Εδώ και μήνες οι εργαζόμενοι στο χώρο της πολιτιστικής κληρονομιάς και ειδικά στα Μουσεία είναι σε αναστάτωση μετά από τις προγραμματικές δηλώσεις της υπουργού Πολιτισμού, δηλώσεις που επαναφέρει σε κάθε περίπτωση, ότι δηλαδή τα μεγαλύτερα Μουσεία της χώρας θα μετατραπούν σε ΝΠΔΔ. Ακούγεται ότι αυτό αφορά το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, το Βυζαντινό Μουσείο, το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου, το Νομισματικό Μουσείο, το Επιγραφικό Μουσείο, το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού στη Θεσσαλονίκη, το Μουσείο Ασιατικής Τέχνης στην Κέρκυρα. Αυτό φάνηκε και από τη χτεσινή συνέντευξη Τύπου που έδωσε ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων (ΣΕΑ).

Μέχρι στιγμής τα μεγάλα ή και ειδικά θεματικά Μουσεία της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας δεν υπάγονται σε Εφορείες Αρχαιοτήτων και παραμένουν ανεξάρτητα, με τη μορφή των ειδικών περιφερειακών υπηρεσιών, ενταγμένα ωστόσο στην ενιαία δομή της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. Αυτό το οποίο φοβούνται και καταγγέλλουν οι αρχαιολόγοι είναι ότι οι κυβερνητικές εξαγγελίες, οι οποίες πάνε χέρι χέρι με τις θέσεις περί «αυτονομίας» και «αυτοχρηματοδότησης» του Πολιτισμού, συνδέονται με τη διείσδυση ιδιωτών και επιχειρηματικών ομίλων στη διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς και του μουσειακού αποθέματος.

Η προτεινόμενη μετατροπή των Μουσείων σε ΝΠΔΔ θα φέρει ουσιώδεις μεταβολές. Βασικό ζήτημα είναι ότι η προϊστάμενη αρχή σε ένα μουσείο ΝΠΔΔ, δηλαδή το Διοικητικό Συμβούλιο, θα μπορεί να αποτελείται από ανθρώπους άσχετους με το αντικείμενο. Η νομική μορφή του ΝΠΔΔ επιτρέπει τις συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα ή ανάθεση τομέων, όπως η φύλαξη, σε εταιρείες, κάτι που ήδη συμβαίνει στα νοσοκομεία, με τις επιπτώσεις στις εργασιακές σχέσεις να είναι ήδη ορατές. Ακόμα, όπως επισημαίνουν οι αρχαιολόγοι: «Η προτεινόμενη αποκοπή από την Αρχαιολογική Υπηρεσία θα προκαλούσε με βεβαιότητα προβλήματα στη λειτουργία και χρηματοδότηση αρχαιολογικών χώρων και μουσείων στην περιφέρεια, καθώς η πολιτική του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων & Απαλλοτριώσεων (ΤΑΠΑ) στηρίζεται στην κατανομή των κερδών ανά την επικράτεια, με βάση την αρχή της αλληλεγγύης».

Μια απόδειξη του τι σημαίνει «αυτονομία» στα μουσεία, είναι το Μουσείο της Ακρόπολης, που δεν υπάγεται στο υπουργείο Πολιτισμού ούτε συνδέεται απευθείας με κάποια Εφορεία Αρχαιοτήτων, αλλά είναι ΝΠΔΔ, αυτοδιοικούμενο, όπως κατήγγειλαν οι αρχαιολόγοι. Σε αυτό το Μουσείο λοιπόν την Κυριακή 2 Φλεβάρη - που είναι η πρώτη Κυριακή του μήνα και η είσοδος είναι ελεύθερη σε όλα τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους της χώρας - η είσοδος δεν θα είναι ανοιχτή, για να μη χάσει απ' ό,τι φαίνεται τα έσοδα μιας μέρας, αδιαφορώντας για τις ανάγκες της λαϊκής οικογένειας.

Ο Χατζιδάκις αφιέρωσε την «Εποχή της Μελισσάνθης (έργο 37)» στη μνήμη της μητέρας του. Πρόκειται για μια καντάτα για ώριμη γυναικεία φωνή, δύο νεανικές ανδρικές, μεικτή και παιδική χορωδία, ορχήστρα δωματίου και στρατιωτική μπάντα, με βασικό μουσικό όργανο το μπουζούκι.

Το θέμα της «Μελισσάνθης» άρχισε να απασχολεί τον συνθέτη από το 1945. Ωστόσο, η πρώτη εικόνα του έργου σχηματίζεται το 1965, όταν ο Χατζιδάκις γράφει το ποίημα «Η Εποχή της Μελισσάνθης», που περιλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή «Μυθολογία». Τα κεντρικά μέρη του ποιήματος αυτού θα αποτελέσουν τον πυρήνα του μουσικού έργου, το οποίο ο συνθέτης ξεκίνησε να συνθέτει το 1970, στην Αμερική.

«Χρονικό ενός καιρού, οι πρώτες μέρες της απελευθέρωσης, με ανεξίτηλες αυτοβιογραφικές εικόνες. Σαν το ρολόι στο καπηλειό με τους δύο φίλους που ζητάν δραματικά κι επίμονα να σταματήσουνε το Χρόνο, ή εκείνο το φίλο που τον χάσαμε σχεδόν παιδί - τον λέγαν Εκτορα Οικονομίδη και ήταν είκοσι χρονών όταν τον τύφλωσαν και τον θανάτωσαν οι Γερμανοί στο Χαϊδάρι, αφού βέβαια τον πρόδωσαν οι "εθνικόφρονες" εκείνου του καιρού. Και εικόνες άπειρες με σιδεριές από κατεστραμμένα σπίτια σαν χέρια αιχμηρά που να ζητάν ελεημοσύνη από τον ουρανό. Και μάνες να γυρεύουν τα παιδιά τους πάνω στις καμένες στέγες μ' ένα πλήθος που να κραυγάζει έξαλλα κι αλλοπρόσαλλα συνθήματα. Μες στον αλαλαγμό, ρωτούσαμε και ψάχναμε να βρούμε τη Μελισσάνθη, σύμβολο ιδανικών αλλοτινών καιρών...», γράφει το 1980 ο Μ. Χατζιδάκις.

Στην έκθεση, μέσα από έργα και σπουδές που ανήκουν στη συλλογή του Ιδρύματος, καθώς και μέσα από γραπτές προσωπικές του μαρτυρίες, παρουσιάζεται η μελέτη του Γιάννη Τσαρούχη για το φως και ειδικά για τις «ερριμμένες σκιές» (οι σκιές που δημιουργούνται όταν ένα αντικείμενο σκιάζει ένα άλλο αντικείμενο), με τις οποίες αρχίζει να ασχολείται τη δεκαετία του '50, δουλεύοντας τη σειρά έργων με τα καφενεία. Η μελέτη του αυτή αφορά τόσο τις ανθρώπινες μορφές που ζωγραφίζει όσο και όλα τα θέματα που προσεγγίζει, καθώς και τις σκηνογραφίες του.

Αναφέρει χαρακτηριστικά για τη δουλειά του αυτή: «Αυτό που ονομάζουν σήμερα αναγέννηση στη ζωγραφική μου συνεχίζει με μαθηματική ακρίβεια την επανάστασή μου να είμαι κοντά στη ζωή. Δεν ενδιαφέρομαι για επαίνους παλαιών πολεμιστών. Η ομοιότης των έργων μου με την αναγέννηση είναι και ηθελημένη και συμπτωματική (...) Είχα πολλούς δασκάλους και είδα πολλές εκθέσεις και μουσεία. Εμαθα πολλά από πολλούς, όμως θα ήμουν ένα τίποτα αν δεν είχα δει μικρό παιδί το εξαίσιο φως του Πειραιώς».

Ενας από τους μεγαλύτερους Ελληνες ζωγράφους του 20ού αιώνα, μια από τις πιο αξιομνημόνευτες, πολύπλευρες και ισχυρές προσωπικότητες της ελληνικής τέχνης. Μεγάλο μέρος της δημιουργίας του το διαπερνά η προσπάθειά του να αφομοιώσει γόνιμα τόσο την παράδοση όσο και τις πιο σύγχρονες προσεγγίσεις για την ελληνική έκφραση. Παράλληλα με τη ζωγραφική, ο Γ. Τσαρούχης καλλιέργησε με μεγάλη επιτυχία και την αγάπη του για το θέατρο, δημιουργώντας εκπληκτικά σκηνικά.

Στο υπόγειο ενός πολυτελούς εστιατορίου, οι λαντζέρηδες εργάζονται συντονισμένα ανάμεσα σε ατελείωτες στοίβες πιάτων, αθέατοι από τον πάνω κόσμο, που τους στέλνει αδιάκοπα τα άπλυτά του. Ο Ντρέσλερ, ο αυστηρός προϊστάμενος, για τον οποίο το πλύσιμο των πιάτων είναι τέχνη, καθήκον και αξιοπρέπεια, o νεοφερμένος Εμετ, που μαθαίνει τη δουλειά και δεν βλέπει την ώρα να ξεφύγει, ο Μος, ο ταλαίπωρος γέρος που εργάζεται εκεί εδώ και δεκαετίες, και τέλος ο Μπάροουζ, που θα έρθει όταν το προσωπικό ανανεωθεί.

Παίζουν: Τάσος Κωστής, Γιάννης Σαρακατσάνης, Κώστας Λάσκος, Αλέξανδρος Μανωλίδης.

Μέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη 21.15, Πέμπτη 21.00, Σάββατο 18.15, Κυριακή 18.00.

Τηλέφωνο: 210 3464380.