- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Νεολαία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Η άποψή μας
- Από μέρα σε μέρα
- Σαν σήμερα
- Αρθρα
- Σχόλια
- Τετρασέλιδα
- Ολες οι στήλες
- Σκίτσα
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Το 1894, το έργο του «Ποιοι είναι οι φίλοι του λαού και πώς καταπολεμούν τους σοσιαλδημοκράτες» αποτελεί σταθμό για τη διάδοση του μαρξισμού στη Ρωσία και την ανάπτυξη της επαναστατικής πάλης της εργατικής τάξης. Ταυτόχρονα, είναι και ένα αποτελεσματικό θεωρητικό όπλο ενάντια στο ναροντνικισμό, ο οποίος προπαγάνδιζε ότι η Ρωσία θα φτάσει στο σοσιαλισμό μέσα από την αγροτική κοινότητα και ότι ο καπιταλισμός είναι τυχαίο φαινόμενο στη Ρωσία.
Το έργο του «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία» ανοίγει το δρόμο για τη συνένωση της επαναστατικής θεωρίας με το επαναστατικό κίνημα, αφού θεμελιώνει το ρόλο και τις σχέσεις των τάξεων στη Ρωσία, αναδεικνύοντας τη δυνατότητα της μικρής, αλλά συγκεντρωμένης εργατικής τάξης να ηγηθεί της επανάστασης.
«...Δώστε μας μια οργάνωση επαναστατών και θα αναποδογυρίσουμε τη Ρωσία!», έλεγε χαρακτηριστικά ο Λένιν. Συμμετέχοντας και καθοδηγώντας έναν μαρξιστικό όμιλο στην Πετρούπολη, καταπιάνεται με την ίδρυση επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης σε πανεθνική κλίμακα. Ως πρώτο βήμα, το 1895, συνενώνει τους μαρξιστικούς ομίλους στην Πετρούπολη σε επαναστατική πολιτική οργάνωση, την «Ενωση πάλης για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης».
Τρία χρόνια αργότερα, το Μάρτη του 1898, συνήλθε στο Μινσκ το πρώτο, ιδρυτικό Συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΣΔΕΚΡ). Ωστόσο, αμέσως μετά το συνέδριο, πιάστηκε όλη η Κεντρική Επιτροπή και έτσι, ουσιαστικά, δεν προχώρησε η ενιαία οργάνωση του κόμματος.
Αυτό έγινε κατορθωτό στα 1903, με το δεύτερο συνέδριο του ΣΔΕΚΡ, και υπό την καθοδήγηση του Λένιν ιδρύεται ουσιαστικά το μπολσεβίκικο κόμμα, το πρώτο με τις αρχές του «Κόμματος Νέου Τύπου».
Με επικεφαλής τον Λένιν, το μπολσεβίκικο κόμμα μπαίνει μπροστάρης της ταξικής πάλης του προλεταριάτου και των άλλων καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, κυρίως της φτωχής αγροτιάς και των μισοπρολετάριων της Ρωσίας. Οδηγεί το προλεταριάτο της Ρωσίας έως τη νίκη με την κατάληψη της εξουσίας και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ετσι ανοίγει ο δρόμος για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού για πρώτη φορά στον κόσμο, μετά τη νικηφόρα Επανάσταση. Σημαντικό είναι, επίσης, ότι καθόρισε και τεκμηρίωσε τον καθοδηγητικό ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος, όχι μόνο στην κατάληψη της εξουσίας, αλλά και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Στα έργα του, ο Λένιν ανέπτυξε και συγκεκριμενοποίησε παραπέρα όλα τα συστατικά μέρη του μαρξισμού - τη φιλοσοφία, την πολιτική οικονομία και τον επιστημονικό κομμουνισμό. Ηταν φανατικός πολέμιος κάθε αναθεωρητικής και ρεφορμιστικής διαστρέβλωσης της επαναστατικής θεωρίας.
Ο ίδιος θεωρούσε ως έναν από τους πιο βασικούς όρους για τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης την αδιάλλακτη πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό, ενώ, παράλληλα, ασκούσε δριμεία κριτική στον αριστερισμό, στην ψευτοεπαναστατική φρασεολογία, στον «επαναστατικό» τυχοδιωκτισμό.
Ο Λένιν ανακάλυψε θεωρητικά τη δυνατότητα να συντριβεί η αλυσίδα του διεθνούς ιμπεριαλισμού με την απόσπαση κρατών από τον κλοιό του, αναπτύσσοντας τη θεωρία του αδύνατου κρίκου της, θεμελιώνοντας επιστημονικά τη δυνατότητα της νίκης του σοσιαλισμού αρχικά σε μία ή σε μερικές χώρες.
Ο Λένιν αγωνιζόταν με συνέπεια ενάντια στην εθνική στενότητα. Οι μπολσεβίκοι σήκωσαν ψηλά τη σημαία του διεθνισμού και με την καθοδήγηση του Λένιν έκαναν στη διάρκεια του πολέμου αποτελεσματική πάλη για τη συσπείρωση όλων των διεθνιστικών στοιχείων, για την ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Στην Ερώτηση σημειώνεται: «Ογδόντα χρόνια από την εισβολή και κατοχή της Ελλάδας από τη Γερμανία και εβδομήντα έξι χρόνια μετά τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών και το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι κυβερνήσεις της Ο.Δ. Γερμανίας συνεχίζουν να αρνούνται και να μην πληρώνουν στην Ελλάδα τις αποζημιώσεις που έχουν αναγνωριστεί στις διεθνείς διασκέψεις (Παρίσι 1945, Λονδίνο 1953, Συνθήκη 2+4 Μόσχα 1990) και είναι:
- Το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο - ληστεία που επιβλήθηκε στην κατεχόμενη Ελλάδα από τη ναζιστική Γερμανία.
- Οι αποζημιώσεις για τις τεράστιες καταστροφές στις υποδομές που προκάλεσαν τα γερμανικά κατοχικά στρατεύματα στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής, που έχουν αναγνωριστεί με τη Διεθνή Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (Δεκέμβρης 1945 - Γενάρης 1946).
- Οι αποζημιώσεις των θυμάτων των φρικιαστικών ναζιστικών εγκλημάτων, των ομήρων στα ναζιστικά στρατόπεδα και στα εργοστάσια των γερμανικών μονοπωλίων.
- Η επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών ανεκτίμητης αξίας και των θησαυρών πολιτιστικής κληρονομιάς, που λεηλατήθηκαν από τις γερμανικές κατοχικές δυνάμεις.
Ολες οι έως τώρα ελληνικές κυβερνήσεις ενώ αναγνωρίζουν τις διεκδικήσεις δεν προβαίνουν σε όλες τις αναγκαίες ενέργειες για τη διεκδίκησή τους.
Την ίδια ώρα, με το "Ελληνογερμανικό Ιδρυμα Νεολαίας", διάφορα γερμανο-ελληνικά προγράμματα, όπως το αντιεπιστημονικό πρόγραμμα "Μνήμες Κατοχής στην Ελλάδα" που αλλοιώνει την πραγματική ιστορία της Αντίστασης, με τη δημιουργία διαφόρων μνημείων με χρηματοδότηση από το επιτελείο του γερμανικού ΥΠΕΞ, "Ελληνογερμανικό Ταμείο για το Μέλλον", επιχειρείται παρέμβαση της Γερμανίας στην Ελλάδα, σε συνεργασία με την κυβέρνηση και την Τοπική Διοίκηση, που στο όνομα της επούλωσης τάχα των τραυμάτων του πολέμου επιχειρούν να αντισταθμίσουν τις οφειλές αποδυναμώνοντας τις δίκαιες διεκδικήσεις του ελληνικού λαού για τις πολεμικές επανορθώσεις.
Το ΚΚΕ και η ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ με αλλεπάλληλες διαχρονικά ενέργειες θέτουν σταθερά το ζήτημα της ανάληψης συγκεκριμένων πρακτικών μέτρων διεκδίκησης, από τις ελληνικές κυβερνήσεις, των γερμανικών πολεμικών αποζημιώσεων. Η ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ στις 12 Οκτώβρη 2020 επέδωσε υπόμνημα στο ελληνικό ΥΠΕΞ για το ίδιο ζήτημα χωρίς να λάβει καμιά απάντηση.
Ερωτάται ο κ. υπουργός, τι θα κάνει η κυβέρνηση για να ικανοποιηθούν από την Ο.Δ. Γερμανίας οι δίκαιες διεκδικήσεις του ελληνικού λαού για τις πολεμικές επανορθώσεις, το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, τις αποζημιώσεις των θυμάτων των ναζιστικών εγκλημάτων;».
- Γιώργο Μαργαρίτη, καθηγητή Σύγχρονης Ιστορίας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ.
- Κώστα Σκολαρίκο, μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ.
- Νίκο Δάρδαλη, εκπαιδευτικό.
Εκ μέρους του ΔΣ της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ συντονίζει ο Χάρης Ραζάκος, υποψήφιος διδάκτωρ Ιστορίας.
Σύνδεση μέσω Zoom: https://us06web.zoom.us/j/89980558210
Σημειωτέον, ο εισαγγελέας Π. Παναγιωτόπουλος, στην απορριπτική πρότασή του, ανέφερε ότι η μακροχρόνια διαδικασία της δίκης και ο χρόνος μέχρι την ολοκλήρωση της δίκης σε δεύτερο βαθμό δεν μπορούν να αποτελέσουν έρεισμα για αναστολή της πρωτόδικης απόφασης.
Υπενθυμίζεται ότι εκτός των άλλων το εν λόγω φασιστοειδές έχει σε εκκρεμότητα και μια δίκη με την κατηγορία των προπαρασκευαστικών πράξεων για εσχάτη προδοσία (κακούργημα) επειδή είχε καλέσει από τη Βουλή την ηγεσία του Στρατού να κάνει πραξικόπημα! Μάλιστα, ο αρχηγός του Μιχαλολιάκος τον έθεσε τότε υποκριτικά εκτός ΚΟ της ναζιστικής οργάνωσης στην οποία βέβαια, μετά, επανήλθε. Επιπλέον, είχε αρθεί επίσης η ασυλία του, δεν πήγε όμως στον ανακριτή, προσπάθησε να αποφύγει τη σύλληψη, έσπασε αστυνομικά μπλόκα και συνελήφθη κρυπτόμενος...
- Στο μεταξύ, συνεδριάζει σήμερα η Επιτροπή Νομικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου, έχοντας στην ημερήσια διάταξη των εργασιών της και τη συζήτηση για την άρση της ασυλίας του ναζιστή φυγόποινου Γιάννη Λαγού. Εφόσον εγκριθεί η άρση της ασυλίας του θα υπάρξει σχετική εισήγηση στο Ευρωκοινοβούλιο το οποίο θα πάρει και την τελική απόφαση, μετά από κωλυσιεργίες μηνών με ευθύνη της κυβέρνησης και των ευρωενωσιακών αρχών.
