Ολο το προηγούμενο διάστημα μέχρι σήμερα έχει διαμορφωθεί ένα ασφυκτικό, ζοφερό τοπίο για τους εικαστικούς καλλιτέχνες. Οπως όλοι οι κλάδοι που έχουν πληγεί άμεσα από την πανδημία, οι εικαστικοί είδαν πολλές από τις εκθέσεις να ματαιώνονται και τις περισσότερες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, που αποτελούν ανάσα συνάντησης και επικοινωνίας του καλλιτέχνη με το κοινό, να περικόπτονται.

Συνέχισαν να βιώνουν τη χρονίζουσα υποαπασχόληση, την ακούσια ετεροαπασχόληση και την ανεργία.

Ταυτόχρονα, ο τρόπος διαχείρισης της πανδημίας, που η αποτελεσματικότητά του αντανακλάται στους αριθμούς και στα ποσοστά του τελευταίου διαστήματος, δεν προοιωνίζεται ένα καλύτερο περιβάλλον για το αμέσως επόμενο διάστημα.

Ολα αυτά έρχονται σε συνέχεια μιας συστηματικής εδώ και μια δεκαετία προσπάθειας για την υποβάθμιση του καλλιτέχνη και του έργου του, στο πλαίσιο μιας νεοφιλελεύθερης φιλοσοφίας της αγοράς, είτε με όχημα και πρόσχημα τις γενικές οριζόντιες Οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, είτε τις εσωτερικές (βλαπτικές) νομοθετικές ρυθμίσεις:

Μεταξύ αυτών η συνεχιζόμενη καταστρατήγηση του νόμου του 1% για τη δημιουργία εικαστικών έργων στον δημόσιο χώρο, η κατάργηση ενός εύλογα ευεργετικού φορολογικού καθεστώτος, η εξαίρεση από τους χαμηλούς συντελεστές ΦΠΑ, η ανυπαρξία καλλιτεχνικών διαγωνισμών, η διαιώνιση της απονομής συντάξεων από το υπουργείο Πολιτισμού.

Το προηγούμενο διάστημα είχαμε θέσπιση νόμων όπως:

Ο Ν. 4412/16, που απαξιώνει τους καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς, υποβάλλει την καλλιτεχνική δημιουργία στη διαδικασία των προμηθειών του Δημοσίου και ελάχιστα κατοχυρώνει τους καλλιτέχνες.

'Η η υποβάθμιση της εικαστικής παιδείας στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και η κατάργησή της από τα Λύκεια, που πέρα από το εκπαιδευτικό κοινωνικό αποτύπωμα αφήνουν μετέωρη μεγάλη μερίδα εικαστικών καλλιτεχνών που προσανατολίζονται και επιβιώνουν στον χώρο της Παιδείας.

Επιπλέον, ο σταδιακός αποκλεισμός των καλλιτεχνών από τους δημόσιους και δημοτικούς χώρους Τέχνης, που προσανατολίζονται πια στην εμπορική εκμετάλλευση, θεσπίζοντας ενοίκια στα οποία οι καλλιτέχνες αδυνατούν να ανταποκριθούν.

Ενα ελάχιστο βοήθημα που δόθηκε σε μικρή μερίδα εικαστικών καλλιτεχνών που δεν είχαν άλλα εισοδήματα, ή οποιαδήποτε σχέση εξαρτημένης εργασίας, ήταν αποτέλεσμα επίμονων και μαζικών κινητοποιήσεων και πιέσεων από τη μεριά του Εικαστικού Επιμελητηρίου και των άλλων φορέων και σωματείων Πολιτισμού, και φυσικά αποδείχθηκε ανεπαρκές για την επιβίωση, την εξυπηρέτηση των καθημερινών αναγκών, τη διατήρηση της επαγγελματικής εικαστικής ταυτότητας.

Τα προβλήματα αυτά, σε συνδυασμό με τα - κοινά για όλους τους εργαζόμενους και επαγγελματίες - χρέη στο Δημόσιο, σε τράπεζες και ΔΕΚΟ, δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο την καθημερινότητα.

Η αναδυόμενη κρίση ακρίβειας φέρνει σε απόγνωση τον καθέναν μας σήμερα, εντείνοντας τα χρόνια πια προβλήματα επιβίωσης και προδιαγράφοντας ένα εξόχως αβέβαιο μέλλον για τους ανθρώπους του Πολιτισμού και της Τέχνης.

Αν και όσα περιέγραψα φαίνονται έντονα απαισιόδοξα, υπάρχει διέξοδος:

Ολα τα παραπάνω διεκδικούνται πίσω, κερδίζονται - με κοινωνικούς αγώνες - και είναι εμφανής η δραστηριοποίηση και συνειδητοποίηση των συναδέλφων και των εργαζομένων στον Πολιτισμό στην κατεύθυνση αυτή το προηγούμενο διάστημα.

Το Κάλεσμα συστράτευσης και αγωνιστικής συμπόρευσης που έχει κάνει το Κόμμα δίνει τη δυνατότητα οργάνωσης σε παλλαϊκή βάση, που με τη στήριξη, την ανταπόκρισή μας και τη μαζικότητα μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά για αιτήματα που είναι δίκαια και κοινά για όλους μας.

Μπορεί να δυναμώσει τη φωνή αντίστασης των εικαστικών καλλιτεχνών, να μεγεθύνει την αποτελεσματικότητα των διεκδικήσεών μας στον αγώνα για να κερδίσουμε το μέλλον μας.