Το ΚΚΕ με ευθύνη από την πρώτη στιγμή προειδοποίησε και προετοίμασε τον λαό για τον ανεπίστρεπτα αντιλαϊκό χαρακτήρα της ΕΕ ως διακρατικής Ενωσης του κεφαλαίου και δίνει καθημερινά, όλα τα χρόνια, μια απαιτητική μάχη υπεράσπισης των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων. Στην αδιάλειπτη παρέμβασή του για 4 δεκαετίες στο Ευρωκοινοβούλιο, το ΚΚΕ μελετά, αποκαλύπτει κι αντιπαλεύει με σθένος την ΕΕ, τη στρατηγική της, τις κεντρικές κατευθύνσεις της.

Το Ευρωκοινοβούλιο, ως ένα αστικό Κοινοβούλιο, αποτελεί ένα εχθρικό περιβάλλον για τον λαό. Πρόκειται για ένα όργανο της ΕΕ που στην υπερεξηντάχρονη διαδρομή του, από την έναρξή του το 1958 ως «Ευρωπαϊκή Κοινοβουλευτική Συνέλευση», μέχρι σήμερα, προσαρμόζεται σε κάθε ιστορική φάση, ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου (...) Μια από τις βασικές αποστολές του μέχρι και σήμερα είναι να προσδίδει μια επίφαση λαϊκής νομιμοποίησης και «δημοκρατικότητας» στον ταξικό και αντιλαϊκό χαρακτήρα της Ευρωένωσης του κεφαλαίου (...) Το συντριπτικό ποσοστό των αποφάσεών του παίρνονται με τη συναίνεση όλων των πολιτικών ομάδων του (Λαϊκό Κόμμα, Σοσιαλδημοκράτες, οι οπορτουνιστές της GUE, φιλελεύθεροι, Πράσινοι και εθνικιστές), στο όνομα της αρχής του συμβιβασμού.

(...) Πολύτιμη συνεισφορά στη διασφάλιση της αυτοτελούς δράσης του ΚΚΕ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στην υπηρεσία της ταξικής πάλης αποτέλεσε η αποχώρηση από τη λεγόμενη «ομάδα της αριστεράς - GUE/NGL» που εξελίχθηκε σε απολογητή της ΕΕ, σε μηχανισμό ενσωμάτωσης ΚΚ, μηχανισμό της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού.

Το ΚΚΕ, και η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του, υπερασπίζεται τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, με την παρέμβασή του παίζει πολύτιμο για τον λαό ρόλο ακριβώς γιατί ξεχωρίζει από τον σωρό των χειροκροτητών της ΕΕ και των απολογητών της. Ολων αυτών που την «ξεπλένουν» ζητώντας τάχα τη βελτίωσή της ή να «ξυπνήσει» χρησιμοποιώντας τα γνωστά τεχνάσματα για τον εγκλωβισμό των εργαζομένων (...) Το ΚΚΕ αποτελεί, όλα αυτά τα χρόνια, τα μάτια και τ' αυτιά του λαού στα ευρωενωσιακά κέντρα κι όργανα που συνιστούν «βαριά βιομηχανία» αντιλαϊκών αποφάσεων. Φωνή των εργατών, των απολυμένων, των ανέργων, των αυτοαπασχολούμενων, των βιοπαλαιστών αγροτών, της νεολαίας και των γυναικών, για όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, προβάλλοντας τα αιτήματά τους.

Αξίζει να θυμηθούμε τη θριαμβολογία που διαπερνούσε την επικοινωνιακή εκστρατεία όταν εμφανίστηκε το ευρώ, η «κορωνίδα» της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ενωσης (...) Πολύ σύντομα, οι ιαχές επιδοκιμασίας για το ευρώ αντικαταστάθηκαν από μια κλιμακούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια (...) Το ΚΚΕ παρενέβη έγκαιρα σε αυτήν τη συζήτηση. Ξεκινώντας με την ιστορική Απόφαση του 1992, σε αντίθεση με όλα τα αστικά κόμματα, αποκάλυψε ποιος θα είναι ο ωφελημένος και ποιος ο χαμένος (...) Το ευρώ και η συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ, λοιπόν, είχαν κερδισμένους και χαμένους. Η εργατική τάξη, ο λαός βρέθηκε να πληρώνει τα μέτρα των μνημονίων, τις δημοσιονομικές δεσμεύσεις και τη δημοσιονομική πειθαρχία που απαιτούνταν για να βρίσκεται η χώρα μέσα στον «σκληρό πυρήνα» της Ευρωζώνης. Από την άλλη, μια μερίδα - η κυρίαρχη - του μονοπωλιακού κεφαλαίου βρέθηκε να ισχυροποιείται απ' αυτήν την επιλογή.

Η κρίση του 2008 άλλαξε κάπως τις σχετικές ισορροπίες. Οι δεσμεύσεις για τη συμμετοχή στο ευρώ αποδείχθηκαν οδυνηρές και για ένα μειοψηφικό κομμάτι της αστικής τάξης (...) Προβλήθηκε ως διέξοδος η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα (...) Η ανάλυση αυτή διαπράττει το ίδιο «λάθος» με την αντίθετη θέση, στην οποία υποστηρίζει ότι εναντιώνεται. Οπως οι οπαδοί του ευρώ απολυτοποιούσαν το ευρώ ως τη μαγική λύση που μπορεί να λύσει διαταξικά τα προβλήματα, έτσι και οι οπαδοί της δραχμής απολυτοποιούν το εθνικό νόμισμα. Με αυτόν τον τρόπο συγκαλύπτουν ότι όσο το κριτήριο της ανάπτυξης παραμένει η συσσώρευση του κεφαλαίου, το καπιταλιστικό κέρδος και η επένδυσή του, τα μνημονιακά μέτρα, δηλαδή τα μέτρα αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης (...) είναι αναγκαία για το σύστημα (...)

Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο νόμισμα, αλλά στις σχέσεις παραγωγής που υπηρετεί. Η καπιταλιστική ανάπτυξη, με ευρωπαϊκό ή με εθνικό νόμισμα, με περισσότερο περιοριστική πολιτική ή με περισσότερο επεκτατική πολιτική, όπως ακολουθεί η ΕΚΤ σήμερα, είναι από τη φύση της αντιλαϊκή, γιατί η συσσώρευση του κεφαλαίου, η ίδια η ανάπτυξη απαιτεί αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, εξαθλίωση της εργατικής τάξης. Η απάντηση για τον ελληνικό λαό, για τους λαούς της Ευρώπης, δεν βρίσκεται σε μια συζήτηση μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης, μεταξύ εθνικού ή ευρωπαϊκού νομίσματος. Βρίσκεται στον δρόμο της ρήξης με την ίδια την καπιταλιστική ανάπτυξη, στον δρόμο για μια πραγματικά φιλολαϊκή οικονομία της εργατικής εξουσίας, στον κεντρικό σχεδιασμό της κοινωνικοποιημένης παραγωγής.

Τριάντα χρόνια από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, η εργατική τάξη σε όλη την Ευρώπη είδε τα εργασιακά και κοινωνικά της δικαιώματα να σαρώνονται. Η στρατηγική που αποτυπώθηκε στη Συνθήκη, και είχε στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων, εξειδικεύτηκε στην περιβόητη «Λευκή Βίβλο» έναν χρόνο αργότερα, όπου τέθηκαν τα θεμέλια για την αντεργατική επίθεση που ακολούθησαν η ΕΕ και τα κράτη - μέλη (...)

Εδωσαν ώθηση στην εκμετάλλευση των εργαζομένων, ενώ στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης του 2008 και του 2020 έδωσαν τη δυνατότητα στις αστικές κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ, ανεξάρτητα αν ήταν φιλελεύθερες ή σοσιαλδημοκρατικές, να προχωρήσουν σε μια τεράστια μείωση του εργατικού «κόστους», σε μια πολύ μεγάλη υποτίμηση των εργατικών μισθών. Η επικράτηση της «ευελιξίας» στις εργασιακές σχέσεις και η συρρίκνωση των συλλογικών δικαιωμάτων των εργαζομένων στρώνουν το έδαφος για να προχωρήσουν οι εφιαλτικοί στόχοι του κεφαλαίου για τη νέα «ψηφιακή μετάβαση» και την «4η βιομηχανική επανάσταση» (...)

Αποκαλύπτεται η τεράστια αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Ενώ η αλματώδης ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας δίνει τη δυνατότητα ευημερίας, μείωσης των ωρών εργασίας και αύξηση του ελεύθερου κοινωνικού χρόνου, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο (...)

Στήριξη σε όλη αυτή την αντεργατική πορεία έχει βάλει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, με ηγέτη τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (...)

Το ΚΚΕ είχε μελετήσει αυτές τις αντιδραστικές εξελίξεις ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, είχε προειδοποιήσει την εργατική τάξη της Ελλάδας για τις συνέπειές τους και αξιοποίησε και αυτήν την ανάλυση για να τεκμηριώσει τον αντιδραστικό και αντεργατικό χαρακτήρα της ΕΕ. Ταυτόχρονα, έδωσε όλες του τις δυνάμεις για την ισχυροποίηση της πάλης ενάντια στο κεφάλαιο, στο αστικό κράτος, στην ΕΕ.

Καρπός της πολιτικής του ΚΚΕ ήταν η Απόφαση για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και η συγκρότηση του ΠΑΜΕ το 1999. Η συσπείρωση Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, Συνδικάτων και συνδικαλιστών σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, που η δράση τους έβαλε τη σφραγίδα στην πορεία του κινήματος στη χώρα μας.

Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, που θα βάλει ακόμα πιο αποφασιστικά στο επίκεντρο τον αγώνα για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, προβάλλοντας τις τεράστιες δυνατότητες που προκύπτουν από τα αποτελέσματα της ανθρώπινης εργασίας, από την ανάπτυξη των μέσων παραγωγής και της επιστήμης (...).

Η Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφαλείας (ΚΕΠΠΑ) της ΕΕ και ο επιχειρησιακός της βραχίονας, η Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας, κατοχυρώθηκαν από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και αποτελούν το εργαλείο της ιμπεριαλιστικής ΕΕ για την επιθετική εξυπηρέτηση των μονοπωλιακών συμφερόντων της, με επίκεντρο τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών, ενεργειακών δρόμων, κυριαρχία στις αγορές, γεωπολιτική επιρροή.

Σήμερα, βρισκόμαστε σε νέα φάση, που σηματοδοτείται από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία. Η απαράδεκτη εισβολή της Ρωσίας, η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ αλλά και η διαπάλη ΗΠΑ - Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα ενισχύουν την τάση για συγκρότηση ισχυρής αυτοτελούς πολεμικής μηχανής της ΕΕ (...) Βεβαίως, 22 κράτη - μέλη της ΕΕ είναι και μέλη του ΝΑΤΟ, ενώ από τα υπόλοιπα τα 4 είναι ενταγμένα στον ΝΑΤΟικό προθάλαμο «Συνεταιρισμός για την ειρήνη» (...)

Με τη Συνθήκη της Λισαβόνας δημιουργείται το πλαίσιο που επιτρέπει την ένταση της στρατιωτικοποίησης της ΕΕ (...) Με την «Παγκόσμια Στρατηγική» της ΕΕ το 2016 ενισχύεται αποφασιστικά το πλαίσιο διεξαγωγής των ιμπεριαλιστικών της επεμβάσεων, με κατευθύνσεις για χρήση όλων των μέσων: Στρατιωτικά και αστυνομικά, δικαστικά, εμπορικά, «αναπτυξιακά κονδύλια», «επίκληση ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Στην έκθεση εφαρμογής της ΚΕΠΠΑ που εγκρίθηκε τον Γενάρη του 2020 θεμελιώνεται η «ικανότητα της Ενωσης να ενεργεί μόνη της όταν διακυβεύονται τα συμφέροντά της» (...)

(...) Τριάντα χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ, η ΕΕ, αυτή η διακρατική καπιταλιστική ένωση, αναδίδει από παντού μυρωδιά σαπίλας της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, του ιμπεριαλιστικού πολέμου, της προσφυγιάς. Μαζί με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν διστάζουν να διαπράττουν τεράστια εγκλήματα κατά των λαών, για το κέρδος των ομίλων τους, στο όνομα της «δημοκρατίας», της «ελευθερίας», με απαράδεκτα προσχήματα για «χημικά όπλα», «εθνοκάθαρση» και άλλα (...)

Η κοινωνία της πραγματικής δημοκρατίας, ειρήνης και αλληλεγγύης μπορεί να χτιστεί μόνο μεταξύ λαών όταν αποτινάξουν σε κάθε χώρα την καπιταλιστική εκμετάλλευση, κρατώντας στα χέρια τους τα κλειδιά της εξουσίας και της οικονομίας, οικοδομώντας σχέσεις αμοιβαίου οφέλους και αλληλεγγύης, με αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, από κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία.

(...) Το ΚΚΕ αποκάλυψε τη διασύνδεση της Συνθήκης του Μάαστριχτ με την προωθούμενη εκείνη την περίοδο αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, η οποία, σε συνθήκες νέας διεθνοποίησης του καπιταλισμού, ουσιαστικά στόχευσε στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των ευρωενωσιακών μονοπωλίων τροφίμων και όχι στην άνοδο της παραγωγικότητας της αγροτικής παραγωγής για φθηνά και ποιοτικά προϊόντα λαϊκής κατανάλωσης. Αυτή η προσαρμογή αντικειμενικά περνούσε μέσα και από την ακόμα μεγαλύτερη καταλήστευση του βιοπαλαιστή αγρότη, την περιθωριοποίησή του ως παραγωγού, αν όχι άμεσα από το ξεκλήρισμά του (...)

Το ΚΚΕ επιβεβαιώθηκε. Η συγκρότηση της ΟΝΕ και η αναθεώρηση της ΚΑΠ οδήγησαν στην πλήρη υποταγή της παραγωγής στην κερδοφορία των εμποροβιομηχάνων, δηλαδή το τι παράγεται, τι εισάγεται και τι εξάγεται να καθορίζεται με βάση αυτό το κριτήριο (...) Η χώρα από πλεονασματική έγινε ελλειμματική σε μια σειρά από προϊόντα, όπως το μαλακό σιτάρι, που αποτελεί βασική πρώτη ύλη για το αλεύρι αρτοποιίας αλλά και για ζωοτροφές, με συνέπειες που όλοι τώρα ανακάλυψαν, με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία.

Οι ποσοστώσεις και τα πρόστιμα συνυπευθυνότητας που άρχισαν να εφαρμόζονται από εκείνη την περίοδο οδήγησαν σε συρρίκνωση της παραγωγής σε ολόκληρους κλάδους της, όπως η τευτλοκαλλιέργεια και η παραγωγή ζάχαρης, η καπνοκαλλιέργεια κ.λπ. (...) Παράλληλα χτυπήθηκαν και βιομηχανικοί κλάδοι, όπως η κλωστοϋφαντουργία, η βιομηχανία λιπασμάτων κ.ά.

Σε άλλους αγροτικούς κλάδους τέτοια περίπτωση είναι η γαλακτοπαραγωγός αγελαδοτροφία, όπου η παραγωγή συγκεντρώθηκε σε μια χούφτα καπιταλιστικές γεωργικές ή κτηνοτροφικές επιχειρήσεις.

(...) Στη χώρα μας έχουμε όλες τις εδαφικές, κλιματολογικές, τεχνικές και επιστημονικές προϋποθέσεις, και κυρίως το έμψυχο δυναμικό, για να παράγουμε σχεδόν όλα τα απαραίτητα για την κάλυψη των διατροφικών και άλλων αναγκών του λαού μας. Αυτές οι προϋποθέσεις εμποδίζονται από την καπιταλιστική ιδιοκτησία, το κίνητρο του κέρδους, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, την ΕΕ, από την εξουσία του κεφαλαίου, των μονοπωλίων.

Με αυτήν την εξουσία πρέπει να αναμετρηθούμε, να διαμορφώσουμε το λαϊκό ποτάμι που θα την ανατρέψει. Οριστικό τέλος στο βάσανο της επιβίωσης των βιοπαλαιστών αγροτών μπορεί να μπει μόνο με την κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία από την εργατική - λαϊκή εξουσία, με κριτήριο της παραγωγής την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και όχι την καπιταλιστική κερδοφορία (...).

Οπως ήδη έχει αναφερθεί, η είσοδος της Ελλάδας στην ΕΟΚ και στη συνέχεια στην Ευρωπαϊκή Ενωση αποτέλεσε στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης, με στόχο να ωφεληθούν τα πιο ισχυρά τμήματα του κεφαλαίου.

Τα μικροαστικά στρώματα της πόλης, εκτεταμένα σε αριθμό, δεν αγνοήθηκαν από την άρχουσα τάξη και τις αστικές κυβερνήσεις, οι οποίες ανέλαβαν την πρόσδεσή τους στον νέο «εθνικό στόχο» (...) Οπως όμως ήταν αναμενόμενο, η «μεγάλη ευρωπαϊκή αγκαλιά» αποδείχθηκε τελικά αφιλόξενη. Η ένταξη στην ΕΟΚ και πολύ περισσότερο στην ΕΕ ενδυνάμωσε τον ανταγωνισμό και έπληξε μακροπρόθεσμα τις πολύ μικρές επιχειρήσεις και τους αυτοαπασχολούμενους.

Ταυτόχρονα, η στρατηγική ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας, που υλοποίησαν με συνέπεια ΕΕ και αστικές κυβερνήσεις, άρχισε να φανερώνει με μεγαλύτερη ένταση το αντιδραστικό της πρόσωπο (...) Οι προτεραιότητες της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων αποκαλύφθηκαν σε όλη τους την έκταση με το ξέσπασμα της βαθιάς οικονομικής κρίσης το 2008, που έβαλε σε νέα βάση τον ανταγωνισμό. Στο πλαίσιο των πολιτικών εξόδου από την κρίση, όπως αυτές συμπυκνώθηκαν στα μνημόνια, σε συνθήκες «ο θάνατός σου, η ζωή μου» σε διεθνές πεδίο για το μεγάλο κεφάλαιο, οργανώθηκε επί της ουσίας εκτεταμένη επίθεση απέναντι στα δικαιώματα των αυτοαπασχολούμενων.

Σήμερα, με τις κατευθύνσεις Πισσαρίδη και τα ομογάλακτα προγράμματα «Ελλάδα 2.0» και «Ελλάδα+» των ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτο πλάνο, οι συγχωνεύσεις των πολύ μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων παραμένουν κύρια προτεραιότητα.

Η ανασφάλεια, ο Γολγοθάς των εκτεταμένων χρεών, τα lockdown και οι συνέπειες της πανδημίας, η γενικευμένη ακρίβεια στην Ενέργεια και στις πρώτες ύλες, που ψαλιδίζουν το εισόδημα, αποτελούν τη νέα κανονικότητα για χιλιάδες ελεύθερους επαγγελματίες και επιβεβαιώνουν τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Η διέξοδος για τους χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους βρίσκεται στην αμφισβήτηση της χρεοκοπημένης πια θεωρίας ότι τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Στη σύγκρουση με τη στρατηγική της ανταγωνιστικότητας, που βρίσκεται στον πυρήνα της ευρωενωσιακής πολιτικής και όλων των αστικών κυβερνήσεων. Στη συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Ο δρόμος της λαϊκής αντεπίθεσης και συμμαχίας με την εργατική τάξη και τους βιοπαλαιστές αγρότες είναι το μόνο πραγματικό αντίβαρο για να μπουν εμπόδια στις αντιλαϊκές πολιτικές και να βρεθούν στο επίκεντρο οι σύγχρονες ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων. Για να ανοίξει ο δρόμος για ριζικές αλλαγές στην οικονομία και την κοινωνία συνολικά, από τις οποίες θα ωφεληθούν και οι ίδιοι οι αυτοαπασχολούμενοι.

Η πολιτική της ισότητας των φύλων της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχει διαχρονικά αποδειχτεί πραγματικός οδοστρωτήρας των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων των γυναικών λαϊκής ένταξης και καταγωγής.

(...) Βασική πλευρά αυτής της επίθεσης του κεφαλαίου σε όλα τα κράτη - μέλη αποτελεί η πλήρης ευελιξία του ημερήσιου και εβδομαδιαίου εργάσιμου χρόνου, ακόμα και του χώρου εργασίας, με στόχο την εντατικοποίηση της δουλειάς (...)

Δίπλα στις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις μέσω της διευθέτησης του εργάσιμου χρόνου, τα ευρωπαϊκά επιτελεία επεξεργάζονται μια «ευρωπαϊκή στρατηγική για τη φροντίδα». Αυτή η στρατηγική δεν έχει καμία σχέση με τη σύγχρονη ανάγκη των νέων ζευγαριών για ένα δωρεάν, κρατικό δίκτυο βρεφονηπιακών σταθμών, δημιουργικής απασχόλησης παιδιών και ΑμεΑ, στήριξης των ηλικιωμένων και χρονίως πασχόντων. Γιατί λογαριάζονται ως κόστος από το αστικό κράτος. Αλλωστε, διαχρονικά οι κυβερνήσεις φορτώνουν όλα τα βάρη της γονικής μέριμνας στην οικογένεια, απλώς προτείνουν μια ισοκατανομή ανάμεσα στη γυναίκα και τον άνδρα.

Σε αυτό το πλαίσιο, η ΕΕ χρηματοδοτεί και ενθαρρύνει επενδύσεις σε νέα πεδία κερδοφόρας επιχειρηματικής δράσης, όπως είναι ο τομέας παροχής υπηρεσιών φροντίδας της οικογένειας, που αναπτύσσεται δίπλα στο υποβαθμισμένο και υποστελεχωμένο κρατικό δίκτυο ανάλογων υπηρεσιών.

(...) Το σχέδιο δράσης της ΕΕ για την «ισότητα των φύλων» περιλαμβάνει και την ενσωμάτωση κατευθύνσεων στις οικονομικές και εμπορικές συμφωνίες με τρίτες χώρες, στην εξωτερική πολιτική, στη διπλωματία, στη διαχείριση ένοπλων συγκρούσεων κ.λπ.

Οι σχετικές πρωτοβουλίες αξιοποιούνται στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με άλλες ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες όπως των ΗΠΑ, της Κίνας, της Ρωσίας για το μοίρασμα ενεργειακών πηγών και νέων αγορών. Επιδιώκουν τη μεγαλύτερη αξιοποίηση των γυναικών ως μοχλού προώθησης των ιμπεριαλιστικών και στρατιωτικών της σχεδιασμών.

(...) Στον αντίποδα της ταξικής - αντιλαϊκής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των αστικών κομμάτων που την στηρίζουν, φιλελεύθερης και σοσιαλδημοκρατικής απόχρωσης, το ΚΚΕ παλεύει για την ισοτιμία και τη χειραφέτηση της γυναίκας. Αυτός ο αγώνας είναι άμεσα συνδεδεμένος με την πάλη που θα εξασφαλίζει στις γυναίκες σύγχρονα δικαιώματα στην εργασία, με σταθερό ωράριο, με κοινωνική προστασία της μητρότητας και στήριξη των ηλικιωμένων (...)

(...) Εχει πληρωθεί πολύ ακριβό τίμημα διαχρονικά από την εργατική τάξη, όταν εκείνη ευθυγράμμισε τα συμφέροντά της με εκείνα της αστικής τάξης, παγιδευόμενη από κίβδηλα συνθήματα που διακήρυσσαν ένα ελπιδοφόρο μέλλον με δήθεν οικονομική ευημερία και ειρήνη, αλλά στο τέλος της παρτίδας επιβεβαιωνόταν συντριπτικά αυτό που τα αστικά επιτελεία προετοίμασαν με μεθοδικότητα και επαγγελματισμό. Δηλαδή τη διασφάλιση των συμφερόντων του μονοπωλιακού κεφαλαίου και τη σταθεροποίηση της πολιτικής εξουσίας του (...) Γνωρίζουμε ότι η ιστορική σοσιαλδημοκρατία διαχρονικά αποτέλεσε τον ικανότερο πολιτικό εκφραστή και διαχειριστή της κοινωνικής συναίνεσης στη διασφάλιση της εξουσίας του κεφαλαίου.

(...) Η ΕΕ δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης, διαψεύδοντας επιδεικτικά τους μύθους που διοχετεύονται από όλα τα συγκοινωνούντα δοχεία της σοσιαλδημοκρατίας, με πρώτη εγχώρια εκδοχή της τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και μια σειρά οπορτουνιστικά υποστυλώματα που συμπίπτουν - όλως τυχαίως - στην ερμηνεία ότι οι αντιλαϊκές κατευθύνσεις της ΕΕ είναι θέμα ιδεοληπτικών εμμονών και μείγματος διαχείρισης και όχι σύμφυτες με τη φύση της ως ιμπεριαλιστικής διακρατικής ένωσης του κεφαλαίου (...).

Οσοι έντιμοι αγωνιστές για μια ολόκληρη περίοδο μέσα στην κρίση ανάλωσαν δυνάμεις σε κινηματικές προσπάθειες κάτω από λάθος σημαίες, μέσα σε γραμμές αγώνα και μέτωπα πάλης με λανθασμένο προσανατολισμό, υπηρετώντας ένα πολιτικό σχέδιο που οδήγησε στην ενσωμάτωση ενός υπό διαμόρφωση κοινωνικού ριζοσπαστισμού εκείνης της περιόδου, συστρατεύονται συνειδητά σήμερα με το ΚΚΕ, είναι γιατί αναγνωρίζουν ότι - ειδικά μέσα στις σημερινές συνθήκες απίστευτης υποχώρησης των κοινωνικών αντιστάσεων - αποτελεί τη μόνη στρατηγικά συνεπή πολιτική δύναμη που μπορεί να οργανώσει τους όρους ανασύνταξης του εργατικού - λαϊκού κινήματος σε ταξική επαναστατική κατεύθυνση.