Συζητάμε μαζί σας, γιατί όσο κρίσιμο είναι σήμερα να πολλαπλασιαστούν οι εστίες της αντίστασης, για να μείνουν στα χαρτιά οι αντεργατικοί νόμοι που ψηφίστηκαν το προηγούμενο διάστημα, όπως είναι ο νόμος Χατζηδάκη για τα Εργασιακά, ο νόμος Κεραμέως για το σχολείο, ακόμα και παλιότεροι νόμοι που παραμένουν σε ισχύ, άλλο τόσο κρίσιμο είναι να μπει στο επίκεντρο αυτής της συζήτησης, του προβληματισμού όλων μας, το ζήτημα των σύγχρονων κοινωνικών, λαϊκών αναγκών, των αιτιών που αυτές οι ανάγκες όχι μόνο δεν ικανοποιούνται αλλά συνεχώς υποβαθμίζονται και υπονομεύονται.

Αλλά ταυτόχρονα και πώς θα ανοίξουμε τον δρόμο για την πραγματική ικανοποίησή τους. (...)

Το σύνθημα «Ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό» δοκιμάστηκε μέσα στην πανδημία, στη μάχη για την προστασία της υγείας και της ζωής, για να παρθούν τα αναγκαία μέτρα προστασίας, για να στηριχθεί το δημόσιο σύστημα Υγείας, γιατί μόνο έτσι μπορεί να στηριχθεί και ο αναγκαίος εμβολιασμός, και όχι με τις κυβερνητικές παλινωδίες και αντιφάσεις, που τροφοδοτούν τον ανορθολογισμό και τον σκοταδισμό, που τελικά αξιοποιείται για να μένουν στο απυρόβλητο οι εγκληματικές κυβερνητικές ευθύνες.

Μέσα στη μάχη με τις καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού για να σωθεί ό,τι σώζεται, για να μπει σε προτεραιότητα η προστασία της ανθρώπινης ζωής από φυσικά φαινόμενα, για να αποζημιωθούν οι πληγέντες στο 100% των ζημιών.

Μέσα στη μάχη για ένα σχολείο που δεν θα ψάχνει λογιστή, δεν θα κρατάει βιβλίο εσόδων - εξόδων, δεν θα είναι ένα νούμερο σε μια κατάταξη υποβάθμισης, θα μορφώνει και δεν θα εξοντώνει τα παιδιά του λαού. (...)

Σε όλα τα κρίσιμα προβλήματα που βιώνουν οι εργαζόμενοι και ο λαός, όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα δεις ποιος είναι ο αντίπαλος, ποιος είναι ο ένοχος, ποιο τελικά είναι το πολιτικό πρόβλημα της χώρας.

Πρόκειται για μια κοινωνική οργάνωση, ένα κοινωνικό οικονομικό πολιτικό σύστημα που θυσιάζει τις σύγχρονες ανάγκες στον βωμό του καπιταλιστικού κέρδους και του αδηφάγου καπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Πρόκειται για ένα κράτος εχθρικό απέναντι σε αυτές τις ανάγκες.

Γιατί είναι ένα κράτος φτιαγμένο για να θωρακίζει την κερδοφορία των λίγων. Ενα κράτος που υπηρετεί μια χούφτα παράσιτα, εκμεταλλευτές του μόχθου των ανθρώπων. Και γι' αυτόν τον λόγο ακριβώς, την ίδια ώρα, είναι παντελώς ανίκανο και δυσκίνητο στο να προστατεύσει την ανθρώπινη ζωή, τη λαϊκή περιουσία.

Είναι ταχύτατο και αποτελεσματικό μόνο στο να θυσιάζει εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, προκειμένου να υπηρετήσει τις επενδύσεις, τα κέρδη, τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου.

Και, φυσικά, μέρος αυτού του προβλήματος είναι οι κυβερνήσεις που υπηρετούν αυτό το σύστημα και διαχειρίζονται την κρατική εξουσία.

Και αυτό αφορά τόσο τη σημερινή όσο και τις προηγούμενες, αλλά και όσα από τα αστικά κόμματα προαλείφονται να ανέλθουν ξανά ή άλλα να επανέλθουν στην καρέκλα της εξουσίας στις επόμενες εκλογές. (...)

Το σύνθημα «Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό» στοχεύει, τελικά, στην καρδιά του προβλήματος.

Ακριβώς αυτή η θέση, αυτό το σύνθημα, καλεί τον λαό να μην έχει καμία εμπιστοσύνη στο σημερινό κράτος και στις κυβερνήσεις του, να μην προσδοκά λύσεις ούτε στις κυβερνητικές παρεμβάσεις, ούτε στις κυβερνητικές εναλλαγές πολιτικού προσωπικού βγαλμένου από την ίδια αστική - καπιταλιστική μήτρα.

Καλεί τον λαό να μην ψάχνει λύσεις από τα πάνω και έξω από τους αγώνες του. Αλλά να πιστέψει στη δύναμή του, στη δύναμη της οργανωμένης ανυποχώρητης πάλης, να πιστέψει ότι μπορεί όχι μόνο να παρέμβει, αλλά και να καθορίσει, να γίνει ο ίδιος πρωταγωνιστής των εξελίξεων.

Σκεφτείτε πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάσταση αν δυνάμωνε η αγωνιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Αν σήμερα πολύ περισσότεροι και περισσότερες έκαναν το βήμα και έπαιρναν τη θέση που τους έχουμε κρατήσει δίπλα μας στο κίνημα, στους αγώνες αυτούς που μπορούν να προετοιμάσουν και να οργανώσουν τη λαϊκή αντεπίθεση.

Αν σήμερα το ΚΚΕ, με αυτές τις δυνάμεις που έχει στο εργατικό συνδικαλιστικό, γενικότερα στο λαϊκό κίνημα, με αυτό το εκλογικό ποσοστό που έχει, ενοχλεί τόσο πολύ τα διάφορα κέντρα του κατεστημένου, τα οποία είναι μονίμως σε ετοιμότητα για να ρίξουν την αντικομμουνιστική χολή τους, φανταστείτε τι δυναμική θα μπορούσε να διαμορφωθεί υπέρ του λαού αν υπήρχε ένα πολύ πιο ισχυρό ΚΚΕ παντού. (...)

Γιατί το ΚΚΕ κράτησε όρθια την κόκκινη σημαία, δεν την κατέβασε ποτέ.

Ούτε την έβαλε δίπλα στη σημαία της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Ούτε την κουρέλιασε συμμετέχοντας ή στηρίζοντας μια αστική αντιλαϊκή κυβέρνηση.

Είχε το θάρρος και την επιμονή να κοιτάξει κατάματα την Ιστορία του και να βγάλει συμπεράσματα.

Να μελετήσει τι πήγε στραβά με τον σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε, τον σοσιαλισμό που για όλους μας ήταν ο φάρος.

Μπορεί αυτός ο φάρος προσωρινά να έσβησε, το ΚΚΕ όμως κράτησε και κρατάει φωτεινή τη μόνη προοπτική για τους λαούς, τον σοσιαλισμό!

Κάποιοι και κάποιες προσπαθούν να μας πουν ότι η πολιτική πρόταση, το Πρόγραμμα του ΚΚΕ αρχίζει και τελειώνει στην ανάγκη ενδυνάμωσης του ΚΚΕ και σε καλέσματα συμπόρευσης μαζί του. Οτι δεν έχει σχέδιο στρατηγικό για την κοινωνική πολιτική πάλη, τη συμμαχία και κοινωνικοπολιτική συνεργασία, το άνοιγμα του δρόμου για τον σοσιαλισμό.

Οσοι δεν έχουν σκοπιμότητα και παρωπίδες, όμως, μπορούν να δουν ότι το ΚΚΕ έκανε μεγάλη προσπάθεια σε δύσκολες συνθήκες και επεξεργάστηκε το σχέδιό του για το σήμερα και το αύριο.

Με συλλογική συζήτηση απέκτησε ένα σύγχρονο επαναστατικό Πρόγραμμα, που δίνει όχι μόνο απαντήσεις σε βασανιστικά καθημερινά ερωτήματα, αλλά και με ποιες προϋποθέσεις μπορούν να δοθούν λύσεις σε εργατικά - λαϊκά προβλήματα, ανοίγοντας δρόμους προς τα εμπρός, προετοιμάζοντας τις δυνάμεις του, τον λαό, για «τους σεισμούς που μέλλονται να 'ρθουν».

Ενα Πρόγραμμα που είναι ανοιχτό σε επεξεργασίες, με βάση τις νέες εξελίξεις διεθνώς και στη χώρα μας, που εμπλουτίζεται καθημερινά από την πείρα της ταξικής πάλης, από τον διάλογο και τις συζητήσεις με τα πιο πρωτοπόρα τμήματα της εργατικής τάξης και των εν δυνάμει συμμάχων της, της ελληνικής διανόησης, των μαρξιστών ερευνητών.

Ποιο άλλο κόμμα της ελληνικής κοινωνίας έχει ένα τέτοιο επιστημονικό σχέδιο; Που πατάει στις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας μας, αξιοποιεί το εργατικό - επιστημονικό δυναμικό της και απαντά στο κρίσιμο ζήτημα: Ο λαός αυτού του τόπου να μπορεί να ζήσει όπως του αξίζει, όπως ορίζει η εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας. Να μπορεί να ζήσει με ικανοποιημένες τις σύγχρονες πραγματικές ανάγκες. Να μπορεί να απαλλαγεί από τις αλυσίδες της ανεργίας, της φτώχειας, της ανασφάλειας.

Σήμερα ήρθε η ώρα να συλλογιστούμε όλοι και όλες και να κρατήσουμε τα «μεγάλα μεγέθη», αφήνοντας στην άκρη τις λεπτομέρειες.

Ηρθε η ώρα να ξεπεραστούν οι όποιες πικρίες κουβαλά ο καθένας και η καθεμιά, να πεταχτούν στη λήθη οι όποιες στεναχώριες γεννήθηκαν στις διάφορες καμπές ενός δύσκολου, αλλά όμορφου αγώνα.

Μπορούμε ξανά να πιαστούμε χέρι χέρι και να προχωρήσουμε.

Για να μην πάμε και τόσο μακριά, να θυμίσουμε μόνο ότι τα ίδια με τον ΣΥΡΙΖΑ, περί προοδευτικών δυνάμεων, έλεγε και το ΠΑΣΟΚ σε προηγούμενες δεκαετίες και έφτασε να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ.

Αυτά λέει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος συγκυβέρνησε με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ.

Μάλιστα, σφήνα στη συζήτηση περί προοδευτικής κυβέρνησης μπαίνει ακόμα και η ΝΔ, που διεκδικεί διά στόματος Μητσοτάκη τον τίτλο της προόδου για την πολιτική της κυβέρνησής του. Η ΝΔ βαφτίζει προοδευτικές τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις της. Εκεί φτάσαμε.

Εδώ, λοιπόν, χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Αλλά όσοι ακόμα νιώθουν ότι η καρδιά τους χτυπάει «αριστερά» δεν μπορεί να τα χάνουν, να μπερδεύονται. Ξέρουν πως πρόοδος σημαίνει να προχωράς μπροστά, να βελτιώνεις τη ζωή σου.

Πρόοδος είναι τα παιδιά σου να ζουν καλύτερα από σένα, από τις προηγούμενες γενιές.

Ποια πολιτική, ποιας αστικής κυβέρνησης, όπως κι αν αυτή βαφτιστεί και με όποιες κυβερνητικές συνεργασίες και σχήματα, μπορεί να το εξασφαλίσει αυτό; Καμία.

Είναι φανερό ότι το κάλεσμά μας έχει κυρίως κοινωνικοταξικό περιεχόμενο. Ξέρουμε όμως ότι οι εργάτες, οι υπάλληλοι, τα μεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, οι επιστήμονες, οι καλλιτέχνες, οι απόστρατοι της δουλειάς, η νεολαία και οι γυναίκες των λαϊκών οικογενειών είναι και πολιτικά όντα, συμμετέχουν, ακούνε και ψηφίζουν, από τις αρχαιρεσίες συλλόγων και σωματείων, τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, τις γενικές βουλευτικές εκλογές.

Δεν σας κρύβουμε, λοιπόν, ότι το κάλεσμά μας απευθύνεται στον απλό κόσμο που τις προηγούμενες δεκαετίες ακολουθούσε κυρίως το ΠΑΣΟΚ, στον κόσμο που έχασε τα αυγά και τα πασχάλια στα χρόνια των μνημονίων, όταν είδε το μέχρι τότε κόμμα του, την παράταξή του, να καταρρέει και κάποιοι εγκλωβίστηκαν στον νέο διπολισμό που διαμορφώθηκε ή έμειναν πολιτικά άστεγοι, μόνοι.

Σήμερα κάποιοι απ' αυτούς μπορεί να έχουν κάποιες προσδοκίες, θέλουν το ΚΙΝΑΛ - ΠΑΣΟΚ να ξαναγίνει η λεγόμενη «μεγάλη δημοκρατική παράταξη».

Τους λέμε ειλικρινά: Οι προσδοκίες αυτές θα διαψευστούν.

Γιατί η στήριξή τους σε αυτό το κόμμα την επομένη θα γίνει εκ νέου στήριξη μιας νέας αντιλαϊκής κυβέρνησης, είτε με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ είτε με κορμό τη ΝΔ.

Αφού οι μισοί υποψήφιοι λοξοκοιτάζουν προς τη ΝΔ και οι άλλοι μισοί προς τον ΣΥΡΙΖΑ, εμείς λέμε στον απλό κόσμο του ΠΑΣΟΚ, στους εργάτες και τους ανθρώπους του μόχθου, να κοιτάξουν δίπλα τους, εκεί που βρίσκεται το ΚΚΕ, κρατώντας αναμμένη τη σπίθα του αγώνα, για «να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα».

Μας ξέρουν και τους ξέρουμε! Και ξέρουν πως το ΚΚΕ δεν θα διαψεύσει τις προσδοκίες τους.

Το κάλεσμά μας απευθύνεται σε κάθε εργαζόμενο, ανεξάρτητα από ποια πολιτική αφετηρία μάς προσεγγίζει, ανεξάρτητα από το σε ποιο κόμμα ο ίδιος τοποθετεί πολιτικά τον εαυτό του.

Απευθύνεται σε όλους όσοι αναγνωρίζουν ότι το ΚΚΕ αντιπαλεύει την καταστροφική λογική της παραίτησης, της υποχώρησης, της μοιρολατρίας, τις αυταπάτες της ατομικής σωτηρίας, τις χρεοκοπημένες ιστορικά θεωρίες που διακηρύσσουν το τέλος της ταξικής πάλης, αντιπαλεύει συνολικά τον αρνητικό συσχετισμό και παλεύει να τον αλλάξει.

Ανάμεσά μας δεν υπάρχουν εμπόδια, γιατί βρισκόμαστε από την ίδια μεριά.

Εκεί, σε αυτήν τη μεριά όπου είναι οι βιοπαλαιστές επαγγελματίες και αγρότες, οι νέες και οι γυναίκες των λαϊκών οικογενειών.

Απέναντί μας είναι τα κόμματα του κεφαλαίου, το σύστημα και η εξουσία του και οι συμμαχίες τους.

Και εμείς από τη δική μας μεριά μπορούμε με τη δική μας συμμαχία να βαδίσουμε στον δρόμο της ανατροπής.

Σ' αυτόν τον δρόμο, στον δρόμο της ανατροπής, πραγματικά ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό.