Την τελευταία δεκαετία, οι μόνες «μειονεκτικές» περιφέρειες της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) που έχουν φτωχύνει ακόμη περισσότερο, παρά τα κοινοτικά «πακέτα», είναι η Ηπειρος, η Πελοπόννησος και η Δυτική Μακεδονία, ενώ η Ελλάδα, ως χώρα, όχι μόνο παρέμεινε το πιο φτωχό κράτος - μέλος, αλλά κάθε μέρα φτωχαίνει όλο και πιο πολύ, αφού «αποκλίνει» σταθερά απ' όλες τις υπόλοιπες.

Πρόκειται για τα πλέον επίσημα στοιχεία, όπως αποτυπώνονται στην έκθεση της Κομισιόν με τίτλο: «Στην υπηρεσία των περιφερειών» με πολιτικές που «βασίζονται στην οικονομική αλληλεγγύη». Η μειονεκτική κατάσταση των ελληνικών περιφερειών, αλλά και του συνόλου της χώρας, αποτελεί πραγματικότητα εδώ και χρόνια, παρ' όλο που οι κυβερνώντες προσπαθούν με μισόλογα και προπαγάνδες να αποτρέψουν το ενδιαφέρον της «κοινής γνώμης» από τις επίσημες εκθέσεις της Κομισιόν, που, περιοδικά, δημοσιοποιούνται, με τα μόνα επίσημα στατιστικά στοιχεία της ΕΕ.

Η συνολική έκθεση για την «περιφερειακή πολιτική», που υπογράφει ο Μισέλ Μπαρνιέ, επίτροπος επιφορτισμένος με την ευρωπαϊκή περιφερειακή πολιτική, είναι σαφέστατη: Σύμφωνα με την εξέλιξη του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) μεταξύ του 1988 και του 1998, από τις «λιγότερο εύπορες» ευρωπαϊκές περιφέρειες, μόνο τρεις ελληνικές, η Ηπειρος, η Πελοπόννησος και η Δυτική Μακεδονία, παρουσιάζουν αναλογική οπισθοδρόμηση φτώχειας. Συγκεκριμένα, ο μέσος όρος του κατά κεφαλήν ΑΕΠ μειώθηκε δραματικά στη δεκαετία του 1988-1998. Στην Ηπειρο μειώθηκε από το 43,5% του μέσου κοινοτικού όρου το 1988 στο 41,8% το 1998, στην Πελοπόννησο από το 58% (1988) στο 52,7% (1998) και στη Δ. Μακεδονία από το 62,6% (1988) στο 59,9% (1998). Πρόκειται για στοιχεία ανάγλυφα του οικονομικού μαρασμού αυτών των περιφερειών, που όχι μόνο δε μειώνουν την «περιφερειακή ανισότητα», αλλά, αντίθετα, αυξάνουν τη φτώχεια και την εξαθλίωσή τους. Αυτή η σημαντική μείωση της «ανάπτυξης» κατέστησε την Ηπειρο την πρωταθλήτρια της φτώχειας, στο σύνολο της ΕΕ, με 41,8% του μέσου κοινοτικού όρου που υπολογίζεται θεωρητικά στο «100», την Πελοπόννησο την έβδομη πιο φτωχή περιφέρεια της ΕΕ και τη Δ. Μακεδονία την 15η πιο φτωχή, αντίστοιχα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στις ένδεκα πιο φτωχές περιφέρειες της ΕΕ, οι επτά είναι ελληνικές. Συγκεκριμένα, η θλιβερή «πρωτοπορία» βρίσκει την Ηπειρο στην «πρώτη» θέση, και μετά ακολουθούν στην έκτη θέση η Δυτική Ελλάδα (48,2% το 1988, 52,6% το 1998), στην έβδομη η Πελοπόννησος, στην ένατη η Αν. Μακεδονία - Θράκη (52,2% το 1988, 55,4% το 1998), στη δέκατη τα Ιόνια νησιά (54,6% το 1988, 55,7% το 1998), στην ενδέκατη η Θεσσαλία (53,8% το 1988, 57,4% το 1998), στη δέκατη πέμπτη η Δ. Μακεδονία και στη δεκάτη εβδόμη το βόρειο Αιγαίο (44,5% το 1988, 60,8% το 1998).

Σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν, το ΑΕΠ των «λιγότερο εύπορων περιφερειών» αυξήθηκε κατά μέσο όρο από το 55,1% του 1988, στο 61,0% του 1998. Η Κομισιόν ομολογεί ότι «οι ανισότητες μεταξύ των πλουσιότερων και των πτωχότερων εξακολουθούν να είναι πολύ σημαντικές, και θα χρειαστούν πολλά χρόνια ακόμη για να μετριαστούν». Σημαντική υστέρηση διαπιστώνεται σ' όλες τις περιφέρειες του νότου της Ιταλίας (Καλαβρία, Καμπάνια, Πούλια και Σικελία), σε αρκετές περιφέρειες της Ισπανίας και της Πορτογαλίας και σε ορισμένα γαλλικά νησιά.

Η δραματική υστέρηση των ελληνικών περιφερειών αντανακλάται, βέβαια, και στο σύνολο της χώρας. Η Ελλάδα είναι η πιο φτωχή χώρα της ΕΕ, με το 66% του μέσου κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε Μονάδες Αγοραστικής Δύναμης (ΜΑΔ) το 1998 και με θεωρητικό μέσο όρο της ΕΕ το «100». Το πλουσιότερο κράτος - μέλος της ΕΕ παραμένει σταθερά το Λουξεμβούργο με 173% του μέσου κατά κεφαλήν ΑΕΠ, σε ΜΑΔ, για το 1998. Από τις τρεις φτωχότερες χώρες της ΕΕ, μόνο η Ελλάδα παρουσιάζει «υστέρηση στασιμότητας» την περίοδο 1995-1998, αφού καθηλώνεται στο 66%. Η αμέσως φτωχότερη χώρα, η Πορτογαλία, αυξάνει, στην τριετία, το ποσοστό της από 73% (1995) σε 75% (1998) και η Ισπανία από 80% (1995) σε 81% (1998). Η υστέρηση της Ελλάδας, τόσο σε επίπεδο ξεχωριστών περιφερειών, όσο και στο σύνολο της επικράτειας είναι μια επίσημη θλιβερή διαπίστωση.