Η πρόσφατη ομιλία του Ρώσου Προέδρου, Βλ. Πούτιν, ήταν κάτι παραπάνω από σαφής: Η αστική τάξη της καπιταλιστικής Ρωσίας «σηκώνει το γάντι» του ανταγωνισμού, που έχουν πετάξει ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ. Μάλιστα, δηλώνει πως η «όρεξή» της, τεκμηριωμένη με το νέο δόγμα της, αυτό του «ιστορικού αντικομμουνισμού», είναι αδηφάγα. Ετσι, δεν θα αρκεστεί στην ενσωμάτωση της Κριμαίας, ή μέρους του Ντονμπάς (Ανατολική Ουκρανία), αλλά θα επιδιώξει μια γενικότερη ανατροπή στην Ουκρανία, ώστε να γίνει αυτή «αρεστή» στην καπιταλιστική Ρωσία.

Η απάντηση δεν άργησε από την άλλη πλευρά του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ «ξέθαψαν» για τα καλά το «τσεκούρι του πολέμου». Νέες, πολύμορφες στρατιωτικές δυνάμεις τους κινούνται προς Ουκρανία, για ενίσχυση της «σύμμαχης» κυβέρνησης αυτής της χώρας, που προέκυψε στα 2014, ως αποτέλεσμα της απροκάλυπτης επέμβασης του ευρωατλαντισμού υπέρ εκείνου του τμήματος της ουκρανικής αστικής τάξης το οποίο αντιτίθεται προς τις καπιταλιστικές ενώσεις, που φιλοτεχνεί η Ρωσία στα εδάφη της πρώην ΕΣΣΔ.

Τότε η Αμερικανίδα ΥΠΕΞ, Βικτόρια Νούλαντ, μοίραζε δημόσια τα «μπισκότα αλληλεγγύης» σε όσους συμμετείχαν στη λεγόμενη «έγχρωμη επανάσταση», στην ανατροπή της φιλορωσικής κυβέρνησης. Ηταν τότε που οι «δημοκρατικές» κυβερνήσεις των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ δεν δίστασαν να αξιοποιήσουν ακραίες εθνικιστικές δυνάμεις, απροκάλυπτα αντικομμουνιστικά μορφώματα, για να πετύχουν τους γεωπολιτικούς στόχους τους. Σήμερα ο Βλ. Πούτιν τους «πληρώνει με το ίδιο νόμισμα».

Σ' αυτές τις συνθήκες, έχει σημασία ο ρόλος της χώρας και των πολιτικών δυνάμεων του τόπου μας. Οι βασικές πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν τις τελευταίες δεκαετίες (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ\ΚΙΝΑΛ) έχουν καταστήσει τη χώρα μας όχι «κόμβο», όπως ισχυρίζονται, αλλά έναν ακόμη «κόμπο» στον «γόρδιο δεσμό» των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και ανταγωνισμών. Πότε με τη συμμετοχή στις στρατιωτικές ασκήσεις περικύκλωσης της Ρωσίας, πότε με τους σχεδιασμούς στη λεγόμενη ενεργειακή «απεξάρτηση» από το ρωσικό φυσικό αέριο, πότε με την ανάληψη «αποστολών» με σαφή αντιρωσικό πρόσημο, όπως είναι οι περιπολίες των ελληνικών μαχητικών αεροπλάνων πάνω από τις βαλκανικές χώρες και βέβαια με την επέκταση και γιγάντωση των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων του «θαΝΑΤΟυ» στην Ελλάδα.

Από αυτές τις βάσεις περνάνε τα αμερικανοΝΑΤΟικά στρατεύματα, που κατευθύνονται προς την περιοχή της σύγκρουσης. Από αυτές «σηκώνονται» μαχητικά αεροπλάνα στήριξης των επιθετικών ενεργειών του ΝΑΤΟ στη Μαύρη θάλασσα, όπως και κατασκοπευτικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη, που εκτελούν κατασκοπευτικές αποστολές. Από αυτές τροφοδοτείται με πυρομαχικά η «κρεατομηχανή» του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Ετσι η Ελλάδα γίνεται «βαλλίστρα» για νέες αιματοχυσίες, που διεξάγονται για τα συμφέροντα των μονοπωλιακών μεγαθηρίων, για τα κέρδη όσων κερδίζουν μοιράζοντας τις αγορές, τον ορυκτό πλούτο, την Ενέργεια, τους δρόμους μεταφοράς εμπορευμάτων, γεωπολιτικά στηρίγματα, δηλαδή, για τα κέρδη του κεφαλαίου. Βάζουν με αυτόν τον τρόπο τον λαό της χώρας στη «λαιμητόμο» των όποιων αντιποίνων της απέναντι ιμπεριαλιστικής πλευράς, τον στοχοποιούν.

Η κυβέρνηση και όλα τα κόμματα, που διαχειρίζονται την αστική εξουσία, έχουν τεράστιες ευθύνες για την ήδη υπάρχουσα εμπλοκή της χώρας μας στο ιμπεριαλιστικό μακελειό. Αναλαμβάνουν ακόμη μεγαλύτερες ευθύνες, όταν καλούν σε ενεργότερη εμπλοκή της Ελλάδας στις εξελίξεις στην Ουκρανία, με την αποστολή και στρατιωτικών σωμάτων, για να φανούμε ο «πιο καλός μαθητής» στην «τάξη» του ΝΑΤΟ και να «απολαύσουμε» τις δήθεν «εγγυήσεις ασφαλείας», που θα μας δώσουν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.

Αλήθεια, αυτές οι ευρωατλαντικές «εγγυήσεις» δεν οδήγησαν στην τριχοτόμηση της Γεωργίας, στο «φυλλορρόημα» της Ουκρανίας; Πέρασαν 70 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ. Πού είναι αλήθεια αυτές οι «εγγυήσεις ασφαλείας», όταν η αστική τάξη της «συμμάχου» Τουρκίας απειλεί με πόλεμο, όταν αμφισβητεί τα ελληνικά σύνορα, την κυριαρχία των ελληνικών νησιών;

Τα κόμματα του ευρωατλαντισμού όχι μόνο δεν έχουν απάντηση, αλλά συνεχίζουν να σκάβουν στον λαό μας βαθύτερο «λάκκο». Κουβεντιάζουν για αποστολή και ελληνικών δυνάμεων στην Ουκρανία, όπως έχουν κάνει και στο παρελθόν σε άλλες περιπτώσεις (π.χ. Αφγανιστάν, Σαουδική Αραβία, Περσικός κ.ο.κ.), συμβάλλοντας στο ΝΑΤΟικό «τσεκούρι του πολέμου». «Ανοιχτές πόρτες κρούει» ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν ζητά αυτό να έχει και τη «βούλα» των οργανισμών όπου συμμετέχει η Ελλάδα.

Στις δημόσιες τοποθετήσεις όλων των παραπάνω κομμάτων δεν λείπουν τα «ευχολόγια» περί «ειρηνικής επίλυσης», «ευρωπαϊκών συστημάτων ασφαλείας» και «σεβασμού του διεθνούς δικαίου». Στην πραγματικότητα αυτά είναι ...«ευχέλαιο» στο διεθνές δίκαιο, που είχε διαμορφωθεί κάτω από άλλες συνθήκες, όσο υπήρχε η Σοβιετική Ενωση, που τόσο μισούσαν και πολέμησαν όλες οι παραπάνω πολιτικές δυνάμεις, η καθεμία από το «μετερίζι» της.

Το ΚΚΕ προβάλλει με αποφασιστικότητα τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο: Κανένας Ελληνας στρατιωτικός στην Ουκρανία ή αλλού στο εξωτερικό, να κλείσουν οι βάσεις, να απεγκλωβιστούμε από ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και οργανισμούς, με τον λαό κυρίαρχο στον τόπο μας.

(Αναδημοσιεύεται από την «Εφημερίδα των Συντακτών»)