Σε αυτήν τη θέση βρήκε τα άτομα με αναπηρία και η φετινή Παγκόσμια Μέρα των ΑμεΑ στις 3 Δεκέμβρη, με το αγωνιστικό αναπηρικό κίνημα να βρίσκεται στους δρόμους, διεκδικώντας ουσιαστικά μέτρα ανακούφισης και ικανοποίησης των αναγκών τους.

Πώς απαντάει η κυβέρνηση; Εντείνοντας όλες εκείνες τις αιτίες που φέρνουν σε δεινή θέση τα άτομα με αναπηρία, με την περαιτέρω ανάθεση της Πρόνοιας σε ιδιώτες και ΜΚΟ, όπως με το κυβερνητικό σχέδιο για την αναπηρία, που στο όνομα της «ένταξης» και του «αποϊδρυματισμού» και με δούρειο ίππο τη λεγόμενη «λειτουργικότητα» του ανάπηρου φέρνει νέες περικοπές θεραπειών, επιδομάτων και συντάξεων, κλείσιμο Ειδικών Σχολείων και δομών Πρόνοιας κ.λπ. Στόχος είναι να εφαρμοστούν στο ακέραιο οι αντιδραστικές κατευθύνσεις της ΕΕ, με το κράτος να αποσύρεται από τις ευθύνες του, εξασφαλίζοντας ένα βασικό πακέτο «μίνιμουμ» παροχών στους πιο εξαθλιωμένους και από εκεί και πέρα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Το γεγονός ότι για τους ανθρώπους με αναπηρία έρχονται ακόμα πιο δύσκολες μέρες φανερώνεται και από τον κρατικό προϋπολογισμό για το 2022, όπου περικόπτονται ακόμα περισσότερο οι δαπάνες για την Πρόνοια και την Υγεία, μείον άλλα 183 εκατ. ευρώ. Και την ίδια στιγμή που το κύμα ακρίβειας φουντώνει, η κυβέρνηση διαφημίζει τα 250 ευρώ που δίνει ως έκτακτη ενίσχυση σε 173.000 ανάπηρους, όταν τα άτομα με βαριά αναπηρία ξεπερνούν τις 500.000.

Την έννοια της «λειτουργικότητας», που αξιοποιούν οι κυβερνήσεις και η ΕΕ ως όχημα για το περαιτέρω χτύπημα των δικαιωμάτων των αναπήρων και αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του νέου αντιδραστικού κυβερνητικού σχεδίου για την αναπηρία, φωτίζει μιλώντας στον «Ριζοσπάστη» ο Γιώργος Μπίλης, πρόεδρος του ΔΣ του Ενιαίου Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων ΑμεΑ Αττικής και Νήσων και γραμματέας του Πανελλήνιου Συλλόγου Ανάπηρων Πολιτών.

«Ο όρος "λειτουργικότητα" δεν είναι κάτι καινούργιο», εξηγεί. «Από χρόνια σχεδιάζεται και προσπαθούν να την εφαρμόσουν βήμα βήμα όλες οι κυβερνήσεις στη χώρα μας - ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ - και η σημερινή, που τώρα ήρθε η ώρα να την υλοποιήσει μέσα από το "εθνικό σχέδιο για την αναπηρία".

Η "λειτουργικότητα" έρχεται να υπολογίσει όχι τη φύση της αναπηρίας και με βάση αυτήν τις ανάγκες του ανάπηρου, αλλά τη δυνατότητά του να αντισταθμίσει τα όποια προβλήματα μέσω μορφωτικού επιπέδου, περιουσιακών στοιχείων, τη στήριξη από την οικογένεια, την ψυχολογική του κατάσταση κ.λπ. Ετσι, δεν εξετάζουν π.χ. αν ο εργαζόμενος που έμεινε ανάπηρος μπορεί να συνεχίσει να κάνει την ίδια δουλειά, αλλά αν έχει οικογένεια που τον στηρίζει, αν ο παππούς τού άφησε κανένα χωραφάκι ή οι γονείς τού άφησαν κανένα διαμέρισμα, αν έχει κάποιο άλλο έσοδο κ.λπ. Στόχος είναι οι περικοπές σε επιδόματα, συντάξεις αναπηρίας και θεραπείες. Αυτό που θέλουν να διαμορφώσουν είναι μια "κοινωνική πολιτική" που θα στηρίζεται σε ένα ελάχιστο πακέτο παροχών για τους πιο εξαθλιωμένους, και από κει και πέρα ανάλογα με το τι έχουν να πληρώσουν ο ανάπηρος και η οικογένειά του».

Και προσθέτει ότι στον αντίποδα αυτής της βαρβαρότητας «το αγωνιστικό αναπηρικό κίνημα, ο Ενιαίος Σύλλογος, η ΣΕΑΑΝ, θα δώσουν όλες τους τις δυνάμεις για να ενημερωθεί ο κόσμος, οι ανάπηροι από τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ούτως ώστε το "εθνικό σχέδιο για την αναπηρία" να μείνει στα χαρτιά, το κράτος να καλύπτει 100% όλες τις αναγκαίες εξετάσεις, θεραπείες, φάρμακα και τεχνολογικά βοηθήματα, καμία περικοπή σε επιδόματα και συντάξεις, επέκταση των επιδομάτων σε κατηγορίες αναπηρίας που σήμερα δεν παίρνουν (κωφούς, σκλήρυνση, άνοια, αλτσχάιμερ κ.λπ.), κανένα επίδομα - καμία σύνταξη κάτω από 600 ευρώ».

«Γροθιά στο στομάχι» αποτελούν όσα περιγράφει για τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι εργατικές - λαϊκές οικογένειες ανθρώπων με αναπηρία η Γεωργία Τσούμπα, μητέρα δίδυμων παιδιών με αυτισμό. Η ίδια είναι ψυχολόγος και μέλος του Συμβουλίου του Παραρτήματος Νοτίων του Ενιαίου Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων ΑμεΑ Αττικής και Νήσων, και μας συστήνεται: «Είμαι μονογονεϊκή οικογένεια και έχω ενήλικους δίδυμους γιους με αυτισμό. Το 2011 ο ένας γιος μου, που έχει βαρύ αυτισμό, είχε μεγάλη οπισθοδρόμηση, νοσηλεύτηκε για να ρυθμιστεί φαρμακευτικά και με πολύ μεγάλη δυσκολία βρήκαμε Στέγη Υποστηριζόμενης Διαβίωσης (ΣΥΔ), που τότε ξεκινούσε τη λειτουργία της».

Εξηγώντας πώς βιώνει η οικογένεια μια τέτοια κατάσταση, σημειώνει: «Η απόφαση να αποχωριστούν το παιδί τους είναι πολύ δύσκολη για τους γονείς και το να μη βρίσκουν κατάλληλη δομή φιλοξενίας δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Πολλές οικογένειες ζουν τραγικές καταστάσεις, και με το παιδί τους που έχει βαριά αναπηρία και με τα άλλα παιδιά τους. Γιατί η οικογένεια είναι ένα σύστημα. Οταν ένα μέλος της οικογένειας έχει πρόβλημα, οι ισορροπίες αλλάζουν. Ολοι υποφέρουν. Είμαστε αβοήθητοι... Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που αυτό φάνηκε ακόμα πιο έντονα μέσα στην πανδημία, που έγιναν τραγωδίες. Χαρακτηριστική η περίπτωση του παιδιού με νοητική στέρηση που ήταν για μέρες δίπλα στην πεθαμένη μάνα του από κορονοϊό, και στο τέλος πέθανε και το ίδιο».

Δίνοντας δε μια καλή εικόνα για το τι φέρνει η εμπλοκή των ιδιωτών και των ΜΚΟ στην Πρόνοια, η λογική περιορισμού του «κόστους», σημειώνει: «Δεν μπορεί να είναι εξασφαλισμένο το παιδί μου - και κανένα παιδί ή ενήλικας με αναπηρία - όταν τις ΣΥΔ και τους ξενώνες τα λειτουργούν ιδιώτες. Τα προβλήματα είναι βασικά οικονομικά, κι από κει προκύπτουν και τα προβλήματα με τις συνεχείς αλλαγές προσωπικού. Οταν ο ΕΟΠΥΥ καθυστερεί να καταθέσει τα νοσήλια, οι διάφορες ΑΜΚΕ και ΜΚΟ καθυστερούν να πληρώσουν τους εργαζόμενους, με αποτέλεσμα πολλοί απ' αυτούς να φεύγουν. Αυτό έχει τραγικές συνέπειες για τους "ένοικους", όπως τους λένε, που χρειάζονται σταθερό προσωπικό και χώρο για να μην οπισθοδρομήσουν. Για να μειωθούν τα κόστη λειτουργίας στη συγκεκριμένη ΣΥΔ έχουν αλλάξει 3 φορές κατοικία, και για το προσωπικό έχω σταματήσει να μετράω πλέον... Σε αυτές τις συνθήκες δεν μπορούμε να μιλάμε ούτε για ποιοτική και ασφαλή φιλοξενία, ούτε για κλίμα ασφάλειας στην οικογένεια.

Παρακολουθώντας τους νόμους Κατρούγκαλου και Χατζηδάκη, καθώς και τις συνεχείς μειώσεις του προϋπολογισμού για Υγεία και Πρόνοια, είναι βέβαιο ότι σε λίγο καιρό ο ΕΟΠΥΥ θα αδυνατεί να πληρώσει τα νοσήλια και σε αυτές τις λίγες δομές που υπάρχουν. Τότε τι θα γίνουν τα παιδιά μας; Ζούμε με την αγωνία τι θα γίνουν τα παιδιά μας όταν εμείς πεθάνουμε...».

«Ολες οι παροχές Υγείας και Πρόνοιας πρέπει να καλύπτονται 100% από τον κρατικό προϋπολογισμό και από δημόσιες δομές», σημειώνει η Γ. Τσούμπα και συνεχίζει: «Οι γονείς με τα συνδικαλιστικά μας όργανα να ελέγχουμε τη λειτουργία των δομών, αλλά την αποκλειστική ευθύνη για τις δομές αυτές πρέπει να την έχει το κράτος. Η στάση των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, της ΠΟΣΓΚΑΜΕΑ και της ΕΣΑΜΕΑ, συνέβαλε στην αποποίηση από το κράτος τής ευθύνης του για τους ανάπηρους και τη μετακύλισή της στα ασφαλιστικά ταμεία, στις απευθείας πληρωμές για θεραπείες κ.λπ. Τώρα έχουμε πείρα. Οι αγωνιστικές δυνάμεις, ο Ενιαίος Σύλλογος είχαν προειδοποιήσει για αυτήν την εξέλιξη. Μπορούμε λοιπόν να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας και να κάνουμε τις επιλογές μας».

• Το αφιέρωμα του «Ριζοσπάστη» στα άτομα με αναπηρία θα συνεχιστεί σε επόμενα φύλλα με συνεντεύξεις, αρθρογραφία και ρεπορτάζ

Στο φόντο της ιδιωτικοποίησης του μοναδικού Κέντρου Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών (ΚΕΑΤ), το τελευταίο διάστημα έχουν γίνει 8 απολύσεις, μεταξύ τους και αυτή της τυφλής φιλολόγου που ήρθε στα 11 της στην Ελλάδα από την Αλβανία, και εκτός από τις δύο γλώσσες γνωρίζει Αγγλικά και Ισπανικά, διαθέτει πτυχίο Φιλοσοφικής ΕΚΠΑ, γνώση γραφής Braille, συνολικά πληροί και με το παραπάνω όλα τα κριτήρια. Το θέμα μάλιστα έφερε στη Βουλή το ΚΚΕ, ζητώντας την άμεση ανάκληση της απόλυσης, την απόδοση στην εργαζόμενη όλων των ημερομισθίων που έχει χάσει και την επαναπρόσληψη όλων των εργαζομένων που δεν ανανεώθηκε η σύμβασή τους φέτος. Οπως ανέδειξε το Κόμμα, «η στάση της διοίκησης του ΚΕΑΤ είναι ηχηρή απόδειξη πως οι διακηρύξεις της κυβέρνησης περί συμπερίληψης, πλουραλισμού, δικαιωμάτων των ανθρώπων με αναπηρία, είναι κούφιες και υποκριτικές, μια βιτρίνα για την εργασιακή και κοινωνική περιθωριοποίηση που βιώνει η πλειονότητα αυτών των ατόμων».

Η ίδια η απολυμένη λέει στον «Ριζοσπάστη»:

«Οταν με προσέλαβαν πέρυσι τον Νοέμβρη να δουλέψω με τα παιδιά, μου είπαν να έχω στο μυαλό μου ότι τα πρόσωπα δεν αλλάζουν εύκολα στο ΚΕΑΤ, γιατί πρέπει να χτίζεται σχέση εμπιστοσύνης με τα παιδιά που διδάσκεις, και ότι θα συνεχίσω να δουλεύω και μετά τη λήξη της σύμβασης. Τον περασμένο Ιούνη ρώτησα αν πρέπει να ψάξω για δουλειά, επειδή λήγει η σύμβασή μου, και μου δήλωσαν ότι είμαι απαραίτητη. Περίμενα να με ειδοποιήσουν, όταν ξαφνικά τον Οκτώβρη με ενημέρωσαν μέσω email ότι δεν υπάρχει ανάγκη στη δομή... Στο μεταξύ είχε προσληφθεί άλλος συνάδελφος με πλήρες ωράριο.

Το θέμα έφτασε στη Βουλή, όπου η κυβέρνηση αμφισβήτησε τα προσόντα μου, υποστηρίζοντας ότι δεν μπορώ να διδάξω παιδιά με πολλαπλές αναπηρίες. Ομως πέρυσι δίδασκα και σε αυτά τα παιδιά. Πού γράφει τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω; Με ποιο δικαίωμα με διασύρουν και λένε ψέματα για μια 27χρονη, ίσως την μοναδική τόσο νέα φιλόλογο που θέλει και μπορεί να δουλέψει με τα παιδιά που έχουν πρόβλημα ορατότητας όπως κι εγώ; Οταν μπορώ να αφουγκραστώ τις ανάγκες και τις δυσκολίες, να τους προσφέρω όσα κατέκτησα, να τους δείξω νέους δρόμους και να τα αντιμετωπίζω με τον τρόπο που θα ήθελα να αντιμετωπίζουν κι εμένα. Είναι άδικο για μένα, εγκληματικό για τα παιδιά με αναπηρία που χρειάζονται μόνιμο και επαρκές προσωπικό».