Ενας χρόνος συμπληρώνεται στις 24 Σεπτέμβρη από το θάνατο του αγαπημένου μας συντρόφου Γιώργη Μωραΐτη, Ρουμελιώτη κομμουνιστή, μαχητή του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού, δημοσιογράφου του «Ριζοσπάστη» και συγγραφέα. Στέλεχος του Κόμματος για 75 χρόνια, ο Γ. Μωραΐτης διετέλεσε μέλος της ΚΕ από το 9ο έως και το 13ο Συνέδριο, ενώ υπήρξε μέλος της διεύθυνσης και της αρχισυνταξίας του «Ριζοσπάστη».

Η ζωή του όλη ταυτίστηκε με το Κόμμα, το οποίο υπηρέτησε από όποια χρέωση του ανατέθηκε, μέχρι την τελευταία του πνοή. Τιμώντας αυτή τη μεγάλη προσφορά του στο Κόμμα, στο κίνημα, στο λαό, η Οργάνωση Περιοχής Ανατολικής Στερεάς - Εύβοιας του ΚΚΕ οργάνωσε εκδήλωση προς τιμήν του Γιώργη Μωραΐτη στη Λαμία το Νοέμβρη του 2018, δύο μήνες μετά το θάνατό του.

Στην εκδήλωση εκείνη, όπου παρευρέθηκαν αντιπροσωπεία της Ενωσης Φίλων Μνήμης Διαμαντή και εργαζόμενοι από τον «Ριζοσπάστη», ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας παρέδωσε τιμητική πλακέτα στην συντρόφισσα του Γ. Μωραΐτη, Ολγα.

Ο Γιώργης Μωραΐτης γεννήθηκε στη Βοδονίτσα (Μενδενίτσα) Λοκρίδας στις 3/3/1927. Το 1942 οργανώθηκε στην Ενωση Νέων Αγωνιστών Ρούμελης (ΕΝΑΡ), το 1943 στην ΕΠΟΝ και το 1944 κατετάγη στον ΕΛΑΣ. Πήρε μέρος στη Μάχη της Αθήνας το Δεκέμβρη του 1944. Κατετάγη στον ΔΣΕ το Μάρτη του 1947, στο Αρχηγείο Παρνασσίδος, με επικεφαλής τον Διαμαντή.

Στην πολυτάραχη ζωή του, βρέθηκε αντιμέτωπος με διώξεις, εξορίες, φυλακές και καταδίκες σε θάνατο, όπως και χιλιάδες άλλοι αλύγιστοι αγωνιστές, στελέχη και μέλη του ΚΚΕ. Είτε στην πολιτική προσφυγιά είτε στην Ελλάδα, πρώτα με το ντουφέκι και μετά με την πένα του, ο σύντροφος Γιώργης υπερασπίστηκε την υπόθεση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Το ίδιο έκανε σε όλες τις κρίσιμες φάσεις για το Κόμμα, συμβάλλοντας στη διατήρηση των επαναστατικών του χαρακτηριστικών.

Από το 1974 τοποθετήθηκε στη διεύθυνση και την αρχισυνταξία του «Ριζοσπάστη», ενώ από το 1991 έως το 2004 ήταν μέλος της διεύθυνσης της εφημερίδας. Επίσης διετέλεσε πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αντιστασιακών Οργανώσεων (ΠΟΑΟ) και αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ). Εχει γράψει 12 βιβλία και έχει τιμηθεί με Μετάλλιο από το Ανώτατο Σοβιέτ στα σαραντάχρονα της Αντιφασιστικής Νίκης.

• Στον ένα χρόνο από το θάνατο του Γιώργη Μωραΐτη (24/9/2018), η συντρόφισσά του Ολγα προσφέρει στο ΚΚΕ 300 ευρώ μέσω ΚΟΒ «Ριζοσπάστη».

Την έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ επισκέφτηκε την Παρασκευή ο Τούρκος αγωνιστής δήμαρχος της πόλης Ντερσίμ, Φατίχ Μεχμέτ Ματσόγλου, ο οποίος στηρίχτηκε από το ΚΚ Τουρκίας, όπου είχε συνάντηση με τη Διατμηματική Επιτροπή της ΚΕ για την Τοπική Διοίκηση. Επικεφαλής της αντιπροσωπείας του ΚΚΕ ήταν ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ και δημοτικός σύμβουλος στο δήμο Αθήνας. Παραβρέθηκαν συνεργάτες του Τούρκου δημάρχου και ο Μουράτ Ακατ, στέλεχος του ΚΚ Τουρκίας. Στη συνάντηση έγιναν αλληλοενημέρωση και ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών.

Μια ερασιτεχνική φωτογραφία και οι σκέψεις ατέλειωτες! Κάποτε στην Αμερική, Πρωτομαγιά 1978, Union Square, Νew York, εκεί στην πλατεία του Συνδικάτου (UNIONSQUARE)! Στα αριστερά ένας Τούρκος, στο βάθος η μιγάδα Αφρο-αμέρικαν και στη μέση, ο νέος με ρίζες και μυαλά της Κεφαλονιάς του Μαρίνου Αντύπα, του Ν. Καβαδία και του Α. Αμπατιέλου, όπως ο ίδιος έλεγε.

Εκεί λοιπόν, στην πλατεία του Συνδικάτου, Ελληνες, Τούρκοι, Ιταλοί μετανάστες, εργάτες από τόσα και τόσα διαφορετικά έθνη, πέρα από φυλετικές διαφορές, ενωμένοι αναδεικνύουν την ταξική υπόσταση της εργασίας στην πραγματική της διάσταση, δείχνουν τη λεωφόρο του μέλλοντος! Ηταν μια συγκέντρωση λιγοστών συνδικάτων με την καθοδήγηση του ΚΚ ΗΠΑ για την Πρωτομαγιά, την Πρωτομαγιά που δεν γιορτάζεται στη χώρα που γεννήθηκε!

Το κρεμασμένο του ταμπλό γράφει «6ΩΡΟ - ΧΩΡΙΣ ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΜΙΣΘΟΥ». Ηταν η εποχή που στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού το 7ωρο είχε καθιερωθεί, ενώ στις χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού ούτε καν το 8ωρο. Ηταν τότε και αυτό ένα από τα ιδεολογικά επιχειρήματα στην πάλη ανάμεσα στους δύο κόσμους!

Τότε, στην εποχή της τεχνολογικής - επιστημονικής επανάστασης, οι προοδευτικοί εργάτες και διανοούμενοι αναδείκνυαν την εντεινόμενη αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, την αντίθεση ανάμεσα στις παραγωγικές δυνάμεις και τις παραγωγικές σχέσεις και ότι, ναι μπορούμε σε μια σοσιαλιστική κοινωνία να παράγουμε πολλά περισσότερα αγαθά με λιγότερο κόπο - για όλες τις κοινωνικές δυνάμεις!!!

Από τότε, 40 χρόνια μετά, οι αδυναμίες μας, πέρασαν μπροστά, το 7ωρο επέρασε στην Ιστορία, το 10ωρο καθιερώθηκε σχεδόν διεθνώς και το 6ωρο μετατέθηκε για τις άλλες - τις επόμενες γενιές.

Και ο Αποστόλης έφυγε με ένα ατέλειωτο «ΑΧ».

Εμείς και όλοι οι μετανάστες - αγωνιστές για μια δημοκρατική Ελλάδα στα χρόνια της χούντας, θα θυμόμαστε τις σκέψεις του στα χρόνια της χούντας, Απρίλης 1973...

«...Οση όμως και αν είναι η νοσταλγία μου για την χώρα του Ηλιου του

πρώτου, άλλη τόση είναι και η άρνησή μου να υποταχθώ στην μοίρα

που σκοτεινές δυνάμεις υφαίνουν, σκαρώνοντας δεσμά για χέρια και

πνεύματα.

Ζητώ να αποκτήσω τη γνώση που θα μου επιτρέψει να ζήσω τη ζωή μου

υπηρετώντας ένα σκοπό και συμπληρώνοντας ένα πρότυπο που εγώ

θεωρώ σαν ύψιστη εφικτή ανθρώπινη τελείωση, θέλω απλά

να είμαι παλικάρι.

Χωρίς να είμαι υποχρεωμένος να κάνω συμβιβασμούς, πολύ περισσότερο

να μπορώ να αντιδράσω σε οποιαδήποτε τέτοιου είδους πρόκληση.

Να βγάλω το ψέμα από τα μάτια μου για ν' ανασάνει η καρδιά μου. Να ανοίξω τα μάτια μου στα μηνύματα τούτου του κόσμου και να καθαρίσω τα μάτια μου από τις τσίμπλες που η ημιμάθεια και η αποκτήνωση ορισμένων προσπάθησαν να γεμίσουν....Το 'πα και πιο πάνω. Θέλω, απλά και αντρίκια, να 'μαι παλικάρι».

Ο Αποστόλης ήταν απλός, δυνατός και ευαίσθητος, υπόδειγμα αυτού που λέμε ακέραιου χαρακτήρα και αυτό φαίνεται στο τελευταίο του γραμμα σε μια φίλη του, όταν έδινε τη μάχη για τη ζωή...

«Σε ευχαριστώ για το κουράγιο που προσπαθείς να μου δώσεις και για την καλή σου την καρδιά.

Παλεύω για να σώσω την ζωή μου. Και την ψυχή μου αν θες.

Αγαπώ την ζωή με όλη μου την δύναμη που έχω.

Πάντα την αγαπούσα και γι' αυτή τη ζωή αγωνίζομαι.

Τα ιδανικά μου, τα ιδανικά μας είναι τέτοια.

Εμείς είμαστε αθεράπευτοι εραστές αυτής της ζωής της καινούργιας, της όμορφης, της δίκαιης.

Ετσι μπορώ να ισχυρίζομαι ότι αυτή η Αγάπη για την ζωή δεν είναι ένα υστερόβουλο συναίσθημα.

Και δικαιωματικά ζητώ το μερτικό μου από αυτή τη ζωή.

Δεν το θέλω και δεν το ζητώ για τον εαυτό μου.

Το θέλω για να το μοιραστώ με τους ανθρώπους.

Το θέλω και το απαιτώ».

Εμείς, η οικογένειά του, οι φίλοι του, οι συντροφοί του, όσοι στη μνήμη του συνδράμαμε, μέσα απ' την ΜΚΕ «ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΜΠΕΡΔΕΜΠΕΣ» στην παραγωγή των γνωστών ντοκιμαντέρ ΤΑΞΙΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ και LUDLOW- ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΑΚΑ.

Για μας, 40 χρόνια από τον θάνατό του είναι σαν να είναι πάντα παρών.

Στη μνήμη του προσφέρουμε σε πρώτη δόση για το μνημείο στη Μακρόνησο το ποσό των 1.250 ευρώ.

Σ.Μ.

Γ.Μ.

Σ.Π.

Φ.Τ.

Β.Μ.