Αξίζει να θυμηθούμε τη θριαμβολογία που διαπερνούσε την επικοινωνιακή εκστρατεία όταν εμφανίστηκε το ευρώ, η «κορωνίδα» της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ενωσης (...) Πολύ σύντομα, οι ιαχές επιδοκιμασίας για το ευρώ αντικαταστάθηκαν από μια κλιμακούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια (...) Το ΚΚΕ παρενέβη έγκαιρα σε αυτήν τη συζήτηση. Ξεκινώντας με την ιστορική Απόφαση του 1992, σε αντίθεση με όλα τα αστικά κόμματα, αποκάλυψε ποιος θα είναι ο ωφελημένος και ποιος ο χαμένος (...) Το ευρώ και η συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ, λοιπόν, είχαν κερδισμένους και χαμένους. Η εργατική τάξη, ο λαός βρέθηκε να πληρώνει τα μέτρα των μνημονίων, τις δημοσιονομικές δεσμεύσεις και τη δημοσιονομική πειθαρχία που απαιτούνταν για να βρίσκεται η χώρα μέσα στον «σκληρό πυρήνα» της Ευρωζώνης. Από την άλλη, μια μερίδα - η κυρίαρχη - του μονοπωλιακού κεφαλαίου βρέθηκε να ισχυροποιείται απ' αυτήν την επιλογή.

Η κρίση του 2008 άλλαξε κάπως τις σχετικές ισορροπίες. Οι δεσμεύσεις για τη συμμετοχή στο ευρώ αποδείχθηκαν οδυνηρές και για ένα μειοψηφικό κομμάτι της αστικής τάξης (...) Προβλήθηκε ως διέξοδος η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα (...) Η ανάλυση αυτή διαπράττει το ίδιο «λάθος» με την αντίθετη θέση, στην οποία υποστηρίζει ότι εναντιώνεται. Οπως οι οπαδοί του ευρώ απολυτοποιούσαν το ευρώ ως τη μαγική λύση που μπορεί να λύσει διαταξικά τα προβλήματα, έτσι και οι οπαδοί της δραχμής απολυτοποιούν το εθνικό νόμισμα. Με αυτόν τον τρόπο συγκαλύπτουν ότι όσο το κριτήριο της ανάπτυξης παραμένει η συσσώρευση του κεφαλαίου, το καπιταλιστικό κέρδος και η επένδυσή του, τα μνημονιακά μέτρα, δηλαδή τα μέτρα αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης (...) είναι αναγκαία για το σύστημα (...)

Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο νόμισμα, αλλά στις σχέσεις παραγωγής που υπηρετεί. Η καπιταλιστική ανάπτυξη, με ευρωπαϊκό ή με εθνικό νόμισμα, με περισσότερο περιοριστική πολιτική ή με περισσότερο επεκτατική πολιτική, όπως ακολουθεί η ΕΚΤ σήμερα, είναι από τη φύση της αντιλαϊκή, γιατί η συσσώρευση του κεφαλαίου, η ίδια η ανάπτυξη απαιτεί αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, εξαθλίωση της εργατικής τάξης. Η απάντηση για τον ελληνικό λαό, για τους λαούς της Ευρώπης, δεν βρίσκεται σε μια συζήτηση μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης, μεταξύ εθνικού ή ευρωπαϊκού νομίσματος. Βρίσκεται στον δρόμο της ρήξης με την ίδια την καπιταλιστική ανάπτυξη, στον δρόμο για μια πραγματικά φιλολαϊκή οικονομία της εργατικής εξουσίας, στον κεντρικό σχεδιασμό της κοινωνικοποιημένης παραγωγής.