«Είμαστε εδώ, διαθέσιμοι και έτοιμοι»... Αυτό είναι το μήνυμα που εκπέμπει ο ΣΥΡΙΖΑ και με τη συνέντευξη που παραχώρησε στο «Βήμα της Κυριακής» ο πρόεδρός του, Αλ. Τσίπρας. Για ποιον είναι «έτοιμοι» εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, αποκαλύπτεται αν λάβει κανείς υπόψη σε ποια περίοδο βρισκόμαστε.

Γιατί όταν η αστική τάξη της χώρας βλέπει από τη μία «ευκαιρίες» για νέες μπίζνες από την εμπλοκή στα βρώμικα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τον πόλεμο που είναι σε εξέλιξη στην Ουκρανία, και από την άλλη «κινδύνους αναταράξεων» από τη βαρβαρότητα που ζουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα λόγω αυτής της στρατηγικής, ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκαθαρίζει ότι μπορεί να βγάλει τη «βρώμικη δουλειά» για τη διαχείριση και των δύο αυτών υποθέσεων για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Τι λέει για παράδειγμα ο Αλ. Τσίπρας για την εμπλοκή της χώρας στα ευρωατλαντικά σχέδια; Οτι «θα κάνουμε το παν για να προασπίσουμε τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, μέσα στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, αλλά και πέρα από αυτούς τους διεθνείς οργανισμούς».

Μπορεί λοιπόν από τη μια να μιλάει για «χαμένες ευκαιρίες» στη δημιουργία μιας «αρχιτεκτονικής ασφαλείας» που θα περιλάμβανε και τη Ρωσία, τάχα για να μη φτάσουμε στον πόλεμο, μπορεί να κατηγορεί την κυβέρνηση της ΝΔ για την «χωρίς διαβούλευση» αποστολή πολεμικού υλικού στην Ουκρανία, αλλά την ίδια στιγμή υπερασπίζεται κάθε βήμα που έκανε η κυβέρνησή του για να ενισχύσει τον ρόλο του ΝΑΤΟ στην περιοχή, με το βλέμμα πάντα στραμμένο στην περικύκλωση της Ρωσίας και στον ανταγωνισμό των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ με την Κίνα.

Βήματα τα οποία στο πλαίσιο της συνολικότερης ευρωατλαντικής στρατηγικής προετοίμασαν τη σημερινή κλιμάκωση του σφοδρού ανταγωνισμού, που είναι το έδαφος για το ξέσπασμα του πολέμου. Οπως λέει ο Αλ. Τσίπρας, η Ελλάδα «οφείλει να κινείται ενεργά για να ανακτήσει τον ηγετικό της ρόλο στα Βαλκάνια, όπως έγινε με τη Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά και στη Μεσόγειο, όπως έγινε με την καθιέρωση της Συνόδου των Ευρωπαϊκών Χωρών του Νότου και του πλαισίου συνεργασίας 3+1». Σημαιοφόρος δηλαδή του ΝΑΤΟικού σχεδιασμού και τότε και τώρα...

Θυμίζουμε άλλωστε ότι στην πολύτιμη συμβολή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην «ειρήνη και σταθερότητα» θα πρέπει να προστεθούν ο «Στρατηγικός Διάλογος» με τις ΗΠΑ, που ξεκίνησε με τη συνάντηση Τσίπρα - Τραμπ στον Λευκό Οίκο, η μετατροπή του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης σε μία ακόμα ΝΑΤΟική βάση, που σήμερα, με αφορμή τον πόλεμο, χαρακτηρίζεται «κομβικής σημασίας» για την προώθηση αναρίθμητων στρατιωτικών δυνάμεων στα σύνορα «Δύσης - Ανατολής», κ.ο.κ.

Μετά από τέτοια ...«συμβολή», λογικό είναι ο πρώην πρωθυπουργός να σπεύδει να μαλώσει όσους λένε ότι ο πόλεμος είναι η «συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα» και να ξεκαθαρίζει ότι ο πόλεμος «είναι αντικατάσταση της πολιτικής με τον όλεθρο». Στο ίδιο πλαίσιο, άλλωστε, δηλώνει ότι στηρίζει τις «ισχυρές και στοχευμένες κυρώσεις για να αποχωρήσει ο ρωσικός στρατός από την Ουκρανία και να βρεθεί διπλωματική λύση». Σαν ο πόλεμος να συμβαίνει επειδή απλά «απέτυχε» η διπλωματία...

Και αν η αστική τάξη της χώρας βλέπει ότι για να πιάσει «από τα μαλλιά» την ευκαιρία που της δίνει ο πόλεμος να υλοποιήσει τη στρατηγική της Ελλάδας - ενεργειακού κόμβου, δεν μπορεί παρά να επιταχύνει τις διευθετήσεις με την αστική τάξη της Τουρκίας, πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει «παρών».

Θυμίζει μάλιστα ο Αλ. Τσίπρας ότι έγκαιρα, από τις 15 Φλεβάρη, είχε καλέσει την κυβέρνηση να προχωρήσει η συνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν, η οποία τελικά πραγματοποιήθηκε λίγες μέρες αργότερα, για να δώσει «κλότσο να γυρίσουν» οι επικίνδυνες διευθετήσεις. Αυτός ο κύκλος των διαπραγματεύσεων, υπενθυμίζουμε, περιλάμβανε και την αποκάλυψη από την Τουρκία ότι η ελληνική πλευρά συζητάει τη συνεκμετάλλευση, σε μία ακόμα ένδειξη ότι ο ένας «κόβει» και ο άλλος «ράβει» για τη διασφάλιση της «ΝΑΤΟικής συνοχής», που αποτελεί όρο για την προώθηση των ενεργειακών μπίζνες στην περιοχή.

Οσο για το ποιος βγαίνει κερδισμένος από αυτούς τους σχεδιασμούς, ο λαός το βιώνει από την καλή και από την ανάποδη, πριν ακόμα ξεσπάσει ο πόλεμος, στο όνομα της «απελευθέρωσης» της αγοράς και της «πράσινης μετάβασης», πυλώνας της οποίας είναι και η απολιγνιτοποίηση, σχεδιασμός που φέρει τη σφραγίδα τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της ΝΔ.

Ποια είναι η διαφορά; Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται με τη «μη βίαιη» απολιγνιτοποίηση, με την «κατά γράμμα» - όπως λέει ο Αλ. Τσίπρας - «εφαρμογή των Οδηγιών της Κομισιόν». Πρόκειται βέβαια για τις Οδηγίες που φέρνουν τον λαό αντιμέτωπο με την ενεργειακή φτώχεια, μέσω του εμπορίου ρύπων, που εκτινάσσει τις τιμές του λιγνίτη, και μέσω του χρηματιστηρίου Ενέργειας, το οποίο θεσμοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ίδια ευρωενωσιακή πολιτική προτάσσει σήμερα την απεξάρτηση από το ρωσικό αέριο και την αντικατάστασή του από το πολύ πιο ακριβό αμερικανικό LNG, από τη μεταφορά του οποίου ήδη κερδίζει το εφοπλιστικό κεφάλαιο.

Αφήσαμε για το τέλος την άλλη ...διάσταση της ετοιμότητας του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή της «διαφύλαξης της κοινωνικής συνοχής». Οπως λέει ο Αλ. Τσίπρας, «αυτό που με ανησυχεί είναι ότι στα τρία χρόνια διακυβέρνησης της ΝΔ υπάρχει μια ραγδαία και επικίνδυνη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού». Και καταθέτοντας το «βαρύ όπλο» της σοσιαλδημοκρατίας, αυτό της ικανότητας να ενσωματώνει λαϊκές αντιδράσεις, να καλλιεργεί εναλλάξ τις αυταπάτες με την απογοήτευση και τη μοιρολατρία, σημειώνει ότι «οι εκλογές και η ανάδειξη προοδευτικής κυβέρνησης είναι ο μόνος δρόμος για να δοθεί θετική κατεύθυνση αλλαγής στη διάχυτη κοινωνική διαμαρτυρία».

Τα ίδια άλλωστε, αλλά με πιο ...σταράτα λόγια, λένε κατά καιρούς στελέχη και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, με «συστάσεις» προς τους εργαζόμενους να πάψουν να αγωνίζονται, «γιατί οι αντεργατικοί νόμοι θα περάσουν», και αντίθετα να περιμένουν τις εκλογές και την κυβερνητική εναλλαγή. Δηλαδή να στρατευτούν όλοι για να γίνει ο ίδιος κυβέρνηση.