Η χρονιά που πέρασε ήταν ιδιαίτερα δύσκολη για την κινηματογραφική αίθουσα και κυρίως για τη μονή ανεξάρτητη κινηματογραφική αίθουσα. Μια αίθουσα στην οποία αναφερθήκαμε πολλές Πέμπτες κατά τη διάρκεια της χρονιάς που μας πέρασε. Τα πρωτόκολλα των αιθουσών άλλαζαν συνέχεια, η στήριξη από το κράτος ήταν ελλιπής έως ελλιπέστατη, οι μεγάλες πλατφόρμες και τα κάθε είδους ψηφιακά φεστιβάλ επέλαυναν και τα σινεμά ουσιαστικά άνοιξαν προς το καλοκαίρι, με σημείο αιχμής τα θερινά σινεμά, όπου οι εταιρείες διανομής «έβγαλαν τα σπασμένα» ενός ερμητικά κλειστού χειμώνα στις αίθουσες, με αποτέλεσμα οι ταινίες να βγαίνουν με καταιγιστικούς ρυθμούς και να μην προλαβαίνουν να «ανασάνουν» και να παιχτούν όσο πραγματικά τους αξίζει στο λευκό πανί. Ξεχωρίσαμε κάποιες από τις ταινίες που παίχτηκαν στις αίθουσες από όλα τα κινηματογραφικά είδη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρξαν κι άλλες που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ήταν κινηματογραφικά άρτιες.

200 Μέτρα, του Αμίν Ναϊφέ:«Τα "200 Μέτρα" είναι η ιστορία μου και η ιστορία χιλιάδων Παλαιστινίων, και οι ιστορίες μπορούν σίγουρα να αλλάξουν ζωές. Πιστεύω στη δύναμη του κινηματογράφου και στο πώς αγγίζει τις ζωές μας με μαγικούς τρόπους. Εχω ανάγκη να πω αυτήν την ιστορία. Οι εικόνες του τείχους, των checkpoint και των στρατιωτών...», αναφέρει ο σκηνοθέτης. Ο Μουσταφά και η γυναίκα του ζουν 200 μέτρα μακριά, σε χωριά που τα χωρίζει το τείχος στη Λωρίδα της Γάζας. Μία μέρα ο Μουσταφά δέχεται το τηλεφώνημα που τρέμει κάθε γονιός: Ο γιος του έχει πάθει ένα ατύχημα... Μια απόσταση 200 μέτρων μετατρέπεται σε μια τεράστια οδύσσεια.

Γιατί ο Ναϊφέ διαλέγει την πλευρά του δίκιου και η μισή μας καρδιά στην Παλαιστίνη βρίσκεται.

Μάρτιν Ιντεν, του Πιέτρο Μαρτσέλο: Ο Μάρτιν Ιντεν, ένας νέος εργάτης, ονειρεύεται να «ξεφύγει» από τη σκλαβιά της τάξης του, να μορφωθεί και να γίνει καταξιωμένος συγγραφέας... Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα του Τζακ Λόντον, στο οποίο, έτσι κι αλλιώς, καθρεφτίζονται οι αντιφάσεις και συγχύσεις του μεγάλου αυτού Αμερικανού συγγραφέα. Χαρακτηριστικά, ενώ ο Ιντεν γράφει για τους κατατρεγμένους και αποτυπώνει την κοινωνική ανισότητα, ο ίδιος «πάσχει» από έναν ναρκισσιστικό ατομισμό, που τον οδηγεί σε τεράστια αδιέξοδα.

Γιατί οι ιστορίες του Τζακ Λόντον είναι σπουδαίες και η μεταφορά του βιβλίου αφοπλιστική.

Χαρακτηριστικά Γνωρίσματα, της Φερνάντα Βαλαντές: Η Μαγκνταλένα αναζητεί τον γιο της, ο οποίος εξαφανίστηκε, ενώ προσπαθούσε να διασχίσει τα σύνορα του Μεξικού προς τις ΗΠΑ. Ο Μιγκέλ έχει μόλις απελαθεί από τις ΗΠΑ και επιστρέφει στο Μεξικό, λαχταρώντας να ξαναδεί τη μητέρα του. Οι δρόμοι των δύο ηρώων θα διασταυρωθούν, καθώς περιπλανώνται στις παραμεθόριες ερημιές, όπου βασιλεύουν η βία, η απόγνωση, το «δίκιο» των διακινητών.

Γιατί είναι κοινωνικός κινηματογράφος χωρίς φτιασιδώματα, που στοχεύει απευθείας στον νου.

Ενας Θρίαμβος, του Εμανουέλ Κουρκόλ: Ο Ετιέν, ένας άνεργος ηθοποιός, δουλεύει ως υπεύθυνος ενός θεατρικού εργαστηρίου σε μια φυλακή, όπου μαζεύει έναν ασυνήθιστο θίασο από κατάδικους για να ανεβάσουν το διάσημο έργο του Σάμιουελ Μπέκετ «Περιμένοντας τον Γκοντό». Η ταινία βασίζεται στην αληθινή ιστορία του Σουηδού ηθοποιού και σκηνοθέτη Jan Jοnson το 1985.

Γιατί, όπως είπε και ο ίδιος ο Μπέκετ... Αυτή η ιστορία είναι ό,τι καλύτερο συνέβη στο έργο μου αφότου το έγραψα...

Bacurau, των Κλέμπερ Μεντόνσα Φίλιου και Ζουλιάνο Ντορνέλες: Στο ακαθόριστο μέλλον, το Μπακουράου, ένα μικρό «γαλατικό» χωριό στη φτωχή επαρχία της Βραζιλίας, θρηνεί τον χαμό της «αρχηγού» του, Καρμελίτα. Λίγες μέρες μετά, οι κάτοικοι συνειδητοποιούν ότι η κοινότητά τους έχει εξαφανιστεί από τους χάρτες, το σήμα χάνεται από τα κινητά τηλέφωνα, παράξενοι επισκέπτες κάνουν την εμφάνισή τους και ξεκινούν δολοφονίες με καταιγιστικό ρυθμό...

Γιατί περιγράφει τη σημερινή ζοφερή κατάσταση στη Βραζιλία «ανοίγοντας συζήτηση» με τη βραζιλιάνικη κουλτούρα και «μυθολογία».

Το Νησί των Ψεμάτων, της Πάουλα Κονς: 1921, το κύμα των Ευρωπαίων μεταναστών προς την αμερικανική ήπειρο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Ενα πλοίο με 260 μετανάστες από την Ισπανία ναυαγεί στις απότομες ακτές του νησιού Σαλβόρα. Τρεις γυναίκες από το νησί θα σπεύσουν να βοηθήσουν τους ναυαγούς, κατορθώνοντας να σώσουν μερικούς, αλλά η έρευνα ενός δημοσιογράφου για το ναυάγιο θα εντείνει τις φήμες ότι υπάρχει δόλος πίσω από την τραγωδία...

Για τη σκηνοθετική προσέγγιση της Κονς που κάνει μια αμιγώς κοινωνική ταινία, δομημένη σαν αστυνομικό μυθιστόρημα εποχής.

Minamata, του Αντριου Λέβιτας: Ο διάσημος φωτογράφος Γιουτζίν Σμιθ καταγράφει και αποκαλύπτει μέσα από τον φακό του τις τραγικές συνέπειες της βιομηχανικής ρύπανσης που προκάλεσε το εργοστάσιο της «Chisso», στη θάλασσα της Μιναμάτα στην Ιαπωνία.

Γιατί ο Αντριου Λέβιτας αφηγείται τα γεγονότα με το αληθινό τους όνομα.

Παράλληλες Μητέρες, του Πέδρο Αλμοδόβαρ: Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ μάς παρουσιάζει την πιο «πολιτική» ταινία του. Οι «Παράλληλες Μητέρες» περιστρέφονται γύρω από τη σχέση δύο γυναικών που συναντιούνται στο νοσοκομείο και γεννούν την ίδια στιγμή. Η μια εξ αυτών έχει έναν προπάππο που εκτελέστηκε από τους φαλαγγίτες στην εποχή του εμφυλίου πολέμου και προσπαθεί με κάθε τρόπο να ανοίξει ο ομαδικός τάφος όπου τον έθαψαν. Ο σκηνοθέτης, χωρίς να έχει ως κεντρικό άξονα της ταινίας του την ιστορική μνήμη σχετικά με τον Ισπανικό Εμφύλιο, βρίσκει έναν εύσχημο τρόπο να τη χωρέσει.

Γιατί ο Αλμοδόβαρ διαλέγει τη σωστή πλευρά της Ιστορίας.

Ο Πατέρας, του Φλοριάν Ζελέρ:«Νιώθω σαν να χάνω όλα τα φύλλα μου... Τα κλαδιά, ο άνεμος και η βροχή. Δεν ξέρω τι συμβαίνει πια...». Είναι τα λόγια του κεντρικού πρωταγωνιστή της ταινίας, σε μια από τις ελάχιστες εκλάμψεις του μυαλού του, το οποίο έχει παραδοθεί στον λαβύρινθο της άνοιας. Η ιστορία διαπραγματεύεται τη σχέση ενός πατέρα με την κόρη του όταν εκείνος χάνει σιγά σιγά τον εαυτό του...

Για την ενδελεχή ανατομία της άνοιας, την εξαιρετική σκηνοθεσία που εξυπηρετεί απόλυτα το σενάριο και την εκπληκτική ερμηνεία του Αντονι Χόπκινς.

Το χέρι του Θεού, του Πάολο Σορεντίνο: Στη Νάπολη του '80, ενώ ο Φαμπιέτο ακολουθεί το πάθος του για το ποδόσφαιρο, μια οικογενειακή τραγωδία χαράζει το αβέβαιο αλλά πολλά υποσχόμενο μέλλον του στη σκηνοθεσία. Ισως η πιο προσωπική και αγαπημένη ταινία του σκηνοθέτη.

Γιατί είναι υπέροχος κινηματογράφος, φόρος τιμής στους μεγάλους Ιταλούς σκηνοθέτες.

Η Τελευταία Μονομαχία, του Ρίντλεϊ Σκοτ: Το 1386 έγινε η τελευταία επίσημη μονομαχία επί γαλλικού εδάφους ώστε να λυθεί η δικαστική διαφορά των αντίπαλων Ζαν ντε Καρούζ και Ζακ Λε Γκρις... Η υπόθεση αφορούσε την καταγγελία βιασμού της Μαργκερίτ, συζύγου του Ζαν ντε Καρούζ, από τον Ζακ Λε Γκρις.

Για την εξαιρετική ακτινογραφία μιας ολόκληρης εποχής υπό την μπαγκέτα ενός σπουδαίου σκηνοθέτη.

Πολλές ήταν και οι ελληνικές ταινίες που κυκλοφόρησαν αυτήν τη χρονιά και προσπάθησαν να «συναντηθούν» με το κοινό τους. Εμείς ξεχωρίζουμε τα ντοκιμαντέρ «Καινούργιος Ουρανός: Οι Γυναίκες στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος» των Γιάννη Ξύδα και Τάσου Κωνσταντόπουλου, «Νίκος Καρούζος: Ο Δρόμος για το Εαρ» του Γιάννη Καρπούζη και «Ο Γιώργος του Κέδρου» των Γιάννη και Γιώργου Κολόζη και την ταινία «Digger» του Τζώρτζη Γρηγοράκη.

Λούκα, του Ενρίκο Κασαρόζα: Είναι η ιστορία του Λούκα και του κολλητού του φίλου, που είναι θαλάσσια τέρατα, αλλά όταν βγαίνουν στη στεριά της Ιταλίας παίρνουν ανθρώπινη μορφή και ζουν ανάμεσα στους ανθρώπους, κρατώντας καλά κρυμμένη την αληθινή τους ταυτότητα, ενώ παράλληλα κάνουν και μια θαυμάσια καινούργια φίλη από τον κόσμο των ανθρώπων.

Για την τρυφερότητα και την αθωότητά της και τις αξίες που περνάει στα παιδιά.

Πού κρύβεται η Αννα Φρανκ, του Αρι Φόλμαν: Σχεδόν οκτώ δεκαετίες μετά από την πρώτη φορά που η Αννα Φρανκ έγραψε στο διάσημο ημερολόγιό της, η Κίτι, η φανταστική φίλη στην οποία η Αννα απηύθυνε τις αφηγήσεις και τις μύχιες σκέψεις της, ζωντανεύει ξαφνικά μέσα στο Μουσείο της Αννας Φρανκ όπου φυλάσσεται σήμερα το διασωθέν χειρόγραφο του ημερολογίου... Από τον δημιουργό του «Βαλς με τον Μπασίρ».

Για την πρωτότυπη δραματουργική αφήγηση μιας σπουδαίας ιστορίας που ενώνει το χτες με το σήμερα.

Γκαγκάριν, των Φανί Λιατάρ, Ζερεμί Τρουλ: Ο 16χρονος Γιούρι, που ονειρεύεται να γίνει αστροναύτης, κάνει τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να αποτρέψει την κατεδάφιση του σπιτιού του, το οποίο βρίσκεται μέσα σε ένα συγκρότημα εργατικών κατοικιών που έχει το όνομα του διάσημου Σοβιετικού κοσμοναύτη Γιούρι Γκαγκάριν. Μια τρυφερή και ανθρώπινη ματιά μιας ζοφερής πραγματικότητας των παρισινών προαστίων.

Για τις κοινωνικές συνθήκες που αναδεικνύει, για τη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη, τη δημιουργικότητα, τη φαντασία ενός εφήβου στο χείλος του γκρεμού.

Daniel '16, του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου: Από τη δεκαετία του 1980 λειτουργούν σε απομονωμένα χωριά της Ελλάδας παραρτήματα γερμανικών ιδρυμάτων για ανηλίκους με παραβατική συμπεριφορά, οι οποίοι στέλνονται εκεί από υπηρεσίες πρόνοιας. Ο Ντάνιελ είναι ένας τέτοιος «παραβατικός» έφηβος, που φτάνοντας στην άλλη άκρη της Ευρώπης, αντιλαμβάνεται τις βάναυσες συνθήκες που βιώνουν οι πρόσφυγες και τις «συμφωνίες» μεταξύ των κυβερνήσεων για όσους βαφτίζουν «απόκληρους» της ζωής, αν και είναι ακόμα παιδιά...

Για τη ρεαλιστική ματιά, την οικουμενικότητα και την αλληλεγγύη που αποπνέει.