Η «καταιγίδα» που προκαλεί η πανδημία Covid-19 στις ΗΠΑ, αποκαλύπτει την πλήρη γύμνια των υπηρεσιών Υγείας και Περίθαλψης, την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την απόλυτη διάσταση ανάμεσα στο καπιταλιστικό κέρδος και τις λαϊκές ανάγκες, και μάλιστα όχι σε κάποια «μικρή και αδύναμη» καπιταλιστική χώρα, αλλά στην ίδια τη λεγόμενη «μητρόπολη» του καπιταλισμού, την πρώτη δύναμη στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

Η φρενήρης εξέλιξη της νόσου έχει μπλοκάρει τα περισσότερα νοσοκομεία μεγαλουπόλεων όπως η Νέα Υόρκη και το Σικάγο, με το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό ήδη στα όρια της εξάντλησης. Τα εκατοντάδες τεράστια φορτηγά - ψυγεία που σταθμεύουν έξω από τα νοσοκομεία, για να παίξουν το ρόλο νεκροτομείου, δεν προλαβαίνουν τα χιλιάδες θύματα.

Αρκετοί από τους ασθενείς δεν ξεψυχούν πάνω στο κρεβάτι του νοσοκομείου, αλλά στους διαδρόμους ή ακόμη και στα σπίτια τους. Οι αρμόδιες ιατροδικαστικές υπηρεσίες, λόγω έλλειψης προσωπικού, αποφεύγουν να διενεργήσουν τις εξετάσεις για τις αιτίες θανάτου χιλιάδων Αμερικανών σε όλη τη χώρα, γεγονός που γεννάει βάσιμες υποψίες πως ο πραγματικός αριθμός θυμάτων της πανδημίας είναι πολύ μεγαλύτερος από εκείνον που ανακοινώνεται καθημερινά.

Από την άλλη, ούτε τα εκατοντάδες υπαίθρια νοσοκομεία που στήνονται σε δημόσια πάρκα, συνεδριακά κέντρα ή χώρους στάθμευσης τεράστιων εμπορικών κέντρων, είναι αρκετά για να καλύψουν τις τεράστιες ανάγκες που πολλαπλασιάζονται όσο περνούν οι βδομάδες.

Τα παραπάνω αποκαλύπτουν το έγκλημα εμπορευματοποίησης της Υγείας, στο οποίο οι ΗΠΑ «πρωτοπορούν» εδώ και δεκαετίες, ενώ ξεγυμνώνουν, με τον πιο ωμό τρόπο, τα ιδεολογήματα που επιστρατεύουν οι αστικές κυβερνήσεις προκειμένου να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας στο κεφάλαιο, ισχυριζόμενες πως τάχα οι εργατικές και λαϊκές ανάγκες (και) σε Υγεία, Ασφάλιση, Πρόνοια μπορούν να συμβαδίσουν με το καπιταλιστικό κέρδος.

Η σημερινή τραγωδία που βιώνει ο αμερικανικός λαός, είναι το αποτέλεσμα της διαχρονικής πολιτικής που ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, είτε με προγράμματα τύπου «Υγεία για όλους» της προηγούμενης κυβέρνησης Ομπάμα, είτε με «μεταρρυθμίσεις» όπως αυτές που έκανε η σημερινή κυβέρνηση Τραμπ και σε αυτόν τον τομέα, που σε κάθε περίπτωση στην «καρδιά» τους, όπως και στα υπόλοιπα καπιταλιστικά κράτη, έχουν το κριτήριο του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο.

Με αυτό άλλωστε το κριτήριο γίνεται και σήμερα η διαχείριση της πανδημίας και σε υγειονομικό επίπεδο, όπως δείχνουν και οι καταγγελίες για τις τεράστιες ελλείψεις σε μέσα ή αποφάσεις της κυβέρνησης Τραμπ, που παρουσιάζονται από αστικά ΜΜΕ ως τάχα «αλλοπρόσαλλες».

Είναι άλλωστε κοινό μυστικό πως η μεγαλύτερη καπιταλιστική χώρα στον κόσμο διαθέτει ένα από τα χειρότερα δημόσια συστήματα Υγείας και ένα από τα πλέον ιδιωτικοποιημένα συστήματα Ασφάλισης, «πρότυπο» και για πολλές από τις αντιασφαλιστικές ανατροπές που προωθούνται και στην ΕΕ και στη χώρα μας.

Πάνω από το 10% του πληθυσμού είναι ανασφάλιστο. Ομως, ακόμη και οι «τυχεροί» Αμερικανοί που είναι ασφαλισμένοι, μόνο ασφάλεια δεν αισθάνονται. Συχνά, πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας δεν καλύπτονται απαραίτητα από τις συμβάσεις που έχουν με τα μονοπώλια των ασφαλιστικών και των ιατρικών κέντρων.

Στην περίπτωση σοβαρότατου προβλήματος υγείας ή θα αναγκαστούν να πουλήσουν ό,τι έχουν και δεν έχουν, ή θα πάρουν δάνειο, ή θα μπουν στη φυλακή για χρέη στους κλινικάρχες... Προ ημερών, άλλωστε, και ενώ η πανδημία ήταν ακόμη στην αρχή, έγινε γνωστό το δυσθεώρητο μέσο κόστος νοσηλίων μίας βδομάδας για Covid-19 σε ιδιωτικό νοσοκομείο των ΗΠΑ: Για έναν ασφαλισμένο έφτανε περίπου τα 20.000 με 30.000 δολάρια και για έναν ανασφάλιστο σκαρφάλωνε στα 70.000 δολάρια...

Τρεις μήνες πριν ξεσπάσει η πανδημία, στις 9 Δεκέμβρη 2019, οι απαντήσεις χιλιάδων Αμερικανών σε έρευνα της εταιρείας δημοσκοπήσεων «ΓΚΑΛΟΠ» κατέγραφαν τη δραματική κατάσταση στο χώρο των υπηρεσιών Υγείας στις ΗΠΑ. Το 33% των ερωτηθέντων δήλωσε πως ανέβαλε λόγω φτώχειας σοβαρή ιατρική εξέταση ή αγωγή (το ποσοστό αυτό ήταν στο 22% το 1991). Το 25% των ερωτηθέντων δήλωσε πως ματαίωσε θεραπεία για σοβαρό πρόβλημα υγείας (το ποσοστό αυτό το 2001 ήταν στο 12%).

Ως αποτέλεσμα τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, που βρίσκονται εγκλωβισμένα στην πρέσα της εκμετάλλευσης, των ταξικών ανισοτήτων, του αποκλεισμού από ποιοτικές υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας, πληρώνουν τώρα μεγάλο τίμημα.

Είναι χαρακτηριστικό πως τα περισσότερα θύματα της πανδημίας, σύμφωνα και με τα στοιχεία που ανακοινώνουν, ανήκουν συνήθως στα πιο αδύναμα οικονομικά στρώματα, που έχουν και μεγάλα πληθυσμιακά ποσοστά που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, όπως οι διαβητικοί, καρδιοπαθείς, παχύσαρκοι κ.λπ., ως αποτέλεσμα των άθλιων συνθηκών ζωής και διατροφής, της απουσίας Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και Πρόληψης.

Ενδεικτικά είναι τα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας και αφορούν τους φτωχούς Αφροαμερικανούς. Για παράδειγμα, στο Σικάγο αποτελούν το 30% του πληθυσμού, αλλά το 73% των νεκρών από την πανδημία. Στο Μίσιγκαν και το Ιλινόις, είναι το 15% του πληθυσμού, αλλά το 40% των νεκρών. Στη Λουιζιάνα είναι το 32% του πληθυσμού, αλλά το 70% των ανθρώπων που χάνουν τη ζωή τους στους διαδρόμους των νοσοκομείων. Στο Μιλγουόκι οι Αφροαμερικανοί είναι επίσης το 73% των θυμάτων της πανδημίας.

Η πανδημία κορονοϊού δεν έχει θερίσει μόνο τη ζωή πάνω από 16.000 Αμερικανών αλλά και τις θέσεις εργασίας εκατομμυρίων άλλων, ενώ «σαρώνει» ακόμα παραπέρα τα εργατικά δικαιώματα εκατομμυρίων άλλων.

Ετσι την ώρα που η Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα (Fed) ανακοινώνει ένα «πρωτόγνωρο» εκτεταμένο σχέδιο 2,3 τρισ. δολαρίων για την ενίσχυση των πολιτειών, κομητειών, και πάνω απ' όλα τη θωράκιση της κερδοφορίας των μονοπωλίων, στην άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος η στρατιά νέων ανέργων ξεπερνά τα 15.000.000, με το υπουργείο Εργασίας την περασμένη Πέμπτη 9/4 να μετρά άλλους 6.606.000 που έκαναν αίτηση για επίδομα ανεργίας.

Ειδικότερα, οι Αμερικανοί που ζήτησαν επίδομα ανεργίας τις τρεις τελευταίες βδομάδες ξεπέρασαν τα 15 εκατ. Οι εβδομαδιαίες νέες αιτήσεις για επίδομα ανεργίας ξεπέρασαν τα 6,6 εκατ. για δεύτερη συνεχή φορά μέσα σε δύο βδομάδες, εν μέσω σκληρών μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορονοϊού.

Η έκθεση του υπουργείου Εργασίας για τις εβδομαδιαίες αιτήσεις επιδομάτων ανεργίας ενισχύει τις εκτιμήσεις των οικονομολόγων για απώλεια έως 20 εκατ. θέσεων εργασίας τον Απρίλη. Σε κάθε περίπτωση, εκτιμάται πως η «σφαγή» των θέσεων εργασίας στις ΗΠΑ ήδη είναι μεγαλύτερη και από εκείνη που έγινε έναν αιώνα πριν, κατά τη Μεγάλη Υφεση του 1929.

Και βέβαια, την ίδια ώρα, πλάι στον «εφεδρικό στρατό» του κεφαλαίου που μεγαλώνει, στα τεράστια μονοπώλια του εμπορίου και των εφοδιαστικών αλυσίδων, η εντατικοποίηση και συνολικά η εκτίναξη της εκμετάλλευσης «σπάει κόκαλα», όπως δείχνουν και οι καταγγελίες εργαζομένων της «Amazon» και άλλων αντίστοιχων κολοσσών.

Την ίδια ώρα, το «βλέμμα» των αστικών επιτελείων είναι ήδη στραμμένο στην επόμενη μέρα, στον ερχομό της καπιταλιστικής κρίσης που εδώ και καιρό εντόπιζαν και τώρα επιταχύνεται, η οποία οξύνει όλες τις κοινωνικές αντιθέσεις, αλλά και τις διεργασίες και ανακατατάξεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Με μεγαλύτερη ορμή έτσι έρχονται στην επιφάνεια οι ήδη μεγάλες αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό και της αστικής τάξης των ΗΠΑ, σχετικά με το ποιος είναι ο καταλληλότερος τρόπος για τη θωράκιση των συμφερόντων τους σε εσωτερικό και εξωτερικό.

Ενα άρθρο που δημοσίευσε πριν μία βδομάδα στη «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ» ο πρώην υπουργός Εξωτερικών και σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ (επί Προέδρων Νίξον και Φορντ), Χένρι Κίσινγκερ, είναι χαρακτηριστικό για την ανησυχία των αστικών επιτελείων και σχετικά με τη θέση των ΗΠΑ στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

Λέει στο άρθρο του με τίτλο «Η πανδημία κορονοϊού θα αλλάξει για πάντα την παγκόσμια τάξη» ο 96χρονος πρώην αξιωματούχος, ότι «σε αντίθεση με τη ρευστή πραγματικότητα που έζησε στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, κατά τη διάρκεια του οποίου οι ΗΠΑ είχαν αίσθηση απώτερου εθνικού σκοπού, η σημερινή κατάσταση βρίσκει τη χώρα διχασμένη».

Θεωρεί ότι η συγκυρία απαιτεί από την αμερικανική κυβέρνηση «μακροπρόθεσμη οπτική ώστε να ξεπεραστούν εμπόδια που θέτει μία κρίση που δεν γνωρίζει σύνορα». Προτείνει δε «οι ΗΠΑ να στηρίξουν την παγκόσμια ανθεκτικότητα απέναντι στην πανδημία, να γιατρέψουν τα τραύματα της διεθνούς οικονομίας και να διαφυλάξουν τις αρχές της φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης». Καταλήγει υποστηρίζοντας ότι «εάν οι ηγέτες δεν αντιμετωπίσουν την κρίση βλέποντας και την "επόμενη μέρα", τότε μία ενδεχόμενη αποτυχία μπορεί να βάλει φωτιά στον κόσμο...».

Αυτός ο ακραιφνής θιασώτης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης προτείνει γιατροσόφια «συναίνεσης και συνεργασίας» και ενεργότερη παρέμβαση των ΗΠΑ σε διεθνές επίπεδο, όχι μόνο ως απάντηση στην προσπάθεια άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων και κυρίως της Κίνας να εκμεταλλευτούν την «ευκαιρία» της πανδημίας για να κερδίσουν θέσεις στον ανταγωνισμό, αλλά και γιατί ξέρει καλά πως αν κάτι επιβεβαιώνει περίτρανα η πανδημία, είναι ότι ο καπιταλισμός έχει προ πολλού σαπίσει, αποτελεί την αιτία όλων των δεινών για τους λαούς.

Γι' αυτό και ο βετεράνος αστός πολιτικός φοβάται «τη φωτιά στον κόσμο». Αυτήν τη φωτιά της πάλης των λαών ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα στις ΗΠΑ και όλο τον κόσμο που αποδεικνύεται πόσο απαραίτητη είναι σήμερα. Και αυτό είναι που τρέμουν οι εκμεταλλευτές!