Μια ερασιτεχνική φωτογραφία και οι σκέψεις ατέλειωτες! Κάποτε στην Αμερική, Πρωτομαγιά 1978, Union Square, Νew York, εκεί στην πλατεία του Συνδικάτου (UNIONSQUARE)! Στα αριστερά ένας Τούρκος, στο βάθος η μιγάδα Αφρο-αμέρικαν και στη μέση, ο νέος με ρίζες και μυαλά της Κεφαλονιάς του Μαρίνου Αντύπα, του Ν. Καβαδία και του Α. Αμπατιέλου, όπως ο ίδιος έλεγε.

Εκεί λοιπόν, στην πλατεία του Συνδικάτου, Ελληνες, Τούρκοι, Ιταλοί μετανάστες, εργάτες από τόσα και τόσα διαφορετικά έθνη, πέρα από φυλετικές διαφορές, ενωμένοι αναδεικνύουν την ταξική υπόσταση της εργασίας στην πραγματική της διάσταση, δείχνουν τη λεωφόρο του μέλλοντος! Ηταν μια συγκέντρωση λιγοστών συνδικάτων με την καθοδήγηση του ΚΚ ΗΠΑ για την Πρωτομαγιά, την Πρωτομαγιά που δεν γιορτάζεται στη χώρα που γεννήθηκε!

Το κρεμασμένο του ταμπλό γράφει «6ΩΡΟ - ΧΩΡΙΣ ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΜΙΣΘΟΥ». Ηταν η εποχή που στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού το 7ωρο είχε καθιερωθεί, ενώ στις χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού ούτε καν το 8ωρο. Ηταν τότε και αυτό ένα από τα ιδεολογικά επιχειρήματα στην πάλη ανάμεσα στους δύο κόσμους!

Τότε, στην εποχή της τεχνολογικής - επιστημονικής επανάστασης, οι προοδευτικοί εργάτες και διανοούμενοι αναδείκνυαν την εντεινόμενη αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, την αντίθεση ανάμεσα στις παραγωγικές δυνάμεις και τις παραγωγικές σχέσεις και ότι, ναι μπορούμε σε μια σοσιαλιστική κοινωνία να παράγουμε πολλά περισσότερα αγαθά με λιγότερο κόπο - για όλες τις κοινωνικές δυνάμεις!!!

Από τότε, 40 χρόνια μετά, οι αδυναμίες μας, πέρασαν μπροστά, το 7ωρο επέρασε στην Ιστορία, το 10ωρο καθιερώθηκε σχεδόν διεθνώς και το 6ωρο μετατέθηκε για τις άλλες - τις επόμενες γενιές.

Και ο Αποστόλης έφυγε με ένα ατέλειωτο «ΑΧ».

Εμείς και όλοι οι μετανάστες - αγωνιστές για μια δημοκρατική Ελλάδα στα χρόνια της χούντας, θα θυμόμαστε τις σκέψεις του στα χρόνια της χούντας, Απρίλης 1973...

«...Οση όμως και αν είναι η νοσταλγία μου για την χώρα του Ηλιου του

πρώτου, άλλη τόση είναι και η άρνησή μου να υποταχθώ στην μοίρα

που σκοτεινές δυνάμεις υφαίνουν, σκαρώνοντας δεσμά για χέρια και

πνεύματα.

Ζητώ να αποκτήσω τη γνώση που θα μου επιτρέψει να ζήσω τη ζωή μου

υπηρετώντας ένα σκοπό και συμπληρώνοντας ένα πρότυπο που εγώ

θεωρώ σαν ύψιστη εφικτή ανθρώπινη τελείωση, θέλω απλά

να είμαι παλικάρι.

Χωρίς να είμαι υποχρεωμένος να κάνω συμβιβασμούς, πολύ περισσότερο

να μπορώ να αντιδράσω σε οποιαδήποτε τέτοιου είδους πρόκληση.

Να βγάλω το ψέμα από τα μάτια μου για ν' ανασάνει η καρδιά μου. Να ανοίξω τα μάτια μου στα μηνύματα τούτου του κόσμου και να καθαρίσω τα μάτια μου από τις τσίμπλες που η ημιμάθεια και η αποκτήνωση ορισμένων προσπάθησαν να γεμίσουν....Το 'πα και πιο πάνω. Θέλω, απλά και αντρίκια, να 'μαι παλικάρι».

Ο Αποστόλης ήταν απλός, δυνατός και ευαίσθητος, υπόδειγμα αυτού που λέμε ακέραιου χαρακτήρα και αυτό φαίνεται στο τελευταίο του γραμμα σε μια φίλη του, όταν έδινε τη μάχη για τη ζωή...

«Σε ευχαριστώ για το κουράγιο που προσπαθείς να μου δώσεις και για την καλή σου την καρδιά.

Παλεύω για να σώσω την ζωή μου. Και την ψυχή μου αν θες.

Αγαπώ την ζωή με όλη μου την δύναμη που έχω.

Πάντα την αγαπούσα και γι' αυτή τη ζωή αγωνίζομαι.

Τα ιδανικά μου, τα ιδανικά μας είναι τέτοια.

Εμείς είμαστε αθεράπευτοι εραστές αυτής της ζωής της καινούργιας, της όμορφης, της δίκαιης.

Ετσι μπορώ να ισχυρίζομαι ότι αυτή η Αγάπη για την ζωή δεν είναι ένα υστερόβουλο συναίσθημα.

Και δικαιωματικά ζητώ το μερτικό μου από αυτή τη ζωή.

Δεν το θέλω και δεν το ζητώ για τον εαυτό μου.

Το θέλω για να το μοιραστώ με τους ανθρώπους.

Το θέλω και το απαιτώ».

Εμείς, η οικογένειά του, οι φίλοι του, οι συντροφοί του, όσοι στη μνήμη του συνδράμαμε, μέσα απ' την ΜΚΕ «ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΜΠΕΡΔΕΜΠΕΣ» στην παραγωγή των γνωστών ντοκιμαντέρ ΤΑΞΙΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ και LUDLOW- ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΑΚΑ.

Για μας, 40 χρόνια από τον θάνατό του είναι σαν να είναι πάντα παρών.

Στη μνήμη του προσφέρουμε σε πρώτη δόση για το μνημείο στη Μακρόνησο το ποσό των 1.250 ευρώ.

Σ.Μ.

Γ.Μ.

Σ.Π.

Φ.Τ.

Β.Μ.