Αν ο στόχος της ΟΝΕ αποτέλεσε το εφαλτήριο για την εφαρμογή της αντιλαϊκής λαίλαπας τη δεκαετία του '90, το σημερινό... όραμα για κλιμάκωση της ολομέτωπης επίθεσης ενάντια στην εργατική τάξη και το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων, είναι η επιχειρηματική «ανταγωνιστικότητα». Αυτό ήταν το κεντρικό μήνυμα που έστειλαν χτες, από το βήμα της ετήσιας γενικής συνέλευσης του ΣΕΒ, οι μεγαλοβιομήχανοι, οι οποίοι προς αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση αξιώνουν, αφενός την πλήρη υποταγή της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και αφετέρου «ριζική αλλαγή του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί η ελληνική οικονομία», ώστε να αξιοποιηθεί «η ευκαιρία της ένταξης στην ΟΝΕ». Επειδή, μάλιστα, οι βιομήχανοι εκτιμούν πως «η κυβέρνηση δείχνει τη στιγμή αυτή ότι δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί και να αξιοποιήσει δημιουργικά την ευκαιρία αυτή», θεωρούν «καθήκον των ζωντανών δυνάμεων της οικονομίας να αναλάβουν πρωτοβουλίες, για να καλύψουν το κενό».

Γεύση από την απάντηση των εργαζομένων, ο ΣΕΒ και όσοι σε πολιτικό επίπεδο υιοθετούν τις αξιώσεις του, έχει ήδη λάβει από τις τελευταίες ιδιαίτερα μαζικές και αγωνιστικές λαϊκές κινητοποιήσεις. Σε ό,τι αφορά το πολιτικό προσωπικό, οι χτεσινές διατυπώσεις της ηγεσίας των βιομηχάνων, αποτέλεσαν την αφορμή, ώστε κυβέρνηση και ΝΔ να διαγκωνιστούν, από το βήμα της συνέλευσης, ποιος μπορεί να υπηρετήσει καλύτερα και αποτελεσματικότερα τα συμφέροντα των μεγαλοβιομηχάνων. Το γεγονός, μάλιστα, ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσκλήθηκε να μιλήσει στην πρωινή, κλειστή συνεδρίαση του ΣΕΒ, από ορισμένους παρατηρητές αξιολογείται ως «μήνυμα δυσαρέσκειας για την έλλειψη αποφασιστικότητας που επιδεικνύει τελευταία το κυβερνών κόμμα και ενδεχόμενο προβάδισμα που επιλέγει να δώσει ο Σύνδεσμος στην αξιωματική αντιπολίτευση».

Το βέβαιο, πάντως, όπως προκύπτει από τις ομιλίες των δύο προέδρων του ΣΕΒ είναι ότι οι βιομήχανοι δε «μασάνε» τα λόγια τους. Το μείγμα του λόγου τους είναι εκπληκτικό. Αλλοτε με εγκωμιαστικά σχόλια για το κυβερνητικό έργο, άλλοτε επικριτικά για το ότι δεν προχώρησε με ικανοποιητικό ρυθμό, άλλοτε πάλι απειλητικά, καλούν την κυβερνητική πολιτική να αγνοήσει τα πάντα, προκειμένου να προωθηθεί ο στόχος της «ανταγωνιστικότητας». Θεωρώντας «ένα το κρατούμενο» ότι στο εξής θα παρεμβαίνουν ακόμα πιο ενεργητικά στα ζητήματα θεσμικής και οικονομικής πολιτικής της χώρας, με δημαγωγικό στιλ και χρησιμοποιώντας τρανταχτές αντιφάσεις επιχειρούν να θέσουν και διλήμματα στους εργαζομένους, του στιλ, αν δεν υποταχθούν στο κεφάλαιο, τότε θα βουλιάξουμε όλοι!

Η...«ανταγωνιστικότητα» αναβαθμίζεται πλέον σε νέο «εθνικό στόχο». Με το ερώτημα του προέδρου του Οδ. Κυριακόπουλου «μήπως είναι καιρός να συμφωνήσουμε να μετράμε την επίπτωση κάθε νόμου και διοικητικής απόφασης στην ανταγωνιστικότητα;» γίνεται σαφές, ότι στο εξής όλα θα πρέπει να ζυγίζονται αποκλειστικά στην πλάστιγγα της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Μάλιστα, επειδή θεωρούν ότι υπάρχουν καθυστερήσεις στην εξασφάλιση «κοινωνικής συναίνεσης» -δηλαδή πλήρους υποταγής των πάντων στις ορέξεις τους- και αναφέροντας τα παραδείγματα της Ολλανδίας, της Ιρλανδίας και της Ισπανίας (όπου οι «εταίροι» υποτίθεται πως ξεπέρασαν τις όποιες προκαταλήψεις τους και τις «συντεχνιακές τους αγκυλώσεις»), ανέφερε: «Ο ΣΕΒ θα συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις στο διάλογο για ένα εθνικό κοινωνικό συμβόλαιο».

Αναφερόμενος προφανώς στους αγώνες των εργαζομένων ο Ο. Κυριακόπουλος σημείωσε ότι «οι αντιδράσεις που προκαλεί στο ευρύτερο κοινό κάθε πρόταση για αλλαγή, οφείλονται στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα. Οι αντιδράσεις αυτές οδηγούν συχνά τις κυβερνήσεις να αναζητούν συμβιβαστικές λύσεις. Αν δούμε όμως λίγο μακρύτερα πιστεύω πως θα διαπιστώσουμε ότι οι πολιτικές που σήμερα μοιάζουν ευκολότερα αποδεκτές, στην πραγματικότητα υπονομεύουν την προοπτική βελτίωσης των εισοδημάτων μας στο μέλλον».

Εντονη ήταν η γκρίνια των βιομηχάνων για μια σειρά καθυστερήσεις που έχουν διαπιστωθεί στο θέμα του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Ο έτερος πρόεδρος του ΣΕΒ Λ. Αντωνακόπουλος επισήμανε ότι «το βασικό ζητούμενο παραμένει μία οικονομική πολιτική που θα ανταποκρίνεται στις νέες ανάγκες. Δε θεωρούμε μηδενιστικά ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει. Πρόοδος υπήρξε σε αρκετούς τομείς, όπως βέβαια υπήρξαν και καθυστερήσεις». Ο ίδιος έκανε ιδιαίτερη μνεία στις σχέσεις που αναπτύχθηκαν με την ηγεσία του ΣΕΒ, καταλογίζοντας μάλιστα ευθύνες στην κυβέρνηση που δεν άφησε τα δύο μέρη να ολοκληρώσουν το... διάλογό τους για τις εργασιακές σχέσεις. Εξαιτίας της κυβερνητικής τακτικής, υποστήριξε, ο σχετικός νόμος «δεν αποτελεί λύση», εννοώντας ότι οι βιομήχανοι, θέτουν θέμα για παραπέρα... ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.

Για το Ασφαλιστικό είναι φανερή η προτίμηση στις ακραίες θέσεις των Βρετανών, μια και οι βασικές θέσεις του ΣΕΒ, είναι: Πλήρης ενημέρωση για τις διαστάσεις του προβλήματος. Αρνηση κάθε ιδέας φορολόγησης των κερδών. Αναμόρφωση του συστήματος στο σύνολό του, με στόχο τη δημιουργία ενός «ευέλικτου συστήματος, που θα δίνει τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να συνταξιοδοτούνται μεταξύ 60 και 67 ετών». Συντάξεις «που συνολικά θα κυμαίνονται περί το 80% του μισθού, αλλά και εδώ να αναζητηθούν πιο ευέλικτες ρυθμίσεις». Επανεξέταση της κατηγορίας των βαρέων και ανθυγιεινών. «Επιμέρους ρυθμίσεις κεφαλαιοποιητικού χαρακτήρα οι οποίες θα βελτίωναν ουσιαστικά τη συνολική απόδοση του συστήματος».

«Πρέπει να κινηθούμε αποφασιστικά και ταχύτερα» σημείωσε ο Λ. Αντωνακόπουλος απευθυνόμενος προς την κυβέρνηση και, αφού άσκησε κριτική για την καθυστέρηση των «διαρθρωτικών αλλαγών», βάφτισε τα συμφέροντα των βιομηχάνων ως «κοινό όραμα ολόκληρου του ελληνικού λαού»! «Δεν εκμεταλλευόμαστε την ευκαιρία που μας δίνει το κοινό όραμα ολόκληρου του ελληνικού λαού για μια σύγχρονη ευημερούσα, ευρωπαϊκή Ελλάδα, δεν αξιοποιούμε το δυναμισμό που θα μπορούσε να μας δώσει αυτό το κοινό όραμα, δεν το μετατρέπουμε σε πράξη».

Προκαλώντας ευθέως τον ελληνικό λαό, ο πρόεδρος του ΣΕΒ κάλεσε την κυβέρνηση του Σημίτη να προχωρήσει μπροστά, αγνοώντας «το βραχυχρόνιο κόστος». Ασκησε μάλιστα κριτική, αφού, όπως είπε, «... και όταν προβλήθηκαν αντιστάσεις προτιμήθηκε ο δρόμος των αναβολών και πρόσκαιρων συμβιβασμών, οι οποίοι ούτε το πρόβλημα έλυσαν, ούτε τις αντιστάσεις περιόρισαν». Και συνεχίζει: όλα τα προηγούμενα αναδεικνύονται ανάγλυφα στους χειρισμούς για το Ασφαλιστικό, όπου η σωστή πρωτοβουλία του διαλόγου υπονομεύτηκε από την ελλιπή ενημέρωση και την αμοιβαία καχυποψία των εμπλεκομένων. Ευτυχώς - αναφωνεί ο πρόεδρος του ΣΕΒ - τώρα φαίνεται ότι έχουμε μπει σε μια φάση προσέγγισης. Ας μη χάσουμε αυτή την ευκαιρία και ας μεθοδεύσουμε σωστά αυτή τη φορά τη διαδικασία».

Πέρα από τις γενικόλογες αναφορές για την πορεία της οικονομίας κ.ο.κ. δεν έλειψαν βεβαίως και οι συγκεκριμένες επιτακτικές απαιτήσεις. Ετσι λοιπόν οι βιομήχανοι διεκδίκησαν άμεσα:

• Αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος με ελάφρυνση των βαρών των επιχειρήσεων
• Αναδιοργάνωση του κράτους και της Δημόσιας Διοίκησης για την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας
• Εκσυγχρονισμό του εκπαιδευτικού συστήματος με εισαγωγή της ιδιωτικής παιδείας και εκπαιδευτικό σύστημα μεταβαλλόμενο από τις ανάγκες των επιχειρήσεων.
• Απόσυρση του κράτους από όλες τις επιχειρηματικές δραστηριότητες, απελευθέρωση όλων των αγορών και εύρυθμη λειτουργία του ανταγωνισμού.