Μια σειρά από στατιστικά στοιχεία, δηλωτικά της κατάστασης που επικρατεί στον τομέα της Υγείας και της Πρόνοιας, με ευθύνη της σημερινής και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, καταγράφει έρευνα της «Διανέοσις», που συνδέεται με τον ΣΕΒ. Ενδεικτικά, σύμφωνα με την έρευνα, ένας στους πέντε Ελληνες δεν έλαβε υπηρεσίες (εξέταση ή διάγνωση ή θεραπεία), παρόλο που τις είχε ανάγκη, ένας στους τρεις καρκινοπαθείς είχε πρόβλημα πρόσβασης σε γιατρό, η συνολική δαπάνη υγείας μειώθηκε σημαντικά μεταξύ 2012 - 2016 και συρρικνώθηκε στο 8,9% του συνόλου των κρατικών δαπανών, σε αντίθεση με την ιδιωτική δαπάνη υγείας, που είχε πολύ μικρότερη μείωση και προσεγγίζει διαχρονικά το 35% - 40% της συνολικής δαπάνης υγείας. Θα αναρωτηθεί κανείς: Γιατί ένα «ινστιτούτο μελετών», που απηχεί τα συμφέροντα του ΣΕΒ, δείχνει τέτοιο ενδιαφέρον για το δημόσιο σύστημα Υγείας, τα προβλήματα και τις ελλείψεις, τις μειωμένες κρατικές δαπάνες και την αύξηση των «ιδιωτικών» πληρωμών, αυτών δηλαδή που βγαίνουν απευθείας από την τσέπη των ασθενών;

Η απάντηση βρίσκεται στα συμπεράσματα και στις προτάσεις που καταλήγει η έρευνα. Οπως γράφει, αυτό που χρειάζεται σήμερα στην Υγεία είναι ένα «μεταρρυθμιστικό "Big Bang"», διαπιστώνοντας μάλιστα ότι «οι επανειλημμένες προσπάθειες μεταρρυθμίσεων δεν είχαν τα επιθυμητά αποτελέσματα, κυρίως λόγω (...) του ανεπαρκούς σχεδιασμού και των ισχυρών συνδικαλιστικών αντιστάσεων (...) Η προσέγγιση αυτή όμως δεν μπόρεσε να ανατρέψει το χαμηλό επίπεδο αποδοτικότητας πόρων, ιδιαίτερα στα νοσοκομεία». Με άλλα λόγια, για το σημερινό χάλι στην Υγεία δεν φταίει η διαχρονική πολιτική της υποχρηματοδότησης, της υποστελέχωσης, της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης του δημόσιου συστήματος, αλλά η κακοδιαχείριση και οι διεκδικήσεις των εργαζομένων, που γίνεται προσπάθεια να συκοφαντηθούν και να απαξιωθούν ως «συνδικαλιστικές αντιστάσεις». Κι αφού η διάγνωση είναι τέτοια, η «θεραπεία» που προτείνει η έρευνα δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την ένταση και κλιμάκωση της πολιτικής που στηρίζει την ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα Υγείας, τη μεγαλύτερη διείσδυσή του στο δημόσιο σύστημα και την εντατικότερη λειτουργία του τελευταίου με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Ετσι, λοιπόν, η «Διανέοσις» προτείνει μεταξύ άλλων μετατροπή των νοσοκομείων του ΕΣΥ σε Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου, «αναπροσαρμογή» της συμμετοχής των ασφαλισμένων στο κόστος με βάση εισοδηματικά κριτήρια, συγχωνεύσεις και αλλαγές χρήσης νοσοκομείων, συγκρότηση «αντίπαλων» νοσοκομείων για τη βελτίωση της αποδοτικότητας, οργάνωση και λειτουργία των νοσοκομείων σε επιχειρησιακή βάση, διαφοροποίηση των αμοιβών ιδιαίτερα των γιατρών στη βάση οικονομικής και κλινικής αποδοτικότητας. Προτείνονται ακόμα να δοθεί η δυνατότητα σε ιδιώτες γιατρούς να συμβάλλονται με νοσοκομεία του ΕΣΥ με πλήρη ή μερική απασχόληση για έκτακτες ή εποχιακές ανάγκες, η θεσμοθέτηση της κινητικότητας εντός του ΕΣΥ, ώστε να διατίθεται το αναγκαίο προσωπικό ανάλογα με τις ανάγκες σε κάθε περιοχή και σε κάθε μονάδα, να βουλώνουν δηλαδή τρύπες χωρίς αύξηση του προσωπικού και με υπηρεσίες στον πάτο του βαρελιού για όλους, επέκταση των Συμπράξεων Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα σε τομείς πέραν της φύλαξης, της καθαριότητας, της σίτισης κ.ά., με συμβάσεις ανάμεσα σε νοσοκομεία και ιδιωτικές κλινικές, συμβάσεις παροχής υπηρεσιών, υπεργολαβίας, διαχείρισης ή μίσθωσης εξοπλισμού, «για την ανάπτυξη υγιούς ανταγωνισμού». Αντίστοιχα επικίνδυνες προσαρμογές προτείνονται και για τις ασφαλιστικές εισφορές προς τον ΕΟΠΥΥ, οι οποίες χαρακτηρίζονται «παρακινδυνευμένες και επισφαλείς».

Για «κερασάκι στην τούρτα», η έρευνα παίζει ρόλο «λαγού» στην παραπέρα ανατροπή των εργασιακών σχέσεων των υγειονομικών, οι οποίες «θα πρέπει να υπακούν στα κριτήρια της αναζήτησης της αποδοτικής χρήσης των πόρων (...) να προσαρμόζονται κατά περίπτωση στους επιχειρησιακούς κανόνες». Σε αυτό το πλαίσιο, προτείνεται η «πλήρης και αποκλειστική απασχόληση» να αφορά μόνο τους διευθυντές - συντονιστές, οι οποίοι θα έχουν και «δυνατότητα παροχής αμειβόμενου ιδιωτικού έργου εντός του νοσοκομείου». Για τους υπόλοιπους γιατρούς, «να παρέχεται η δυνατότητα πλήρους αλλά όχι αποκλειστικής απασχόλησης για να μπορούν να απασχολούνται σε δύο ή περισσότερα νοσοκομεία με βάση επιμέρους συμβόλαια εργασίας», να γίνονται δηλαδή γυρολόγοι από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, για να συμπληρώσουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα! Προτείνεται επίσης ένα μεγάλο μέρος του υπόλοιπου προσωπικού «να είναι μερικής απασχόλησης, ή ακόμα να είναι εποχιακής απασχόλησης», διαπιστώνοντας μάλιστα προκλητικά ότι «ο θεσμός της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης» είναι ο λόγος που το προσωπικό των νοσοκομείων έχει οδηγηθεί σε εξουθένωση! Δηλαδή, η μόνιμη και σταθερή δουλειά βλάπτει σοβαρά την υγεία των εργαζομένων στα νοσοκομεία!

Αυτά που περιγράφει και προτείνει η έρευνα, δεν είναι εικόνες από κάποιο μακρινό μέλλον. Αποτελούν τα «προσεχώς» μιας πολιτικής που εφαρμόζεται διαχρονικά από όλα τα αστικά κόμματα και τις κυβερνήσεις, στις ράγες κατευθύνσεων της ΕΕ, που μετατρέπουν ολοένα και περισσότερο την Υγεία σε ατομική υπόθεση, σε ακριβό εμπόρευμα για τους λίγους, συρρικνώνοντας το ελάχιστο επίπεδο των δωρεάν κρατικών παροχών για όλους και αυξάνοντας τις πληρωμές στην ώρα της ανάγκης. Απάντηση σ' αυτήν την πολιτική από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων μπορεί να δώσει μόνο ο κοινός αγώνας ασθενών και υγειονομικών για χρηματοδότηση και στελέχωση των δημόσιων δομών Υγείας και Πρόνοιας στο ύψος των πραγματικών αναγκών, για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία - Πρόνοια για όλους, με κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Ο αγώνας αυτός θα «παίρνει μπόι», όσο περισσότερο κοιτάζει μπροστά, στην ανατροπή του άθλιου συστήματος που θέλει την Υγεία εμπόρευμα για τα κέρδη του κεφαλαίου, εμποδίζοντας την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων και του λαού.