Πρέπει να είναι καθαρό: Το νέο lockdown μέσα στο lockdown, τα «μαγειρέματα» με τα sms, η καλλιέργεια κλίματος έντασης του αυταρχισμού (π.χ. με τις προειδοποιήσεις για εξονυχιστικούς αστυνομικούς ελέγχους στις μετακινήσεις με κωδικό 4), η στοχοποίηση της λαϊκής διαμαρτυρίας, δεν είναι ούτε αποτέλεσμα «απερισκεψίας» της κυβέρνησης, ούτε κάποιας ανεξήγητης «ανικανότητας».

Αντίθετα, είναι η άλλη όψη της διαχρονικά αντιλαϊκής πολιτικής στο σύστημα Υγείας, είναι το αναπόδραστο αποτέλεσμα της πολιτικής που αντιμετωπίζει ως κόστος την υγεία του λαού, που έχει για προτεραιότητα τα κέρδη του κεφαλαίου και τις «αντοχές της οικονομίας» για λογαριασμό του.

Είναι, σε τελική ανάλυση, στοιχείο της λειτουργίας του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, που συνθλίβει τις λαϊκές ανάγκες σε «κανονικές» και έκτακτες συνθήκες, για να θωρακίσει την κερδοφορία και τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων.

Η ίδια η κυβέρνηση άλλωστε επισημαίνει ότι τα πιο αυστηρά περιοριστικά μέτρα παίρνονται για να εκτονωθεί η πίεση στις ΜΕΘ και στις κλινικές. Επομένως, τα απανωτά lockdowns είναι μέρος της ίδιας στρατηγικής, προστίθενται στη μετατροπή όλου του συστήματος Υγείας σε «μίας νόσου».

Το σύστημα Υγείας, που στο όνομα των «εξαντλημένων αντοχών» του παίρνονται τα περιοριστικά μέτρα, έχει όνομα: Είναι το σύστημα της επιχειρηματικής λειτουργίας, των νοσοκομείων που έκλεισαν για την εξοικονόμηση πόρων τα προηγούμενα χρόνια από όλες διαδοχικά τις κυβερνήσεις.

Είναι το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης μέσω του οποίου μοιράζονται «δουλειές» στους επιχειρηματικούς ομίλους της ιδιωτικής Υγείας, που αντιμετωπίζει τους ασθενείς σαν πελάτες και την περίθαλψη είτε σαν κόστος είτε σαν πηγή κέρδους.

Και, προφανώς, για να σχεδιαστούν και να εφαρμοστούν συγκεκριμένα μέτρα εκεί που κατά βάση κρίνεται η μετάδοση της νόσου: Στους μεγάλους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

Τι από όλα τα παραπάνω έγινε στο πρώτο lockdown; Τι έγινε τους μήνες που μεσολάβησαν; Η απάντηση είναι ένα πελώριο «τίποτα». Και γι' αυτό σήμερα, έναν χρόνο μετά και παρά τη σχετική «εξοικείωση» με τις ιδιαιτερότητες του ιού, η αντιμετώπισή του χειροτερεύει αντί να βελτιώνεται: Οι συρροές σε χώρους δουλειάς πολλαπλασιάζονται, εργαζόμενοι πλέον θρηνούν συναδέλφους τους, όπως στον κλάδο των Τροφίμων. Σε λεωφορεία και βαγόνια του Μετρό γίνεται το αδιαχώρητο, είτε με lockdown είτε χωρίς. Τα σχολεία ανοίγουν κάθε τόσο όπως έκλεισαν, δεν γίνεται καμία ιχνηλάτηση κρουσμάτων. Στα νοσοκομεία, τα «έκτακτα μέτρα» εξαντλήθηκαν στο κλείσιμο κλινικών, στη μετατροπή απλών κρεβατιών σε Covid. Ο δε ιδιωτικός τομέας συνεχίζει ανενόχλητος να θησαυρίζει, τόσο από την απορρόφηση ασθενών - πελατών που είναι αποκλεισμένοι από το κρατικό σύστημα, όσο και μέσα από τη «συνεργασία» του με το ΕΣΥ και τα ενοίκια που του πληρώνει το κράτος.

Τα αλλεπάλληλα «άνοιξε - κλείσε», οι παλινωδίες με τις απαγορεύσεις και τα ωράρια, που έχουν μετατραπεί σε «σταυρόλεξα για δυνατούς λύτες», έχουν την εξήγησή τους, κι αυτή δεν είναι άλλη από το κριτήριο με το οποίο γίνεται η διαχείριση της πανδημίας.

Εξηγούνται από τη μία και μοναδική «εμμονή» που υπάρχει στην κρατική διαχείριση: Την προσήλωση στην Υγεία - εμπόρευμα, τη λήψη αποφάσεων με βάση τις «αντοχές» της καπιταλιστικής οικονομίας, την ισορροπία στο τεντωμένο σκοινί που τραβιέται αφενός από την εκτίμηση του «κόστους» των μέτρων και αφετέρου από την εκτίμηση του «οφέλους» για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Επομένως το lockdown είναι «αναπόφευκτο» όπως λένε η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της, ακριβώς επειδή η όλη διαχείριση της πανδημίας γίνεται με βάση τα παραπάνω κριτήρια.

Γι' αυτό και είναι αποπροσανατολιστικό το δίλημμα «lockdown ή ανεξέλεγκτη έξαρση της πανδημίας», αφού αφήνει στο απυρόβλητο την πραγματική αιτία των κινδύνων που πολλαπλασιάζονται για το λαό, όποιο κι αν είναι το μείγμα των περιορισμών.

Το «δεν υπάρχει οικονομία χωρίς υγεία», που λένε τα κυβερνητικά στελέχη, υποστηρίζοντας τάχα ότι μπροστά στην υγεία δεν υπολογίζουν το «κόστος των μέτρων», είναι άλλη μια λαθροχειρία, αφού από όλα τα σενάρια που έχει μπροστά της η κυβέρνηση, επιλέγει αυτό με το μικρότερο κόστος. Η «εξίσωση» λοιπόν, η οποία «λύνεται» κάθε βδομάδα από την κυβέρνηση και βγάζει το αποτέλεσμα των νέων μέτρων, δεν παύει ούτε στιγμή να έχει ως «άγνωστο» την ουσιαστική προστασία της υγείας και της ζωής του λαού.

Ακόμα και οι προσδοκίες που επιχειρεί να καλλιεργήσει η κυβέρνηση γύρω από τους εμβολιασμούς, το «φως στο τούνελ» που τάχα φαίνεται και το κλίμα ότι «φάγαμε τον γάιδαρο - κάντε λίγη υπομονή», εντάσσονται στην ίδια στρατηγική.

Αξιοποιούνται τόσο για τον εφησυχασμό του λαού όσο - κυρίως - για τη διαφήμιση του τουριστικού προϊόντος. Γι' αυτό, όλο και περισσότερο ανοίγει η συζήτηση γύρω από το «πιστοποιητικό εμβολιασμού», τις «τουριστικές φούσκες» από εμβολιασμένους εργαζόμενους και ταξιδιώτες, και προφανώς γύρω από τις προσαρμογές στην «προτεραιοποίηση» του εμβολιαστικού σχεδιασμού.

Και εδώ κριτήριο είναι η προώθηση της κερδοφορίας των ομίλων και όχι βέβαια η ασφάλεια των εργαζομένων, που άλλωστε εργάζονται πλήρως εκτεθειμένοι σε κάθε είδους επαγγελματικό κίνδυνο, ενώ ακόμα δεν είναι διαπιστωμένη η επίδραση των εμβολίων στη διάδοση του ιού.

Κάθε μέρα που περνάει γίνεται και πιο φανερό: Αν οι εργαζόμενοι δεν οργανωθούν, αν δεν παλέψουν μέσα από τα σωματεία τους μαζί με τους υγειονομικούς και όλο το λαό για άμεσα και ουσιαστικά μέτρα προστασίας, όπως επίταξη του ιδιωτικού τομέα, μέτρα στους χώρους δουλειάς κ.λπ., η κατάσταση θα χειροτερεύει διαρκώς.

Και όσο οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα βλέπουν «φως στο τούνελ», τόσο ο λαός θα βυθίζεται στο σκοτάδι, θα μετράει θυσίες στην υγεία, στη ζωή, στο εισόδημά του. Η πάλη ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του, με σύνθημα «Lockdown στην πολιτική τους», πρέπει να δυναμώνει καθημερινά σε χώρους δουλειάς, σε κλάδους και συνοικίες.