Ο στραγγαλισμός του δικαιώματος στην αγωνιστική διεκδίκηση είναι η πραγματική στόχευση του νομοσχεδίου της ΝΔ για τον περιορισμό των διαδηλώσεων που βγήκε στη δημοσιότητα. Το νομοσχέδιο ουσιαστικά συνιστά απαγόρευση των διαδηλώσεων, παραβιάζοντας ακόμα και τις στοιχειώδεις διατάξεις του σημερινού αστικού Συντάγματος, που αναγνωρίζουν το σχετικό δικαίωμα. Θεσμοθετεί την αστυνομοκρατία κατά τη διοργάνωση μιας κινητοποίησης, την υποχρέωση για τοποθέτηση «οργανωτή» της συνάθροισης, ο οποίος αναλαμβάνει ακόμα και ποινικές ευθύνες, ενώ φτάνει να ποινικοποιεί την ίδια τη συμμετοχή σε συναθροίσεις, καθιστώντας την «ιδιώνυμο αδίκημα».

Δεν είναι καινούργια η προσπάθεια να μπει το συνδικαλιστικό κίνημα στο γύψο. Ο αυταρχισμός κλιμακώνεται τα τελευταία χρόνια, κατά παραγγελία των βιομηχάνων και των επιχειρηματικών ομίλων. Μάλιστα, αυτή η κλιμάκωση παρουσιάζεται ως πυλώνας για τη διαμόρφωση «ελκυστικού επενδυτικού περιβάλλοντος», ως προϋπόθεση για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Αυτό επιβεβαιώνεται από τη μετατροπή σε «ιδιώνυμο αδίκημα» της αντίστασης στους πλειστηριασμούς της λαϊκής κατοικίας που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με την περιστολή του απεργιακού δικαιώματος στα πρωτοβάθμια σωματεία, στο πλαίσιο των «αξιολογήσεων» του 3ου μνημονίου.

Τη σκυτάλη πήρε η ΝΔ, με τη «μεταμνημονιακή» ψήφιση νέων μέτρων περιστολής του απεργιακού δικαιώματος, την κατάργηση της νομικής κατοχύρωσης του πανεπιστημιακού ασύλου, για να φτάσει σήμερα στο αυταρχικό τερατούργημα του περιορισμού των διαδηλώσεων. Σε όλα τα παραπάνω πρέπει να προστεθούν οι «απαγορεύσεις συναθροίσεων», με τη μετατροπή της Αθήνας σε σιδερόφραχτη πόλη, που έγιναν «κανονικότητα» τα τελευταία χρόνια από όλες τις κυβερνήσεις, με αφορμή τις επισκέψεις π.χ. του Ομπάμα, του Μακρόν, της Μέρκελ κ.ο.κ.

Οι όροι που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση στο σχετικό νομοσχέδιο δείχνουν ότι αντιμετωπίζεται ως εχθρική κάθε λαϊκή κινητοποίηση, βάζοντας ένα σωρό εμπόδια, που μπορούν να ερμηνευτούν έτσι ώστε με μεγάλη ευκολία η Αστυνομία και η Δικαιοσύνη να ενσωματώνουν κάθε «συνάθροιση» στους απαγορευτικούς κανόνες. Ταυτόχρονα, στόχος είναι να επικρατεί πιο εύκολα κλίμα τρομοκρατίας, με σκοπό να δημιουργούνται αναστολές σε εργαζόμενους και νεολαία για τη συμμετοχή τους σε μια κινητοποίηση.

Για παράδειγμα, με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, μια διαδήλωση μπορεί να απαγορευτεί/περιοριστεί αν «επαπειλείται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια», «εάν πιθανολογείται (!) ότι η διεξαγωγή της θα διαταράξει δυσανάλογα την κοινωνικοοικονομική ζωή της συγκεκριμένης περιοχής». Παρέχεται επίσης η δυνατότητα στις αστυνομικές αρχές να διαλύσουν μια διαδήλωση αν «πραγματοποιείται παρά την έκδοση απόφασης απαγόρευσης» και αν «οι συμμετέχοντες δεν συμμορφώνονται προς τους περιορισμούς που επιβλήθηκαν».

Για την απαγόρευση ή τον περιορισμό διαδηλώσεων «λαμβάνονται υπόψη ο εκτιμώμενος αριθμός συμμετεχόντων, η περιοχή πραγματοποίησής της, ο βαθμός επικινδυνότητας αυτής», με ό,τι μπορεί να σημαίνουν τα παραπάνω κατά την εφαρμογή τους. Πρόκειται δηλαδή για στοιχεία αρκετά για να θεωρείται «απαγορευμένη πράξη» κάθε διαδήλωση, αφού ακόμη και ένα από αυτά θα χαρακτηρίζεται ικανό να δημιουργήσει συνθήκες «σοβαρού κινδύνου». Με τον τρόπο αυτό μπορεί να απαγορευτεί κάθε πορεία προς τη Βουλή, το Μέγαρο Μαξίμου, την πρεσβεία των ΗΠΑ λόγω «περιοχής» ή «συμμετοχής».

Ο «οργανωτής» της διαδήλωσης, σύμφωνα με το νομοσχέδιο, πρέπει να ενημερώνει τουλάχιστον 48 ώρες πριν από την πραγματοποίησή της, να συνεργάζεται και να συμμορφώνεται με τις υποδείξεις της Αστυνομίας, να ορίζει επαρκή αριθμό ατόμων που θα συνδράμουν την περιφρούρηση της συνάθροισης. Ενα ακόμα χαρακτηριστικό άρθρο του νομοσχεδίου προβλέπει ως «ιδιώνυμο» το αδίκημα της συμμετοχής σε δημόσια υπαίθρια συνάθροιση που έχει απαγορευτεί ή της παρεμπόδισης διεξαγωγής συνάθροισης. Ειδικά το τελευταίο σημαίνει ότι π.χ. η αντίδραση σε μια ναζιστική συγκέντρωση μπορεί να επιφέρει ποινή φυλάκισης μέχρι ενός έτους.

Μαζί με την απόρριψη του νομοσχεδίου αυταρχισμού και αυθαιρεσίας, που έχει στα σκαριά η κυβέρνηση της ΝΔ, πρέπει να τσακιστεί το δηλητήριο που ρίχνει για τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες.

Η ίδια η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της, για να στρώσουν το έδαφος της αποδοχής αυτού του αίσχους, επιχειρηματολογούν για τις «οργανωμένες μειοψηφίες που ταλαιπωρούν την κοινωνική πλειοψηφία». Βυσσοδομούν σε βάρος του εργατικού κινήματος χαρακτηρίζοντας κάθε κινητοποίηση «εξαλλοσύνη» που τάχα καταστρέφει τον κοινωνικό ιστό, που «νεκρώνει την κίνηση στο εμπορικό κέντρο» και άλλα τέτοια. Επαναφέρουν τις χυδαίες συκοφαντίες για τους «υποκινητές» των διαδηλώσεων και των απεργιών.

Η επιθετική απάντηση σε όλα τα παραπάνω πρέπει να είναι άμεση και αποφασιστική. Κάθε σωματείο, κάθε μαζικός φορέας του εργατικού κινήματος να κάνει υπόθεσή του την προστασία των λαϊκών ελευθεριών. Να στείλει στον αγύριστο τέτοια επιχειρήματα, που καλλιεργεί η πραγματική μειοψηφία της κοινωνίας: Η αστική τάξη, τα κόμματα και τα επιτελεία της. Αυτή η ισχνή μειοψηφία είναι που ταλαιπωρεί το «κοινωνικό σύνολο» και όχι οι εργατικοί αγώνες. Αυτής της μειοψηφίας τα συμφέροντα θίγουν όταν διαδηλώνουν οι εργαζόμενοι, είτε στους δρόμους είναι 1.000 είτε εκατομμύρια.

Αυτή η μειοψηφία λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο. Γιατί πραγματικός «υποκινητής» της ταξικής πάλης είναι η εκμετάλλευση που εντείνεται, τα αντιλαϊκά μέτρα και το ξήλωμα των κατακτήσεων. Οι εργαζόμενοι μέσα από τα συνδικάτα τους μπορούν να οργανώσουν την αντίσταση και την αντεπίθεσή τους, να κάνουν τελικά κουρελόχαρτο κάθε είδους απαγόρευση.