Η υποκρισία τους μάλιστα είναι τόσο έκδηλη, που η δήθεν «φιλανθρωπία» ξεσκεπάζεται από απλούς αριθμούς. Στην προκειμένη περίπτωση, για παράδειγμα, το οικονομικό όφελος θα ήταν πολύ μεγαλύτερο, αν αντί να χρυσοπληρώνονται οι συναυλίες του Ζαν Μισέλ Ζαρ, δίνονταν τα σχετικά ποσά για τον όποιο κοινωνικό σκοπό. Εντυπωσιακά θα ήταν τα κονδύλια που θα συγκεντρώνονταν και αν η κάθε «φιλάνθρωπος» ακολουθούσε έστω δύο ακόμα τρόπους συγκέντρωσης χρημάτων. Πρώτον, να εξασφάλιζε από τους 2.000 γνωστούς τύπους που θα συρρεύσουν στις συναυλίες - για να πουν (και να τους δουν) ότι πήγαν - οικονομική ενίσχυση ίση με το 50% του κόστους του εισιτηρίου του κάτω διαζώματος (το εισιτήριο έχει 50-100 χιλιάδες δραχμές). Δεύτερον, να υποχρέωνε τις διάφορες επώνυμες, που ενόψει της συναυλίας ράβονται στους γνωστούς μόδιστρους, να καταβάλουν υπέρ του συγκεκριμένου σκοπού το 50% του κόστους της τουαλέτας που θα φορέσουν. Οποιος κάνει τις αριθμητικές πράξεις, θα διαπιστώσει ότι τα σχετικά ποσά θα αρκούσαν όχι για ένα, αλλά για δύο νοσοκομεία.

Ας τα αφήσουν λοιπόν αυτά που ξέρουν οι διάφορες κυρίες τύπου Μ. Βαρδινογιάννη. Πασαρέλα επίδειξης του πλούτου τους είναι, στην καλύτερη περίπτωση, η «φιλανθρωπία» τους. Στη χειρότερη, είναι πιθανό να αποτελεί μια σκέτη απάτη, που μαζί μ' όλα τα άλλα προσπορίζει και το σχετικό κέρδος...

Να... «φωτίσει» τους πόντιους αποφάσισε η ρωσόφωνη εφημερίδα «ΑΦΙΝΙ ΠΛΙΟΥΣ» και, μάλιστα, σχετικά με ζητήματα της σύγχρονης ιστορίας της χώρας μας και να τι δημοσίευσε: «Πολύ περισσότερο που στην ίδια την Ελλάδα από καιρό είχε ωριμάσει η πέμπτη φάλαγγα - το πολυπληθές φίλο-κομμουνιστικό αντάρτικο κίνημα, για το οποίο τα ζητήματα του πατριωτισμού δεν είχαν καμία σημασία. Είναι αρκετό να αναφέρουμε ότι στον αγώνα ενάντια στους Γερμανούς κατακτητές οι κομμουνιστές προχώρησαν μόνο από τη στιγμή που τους δόθηκε η σχετική σταλινική εντολή, μετά την επίθεση του Χίτλερ ενάντια στην ΕΣΣΔ. Κατά τη διάρκεια του ίδιου του πολέμου οι Ελληνες κομμουνιστές περιοδικά πολεμούσαν με τις μη κομμουνιστικές αντάρτικες οργανώσεις. Είναι γνωστή η περίπτωση, όταν ένας διοικητής μιας μη κομμουνιστικής αντάρτικης οργάνωσης έπεσε αιχμάλωτος στα χέρια των κομμουνιστών, αυτοί του έκοψαν το κεφάλι. Δεν είναι να εκπλήσσεστε, αφού τέτοια πράγματα είναι μέσα στο πνεύμα τους...».

Οχι, δεν πρόκειται για άγνοια. Είναι σίγουρο, ότι οι άνθρωποι γνωρίζουν καλά, τουλάχιστον τα στοιχειώδη εκείνης της ιστορικής περιόδου. Ο σκοπός του δημοσιεύματος, όμως, μόνο με την ιστορία δεν έχει σχέση. Αλλωστε, το συγκεκριμένο άρθρο, που φέρει την υπογραφή κάποιου Σοκράτ Γραμματικόπουλου, στην εφημερίδα που εκδίδουν στη χώρα μας οι Βιτάλι Τσέκοφ και Γιούλι Αλεξέου, δεν είναι το μόνο που χαρακτηρίζεται από ωμό αντικομμουνισμό. Σε άλλο φύλλο που ασχολείται με θέματα της επικαιρότητας, γίνεται αναφορά στην αποχώρηση του ΚΚΕ από την ψηφοφορία που έγινε στο Κοινοβούλιο για τις αλλαγές στο Σύνταγμα, με σχόλιο του είδους «ήταν αρκετά λογική, αφού για ποια τελειοποίηση της δημοκρατίας μπορούν να συζητήσουν οι πολιτικές δυνάμεις οι οποίες παρουσιάστηκαν στην παγκόσμια ιστορία ως πνίχτες οποιαδήποτε δημοκρατίας».

Είναι φανερό πως η παραπάνω φυλλάδα με τον ωμό αντικομμουνισμό, εκμεταλλευόμενη την προσωρινή αδυναμία χιλιάδων συνανθρώπων μας να παρακολουθήσουν και να ενημερωθούν στα ελληνικά, προσπαθεί να τους κρατήσει εγκλωβισμένους και δέσμιους στο άρμα της ρουσφετολογίας και ψηφοθηρίας των παραγοντίσκων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που λυμαίνονται το χώρο. Ομως θα πρέπει να γνωρίζουν πως στην Ελλάδα λέμε ότι το «ψέμα έχει κοντά ποδάρια», ακόμη κι αν είναι... ρωσόφωνο!

Δημοκρατία

Μαριορή,

ένα σου 'λειπε

απ' όλα

ο «φερετζές»,

ο «τρομονόμος»

- φόλα

μα τώρα

σου προσθέτουνε

κι αυτό

στ' άλλα «στολίδια»

και έτσι

γίνεσαι, κυρά,

με σκιάχτρο πλέον

ίδια!

* * *

Δημοκρατία,

Μαριορή,

μαϊμού

και μορμολύκι,

έτσι ο λαός

που σε θωρεί

νιώθει ντροπή

και φρίκη

και θα παλέψει

δυνατά

κι ό,τι μπορεί

θα κάνει

να βγάλει

ό,τι σου φόρεσαν,

κυρά,

οι Αμερικάνοι!