Με αφορμή την παράσταση, που ομολογουμένως έχει κερδίσει πολύ θετικές κριτικές, είχαμε τη χαρά να συζητήσουμε με την Ελεάνα Γεωργούλη, που υπογράφει τη σκηνοθεσία και παίζει στην παράσταση.

-- «Τα κόκκινα τετράδια» πραγματεύονται την αληθινή ιστορία της αντιστασιακής Βάσως Στροφύλλα. Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να δημιουργήσεις ένα πρωτότυπο θεατρικό έργο; Τι προσπάθησες να αναδείξεις;

-- Η ιστορία πάει έτσι: Μέσα στην Κατοχή η νεαρή Βάσω προσχωρεί στον αγώνα ενάντια στο φασισμό. Οργανώνεται στην ΕΠΟΝ και στη συνέχεια στο ΕΑΜ. Ερωτεύεται τον Γιάννη, τον παππού μου, συναγωνιστή της και αντάρτη του ΕΛΑΣ. Τα Τάγματα Ασφαλείας και η Χίτικη οργάνωση του Πύργου σχεδιάζουν την εξόντωση μελών της Αντίστασης και αποφασίζουν τη δολοφονία της Βάσως. Εκείνη όμως τη νύχτα, στη θέση της Βάσως εκτελούν την αδελφή της Ουρανία. Μέσα στη δίνη του πολέμου η Βάσω οδηγείται στην πιο ακραία επιλογή, να αναζητήσει τους ενόχους και να εκδικηθεί. Η Βάσω στην παρανομία και ο Γιάννης στο βουνό. Μέσα στον εμφύλιο: Καταδίκες σε θάνατο, φυλακές, ξερονήσια. Τη διαδρομή τους μέχρι την απελευθέρωσή τους, το 1953, συντροφεύει ο έρωτας.

Τώρα, γιατί ένα πρωτότυπο έργο. Σαν ηθοποιός καλείσαι να συνομιλήσεις με διαφορετικούς κόσμους. Ο κόσμος του Τσέχοφ, του Σαίξπηρ, του Ευριπίδη, είναι υπέροχοι κόσμοι αλήθεια. Ομως υπάρχουν τόσες ανείπωτες ιστορίες. Και εγώ μεγάλωσα με ιστορίες αφανών ηρώων. Με τις ιστορίες των παππούδων μου, τις ιστορίες των συναγωνιστών τους. Μεγάλωσα με ιστορίες από την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Μεγάλωσα με αντάρτικα τραγούδια. Ηθελα να μιλήσω για το ανθρώπινο μέγεθος όπως το βίωσα μέσα από τις αφηγήσεις τους. Δεν ήθελα να μιλήσω σε μια αφαιρετική συνθήκη για κάποιους μακρινούς ήρωες. Ηθελα να μιλήσω με ονόματα και γεγονότα. Κατοχή. Χίτες. Τάγματα Ασφαλείας. Δεκέμβρης του '44. Εμφύλιος. Φυλακές. Ξερονήσια. Το έκανα για την Βάσω και τον Γιάννη. Το έκανα για τους στίχους του Ρασούλη:

Τώρα στη μαύρη αρρώστια ανάξια πλερωμή

Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή

Τ' όνειρό σου ανασταίνω και το κάθε σου γιατί

Το έργο χαράσσει σε τρεις άξονες: Ερωτας. Αυτοδικία. Αγώνας. Και αυτοί οι άξονες ισορροπούν πάνω σε μια αναπόδραστη συνθήκη: Αυτή του πολέμου. Σε τι ατραπούς οδηγούν γεγονότα τεράστιας ιστορικής σημασίας τις ζωές των ανθρώπων.

-- Πώς είναι να καταπιάνεσαι με μια περίοδο που είναι τόσο φορτισμένη και περιέχει ιστορικά γεγονότα τόσης μεγάλης βαρύτητας;

-- Εντονο. Υπάρχει η αίσθηση πως η Ιστορία είναι κάτι που ανήκει στο παρελθόν και πως έτσι υπάρχει απόσταση ασφαλείας. Ομως δεν υπάρχει. Η Ιστορία είναι η πύκνωση της διαχρονικής διαδρομής του ανθρώπου. Ενέχει το συντριπτικό και το άχρονο της πάλης των τάξεων.

Σε πιάνει δέος όταν στοχάζεσαι σε ποια ιστορικά γρανάζια περιπλέχτηκαν οι αγωνιστές τού τότε. Η γενιά αυτή, οι γεννημένοι στις αρχές του 1920. Εζησαν τον Μεταξά, τον Β' Παγκόσμιο και την Κατοχή. Εχτισαν το ΕΑΜ, κονταροχτυπήθηκαν με το φασισμό και βγήκαν νικητές. Και για ανταμοιβή φυλακές, εξορίες, απόσπασμα. Οσοι γλίτωσαν βγήκαν στα μέσα της δεκαετίας του '50 από τις φυλακές και πριν προλάβουν να ορθοποδήσουν, νέες διώξεις από τη χούντα.

-- Σε μια περίοδο που επιχειρείται το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, τέτοια έργα πώς συμβάλλουν; Με τι συναίσθημα θέλεις να φεύγουν οι θεατές μετά την παράσταση;

-- Η επίσημη Ιστορία κρατά την εκδοχή των νικητών. Το κυρίαρχο αφήγημα της εποχής είναι η λήθη. Ξέχνα. Το θέατρο όμως αρχετυπικά είναι ένας χώρος, μια ετεροτοπία της μνήμης. Στο θέατρο βρίσκουν καταφύγιο η ήττα, η οδύνη, η εξέγερση. Η αναμέτρηση με αυτά τα υλικά μάς προχωρά. Η αναμέτρηση με την υπέρβαση, τη δυσκολία, τη νοσταλγία, τον εφιάλτη, τον αγώνα, τον έρωτα. Η πίστη στην αναπάντεχη ομορφιά και επιμονή της ζωής. Θα ήθελα οι θεατές να φεύγουν με τις αντένες της μνήμης ανοιχτές. Με αυτό το «δεν ξεχνώ». Με την αίσθηση της α-λήθειας. Της ενθύμησης. Με την αίσθηση της νοσταλγίας ενός άλλου ανθρώπινου μεγέθους, μιας εξεγερμένης νιότης που πιστεύει πως μπορεί να σπάσει τα τείχη. Φορείς μιας ιστορικής α-λήθειας που δεν θα επιτρέψουμε να ξεχαστεί και να φύγει αστόχαστα.

***

Συντελεστές: Σκηνοθεσία: Ελεάνα Γεωργούλη. Σκηνοθετική επιμέλεια: Αλεξάνδρα Καζάζου. Μουσική: Γιάννης Φίλιας. Κοστούμια: Μαργαρίτα Δοσούλα. Σκηνικά: Γεώργιος Τρικκαλιώτης. Βίντεο: Αλέξης Ζαφειράκης. Σχεδιασμός φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα. Βοηθός σκηνοθέτη: Μάρια Φλωράτου.

Παίζουν οι ηθοποιοί: Ανδρέας Κοντόπουλος, Νάνσυ Μπούκλη, Γιάννης Φίλιας, Ελεάνα Γεωργούλη.

Εισιτήρια στο viva.gr και στο τηλέφωνο 210.9212.900.

Θυμίζουμε ότι ο Κ. Βουτσάς εισήχθη στο «Αττικόν» την Παρασκευή 7 Φλεβάρη, με συμπτώματα λοίμωξης αναπνευστικού και επιβάρυνσης της καρδιακής και της αναπνευστικής του λειτουργίας. Πλάι του βρίσκονται η οικογένειά του και οι δικοί του άνθρωποι. Τις δικές του ευχές στέλνει και όλος ο κόσμος που τον γνώρισε και τον αγάπησε, όλα αυτά τα χρόνια, μέσα από τον κινηματογράφο και το θέατρο.

Είναι ιδιαίτερη η χαρά μας που συζητήσαμε με τον Κ. Τριανταφυλλίδη για το πρόγραμμα που ετοιμάζει, αλλά και το λαϊκό τραγούδι.

-- Ο ερμηνευτής της «Ευτυχίας» μάς συστήνεται... Τι θα περιλαμβάνει το πρόγραμμα που θα μας παρουσιάσετε;

-- Με τον Μίνωα φτιάξαμε ένα πρόγραμμα με ιδιαίτερο χαρακτήρα. Διαλέξαμε τραγούδια που αγαπάμε, τραγούδια που μας εκφράζουν. Λαϊκά και ρεμπέτικα από τον Μάρκο Βαμβακάρη μέχρι και σήμερα. Υπάρχουν διασκευές και φυσικά τα τραγούδια του Μίνωα Μάτσα ο οποίος έχει την επιμέλεια του προγράμματος και της παράστασης. Θα υπάρχουν και εκπλήξεις.

-- Μετράς ήδη συνεργασίες με κάποιους από τους πιο σπουδαίους ερμηνευτές. Ποιες είναι οι συνεργασίες που ξεχωρίζεις;

-- Μετράω αρκετές συνεργασίες και πολύτιμες. Με την Μαρινέλλα, την Βίκυ Μοσχολιού, τον Γιάννη Σπανό σε πολύ μικρή ηλικία, στη συνέχεια με τον Δημήτρη Μητροπάνο και τον Γιώργο Νταλάρα. Αναφέρομαι σ' αυτές συγκεκριμένα γιατί ήταν καθοριστικές για μένα. Εκτός της συνεργασίας υπήρξαν σπουδαίοι δάσκαλοι κι ο καθένας με βοήθησε με τον τρόπο του. Εκτός των άλλων κουβαλάνε μέσα τους τη γνώση και την εμπειρία των σπουδαιότερων δημιουργών του λαϊκού τραγουδιού, της λαϊκής παράδοσης. Με κάποιους γίναμε και καλοί φίλοι. Είναι σπουδαίο για έναν νέο τραγουδιστή να μορφώνεται δίπλα σε τέτοιους τραγουδιστές!

-- Τι σημαίνει για εσένα το λαϊκό τραγούδι;

-- Το λαϊκό τραγούδι είναι το γέννημα ενός λαού. Είναι τα βάσανα, οι χαρές, οι λύπες, οι καημοί, τα βιώματα, οι αγώνες του. Εχει βαθιές ρίζες στην παράδοση και συνδέει γενιές. Είναι γενναίο το λαϊκό τραγούδι και ταυτόχρονα ευαίσθητο. Κρύβει βαθιά συναισθήματα. Είναι φτιαγμένο με μεράκι και αγάπη. Πιστεύω πως πρέπει να το υπηρετήσουμε με απόλυτο σεβασμό και ευλαβικά, όσοι αποφασίσουμε αυτόν τον δρόμο, τιμώντας τους δημιουργούς και υπηρετώντας τις ανάγκες του λαού.

-- Και τα επόμενα σχέδια;

-- Οπως είπαμε μέχρι το τέλος του Μάρτη θα βρισκόμαστε στο «Γυάλινο» παρέα με εξαίρετους μουσικούς. Μαζί μου στο τραγούδι είναι η Σταυρούλα Εσαμπαλίδη και παίζουν οι μουσικοί: Στράτος Σαμιώτης στα κρουστά, Πέτρος Βαρθακούρης στο μπάσο, Θανάσης Βήχος στο πιάνο, Νίκος Γύρας στις κιθάρες και Μάκης Πελέκας στο μπουζούκι. Ταυτόχρονα θα συνδυαστούν εμφανίσεις και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Επίσης γράφονται καινούρια τραγούδια σε μουσική Μ. Μάτσα, τα οποία μέχρι το καλοκαίρι θα έχουν κυκλοφορήσει πιστεύω. Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον «Ριζοσπάστη» για τη φιλοξενία. Είναι μεγάλη και ιδιαίτερη τιμή για μένα.

Η προπώληση εισιτηρίων γίνεται από το δίκτυο viva.gr ηλεκτρονικά και τηλεφωνικά στο 11876.