συνέντευξη που έδωσε ο δημιουργός στον «Ριζοσπάστη» το περασμένο Σαββατοκύριακο.

Σε ερώτηση για το πώς έγραψε τα «Γράμματα στη Γερμανία», όπου περιγράφονται στιγμές από τη ζωή των μεταναστών στη Γερμανία, χωρίς να έχει πάει ποτέ ο ίδιος εκεί, ο δημιουργός απάντησε:

«Δεν χρειάζεται να έχεις βιώσει κάτι, για να γράψεις γι' αυτό. Και αν θες και πιο απόλυτα, γιατί μου αρέσει πάντα όχι μόνο στο στίχο, αλλά και στις απόψεις να προβοκάρω. Οχι μόνο δεν χρειάζεται, αλλά είναι πολύ δύσκολο, ίσως άχαρο να γράφεις Τέχνη και να εκφράζεσαι για κάτι που το έχεις βιώσει. Θα σε ρωτήσω. Πρέπει να έχεις κάνει φυλακή, για να γράφεις για τους φυλακισμένους; Να μη γράψουμε τότε για τους άστεγους. Θα μου πεις θα γράψεις για τον άστεγο, πώς τον βλέπεις εσύ, αλλά μπορείς να γράψεις πώς νιώθει ο άστεγος; Είναι πολύπλοκο. Εγώ πιστεύω πώς μπορείς να γράψεις και πώς νιώθει ο άστεγος ανάλογα με το αν έχεις το ταλέντο, αν δουλέψεις πολύ σε αυτό.

Δε νομίζω ότι χρειάζεται. Δεν καθόμουν εδώ στο Κολωνάκι και έγραφα τα "Γράμματα στη Γερμανία". Κάθε μέρα διάβαζα όλα τα γράμματα που στέλνανε εργάτες στην "Αυγή", τι έλεγαν, παρακολουθούσα. Είχα κάνει στη Δράμα σχολείο, που οι συμμαθητές μου ήταν από καπνοτόπια και οι γονείς τους ήταν μετανάστες. Δεν χρειάζεται δηλαδή να έχεις ζήσει αυτό που περιγράφεις, είναι εκατομμύρια τα πράγματα που ο καλλιτέχνης έχει μέσα του...».

• Το πρόγραμμα εκδηλώσεων στο Στέκι Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας της ΚΝΕ συνεχίζεται σήμερα, στις 21.00, με την ομάδα «Εκτός Σχεδίου», που θα παρουσιάσει τη θεατρική παράσταση «Lebensraum - Ζωτικός Χώρος».

«Οι μέρες της Κομμούνας» (Δευτέρα - Τετάρτη στις 22.15) είναι ένα επικό λαϊκό έργο με τη μουσική του Χανς Αϊσλερ και πρωταγωνίστρια την σπουδαία ηθοποιό και τραγουδίστρια - ερμηνεύτρια του Μπρεχτ, Γκίζελα Μάι.

Ο Μπρεχτ έγραψε το έργο «Οι μέρες της Κομμούνας» το 1948 - 1949, όταν είχε φύγει από τις ΗΠΑ για τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, και η πρώτη παραγωγή του έργου έγινε από τη θεατρική εταιρεία του Μπρεχτ το 1956. Το έργο παρουσιάζει ένα πανόραμα της ζωής στην Κομμούνα. Είναι ένας κόσμος εργατικών συνοικιών στην Πιγκάλ. Εκεί, μαζί παλεύουν και προσπαθούν να μάθουν πώς να ξανασκεφτούν τη ζωή σε μια αληθινά δημοκρατική κοινωνία. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που στο τέλος θα καταλήξουν να αγωνίζονται και να πεθαίνουν στους δρόμους του Παρισιού.

Θέτει το ζήτημα της εργατικής εξουσίας και της εργατικής πρωτοπορίας, προτρέποντας τον θεατή να αναρωτηθεί και να βρει τρόπους για να αλλάξει τον κόσμο.

«Η Νέα Βαβυλώνα» (1929) των Κόζιντσεφ και Τράουμπεργκ, (Τρίτη - Παρασκευή στις 17.00) ήταν προϊόν της περίφημης «Φάμπρικας του Εκκεντρικού Ηθοποιού», μίας από τις πιο φημισμένες πειραματικές - ερευνητικές ομάδες του σοβιετικού κινηματογράφου, που είχε ως σύνθημά της το «Επανάσταση στην Τέχνη». Η μεγαλειώδης Ρωσική Πρωτοπορία, που ήξερε θαυμάσια να δίνει επαναστατική μορφή στο επαναστατικό περιεχόμενο.

Μια ταινία καθαρά ιστορική και ωστόσο καθόλου αναπαραστατική. Το φιλμ περισσότερο αναπαράγει το κλίμα, την αίσθηση του αγώνα, την ένταση της αιματηρής διαμάχης και πάνω απ' όλα την πάλη των δύο αντιμαχόμενων τάξεων. Η ταινία αντιπαραβάλλει σε διάφορες σκηνές τον παρακμιακό και άσωτο τρόπο ζωής της μπουρζουαζίας με τον αγώνα των εξεγερμένων.