Ορισμένα από τα μετάλλια και τις διακρίσεις του Κ. Σαραντίδη

Η ένταξη στους Βιετμίνχ ήταν κάτι το απρόβλεπτο. Κι όμως, σιγά σιγά, έγινα ένα μαζί τους. Παρά το γεγονός ότι στην αρχή είχαν για όπλα μόνο κάτι γιαταγάνια, κάτι σπαθιά, μαγκούρες, μαχαίρια, δεν φοβήθηκα, απλώς διερωτήθηκα πότε θα τελειώσει αυτός ο πόλεμος. Είπα τότε από μέσα μου «Κώστα μπήκες στο χορό, χόρεψε τώρα. Α ρε παλικάρι μου! Εδώ σε θέλω».

Ο σκοπός, λοιπόν, ήταν να βρούμε όπλα πάση θυσία. Φυσικά, τότε υπήρχε η Σοβιετική Ενωση και μέσω Κίνας ερχόταν οπλισμός στο Βόρειο Βιετνάμ, αλλά εκεί που ήμουν εγώ, ήμασταν απομονωμένοι. Στην αρχή το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν άμυνα. «Αντιστέκεσαι», δηλαδή, όσο μπορείς. Η τακτική μας ήταν «χτύπα, άρπαξε και φύγε», με λίγα λόγια. Το Βόρειο Βιετνάμ ήταν μακριά, το Νότιο μακριά, εμείς ήμασταν στο κέντρο, κι έτσι σιγά σιγά το Βιετνάμ είχε χωριστεί σε ζώνες. Από την πρώτη μέχρι την ένατη ζώνη. Κάθε ζώνη είχε το δικό της Επιτελείο Στρατού και το κάθε Επιτελείο Στρατού συνδεόταν με την Κεντρική Επιτροπή στο Ανόι. Η κάθε περιοχή είχε τρία Συντάγματα ή και τέσσερα ανάλογα τον πληθυσμό. Εκεί για να πας στο στρατό έπρεπε να δοκιμαστείς. Επαιρναν 50 - 60 νεολαίους και από αυτούς διάλεγαν μόνο 10. Φαΐ δεν είχε, ρούχα δεν είχε, φάρμακα δεν είχε, θάνατος υπήρχε. Διάλεξε και πάρε. Υστερα η κατάσταση ήταν λίγο καλύτερη, γιατί οι νεολαίοι ενθαρρύνονταν. Εβλεπαν ότι πράγματι κάτι γίνεται. Κι όταν μια ζώνη έμπαινε σε περίοδο επιχειρήσεων, ένα τάγμα έβγαινε στη μάχη, το δεύτερο τάγμα ήταν επιφυλακή, το τρίτο τάγμα είχε ξεκούραση.

Ταυτόχρονα, υπήρχε και η δουλειά για την καλλιέργεια της γης. Η παραγωγή ήταν πατάτες, μανιόκα, ζαχαροκάλαμο. Οπου είχε γη την καλλιεργούσαμε, ανεξάρτητα αν θα τα τρώγαμε εμείς, αρκεί να καλλιεργήσουμε. Φεύγοντας εμείς έρχονταν άλλοι.

Μετά τις επιχειρήσεις εμείς μέναμε δύο μήνες εκτός μάχης. Επέστρεφε το πρώτο τάγμα για να αντικαταστήσει το τρίτο. Κι έτσι υπήρχε μια συνεχόμενη ξεκούραση δύναμης. Δεν δίναμε όλες τις δυνάμεις μια κι έξω. Εκτός κι αν ήταν μεγάλη ανάγκη. Οταν οι Γάλλοι έκαναν μια μεγάλη επίθεση, τότε έπρεπε να απαντήσεις.

Η οργάνωση του επαναστατικού στρατού ήταν η εξής: Σε κάθε ομάδα υπήρχε κομισάριος του στρατού, πολιτικός κομισάριος. Ο κομισάριος, πολιτικό επίτροπο τον λέγαμε, είχε εξίσου τον ίδιο βαθμό με τον λοχία, με τον αρχιλοχία, τον διμοιρίτη, τον αρχιδιμοιρίτη. Τίποτα δεν γινόταν δίχως την έγκριση του Κόμματος. Αλλά και το Κόμμα για να αποφασίσει έπρεπε να ερευνήσει. Για παράδειγμα, όταν θέλαμε να χτυπήσουμε ένα χωριό, συζητούσε για τις συνθήκες στο χωριό. Ποια είναι η κατάσταση του κόσμου, το ηθικό κ.τ.λ. Θα αντέξει μια καταστροφή αν μετά φύγουμε ή δεν θα αντέξει; Κι αυτή ήταν η δουλειά του κομισάριου, να πάει να ερευνήσει επιτόπου, δηλαδή ψυχολογικά η περιοχή είναι μαζί μας; Κι όταν ο κομισάριος έκανε την εκτίμηση, τότε ερχόταν ο στρατός. Σπάνια ένας έπαιρνε μια πρωτοβουλία χωρίς να έχει την έγκριση. Εμείς εκεί πολεμάγαμε αλλά είχαμε και την πολιτική μαζί μας. Δεν ήταν ένας πόλεμος «μπαμ - μπουμ», «σκότωσε και φύγε». Επρεπε να κερδίσουμε τον κόσμο. Για να κερδίσεις τον κόσμο έπρεπε να φτάσεις στην ψυχή του. Εμείς ξυπόλητοι, ρούχα δεν είχαμε. Αλλά ονομαζόμασταν Λαϊκός Στρατός. Τη λέξη Λαϊκός Στρατός την ψαρεύεις στο νερό. Αν το νερό είναι καλό το ψάρι ζει, αν το νερό είναι δηλητήριο το ψάρι ψοφά. Για μας το νερό ήταν ο λαός. Εμείς ήμασταν τα ψάρια. Με τις πράξεις μας, με τις χειρονομίες μας, με τη διαγωγή μας μπορούσαμε να κερδίσουμε το λαό. Είχαμε ιδρύσει λαϊκά σχολεία και ο κάθε στρατιώτης ανάλογα τη μόρφωσή του δίδασκε, γιατί στα στρατόπεδα υπάρχουν μορφωμένοι και αμόρφωτοι. Οσοι ήξεραν γράμματα αναλάμβαναν να κάνουν μαθήματα. Εγώ αναλάμβανα να κάνω την αριθμητική, το μόνο που ήξερα. Οσο για τη γλώσσα, άρχισαν να τη μαθαίνουν, μάθαινα κι εγώ, διδασκόμουνα για την καταπολέμηση του αναλφαβητισμού. Οργανώσεις νεολαίας, πιονέρων, γυναικείες, οργανώσεις των παππούδων, κάθε κατηγορία ανθρώπου είχε μια οργάνωση, ήταν οργανωμένοι όλοι. Και το Κόμμα εκεί μέσα έκανε τη δουλειά του, την καθοδήγηση για την πατρίδα σιγά - σιγά και εν γένει υπήρχε το μέτωπο, το αντίστοιχο ΕΑΜ. Εκεί εμείς το λέγαμε Ντουρμίνχ Βιετνάμ. Από τα πρώτα γράμματα και τα τελευταία γίνεται το Βιετμίνχ.

Το ΚΚΕ έχει επανειλημμένως εκφράσει την αντίθεσή του και έχει αναδείξει τις αρνητικές επιπτώσεις που έχουν οι συμβάσεις τόσο για την ιδιωτικοποίηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων στη «Fraport», όσο και της παραχώρησης των οδικών αξόνων σε μονοπωλιακούς ομίλους.

Για τον σκοπό αυτό, το ΚΚΕ είχε ζητήσει από την προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τις συμβάσεις που έχει υπογράψει με τη «Fraport», για το Πυροσβεστικό Σώμα και την Ελληνική Αστυνομία. Ωστόσο, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν απάντησε ως όφειλε. Στη συνέχεια, το ΚΚΕ επανήλθε με το ίδιο αίτημα στη νέα κυβέρνηση της ΝΔ και η απάντηση που πήρε από τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη είναι ότι το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη λειτουργεί με απόλυτη διαφάνεια, αλλά όσον αφορά τα αιτούμενα προς κατάθεση έγγραφα, αυτά δεσμεύονται από «Υποχρέωση Εχεμύθειας».

Η απάντηση αυτή είναι προκλητική. Καταρρίπτονται στην πράξη οι διακηρύξεις των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ περί διαφάνειας. Καμιά «Υποχρέωση Εχεμύθειας» δεν μπορεί να αφαιρεί το δικαίωμα του λαού, να έχει πλήρη γνώση των συμφωνιών που υπογράφουν οι αντιλαϊκές κυβερνήσεις και υποθηκεύουν για χρόνια την περιουσία του σε μονοπωλιακούς ομίλους. Η σκυτάλη της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου άλλαξε χέρια.