Το δικό του κάλπικο δίλημμα έθεσε ο επικεφαλής του «Σχεδίου Β'» Αλ. Αλαβάνος. Σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στη Λάρισα, ανάμεσα σε άλλα, δήλωσε: «"Ευρώ ή Εθνικό Νόμισμα". Αυτό είναι το κεντρικό δίλημμα των εκλογών. Σε αυτό το σταυροδρόμι βρίσκεται ο ελληνικός λαός σε αυτή τη δραματική στιγμή της ιστορίας μας».

Ο Αλ. Αλαβάνος δεν θα μπορούσε παρά να αθροιστεί στους τόσους και τόσους πριν απ' αυτόν που έθεσαν άπειρα ψευτοδιλήμματα στο λαό, για να τον απομακρύνουν απ' τα πραγματικά διλήμματα στα οποία έπρεπε και πρέπει να πάρει θέση. Το «ευρώ ή εθνικό νόμισμα» είναι ένα τέτοιο δίλημμα, προσδίδει στο νόμισμα σχεδόν μεταφυσικές ιδιότητες και επιχειρεί να το αποκόψει απ' την καπιταλιστική οικονομία και εξουσία, που θα παραμείνει εξίσου βάρβαρη για το λαό ακόμα κι αν στη θέση του χρήματος κυκλοφορήσουν καραμελίτσες.

Αυτή την οικονομία το «Σχέδιο Β'» την υπερασπίζεται και θέτει την πρότασή του στην υπηρεσία της. Το είπε και ο Αλ. Αλαβάνος: «Η διεθνής πείρα διδάσκει ότι είναι αδύνατο για μια χώρα σε ύφεση, να βρει το δρόμο της ανασυγκρότησης και της απασχόλησης, χωρίς νόμισμα που της προσφέρει ανταγωνιστικότητα, χωρίς ρευστότητα, χωρίς παύση πληρωμών στους δανειστές της, χωρίς ένα ισχυρό, δημοκρατικό όμως κράτος, που θα εξασφαλίζει την κοινωνική προστασία και θα μπει δυναμικά στη διαδικασία ανάπτυξης και τη μαζική και ταχεία δημιουργία θέσεων εργασίας».

Αναφέρεται, φυσικά, σε ανασυγκρότηση κι ανταγωνιστικότητα της καπιταλιστικής οικονομίας, που κατά την άποψή του μπορούν να επιτευχθούν με ένα μείγμα διαχείρισης αλλιώτικο απ' το σημερινό που θα εδράζεται στις δυνατότητες που δίνει η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος και η εγκατάλειψη του ευρώ. Πρόκειται για τη συνεισφορά του «Σχεδίου Β'» στη συζήτηση και την αντιπαράθεση που ήδη διεξάγεται στους κόλπους της αστικής τάξης και μεταξύ των πολιτικών της εκπροσώπων. Μια συζήτηση, δηλαδή, που δεν έχει σχέση με τα συμφέροντα του λαού, που γίνεται αυστηρά στο πλαίσιο εκείνης της εξουσίας που τον καταδυναστεύει και με τους όρους που εξυπηρετούν τα δικά της συμφέροντα.

Οσο για το ισχυρό κράτος που τάχα θα μεριμνά για τους ανθρώπους του μόχθου, πρόκειται για την ίδια λαθροχειρία που το «Σχέδιο Β'» επιχειρεί και με το νόμισμα, με την ανασυγκρότηση, την ανταγωνιστικότητα, τίποτα απ' όλα αυτά δεν είναι ουδέτερο. Καθορίζονται απ' την τάξη που έχει στα χέρια της τα μέσα παραγωγής. Το κράτος είναι της αστικής τάξης και ως τέτοιο είναι εχθρικό προς το λαό.