Εκτενής απολογισμός όσων έχει προσφέρει μέχρι σήμερα η κυβέρνηση στο μεγάλο κεφάλαιο και ανάλυση όσων πρόκειται να δώσει στους εκπροσώπους του στο μέλλον, ήταν στην ουσία το περιεχόμενο της ομιλίας του υπουργού Εθνικής Οικονομίας. Ο Γ. Παπαντωνίου δεν παρέλειψε επίσης - απαντώντας προφανώς στις αιτιάσεις του ΣΕΒ για καθυστέρηση των διαρθρωτικών αλλαγών - να επιτεθεί ενάντια σε όσους εκφράζουν αντίθεση και αντιπαλεύουν τις νεοφιλελεύθερες κυβερνητικές επιλογές, προδίδοντας φανερά τον εκνευρισμό στον οποίο έχει περιέλθει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μετά τις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις με άξονα το Ασφαλιστικό. Ετσι ο υπουργός, μη φειδόμενος εκφράσεις, επιτέθηκε κατά πάντων, υποστηρίζοντας ότι «... κατεστημένα συμφέροντα, συντεχνιακές αντιλήψεις και πρακτικές, ξεπερασμένες ιδέες και δόγματα, προβάλλουν ισχυρές αντιστάσεις στην προώθηση των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών».

Ο Γ. Παπαντωνίου θεώρησε χρέος του να υπενθυμίσει στο ακροατήριο των βιομηχάνων τους άξονες της κυβερνητικής πολιτικής. Αξονες οι οποίοι ακούν στο τρίπτυχο, δημοσιονομική «εξυγίανση», ανταγωνιστικότητα και εφαρμογή «κοινωνικών» πολιτικών που εκπορεύονται κεντρικά από την ΕΕ, στη λογική της απασχολησιμότητας... Μικρή αναφορά υπήρξε και για το Ασφαλιστικό όπου περιορίστηκε να δηλώσει ότι «η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος αποτελεί αντικείμενο του διαλόγου που ξεκινάει αυτές τις ημέρες». Αντίθετα η Υγεία και η Παιδεία αποτελούν πεδία... διαρθρωτικών παρεμβάσεων, όπως κομψά ονομάζουν τις πολιτικές ιδιωτικοποίησης στους τομείς αυτούς. Τέλος, ποιούμενος την ανάγκη φιλότιμο, δεν έκανε την παραμικρή αναφορά σε μελλοντικές ιδιωτικοποιήσεις (ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΛΠΕ, Ναυπηγεία, ΔΕΘ κλπ.), οι οποίες για λόγους ανεξάρτητους από την κυβερνητική θέληση, η οποία βέβαια είναι δεδομένη, έχουν βαλτώσει. Στο κείμενό του ο Γ. Παπαντωνίου απλώς υπενθύμισε τις ιδιωτικοποιήσεις που έχει κάνει η κυβέρνηση μέχρι σήμερα.

Αναλύοντας τους άξονες της κυβερνητικής πολιτικής, επανέλαβε στους επιχειρηματίες την κυβερνητική πρόθεση να μειώσει και άλλο τους συντελεστές φορολογίας των επιχειρηματικών κερδών στο όνομα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας... Μια πολιτική η οποία συνδυάζεται με δραστικές περικοπές των κοινωνικών δαπανών. Ετσι έκανε και πάλι λόγο για ανάγκη συγκράτησης των δημόσιων δαπανών μέσω της προώθησης «της εκ βάθρων αναδιάρθρωσης τους με το σύστημα ελέγχου». Με το προωθούμενο σύστημα ελέγχου των κρατικών δαπανών απλώς απωθούνται στο βάθος τα όποια κοινωνικά κριτήρια και οι κοινωνικές δαπάνες θα αξιολογούνται πλέον με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια αποδοτικότητας... Επανέλαβε και πάλι ότι στόχος της κυβέρνησης είναι η μείωση του δημόσιου χρέους στο 50% - όχι στο 60% που αναφέρεται στη Συνθήκη του Μάαστριχτ - μέχρι το τέλος της τρέχουσας δεκαετίας, κάτι που βέβαια προϋποθέτει την αταλάντευτη συνέχιση των πολιτικών λιτότητας.

Ενδιαφέρον έχει ο άξονας ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας, η οποία σε απλά ελληνικά μεταφράζεται με νέο πακτωλό χρημάτων προς τους επιχειρηματίες. Ετσι στο γενικό πλαίσιο ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας περιέλαβε το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, την «απελευθέρωση» των αγορών, το Γ` ΚΠΣ, την «ανασυγκρότηση» των Βαλκανίων, το άνοιγμα των λεγόμενων κλειστών επαγγελμάτων, τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Πρόκειται δηλαδή για τις πολιτικές που έχουν «ψητό».