Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλοι και φίλες, συνάδελφοι

Σήμερα κάνουμε τον απολογισμό της δράσης μας στα δύο χρόνια της πανδημίας του κορονοϊού και πρώτα απ' όλα μέσα στους χώρους δουλειάς.

Οι υγειονομικοί του ΕΣΥ βρεθήκαμε από την αρχή στην πρώτη γραμμή απέναντι σε μια πανδημική ιογενή λοίμωξη για την οποία ακόμη λίγα γνωρίζαμε. Οπως και στις υπόλοιπες καπιταλιστικές χώρες, η μάχη δόθηκε μέσα από τα αναποτελεσματικά - χρεοκοπημένα συστήματα Υγείας, μόνο κατ' όνομα δημόσια, χτυπημένα από την πολιτική της χρόνιας υποστελέχωσης και υποχρηματοδότησης. Ολες οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις των προηγούμενων χρόνων - η διάλυση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, η εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών Υγείας, το πετσόκομμα των παροχών από τον ΕΟΠΥΥ, το κλείσιμο και οι συγχωνεύσεις κλινικών - υπονόμευαν οποιαδήποτε προσπάθεια των μάχιμων υγειονομικών για να περιορίσουν την πανδημία και να προσφέρουν περίθαλψη στους νοσήσαντες.

Η προσπάθειά μας δεν περιορίστηκε στην απόκτηση γνώσης και δεξιοτήτων για την αντιμετώπιση του COVID-19 και των επιπλοκών του. Από νωρίς φάνηκε ότι η κυβέρνηση της ΝΔ δεν είχε σκοπό να ενισχύσει το ΕΣΥ με προσωπικό, ούτε να αυξήσει τις διαθέσιμες κλίνες στον απαραίτητο βαθμό και ειδικά να αναπτύξει νέες ΜΕΘ, όταν οι ελλείψεις γινόντουσαν ολοφάνερες. Η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε ότι «θα λογαριαστούμε μετά». Ομως πρώτοι οι γιατροί, με την Ομοσπονδία μας, την ΟΕΝΓΕ, στις 19/3/2020 ανοίξαμε τον δρόμο των διεκδικήσεων, σε συνθήκες πρωτόγνωρες για το κίνημα. Σύνθημά μας έγινε: «Και τα καλυμμένα στόματα έχουν φωνή... τη δυναμώνουμε», ανοίγοντας τον δρόμο για νέες κινητοποιήσεις, διαφορετικού τύπου στην αρχή, αλλά όλο και πιο μαζικές στη συνέχεια. Διεκδικήσεις που περιελάμβαναν τη βελτίωση των συνθηκών υγιεινής στους χώρους δουλειάς, στα Μέσα Μεταφοράς και στα σχολεία.

Αλλες, όμως, ήταν οι προτεραιότητες της κυβέρνησης, με σημαντικότερη την προστασία του κέρδους των εμπόρων της Υγείας. Την ώρα που τα δημόσια νοσοκομεία έχουν νοσηλεύσει πάνω από 130.000 ασθενείς με COVID-19, άφησε το 95% των 15.000 κλινών του ιδιωτικού τομέα COVID free για να μη θίξει τα κέρδη των κλινικαρχών. Μετέτρεψε τα νοσοκομεία σε «μίας νόσου», περιορίζοντας τη λειτουργία χειρουργείων και εξωτερικών ιατρείων, ώστε να γίνει ο ασθενής στην ανάγκη του «βορά» στα συμφέροντα της Υγείας. Αφησε τα ιδιωτικά διαγνωστικά να κερδοσκοπούν με τα τεστ, όταν οι γιατροί ζητούσαμε δωρεάν ελέγχους με συνταγογράφηση, μαζική ιχνηλάτηση και επιτήρηση της νόσου.

Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι οι 26.000 θάνατοι από την αρχή της πανδημίας, πολλοί από τους οποίους - είναι κοινός τόπος - θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν εισακούγονταν τα αιτήματα των εργαζομένων στην Υγεία. Χιλιάδες ασθενείς μας στοιβάχτηκαν σε φορεία και ράντζα μετά από κάθε εφημερία, διασωληνωμένοι παρέμειναν εκτός ΜΕΘ ή καθυστέρησαν να τη βρουν, άρρωστοι έγιναν μπαλάκι από το ένα νοσοκομείο στο άλλο. Χιλιάδες ασθενείς με άλλα προβλήματα υγείας παραμένουν αποκλεισμένοι από το δημόσιο σύστημα, εξαιτίας της μετατροπής του σε σύστημα μίας νόσου, και η πρόσθετη αυτή θνησιμότητα θα φανερωθεί τα επόμενα χρόνια.

Ο αγώνας των εργαζομένων στη δημόσια Υγεία έγινε απέναντι σε διοικητές νοσοκομείων, διοικήσεις ΥΠΕ και την κυβέρνηση, που με συκοφαντίες, απειλές, εκβιασμούς, πειθαρχικές διώξεις, αυταρχισμό και τρομοκρατία προσπάθησαν να μας φιμώσουν. Απέναντι στα προπαγανδιστικά ψέματα των ΜΜΕ των μεγαλοκαναλαρχών, γιατί οι λαϊκοί αγώνες λεκιάζουν την ειδυλλιακή εικόνα που επιχειρούν ακόμα και σήμερα να παρουσιάσουν. Απέναντι σε συμβιβασμένες και εργοδοτικές συνδικαλιστικές ηγεσίες που προσπάθησαν να κρύψουν από τους συναδέλφους τις αιτίες της κατάρρευσης των συστημάτων Υγείας, δηλαδή την εμπορευματοποίηση με στόχο το κέρδος και την απαξίωση με σκοπό τη μείωση του κόστους της εργατικής δύναμης.

Παρά τις συνθήκες της πανδημίας, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ Υγείας και της ΔΗΠΑΚ μπήκαμε μπροστά ώστε να ενημερωθούν οι συνάδελφοι για τα σχέδια του «νέου ΕΣΥ». Οργανώσαμε περισσότερες συνελεύσεις και κινητοποιήσεις στα νοσοκομεία για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που προέκυψαν και να εναντιωθούμε στις αυθαίρετες αποφάσεις που έλαβαν οι διοικήσεις. Πρωτοστατήσαμε σε στάσεις εργασίας, συλλαλητήρια και απεργίες, χωρίς τη δική μας προπαγάνδισή τους και ενεργό συμμετοχή θα έμεναν κενές προκηρύξεις. Στηρίξαμε με συνέπεια το αίτημα για μονιμοποίηση των συμβασιούχων και ελαστικά εργαζόμενων, δώσαμε μάχη ενάντια στην παραμονή ή και επιστροφή των εργολάβων στα νοσοκομεία.

Οι αγώνες μας αυτοί έδωσαν το στίγμα των ταξικών δυνάμεων, αναγνωρίστηκαν από τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από την ένταξή τους, και οδήγησαν σε αύξηση της επιρροής μας στον χώρο. Σε πολλά νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας σε όλη τη χώρα νέοι συνάδελφοι εντάχθηκαν στα ψηφοδέλτιά μας και αυξήσαμε τη δύναμή μας σε έδρες, όπως συνέβη και στο δικό μου νοσοκομείο, τον «Ερυθρό Σταυρό».

Η ενίσχυση αυτή μας δίνει νέα ώθηση για να αντιμετωπίσουμε όχι μόνο την πανδημία, που παρά τις εξαγγελίες για την πορεία της στο «τελευταίο μίλι» παραμένει με αυξημένη μετάδοση και θνητότητα, αλλά και τα σχέδια για το «νέο ΕΣΥ». Σύστημα Υγείας δηλαδή με νέες συγχωνεύσεις τμημάτων - κλινικών - νοσοκομείων, με δημόσιο νοσοκομείο - επιχείρηση κατά τα πρότυπα του Νοσοκομείου Σαντορίνης, με ΣΔΙΤ και σύστημα ενοποιημένων νοσηλίων DRGs, με αυξημένες πληρωμές για όσους ασθενείς θα μπορούν ή μόνο βασικές και υποβαθμισμένες παροχές για τους υπόλοιπους.

Με νέα ορμή και χωρίς αυταπάτες, με το σύνθημά μας «Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό», συνεχίζουμε να απαιτούμε:

Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού.

Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

Γενναία αύξηση της χρηματοδότησης από τον κρατικό προϋπολογισμό για το δημόσιο σύστημα Υγείας.

Επαναλειτουργία των νοσοκομείων που έχουν κλείσει όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Συνεχίζουμε να παλεύουμε για αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας, με υψηλής ποιότητας παροχές για όλο τον λαό.

Και βάζουμε στα καθήκοντά μας το χτίσιμο του αντιπολεμικού κινήματος για την ειρήνη των λαών, ενάντια σε οποιαδήποτε συμμετοχή στον πόλεμο, ενάντια στην ένταξη σε οποιαδήποτε ιμπεριαλιστική συμμαχία.

Συναγωνιστές, συναγωνίστριες,

Δύο χρόνια πανδημίας, δύο χρόνια τώρα δίνουμε μια μεγάλη μάχη μέσα στους χώρους δουλειάς για την προστασία της υγείας και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας.

Το ξέσπασμα της πανδημίας βρήκε χιλιάδες εμποροϋπαλλήλους να εργάζονται εκτεθειμένοι, χωρίς κανένα μέτρο ατομικής προστασίας, με ξεχαρβαλωμένα ωράρια, εξαντλημένοι μέσα στα καταστήματα, στα σούπερ μάρκετ, στις αποθήκες, που δεν έκλεισαν ούτε για μια ώρα.

Χωρίς κανένα ίχνος υπερβολής, ναι, ήταν τα ταξικά σωματεία μαζί με το ΠΑΜΕ που μπήκαν μπροστά και προστάτευσαν την υγεία εργαζομένων και πελατών, όταν οι υπουργοί της κυβέρνησης έλεγαν οικτρά ψέματα, ότι τάχα στα καταστήματα ο ιός δεν κολλάει, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα!

Γιατί, ναι, ήταν τα κλαδικά σωματεία και τα επιχειρησιακά που εντάσσονται στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ που βρέθηκαν στα καταστήματα που έβραζαν από κρούσματα και μαζί με τους συναδέλφους απαιτούσαν μέτρα ατομικής προστασίας, μάσκες, αντισηπτικά, πλεξιγκλάς στα ταμεία. Ο,τι μέτρο πάρθηκε είναι αποτέλεσμα της μαχητικής διεκδίκησης των ίδιων των εργαζομένων, με μπροστάρηδες τα μέλη και τους φίλους του ΚΚΕ.

Ηταν πολλοί οι συνάδελφοί μας με σοβαρά προβλήματα υγείας, χτυπημένοι από καρκίνο και άλλες σοβαρές ασθένειες που παλέψαμε ιδιαίτερα, για να πάρουν άδειες ειδικού σκοπού, να προφυλαχτούν στην πανδημία, πόσο μάλιστα σε συνθήκες που φανερώνονταν με τραγικό τρόπο οι ελλείψεις του δημόσιου συστήματος για την ολόπλευρη προστασία της υγείας του λαού.

Δεν θα ξεχάσω τα λόγια μιας συναδέλφισσας: Κανείς από δαύτους δεν νοιάστηκε για εμάς, μου είπε και συνέχισε: Μας έχουν για αναλώσιμους, λες και η δική μας ζωή δεν έχει καμία σημασία. Και έχουν το θράσος να προβάλλονται ως φιλάνθρωποι και καλοί εργοδότες, χωρίς ίχνος ντροπής!

Οι εργαζόμενοι στο εμπόριο νιώσαμε στο πετσί μας το εργοδοτικό ξεσάλωμα, την αξιοποίηση της πανδημίας ως ευκαιρία για την ισοπέδωση των δικαιωμάτων μας. Με τις αναστολές εργασίας, το πρόγραμμα «Συν-Εργασία» και την παντελή έλλειψη του πρωτοκόλλου του ΕΟΔΥ εκτίναξαν την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Χιλιάδες ήταν οι εργαζόμενοι που δούλευαν πίσω από τα κατεβασμένα ρολά για την εξυπηρέτηση του ηλεκτρονικού εμπορίου με τους χειρότερους όρους, χωρίς κανένα δικαίωμα.

Στα «Praktiker» η εργοδοσία και τώρα προχωρά στην απόλυση συνδικαλιστών και συναδέλφων για την αντικατάστασή τους με πιο φθηνούς, «ευέλικτους» και ασυνδικάλιστους, για να εφαρμόσει στην πράξη τους αντεργατικούς νόμους, με πιο πρόσφατο τον κατάπτυστο νόμο Χατζηδάκη.

Οι εργαζόμενοι στο εμπόριο δουλεύουμε μέσα σε καταστήματα που ξεχειλίζουν από αγαθά για κάθε γούστο και με τους μισθούς που παίρνουμε και την ακρίβεια που μας σαρώνει, δεν μπορούμε να πάμε στο σπίτι μας ούτε ένα πράσινο φύλλο!

Ομως, δηλώνουμε απερίφραστα: Δεν πάει άλλο! Το Σάββατο, στο μεγάλο συλλαλητήριο των συνδικάτων, δείξαμε τη δύναμή μας! Μαζί με όλο τον λαό, στον δρόμο του αγώνα μπορούμε να ανατρέψουμε τις αντεργατικές - αντιλαϊκές πολιτικές των κυβερνήσεων και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων! Να απαιτήσουμε τώρα την απεμπλοκή της χώρας μας από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο!

Τώρα είναι η ώρα του συλλογικού και οργανωμένου αγώνα! Σε αυτήν τη μάχη δίνω όλες μου τις δυνάμεις, μαζί με τους συναδέλφους μου, με όλους εσάς, στο πλευρό των ταξικών σωματείων, κλαδικών και επιχειρησιακών, στο πλευρό του ΠΑΜΕ γιατί είναι χρέος όλων μας να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για τον λαό, για όλο τον κόσμο και να αγωνιστούμε να ξανακερδίσουμε, και ακόμα παραπάνω, όλα αυτά που μας πήρανε με βίαιο τρόπο οι τελευταίες κυβερνήσεις του κεφαλαίου και σε τούτες εδώ τις ώρες να δυναμώσει ακόμα περισσότερο η φωνή των εργαζομένων και να ακουστεί απ' άκρη σ' άκρη σε κάθε εργασιακό χώρο: Οχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο!

Καλή συνέχεια και δύναμη σε όλους!

Συγχωρέστε με, δεν έχω συνηθίσει να μιλώ σε τόσο πλατύ ακροατήριο, μιλώ μόνο μέσα από την τέχνη μου και με λόγια άλλων. Παρ' όλα αυτά, αφού μου ζητήθηκε, έγραψα κάποια πράγματα που θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε την ιδιαιτερότητα της δουλειάς μας και τα πάθη μας. Είμαι ηθοποιός πάνω από 30 χρόνια και βιοπορίζομαι αποκλειστικά από αυτό το επάγγελμα. Οι νεότεροι συνάδελφοί μου θα νομίζουν ότι αυτό το χρησιμοποιώ σαρκαστικά, ότι βιοπορίζομαι, όμως όχι. Εγώ έζησα σε εποχές που αυτό το επάγγελμα ήταν επάγγελμα και όχι χόμπι.

Τα δεινά μας ξεκινούν αμέσως αμέσως από την εκπαίδευση, από το καθεστώς που επικρατεί αυτήν τη στιγμή. Με δραματικές σχολές σε αμφισβήτηση, αδιαβάθμητες αφού δεν ανήκουν στο υπουργείο Παιδείας αλλά στο υπουργείο Πολιτισμού, το οποίο δεν μπορεί να δώσει διπλώματα. Ετσι βγάζουν ουσιαστικά ανειδίκευτους εργάτες που συμβάλλουν στην ανεργία του χώρου.

Σύντομα θα σας πω ότι ήδη συζητούν να σύρουν τους απόφοιτους μετά το '93 να καλύψουν το τέταρτο έτος σπουδών προκειμένου να τους δώσουν τα πτυχία. Παράλληλα, κοντεύουμε δεκαετία που δεν έχουμε Σύμβαση Εργασίας. Αυτό σημαίνει ότι οι ηθοποιοί που δεν δραστηριοποιούνται σε κρατικά θέατρα, στη μεγάλη τους πλειονότητα, συμβιβάζονται με το καθεστώς των ποσοστών ή της ωρομισθίας. Για πρόβες βέβαια δεν το συζητάμε.

Διδάσκω χρόνια σε δραματικές σχολές και το φέρω βαρέως που παραδίδουμε στους νεότερους συναδέλφους αυτό το χάος. Τα τελευταία δύο χρόνια, όπως όλοι γνωρίζουμε, μας τσάκισαν, ειδικά εμάς τους καλλιτέχνες και καλλιτεχνικά και οικονομικά, όμως είναι περισσότερο από σαφές ότι τόνωσαν τη συλλογική και τη συνδικαλιστική μας συνείδηση. Το σωματείο μας ενδυναμώθηκε. Πολλοί ηθοποιοί αποφάσισαν να συνταχθούν στις γραμμές του, κυρίως νεότεροι συνάδελφοι που αν καταφέρουμε να τους κρατήσουμε θα δώσουν νέα δυναμική στις διεκδικήσεις μας.

Τα δύο αυτά χρόνια διεκδικήσαμε και εν πολλοίς κερδίσαμε την επιβίωσή μας με επιδόματα που μας ελέησε η πολιτεία. Σημαντικό αλλά δεν μας φτάνει. Τώρα είναι ώρα να διεκδικήσουμε τα ουσιαστικά που θα αποτελέσουν τη βάση της εξέλιξής μας. Αυτό θέλω να πιστεύω ότι έχει γίνει κατανοητό από όλους μας.

Ως καλλιτέχνης συμμετέχω ενεργά σε τρία συγγενή σωματεία: Των ηθοποιών, των τραγουδιστών και των μεταγλωττιστών. Παντού υπάρχουν αναμοχλεύσεις, διεκδικήσεις που την ίδια στιγμή από όπου κι αν εξυπηρετηθούν δεν θα μπορέσουν να καλύψουν ούτε την αύξηση του πληθωρισμού.

Είναι σαφές ότι ζούμε ιστορικές στιγμές. Δεν πρέπει να ολιγωρήσουμε. Εχουμε να κερδίσουμε ένα στοίχημα και τώρα είναι η χρυσή μας ευκαιρία. Πρέπει να ξαναχτίσουμε εργασιακή συνείδηση που μας τη στέρησε η καταβαράθρωση κάθε είδους δικαιώματος.

Παράλληλα, είναι η ώρα να χτίσουμε καλλιτεχνική συνείδηση. Η τέχνη μας και κάθε είδους Τέχνη δεν μπορούν να ορίζονται από την άρχουσα τάξη ή την κυρίαρχη ιδεολογία. Τα ιδρύματα πολιτισμού, η πολιτιστική μας βιομηχανία και όσοι έχουν αρθεί - συρθεί καλύτερα - σε θέσεις εξουσίας μοιράζουν πιστοποιητικά μετριότητας κατά βούληση. Κανείς πια αβοήθητος, με αξιοπρεπείς όρους εργασίας, οικονομικούς ή άλλους.

Ο χώρος της Τέχνης, η κοινωνία μας γενικότερα, κλυδωνίζεται από κινήματα όπως το metoo και χώροι που μαστίζονται από την ανήθικη άσκηση της εξουσίας, όπως ο δικός μας, οφείλουν να ορθώσουν το καλλιτεχνικό, δηλαδή το ηθικό τους ανάστημα. Ο πολιτισμός δεν πρέπει να ηττηθεί.

Η διαχείριση της πανδημίας από το αστικό κράτος μέχρι σήμερα ανέδειξε τη βασική του επιδίωξη να διατηρεί τον χαρακτήρα του εγγυητή του καπιταλιστικού συμφέροντος, προτάσσοντας τις απάνθρωπες και εκμεταλλευτικές προτεραιότητές του σε βάρος των κοινωνικών αναγκών.

Στον κλάδο του Τουρισμού, που αποτελεί εδώ και δεκαετίες την αιχμή της καπιταλιστικής ανάπτυξης, η πανδημία λειτούργησε ως αφορμή για την επιτάχυνση της επιβολής ακραίων αντεργατικών μέτρων, βίαιης κατάργησης δικαιωμάτων και κατακτήσεων, αλλά κυρίως επέδρασε στη δραστική ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Η μονιμοποίηση της εκ περιτροπής εργασίας και η βίαιη προσαρμογή της απασχόλησης σύμφωνα με τις αυξομειώσεις της τουριστικής κίνησης και του όγκου εργασίας θεμελιώνεται ταχύτατα, συνθέτοντας ένα τοπίο απόλυτης ανασφάλειας.

Η κρατική διαχείριση της πανδημίας, αντί να στοχεύσει στην ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας και στην προστασία των εργαζομένων στους χώρους εργασίας του κλάδου, επέλεξε να προσαρμόσει τους κανόνες υγιεινής και ασφάλειας με κριτήριο την απαλλαγή του εργοδότη από το κόστος της εφαρμογής ουσιαστικών μέτρων. Ταυτόχρονα, με στόχο να μην ανακοπούν η τουριστική κίνηση και η κερδοφορία του τουριστικού κεφαλαίου, διαμόρφωσε υγειονομικά πρωτόκολλα - λάστιχο, περιορίζοντας ακόμα και τους υγειονομικούς ελέγχους στις εισόδους της χώρας. Τα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια μετατράπηκαν σε εστίες υπερμετάδοσης, με τραγικές συνέπειες συνολικά για τους εργαζόμενους και τον λαό.

Η υγειονομική κρίση επίσης συνέβαλε στην περαιτέρω αναδιάρθρωση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και στην ανάδειξη νέων ισχυρών μονοπωλιακών πολυεθνικών ομίλων που δραστηριοποιούνται στη διανομή. Τα «σύγχρονα μοντέλα εργασίας» κουβαλάνε μια δόση του φεουδαρχικού παρελθόντος, καθώς η νέα δουλοπαροικία ονομάζεται «συνεργασία», η έννοια του μισθωτού καταργείται και βαφτίζεται «συνεταίρος» - freelancer, τα μέσα παραγωγής νοικιάζονται ή ακόμα χειρότερα επιβάλλεται η παραχώρησή τους από τον εργάτη στο κεφάλαιο. Τα πάντα γίνονται θυσία για τη διεύρυνση της κερδοφορίας.

Με τα χειρότερα να βρίσκονται μπροστά μας, καθώς οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας γεννούν νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, πολέμους και δυστυχία, αναδεικνύεται περίτρανα από τις εξελίξεις ότι η νοσηρότητα του κορονοϊού είναι αντίστοιχη με τη νοσηρότητα του καπιταλιστικού συστήματος. Οι επιχειρηματικοί όμιλοι του Τουρισμού και οι κυβερνήσεις που στηρίζουν τα συμφέροντά του, όπως διαχειρίστηκαν την πανδημία σαν ευκαιρία για τη μελλοντική διεύρυνση της κερδοφορίας τους, έτσι αντιμετωπίζουν και τη σημερινή απειλή του πολέμου. Είναι έτοιμοι να εκμεταλλευτούν τα πιθανά προσφυγικά ρεύματα, ή τους ήδη κλεισμένους πρόσφυγες και μετανάστες στα ελληνικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, σαν φτηνά εργατικά χέρια, υιοθετώντας μεσαιωνικές πρακτικές, επιβάλλοντας μεθόδους σύγχρονης σκλαβιάς.

Σε αυτήν τη δύσκολη συγκυρία, το ταξικό εργατικό κίνημα με τα σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ κατάφεραν να δώσουν δείγματα γραφής για το πώς οργανώνεται ένας αγώνας. Ειδικότερα στον κλάδο του Τουρισμού, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς στο επίσημο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, αναπτύχθηκαν νέοι εργατικοί πυρήνες αντίστασης που συνέβαλαν σε πολλές περιπτώσεις μέσα στην περίοδο της πανδημίας να ανατραπούν οι αντεργατικοί σχεδιασμοί κυβέρνησης - κεφαλαίου, να ικανοποιηθούν εργατικά αιτήματα και να μπει φρένο στην εκμετάλλευση.

Το ΚΚΕ όλο αυτό το διάστημα εξακολουθεί να δικαιώνει με τη στάση του τις προσδοκίες της εργατικής τάξης, συσπειρώνοντας και στηρίζοντας αυτές τις πρωτοπόρες δυνάμεις που ρίχνονται στη μάχη για συνολική ανατροπή και κατάργηση της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Διακρίνει σωστά ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες οφείλει να δράσει ώστε να αντιμετωπίσει συλλογικά ο λαός τις νέες προκλήσεις. Απευθύνει ένα ευρύ κάλεσμα συμπόρευσης και αγωνιστικής δράσης προς τα αγωνιστικά τμήματα της κοινωνίας που εξακολουθούν να μην τιθασεύονται, που θέλουν να παραμείνουν κινηματικά ενεργά, που αναζητούν ένα πλαίσιο πάλης το οποίο θα καλύπτει βασικές εργατικές διεκδικήσεις.

Πρόκειται για ένα κάλεσμα που ενσωματώνει τη θέληση για να ανατραπεί το παρόν της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, σχεδιάζοντας ένα μέλλον με επίκεντρο τις κοινωνικές ανάγκες, όχι τις αγορές και τα συμφέροντα των λίγων. Είναι μια προσπάθεια να υπερισχύσουν οι τάσεις χειραφέτησης απέναντι στις τάσεις υποταγής που κυριαρχούν σήμερα, μια κίνηση που ανταποκρίνεται στο ιστορικό βάρος του Κόμματος, το οποίο σε κάθε στιγμή της ιστορικής του διαδρομής δεν έπαψε να στέκεται όρθιο, στηρίζοντας με αυτοθυσία τον λαό στις πιο δύσκολες στιγμές που έζησε αυτός ο τόπος.

Για μια ακόμα φορά, σύντροφοι, και απ' αυτό το βήμα, καλώ την εργατική τάξη της χώρας να ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Κόμματος να γίνει η κινητήριος δύναμη για να πάρει ο λαός τα ηνία της εξουσίας, να ορίζει αυτός τη ζωή και το μέλλον του.

Ευχαριστούμε που για ακόμα μια φορά το ΚΚΕ ανοίγει έναν νέο κύκλο συζήτησης γύρω από τα θέματα της Υγείας, γενικότερα των δικαιωμάτων και των σύγχρονων αναγκών του λαού μας.

Στον δικό μας χώρο, στα σχολεία, το ΚΚΕ πρωτοστάτησε στην πάλη τόσο για τα καθημερινά προβλήματα στα σχολεία μας που όλο και πληθαίνουν, όσο και για τα δομικά ζητήματα της Εκπαίδευσης στο πλαίσιο του αστικού κράτους, που με την πανδημία ήρθαν στο επίκεντρο σε σχέση με τα ζητήματα υγειονομικής φροντίδας, προστασίας, επιστημονικού - ιατρικού ελέγχου με ευθύνη του κράτους και μια σειρά άλλες πτυχές που έχουν θιγεί και αναδειχθεί από το ΚΚΕ, όπως οι παιδαγωγικές επιπτώσεις, οι ψυχοκοινωνικές διαστάσεις σε όλους και όλες, μα κυρίως στα παιδιά, τα ιδεολογήματα και οι αντιεπιστημονικές αντιλήψεις που καλλιεργήθηκαν συστηματικά με ευθύνη της κυβέρνησης και του ΥΠΑΙΘ.

Επιτρέψτε μου να σταθώ σε δύο σημεία που έχουν σημασία, που μας απασχόλησαν, μέσα από την εμπειρία των αγώνων μας αυτά τα χρόνια και που φωτίζουν λίγο καλύτερα αυτές τις πτυχές της πανδημίας:

Η ανάδειξη της ανορθολογικής αντιμετώπισης της επιστήμης, η οποία προϋπήρχε της πανδημίας σε ζητήματα Υγείας, αλλά και των συνολικότερων ελλείψεων σε δομημένο πρόγραμμα ενημέρωσης και εκπαίδευσης γονέων, εκπαιδευτικών και μαθητών προσαρμοσμένο σε κάθε ηλικία, ανάλογο των αναγκών και των σύγχρονων δυνατοτήτων. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι αντιφάσεις των υγειονομικών πρωτοκόλλων για τα σχολεία, ο ορισμός εκπαιδευτικού ως υπεύθυνου COVID σε κάθε σχολική μονάδα, η οποία όχι μόνο προκαλεί τεράστια προβλήματα αξιοπιστίας, εντατικοποίησης της δουλειάς μας αλλά έχει αντίκτυπο σε ένα βασικό ζήτημα: Την επιστημονική υποβίβαση των επαγγελματιών Υγείας και του ρόλου που πρέπει να παίζουν εντός των σχολικών μονάδων στη λογική «όλοι τα κάνουμε όλα». Οι επιστήμες Υγείας απουσιάζουν από τα σχολεία και αν δεν απουσιάζουν συσκοτίζονται από τη λογική της «ατομικής ευθύνης», παρουσιάζονται κυρίως ως επαγγελματικός προσανατολισμός και όχι ως αναγκαίο και απαραίτητο για την κοινωνία ανθρώπινο δυναμικό.

Να σας αναφέρω, αγαπητοί συναγωνιστές, πως ακόμα και τα προτεινόμενα από το υπουργείο και το ΙΕΠ ενημερωτικά βίντεο, παρουσιάσεις, εγχειρίδια εμφορούνται από τέτοιες λογικές. Ο κορονοϊός ως ένας κινηματογραφικός κακός σε μορφή animation και τα παιδιά υπερήρωες που ξέρουν πώς να τον αντιμετωπίσουν (από πού και με ποιανού ευθύνη, δεν σχολιάζεται). Αυτή είναι η κυρίαρχη λογική και μέσα στα σχολικά βιβλία, όπως, για παράδειγμα, στο μάθημα των Φυσικών Επιστημών της ΣΤ' τάξης στο κεφάλαιο Πρόληψη και Αντιμετώπιση ασθενειών, που διδάσκεται μόνο 2 διδακτικές ώρες, όπως και προ πανδημίας.

Συνεχίζοντας θα σταθώ σε ένα δεύτερο σημείο που δεν είναι ασύνδετο με το προηγούμενο. Αφορά την ίδια λογική του ανορθολογισμού και τη σκόπιμη αξιοποίηση της τεχνολογίας, όπως είναι αυτή της τηλεκπαίδευσης για την αντιμετώπιση της σχολικής διαδικασίας εν μέσω πανδημίας. Η τηλεκπαίδευση αποτέλεσε ισχυρό άλλοθι για τη μη λήψη ουσιαστικών μέτρων προστασίας για την απρόσκοπτη και διά ζώσης λειτουργία των σχολείων.

Η τηλεκπαίδευση, πέρα από την ανάδειξη της παντελούς γύμνιας του εξοπλισμού και των υποδομών στα σχολεία, ανέγειρε σειρά ζητημάτων που μας αφορούν, όπως το περιεχόμενο του ίδιου του μαθήματος, ο χρόνος έκθεσης των μαθητών στις οθόνες, η αντίληψη της κυβέρνησης για το τι ορίζει ως αντιστάθμισμα στο διάστημα της παρατεταμένης καραντίνας και απο-σχολειοποίηση στην ουσία των παιδιών. Τα αποτελέσματα, αγαπητοί συναγωνιστές, τα «καρπωνόμαστε» σήμερα.

Εμείς, με τα δικά μας μέσα, και χωρίς την παραμικρή τεχνική και παιδαγωγική στήριξη για εμάς και τους μαθητές μας, φτάσαμε ακόμα και να φτιάχνουμε ολόκληρα δίκτυα διανομής εργασιών ώστε να φτάνουν πόρτα πόρτα τα μαθήματα στα παιδιά που δεν είχαν πρόσβαση στο ίντερνετ ή δεν είχαν τα κατάλληλα μέσα. Εμείς οι εκπαιδευτικοί, με άξονα την πρωτοπόρα δράση του Κόμματος, μπήκαμε μπροστά για να στηρίξουμε τους μαθητές μας, για να μην είναι κανένας μόνος του, ιδιαίτερα στις υποστηρικτές δομές των τμημάτων ΖΕΠ, των Τμημάτων Ενταξης που απαρτίζονται από μαθητές με σοβαρές μαθησιακές ανάγκες και ήταν και αυτοί που επλήγησαν περισσότερο απ' όλους, γιατί περί πλήγματος πρόκειται, μιας εγκληματικής πολιτικής.

Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι, ως εκπαιδευτικοί, όπως έχει αποδείξει και η Ιστορία άλλωστε, θα εργαστούμε σκληρά για να χτίσουμε αλληλεγγύη, σχέσεις εμπιστοσύνης με τους μαθητές μας, περιβάλλοντα προστασίας, συνθήκες πραγματικής και ουσιαστικής σχέσης με τη γνώση. Πόσοι δάσκαλοι και δασκάλες στο παρελθόν έπιασαν το τουφέκι για τον λαό μας, έπιασαν το χαρτί και το μολύβι και δημοσίευσαν άρθρα, έπιασαν το μυστρί και έκαναν χαρμάνι να χτίσουν σχολεία για τα παιδιά του εργαζόμενου λαού... Δεν θα συμβιβαστούμε με το να είμαστε δάσκαλοι διάρκειας τριών μηνών, δηλαδή με ημερομηνία λήξης λιγότερο και από τα κρουασάν σε σούπερ μάρκετ! Φανταστείτε, ο δάσκαλος να διαρκεί λιγότερο από τη λιχουδιά των μαθητών μας... Αυτό ζούμε.

Τις αναγκαιότητές μας στην περίοδο της πανδημίας δεν τις καθορίζουμε εμείς και η ίδια η πραγματικότητα, αλλά η αγορά εργασίας. Ακόμα και την πνευματική τροφή των παιδιών την γεμίζουν με συντηρητικά, συντηρητικές ιδέες, σκοταδισμό, μετατρέπουν τα σχολικά εγχειρίδια σε φάκελο μαθήματος με βάση τα νέα ΔΕΠΠΣ και ΑΠΣ, όπου η αντιεπιστημονικότητα, η υποκειμενικότητα, η αποσπασματικότητα κυριαρχούν. Θέλει συντήρηση η παραδοξολογία, θέλει συντήρηση η αποσπασματικότητα, γιατί δεν είναι γνώση, γιατί δεν είναι αλήθεια. Θέλει συντήρηση το σύστημά τους που έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο και αποσυντίθεται...

Εμείς δεν θέλουμε φυντάνια αλλά ανθρώπους που να έχουν τη γνώση και την όρεξη για ζωή, για να οικοδομήσουν το αύριο του λαού μας. Για να μην αναρωτιόμαστε κάθε τρεις και λίγο αν ζούμε στον Μεσαίωνα, δεν θα πάψουμε να αναρωτιόμαστε, να σχεδιάζουμε, να ονειρευόμαστε και να παλεύουμε για το πώς μπορούμε να ζούμε σήμερα και στο μέλλον.

Ενα μοναδικό καλλιτεχνικό πρόγραμμα, με νέα τραγούδια από τραγουδοποιούς που άντλησαν έμπνευση και δημιούργησαν την περίοδο της πανδημίας, παίρνοντας και δίνοντας κουράγιο από τους αγώνες των εργαζομένων και του λαού, είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν οι παρευρισκόμενοι στη χτεσινή εκδήλωση.

Ακούστηκαν τα τραγούδια «Πρωτομαγιά», σε μουσική Πολυξένης Καράκογλου και στίχους Αθηνάς Σπανού και Πολυξένης Καράκογλου, «Ατιτλο» σε ποίηση Κώστα Βάρναλη και μουσική του Παρασκευά Θεοδωράκη, «Της γης η όψη» σε μουσική Μανόλη Ανδρουλιδάκη και στίχους Μαριλίζας Λούτζη, «Πρώτη του Μάη» σε μουσική και στίχους κ. Κ., «Θα σου πω» σε μουσική και στίχους του Αλέξανδρου Δάικου, «#artattack» σε μουσική και στίχους από «Το σφάλμα».

Οι συντελεστές στο χτεσινό πρόγραμμα: Μαριλίζα Λούτζη (φωνή), Παρασκευάς Θεοδωράκης (φωνή), Κατερίνα Νιάνιου (φωνή), Θοδωρής Μαυρογιώργης (φωνή), Φίλιππας Παχνιστής (πιάνο - πλήκτρα), Γιώργος Θεοφάνους (ηλεκτρική κιθάρα), Πάνος Τσίτσικας (μπάσο), Δημήτρης Γιαννούχος (ντραμς), Κώστας Βλαχούτσος (ακορντεόν).