Με όσο πιο μελανά χρώματα προσπαθήσει κανείς να περιγράψει την κατάσταση που υπάρχει στους εργασιακούς χώρους δεν θα τα καταφέρει, γιατί η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή και αμείλικτη.

Ισως και να μην έχουν πολλή σημασία οι περιγραφές. Δεν είναι άλλωστε αυτό που λείπει σήμερα.

Γιατί οι εργαζόμενοι την γνωρίζουν την κατάσταση. Την ζουν καθημερινά στο πετσί τους.

Γιατί αυτό είναι και το εύκολο που μπορούν να το κάνουν όλοι. Από τις κυβερνητικές πολιτικές δυνάμεις μέχρι τις επίδοξες να κυβερνήσουν. Το ίδιο ακριβώς και οι συνδικαλιστικές τους δυνάμεις στο εργατικό κίνημα.

Γνωρίζουν κι αυτοί τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι.

Προβάλλουν όμως ως λύση την πολιτική που τα δημιούργησε.

Πλασάρουν ως καινούριο ό,τι πιο παλιό και σάπιο υπάρχει.

Βαφτίζουν τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων δικό μας συμφέρον. Την αύξηση των κερδών τους πηγή της ευτυχίας μας.

Ομως, εμείς ξέρουμε ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αυξάνουν τα κέρδη τους οι επιχειρηματίες παρά μόνο από την ένταση της δικής μας εκμετάλλευσης.

Οτι όσοι λένε πως έχουν βρει τον τρόπο την ώρα που θα πλουτίζουν τα αφεντικά μας, να ζούμε κι εμείς καλύτερα, απλώς περιγράφουν ένα παραμύθι που δεν θα έχει όμως τον γνωστό επίλογο «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».

Οι εργαζόμενοι δεν έχουμε ανάγκη το νανούρισμα αυτού του παραμυθιού.

Οι κομμουνιστές ξέρουν πολύ καλά ότι ο λαός μόνο από τον δικό του αγώνα μπορεί να ανασάνει, να βγει στο ξέφωτο.

Οτι οι εργαζόμενοι δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που γεμίζει η ζωή η δική τους και των οικογενειών τους με βάσανα.

Είναι ταυτόχρονα οι άνθρωποι που μπορούν να ανατρέψουν αυτήν την κατάσταση. Να πάρουν αμπάριζα τους εκμεταλλευτές τους, το κράτος τους, τα κόμματά τους.

Και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτό το κράτος δεν μπορεί να γίνει φιλολαϊκό. Ο χαρακτήρας του δεν αλλάζει από το ποιο κόμμα είναι στην κυβέρνηση.

Ο,τι πρόσημο κι αν έχουν, διαχειρίζονται τις υποθέσεις του με γνώμονα πώς θα είναι πιο ισχυρό απέναντι στον λαό.

Προερχόμενος από τον χώρο των ΟΤΑ, δύο από τα σημαντικά ζητήματα που ταλανίζουν τη συνδικαλιστική δράση είναι οι ιδιωτικοποιήσεις και οι «ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις.

Υπάρχει ευαισθητοποίηση και ενεργοποίηση εργαζομένων και συνδικαλιστών γι' αυτά τα θέματα αλλά υπάρχουν και συγχύσεις, όπως και περιορισμένη πολιτική ορατότητα.

Αν πρόκειται δηλαδή για πολιτικές π.χ. μόνο δεξιών δημάρχων ή αν θέλουν τους συμβασιούχους για εκλογική πελατεία.

`Η ακόμη αν η πάλη είναι για το γενικά δημόσιο χαρακτήρα ή αν η μόνιμη δουλειά είναι τελικά και η απόλυτη λύση, αποσυνδεμένη όμως από το γενικότερο εργασιακό περιβάλλον.

Σ' αυτά τα θέματα η ανάλυση του ΚΚΕ είναι ο καλύτερος πολιτικός οδηγός δράσης, που ξεκαθαρίζει το τοπίο.

Στην ανάλυση του Κόμματος για την ευρωπαϊκή στρατηγική του κεφαλαίου μπορεί κανείς να βρει τις πηγές των εφαρμοζόμενων πολιτικών στους δήμους όλης της χώρας αλλά και γενικότερη σύνδεση των πολιτικών που σχετίζονται με τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Σ' αυτήν τη βάση πολιτικής ανάλυσης βρίσκει κανείς και την πολιτική του θέση δράσης μέσα στο κίνημα. Τη στρατηγική και τη γραμμή πάλης και αντιπαράθεσης με δυνάμεις και ιδεολογήματα που σου παρουσιάζουν το ψίχουλο για παντεσπάνι και την επαιτεία για κατάκτηση. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υποτιμούμε μικρές νίκες και κατακτήσεις του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος που πάνω σε αυτές μπορούμε να οικοδομήσουμε το μέτωπο πάλης απέναντι στην καρδιά των προβλημάτων.

Και η δική μου επιλογή έχει αυτήν τη βάση. Μαζί με το ΚΚΕ στους δρόμους του αγώνα και της ανατροπής.

Γιατί πράγματι, όπως αναφέρεται και στο Κάλεσμα, το ΚΚΕ:

-- Μπορεί να εγγυηθεί ότι η οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης θα έχει συνέχεια και διάρκεια, δίνοντας νικηφόρα προοπτική και αυτό το έχει αποδείξει διαχρονικά με τους αγώνες και τις θέσεις του.

-- Το σύγχρονο επαναστατικό Πρόγραμμα του Κόμματος μπορεί να δώσει διέξοδο στους σημερινούς αγώνες για όλα τα εργατικά - λαϊκά προβλήματα, να θέσει τις προϋποθέσεις για να δοθούν λύσεις σ' αυτά.

-- Οι δυνάμεις του ΚΚΕ πρωτοστατούν για να αγκαλιάσει ο δρόμος του αγώνα όλο και περισσότερους, το ποτάμι να γίνει ακόμα πιο πλατύ και ορμητικό και μέσα από τα διάφορα μέτωπα πάλης δείχνουν τις δυνατότητες του σοσιαλισμού, τις δυνατότητες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Ελλάδα.

-- Δίνουν καθημερινά ιδεολογικοπολιτικές μάχες με τις συμβιβασμένες αντιλήψεις που διακηρύσσουν ότι δεν υπάρχει διέξοδος απ' τον σημερινό καπιταλιστικό βάλτο της ανασφάλειας και της εκμετάλλευσης και μας καλούν να επιλέξουμε τη δήθεν πιο ανώδυνη μορφή της δικτατορίας του κεφαλαίου, του δήθεν εξανθρωπισμού του καπιταλισμού, της δήθεν «μείωσης των κοινωνικών ανισοτήτων».

Μπροστά στη λυσσαλέα επίθεση του κεφαλαίου και των κυβερνητικών εκπροσώπων του να αφανίσουν το οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα, να φιμώσουν τη φωνή αντίδρασης και αντίστασης των πρωτοπόρων αγωνιστικών συνδικάτων, γιατί εκεί στοχεύει το έκτρωμα Χατζηδάκη και όχι στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ ή της ΠΟΕ - ΟΤΑ, χρειάζεται οργάνωση και δράση.

Για να βάλουμε τις ανάγκες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων στο προσκήνιο, για δουλειά με δικαιώματα και ζωή με αξιοπρέπεια, στο προσκλητήριο αγωνιστικής συμπόρευσης με ελπίδα και προοπτική του ΚΚΕ δηλώνουμε «ΠΑΡΩΝ».

Ολο το προηγούμενο διάστημα μέχρι σήμερα έχει διαμορφωθεί ένα ασφυκτικό, ζοφερό τοπίο για τους εικαστικούς καλλιτέχνες. Οπως όλοι οι κλάδοι που έχουν πληγεί άμεσα από την πανδημία, οι εικαστικοί είδαν πολλές από τις εκθέσεις να ματαιώνονται και τις περισσότερες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, που αποτελούν ανάσα συνάντησης και επικοινωνίας του καλλιτέχνη με το κοινό, να περικόπτονται.

Συνέχισαν να βιώνουν τη χρονίζουσα υποαπασχόληση, την ακούσια ετεροαπασχόληση και την ανεργία.

Ταυτόχρονα, ο τρόπος διαχείρισης της πανδημίας, που η αποτελεσματικότητά του αντανακλάται στους αριθμούς και στα ποσοστά του τελευταίου διαστήματος, δεν προοιωνίζεται ένα καλύτερο περιβάλλον για το αμέσως επόμενο διάστημα.

Ολα αυτά έρχονται σε συνέχεια μιας συστηματικής εδώ και μια δεκαετία προσπάθειας για την υποβάθμιση του καλλιτέχνη και του έργου του, στο πλαίσιο μιας νεοφιλελεύθερης φιλοσοφίας της αγοράς, είτε με όχημα και πρόσχημα τις γενικές οριζόντιες Οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, είτε τις εσωτερικές (βλαπτικές) νομοθετικές ρυθμίσεις:

Μεταξύ αυτών η συνεχιζόμενη καταστρατήγηση του νόμου του 1% για τη δημιουργία εικαστικών έργων στον δημόσιο χώρο, η κατάργηση ενός εύλογα ευεργετικού φορολογικού καθεστώτος, η εξαίρεση από τους χαμηλούς συντελεστές ΦΠΑ, η ανυπαρξία καλλιτεχνικών διαγωνισμών, η διαιώνιση της απονομής συντάξεων από το υπουργείο Πολιτισμού.

Το προηγούμενο διάστημα είχαμε θέσπιση νόμων όπως:

Ο Ν. 4412/16, που απαξιώνει τους καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς, υποβάλλει την καλλιτεχνική δημιουργία στη διαδικασία των προμηθειών του Δημοσίου και ελάχιστα κατοχυρώνει τους καλλιτέχνες.

'Η η υποβάθμιση της εικαστικής παιδείας στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και η κατάργησή της από τα Λύκεια, που πέρα από το εκπαιδευτικό κοινωνικό αποτύπωμα αφήνουν μετέωρη μεγάλη μερίδα εικαστικών καλλιτεχνών που προσανατολίζονται και επιβιώνουν στον χώρο της Παιδείας.

Επιπλέον, ο σταδιακός αποκλεισμός των καλλιτεχνών από τους δημόσιους και δημοτικούς χώρους Τέχνης, που προσανατολίζονται πια στην εμπορική εκμετάλλευση, θεσπίζοντας ενοίκια στα οποία οι καλλιτέχνες αδυνατούν να ανταποκριθούν.

Ενα ελάχιστο βοήθημα που δόθηκε σε μικρή μερίδα εικαστικών καλλιτεχνών που δεν είχαν άλλα εισοδήματα, ή οποιαδήποτε σχέση εξαρτημένης εργασίας, ήταν αποτέλεσμα επίμονων και μαζικών κινητοποιήσεων και πιέσεων από τη μεριά του Εικαστικού Επιμελητηρίου και των άλλων φορέων και σωματείων Πολιτισμού, και φυσικά αποδείχθηκε ανεπαρκές για την επιβίωση, την εξυπηρέτηση των καθημερινών αναγκών, τη διατήρηση της επαγγελματικής εικαστικής ταυτότητας.

Τα προβλήματα αυτά, σε συνδυασμό με τα - κοινά για όλους τους εργαζόμενους και επαγγελματίες - χρέη στο Δημόσιο, σε τράπεζες και ΔΕΚΟ, δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο την καθημερινότητα.

Η αναδυόμενη κρίση ακρίβειας φέρνει σε απόγνωση τον καθέναν μας σήμερα, εντείνοντας τα χρόνια πια προβλήματα επιβίωσης και προδιαγράφοντας ένα εξόχως αβέβαιο μέλλον για τους ανθρώπους του Πολιτισμού και της Τέχνης.

Αν και όσα περιέγραψα φαίνονται έντονα απαισιόδοξα, υπάρχει διέξοδος:

Ολα τα παραπάνω διεκδικούνται πίσω, κερδίζονται - με κοινωνικούς αγώνες - και είναι εμφανής η δραστηριοποίηση και συνειδητοποίηση των συναδέλφων και των εργαζομένων στον Πολιτισμό στην κατεύθυνση αυτή το προηγούμενο διάστημα.

Το Κάλεσμα συστράτευσης και αγωνιστικής συμπόρευσης που έχει κάνει το Κόμμα δίνει τη δυνατότητα οργάνωσης σε παλλαϊκή βάση, που με τη στήριξη, την ανταπόκρισή μας και τη μαζικότητα μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά για αιτήματα που είναι δίκαια και κοινά για όλους μας.

Μπορεί να δυναμώσει τη φωνή αντίστασης των εικαστικών καλλιτεχνών, να μεγεθύνει την αποτελεσματικότητα των διεκδικήσεών μας στον αγώνα για να κερδίσουμε το μέλλον μας.