Εχουν ή δεν έχουν μνημόνια τα πακέτα που θα εγκρίνει η ΕΕ για τα κράτη - μέλη, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα; Αυτό είναι το νέο επεισόδιο στην αντιπαράθεση ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, με τον δεύτερο να κραδαίνει ως ...αποκάλυψη τη δήλωση του Ντομπρόβσκις ότι η εκταμίευση των χρημάτων θα γίνεται τμηματικά και προϋποθέτει την υποβολή και έγκριση μεταρρυθμιστικών προγραμμάτων στο πλαίσιο των «ευρωπαϊκών εξαμήνων».

«Τα δικά σας "πακέτα" είχαν μνημόνια, ενώ τα δικά μας έχουν ανάπτυξη» απαντάει η κυβέρνηση, καρφώνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ για το 3ο μνημόνιο, το οποίο όμως ψήφισαν και οι δυο, μαζί με το ΚΙΝΑΛ! Το θέατρο πάει σύννεφο. Ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν δεν είπε τίποτα περισσότερο απ' αυτό που αναφέρει η πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και από την πρώτη ώρα κατήγγειλε το ΚΚΕ. Οτι, δηλαδή, τον λογαριασμό για τα κονδύλια που σκοπεύει να εκταμιεύσει η ΕΕ θα τον πληρώσουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, πρώτα απ' όλα με αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις που ήταν ήδη προγραμματισμένες και δρομολογημένες, επιταχύνονται όμως τώρα με την κρίση.

Για να γίνει αυτό, δεν χρειάζονται κάποια νέα μνημόνια, αφού υπάρχουν τα «μνημόνια διαρκείας» της ΕΕ, που παίζουν αυτόν ακριβώς το ρόλο. Στη χώρα μας, μάλιστα, με το μεταμνημονιακό καθεστώς που συμφώνησε ο ΣΥΡΙΖΑ και επέκτεινε η ΝΔ, ισχύει και η ενισχυμένη εποπτεία, που σημαίνει ακόμα πιο αυστηροί αντιλαϊκοί όροι και χρονοδιαγράμματα για την εκταμίευση των ενισχύσεων προς τους επιχειρηματικούς ομίλους. Μια πρώτη γεύση παίρνουμε αυτές τις μέρες, με τα «έκτακτα» αντεργατικά μέτρα της πανδημίας που γίνονται μόνιμα και ενσωματώνονται στις προϋποθέσεις για την υλοποίηση του προγράμματος «SURE» της Κομισιόν.

Ας μην παριστάνουν λοιπόν τους ανήξερους και τις αθώες περιστερές. Ξέρουν καλά ότι το χρήμα, για το οποίο πανηγυρίζουν, θα δοθεί για τη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων και ότι η λυπητερή προορίζεται για το λαό. Αυτήν την πραγματικότητα προσπαθούν να κρύψουν με τον ψευτοκαβγά γύρω από τους όρους εκταμίευσης των κονδυλίων, αξιοποιώντας και το γεγονός ότι οι αντιλαϊκές ανατροπές αμπαλάρονται τώρα με ένα γενναίο πακέτο επεκτατικών μέτρων διαχείρισης της κρίσης.

Η κυβέρνηση μάλιστα διαρρέει ότι ετοιμάζει μια ...«dream team της οικονομίας», που θα αναλάβει το σχέδιο εξόδου από την κρίση, με την αξιοποίηση των «ευρωπακέτων». Διαφημίζουν αυτό το επιτελείο ως «ομάδα Τσιόδρα» για την οικονομία, θέλοντας να προσδώσουν κύρος επιστημονικής αυθεντίας στις προτάσεις της και να ξεκόψουν από τώρα οποιονδήποτε αντίλογο στα αντιλαϊκά τους σχέδια.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί: Με τους «τεχνοκράτες» ακόμα και σε θέση πρωθυπουργού, στη διάρκεια της προηγούμενης κρίσης. Με τις εκθέσεις «συμβουλευτικών επιτροπών» και «διεθνών οίκων» πριν από κάθε μνημόνιο. Με τις «εργαλειοθήκες» διεθνών οργανισμών, όπως ο ΟΟΣΑ. Το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο για το λαό: «Μεταρρυθμίσεις» που οδηγούσαν σε ένταση της εκμετάλλευσης, νέα κερδοφόρα πεδία δράσης για το κεφάλαιο και «επενδυτικά εργαλεία» που πλήρωσε και πληρώνει με όλους τους τρόπους ο λαός.

Κυβέρνηση, ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα προσπαθούν να νομιμοποιήσουν ως αυτονόητο ότι η τύχη των εργαζομένων είναι ταυτισμένη με αυτήν των επιχειρήσεων και ότι πρέπει ο λαός να αποδεχτεί κάθε θυσία για να θωρακιστούν οι όμιλοι στην κρίση, για να συνεχίσουν να δίνουν δουλειά, να μην καταρρεύσει η κατανάλωση και η ανάκαμψη να ξεκινήσει από καλύτερο επίπεδο.

Τα επιχειρήματά τους, βέβαια, δεν ήταν ίδια την περίοδο της ανάπτυξης, όταν για παράδειγμα οι μεγαλοεπιχειρήσεις του Τουρισμού έβγαζαν εκατοντάδες δισ. κέρδη, σπάζοντας το ένα μετά το άλλο τα ρεκόρ, αλλά δεν τα μοιράστηκαν με τους εργαζόμενους. Ούτε πήραν αναστολή οι αντεργατικές ανατροπές, αν κρίνουμε από τις 14 διαφορετικές μορφές «ευελιξίας» που υπάρχουν στον κλάδο και εμπλουτίζονται διαρκώς με νόμους όλων των κυβερνήσεων.

Η επιδότηση των επιχειρήσεων και η δανειοδότηση με κρατικές εγγυήσεις λανσάρονται ως λύση «win - win» για εργοδοσία και εργαζόμενους, δηλαδή ως μια δίκαιη μοιρασιά των βαρών της κρίσης. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα. Πρώτα απ' όλα επειδή τα λεφτά αυτά από τον κρατικό προϋπολογισμό και τα ευρωπακέτα θα τα πληρώσουν μέχρι τελευταίας δεκάρας οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, με την άμεση και έμμεση φορολογία. Ηδη στην ΕΕ έχει ξεκινήσει η συζήτηση για την αύξηση ή την επιβολή νέων εταιρικών φόρων, που θα μετακυλιστούν βέβαια στην τσέπη των καταναλωτών, δηλαδή των λαϊκών στρωμάτων.

Δεύτερο, η στήριξη των επιχειρήσεων γίνεται σε βάρος των εργαζομένων. Οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα προσαρμόσουν τις εργασιακές σχέσεις και τα λειτουργικά τους κόστη στη μείωση του τζίρου, ώστε να έχουν τη μικρότερη δυνατή χασούρα μέσα στην κρίση. Για τους εργαζόμενους όμως τα πράγματα λειτουργούν εντελώς αντίστροφα, αφού τους επιβάλλουν να προσαρμόσουν τις ανάγκες τους, ακόμα και τις πιο στοιχειώδεις, στους νέους μειωμένους μισθούς και στο ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων που κλιμακώνεται (όσοι βέβαια απ' αυτούς συνεχίσουν να έχουν δουλειά, αφού κανείς εργοδότης δεν την εγγυάται).

Ακόμα πιο πέρα: Ποιος θα πληρώσει τη νέα μείωση της ασφαλιστικής εισφοράς της εργοδοσίας, στο όνομα του να συγκρατηθεί το λεγόμενο «μη μισθολογικό κόστος», που δημιουργεί νέα ελλείμματα στα ασφαλιστικά ταμεία και προγράφει νέες εκπτώσεις σε Υγεία και συντάξεις; Πώς θα αναπληρωθούν οι χιλιάδες θέσεις εργασίας στα λιγνιτωρυχεία και στους ατμοηλεκτρικούς σταθμούς Ενέργειας από τις επενδύσεις στην «πράσινη ανάπτυξη», όπως προβλέπει ο σχεδιασμός της κυβέρνησης για «αναπροσαρμογή του παραγωγικού μοντέλου»; Οι επιχειρήσεις αυτές λειτουργούν με πολύ λιγότερο προσωπικό κι από πάνω ο λαός θα πληρώσει με αύξηση της τιμής του ρεύματος.

Ποιον θα πλήξουν η επιδοτούμενη από κυβέρνηση και ΕΕ καθήλωση και η μείωση των μισθών, «για να έχουμε δουλειές», όπως ισχυρίζονται, αν όχι το σύνολο των εργαζομένων, που την επόμενη μέρα οι κλαδικοί μισθοί τους θα ξεκινούν από ακόμα χαμηλότερα, από το ύψος του κατώτερου, όπως σταθερά αξιώνει η εργοδοσία; Οπως κι αν το δει κανείς, απ' όπου κι αν το πιάσει, λύσεις που να συμφέρουν το κεφάλαιο και τους εργαζόμενους ταυτόχρονα δεν υπάρχουν. Το ζητούμενο είναι να μην πληρώσει την κρίση ο λαός κι εκεί πρέπει να συγκεντρώσει οργανωμένα όλες του τις δυνάμεις.