Ο λαός μας πενθεί τραγουδώντας. Αποχαιρετά τον δικό του Μίκη, τον άνθρωπο που έκανε τραγούδι τις αγωνίες, τους πόθους, τα οράματά του, που έντυσε με νότες τις ιαχές των συλλαλητηρίων και τη βοή της μάχης.

Εξω από τη Μητρόπολη Αθηνών, χιλιάδες λαού για τρεις συνεχόμενες μέρες απέτιαν φόρο τιμής και έκλιναν ευλαβικά το γόνυ μπροστά στη σορό του. Με ένα λουλούδι στο χέρι, με ένα δικό του τραγούδι «τσαλακωμένο» από το λυγμό τον αποχαιρετούσαν, κρατώντας βαθιά φυλαγμένα μέσα τους τα εγερτήρια προτάγματα του έργου του.

Χτες, από το πρωί, πλήθος κόσμου συνέχιζε να συρρέει στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης. Λίγο μετά τις 2 το μεσημέρι, με ένα δυνατό, παρατεταμένο χειροκρότημα και με τη «Ρωμιοσύνη» του Γιάννη Ρίτσου να τον «συνοδεύει», η σορός του Μ. Θεοδωράκη μεταφέρθηκε στη Μητρόπολη, στον προαύλιο χώρο της οποίας είχε συγκροτηθεί μια μεγάλη συγκέντρωση ανθρώπων κάθε ηλικίας που παρά τη βροχή περίμενε υπομονετικά για να αποχαιρετήσει, όπως του αρμόζει, τον μεγάλο συνθέτη.

Από εκεί ξεκίνησε το ταξίδι για την τελευταία του κατοικία στον Γαλατά Χανίων, όπως ήταν η επιθυμία του, καταχειροκροτούμενος, με το σύνθημα «Ούτε σε εξορίες ούτε σε φυλακές, ποτέ τους δεν λυγίσανε οι κομμουνιστές» να τραντάζει την ατμόσφαιρα και με τα τραγούδια του στο στόμα των χιλιάδων συγκεντρωμένων.

Στην τελετή αποχαιρετισμού παρευρέθηκαν η οικογένεια του Μ. Θεοδωράκη, η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία. Αποχαιρετισμούς απηύθυναν η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, και ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας.

Παρευρέθηκαν ο πρωθυπουργός, Κυρ. Μητσοτάκης, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ, Φώφη Γεννηματά, ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης, Κυρ. Βελόπουλος, ο ΓΓ του ΑΚΕΛ, Στέφανος Στεφάνου, και ο ΓΓ του ΚΣ της ΕΔΟΝ, Σεβήρος Κούλας, καθώς και πρέσβεις ξένων χωρών.

Επίσης, πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ και ο Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ, Νίκος Αμπατιέλος.

Ακόμη, οι ηγεσίες υπουργείων, ο δήμαρχος Αθηναίων, ο περιφερειάρχης Αττικής και ο κομμουνιστής δήμαρχος Πατρέων Κώστας Πελετίδης.

Παρόντες άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών, σύσσωμος ο καλλιτεχνικός κόσμος και συνεργάτες του Μίκη, που πρωτοτραγούδησαν έργα του, όπως η Μαρία Φαραντούρη και ο Γιώργος Νταλάρας, η Φινλανδή ερμηνεύτρια Αρια Σαγιονμά, ο Τούρκος συνθέτης και ποιητής Ζουλφί Λιβανελί, ο Βασίλης Βασιλικός που έγραψε το «Ζ» και πολλοί άλλοι.

Ο μαέστρος χτες διηύθυνε την τελευταία του συναυλία...

Ηταν εκεί οι μουσικοί, ο Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος, που η κινητοποίησή του για τα προβλήματα των καλλιτεχνών κατέληξε στη Μητρόπολη, για να αποχαιρετήσει τον μεγάλο «δάσκαλο» με ένα δικό του τραγούδι. «Σώπα, όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες», τραγουδούσαν λυρικοί καλλιτέχνες, τραγουδιστές, και οι νότες μπλέκονταν με τις επευφημίες και τις φωνές του κόσμου.

Ηταν εκεί οι παλιοί του σύντροφοί, «Λαμπράκηδες» που συγκινημένοι τον αποχαιρέτησαν συγκροτώντας τιμητική φρουρά στο φέρετρό του.

Ηταν εκεί το τεράστιο πλήθος που από αυτό εμπνεύστηκε και σε αυτό έδινε δύναμη με τη μουσική του, για να πει ένα τελευταίο «ευχαριστώ» και να τον διαβεβαιώσει ότι το έργο του θα παραμείνει αθάνατο.

Οι εκατοντάδες που κοντοστάθηκαν στο Μετρό στο Σύνταγμα για να ακούσουν την Κρατική Ορχήστρα να ερμηνεύει τραγούδια του. Και τα τραγούδια περνούσαν από στόμα σε στόμα και μικρές «χορωδίες» στήνονταν τριγύρω από το παρεκκλήσι, «ψάλλοντας» τους δικούς μας ύμνους: «Ενα το χελιδόνι», «Το γελαστό παιδί», «Είμαστε δυο» και τόσα άλλα.

Ηταν εκεί οι εργάτες και οι υπάλληλοι που τα τραγούδια του ζέσταιναν τις καρδιές τους. Με τα τραγούδια του αγώνα να ακούγονται από τα ηχεία στα γραφεία του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας. Με το πανό από τα γραφεία του ΠΑΜΕ να αποχαιρετά τον δημιουργό: «Το έργο σου βήματα που βαδίζουν σίγουρα στο μέλλον»...

Ηταν εκεί και οι κληρονόμοι του έργου του. Μικρά παιδιά που τα τραγούδια του τα διδάσκουν την περήφανη Ιστορία του λαού τους, όπως ο πιτσιρίκος που με φωνή μεγαλύτερη από το μπόι του, ανεβασμένος στο περβάζι της Μητρόπολης, τραγούδησε το «Αυτό το χώμα»...

Ηταν εκεί όλες οι γενιές, οι μεγαλύτεροι με συγκίνηση και βουρκωμένα μάτια, με ένα «ευχαριστώ» στα μάτια για την «αύρα που πότισε τα νιάτα τους», να αντικρίζουν τους νεότερους και να αναφωνούν: «Το έργο του στα χέρια των παιδιών τώρα»... για να πάνε «λίγο ψηλότερα»...

Ηταν όλοι εκεί. Ημασταν όλοι εκεί. Ηταν και θα είναι μαζί μας μέχρι «να γυρίσει ο ήλιος»...