Τι συμβαίνει όμως με τα άλλα καύσιμα; Το 2019 το ετήσιο ΜΜΚ των μονάδων φυσικού αερίου ήταν 62,9 ευρώ/MWh, με το κόστος εκπομπών CO₂ στα 8,6 ευρώ. Τον Αύγουστο του 2021 η ΟΤΣ, σπάζοντας επί τρεις μήνες το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, έφτασε στα 121,7 ευρώ/MWh. Το ΜΜΚ μιας μονάδας φυσικού αερίου, που θεωρείται «μεταβατικό καύσιμο» και κυριαρχεί σήμερα στο μείγμα της ηλεκτροπαραγωγής στη χώρα μας, κινείται πλέον στα 75 ευρώ/Mwh, ξεπερνώντας ακόμα και τον «ασύμφορο» λιγνίτη. Κάπως έτσι γράφεται ο επίλογος του παραμυθιού που προσπάθησε να πουλήσει η κυβέρνηση για να καλύψει την αντιλαϊκή πολιτική της, σε συνέχεια όλων των προηγούμενων. Η απολιγνιτοποίηση είναι μια στρατηγική επιλογή στο πλαίσιο της «πράσινης μετάβασης» για τα κέρδη των μονοπωλίων και όχι για φτηνότερο ρεύμα στον λαό και καθαρότερο περιβάλλον, όπως την παρουσιάζουν. Αυτήν τη στρατηγική πληρώνουν τα λαϊκά νοικοκυριά με τις απανωτές αυξήσεις στο ρεύμα, αλλά και με την ενεργειακή ανασφάλεια που μεγαλώνει, βγάζοντας εκτός ενεργειακού μείγματος τον εγχώριο λιγνίτη και «επενδύοντας» για την ενεργειακή επάρκεια στο εισαγόμενο φυσικό αέριο και στις ΑΠΕ, οι οποίες παράγουν ρεύμα ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες.

Διάφορα «πανηγυρικά» ακούγονται σχετικά με την επίσκεψη Μητσοτάκη στο Παρίσι, που αναζωογονεί τα σχέδια για διμερή στρατιωτική συνεργασία, με επισφράγισμα νέους εξοπλισμούς. Δεν λείπουν μάλιστα και αναλύσεις, που συνδέουν το «μομέντουμ» με την προσπάθεια της Γαλλίας να πάρει «πολιτική και εξοπλιστική ρεβάνς» από τις ΗΠΑ για την πρόσφατη συμφωνία AUKUS και το ναυάγιο της πώλησης γαλλικών υποβρυχίων στην Αυστραλία. Εκεί που εστιάζουν, πάντως, είναι τα σχέδια για παραπέρα στρατιωτικοποίηση και «αυτονομία» της ΕΕ, ώστε να μπορεί να πραγματοποιεί τις δικές της στρατιωτικές αποστολές «συμπληρωματικά» με το ΝΑΤΟ. Η κυβέρνηση διεκδικεί την ένταξή της στον «σκληρό πυρήνα» αυτού του σχεδιασμού, που ούτως ή άλλως πυροδοτεί αντιθέσεις και στο εσωτερικό της ΕΕ. Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, η κυβέρνηση παζαρεύει την «ανανέωση» της κατάπτυστης Ελληνοαμερικανικής Συμφωνίας για τις Βάσεις, με διαρροές για «σκαλώματα» που οφείλονται στην «απροθυμία» των ΗΠΑ να εγκαταστήσουν βάση στα «αμφισβητούμενα ύδατα», στην καρδιά δηλαδή του Αιγαίου, όπως ζητάει η κυβέρνηση, «ζυγίζοντας» και τις αντιδράσεις της Τουρκίας. Αυτό το κουβάρι των σχεδιασμών, των εξοπλισμών και των ανταγωνισμών, με πρωταγωνιστή την αστική τάξη και τους συμμάχους της, η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα προσπαθούν να το παρουσιάσουν ως... εγγύηση ασφάλειας, ειρήνης και σταθερότητας! Ο εφησυχασμός που καλλιεργούν πρέπει να πέσει στο κενό. Η πάλη για να ξεκουμπιστούν οι ξένες βάσεις, για απεμπλοκή από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και αποδέσμευση από όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, να δυναμώσει αποφασιστικά παντού.