Πλήθος κόσμου κάθε ηλικίας βρέθηκε το Σάββατο 2 Απρίλη στην εκδήλωση στο σημείο εκτέλεσης του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του αποτίοντας φόρο τιμής στη θυσία αυτών και πολλών ακόμα κομμουνιστών και αγωνιστών που έχουν γραφτεί ανεξίτηλα στη λίστα των αθάνατων, των αγώνων του ΚΚΕ, της εργατικής τάξης και του λαού μας. Παραβρέθηκαν ο Πέτρος Καλούμενος και η Μαργαρίτα Καλούμενου, παιδιά του εκτελεσμένου Νίκου Καλούμενου, και αντιπροσωπεία της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, με επικεφαλής τον αντιπρόεδρό της, Γιάννη Ζαγγανά.

Στην εκδήλωση μίλησε ο Πέτρος Μαρκομιχάλης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος μεταξύ άλλων σημείωσε:

«Η θυσία του Νίκου Μπελογιάννη, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και των συντρόφων του Καλούμενου, Μπάτση και Αργυριάδη, όπως και χιλιάδων άλλων συντρόφων μας, δεν θα ξεχαστεί. Δεν θα αφήσουμε εμείς να ξεχαστεί (...)

Η πορεία της ταξικής πάλης, που οδηγεί πάντα στο καινούργιο, στο αναγκαίο, απαιτεί διαρκή, σκληρό αγώνα με όλες τις μορφές και σε όλες τις συνθήκες. Ο δρόμος αυτός προϋποθέτει γερό και μαζικό ΚΚΕ, με πολλές και ισχυρές Οργανώσεις στους χώρους δουλειάς, καταρχάς στους βιομηχανικούς κλάδους της μεταποίησης, των μεταφορών, των τηλεπικοινωνιών, μέσα στις πόλεις που ζει και δουλεύει η εργατική τάξη. Ο δρόμος αυτός προϋποθέτει ισχυρή και μαζική ΚΝΕ μέσα σε κάθε σχολείο, σε κάθε πανεπιστήμιο, στους χώρους κατάρτισης. Η δουλειά των κομμουνιστών σήμερα πρέπει να απευθύνεται σε όποιον αντικειμενικά έχει κοινό συμφέρον από την πάλη που διεξάγουμε, ανεξάρτητα από τις έως τώρα επιλογές του καθένα και της καθεμιάς.

Εχουμε εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη. Δεν θα χαρίσουμε κανέναν. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως από τους σημερινούς "φοβισμένους" αύριο θα προκύψουν πρωτοπόροι, άφοβοι αγωνιστές που θα δίνουν τη μάχη στο πλευρό μας. Αυτό μας διδάσκει και η πρόσφατη πείρα από σημαντικούς εργατικούς αγώνες σε χώρους δύσκολους, όπως αυτός των λιμενεργατών της COSCO, αλλά και αλλού. Η πείρα αυτή επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά πως εκεί που υπάρχει έστω και ένας κομμουνιστής, μπορεί την κατάλληλη στιγμή και πατώντας πάνω στην κοπιαστική δουλειά χρόνων να φέρει πολύ σοβαρά αποτελέσματα.

Παράλληλα, έχουμε πλήρη επίγνωση πως τα βήματα που προσδοκάμε δεν θα γίνονται πάντα όταν εμείς θέλουμε. Γνωρίζουμε πως ο συσχετισμός είναι αρνητικός, το πώς επιδρά στις συνειδήσεις η ανατροπή του σοσιαλισμού. Ξέρουμε τι σημαίνει το να απευθυνόμαστε σήμερα σε εργαζόμενους που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν την περίοδο της αντεπανάστασης. Αυτό όμως δεν μας δημιουργεί ούτε απογοήτευση ούτε μακαριότητα. Σε εμάς τους κομμουνιστές μάς δημιουργεί πρόσθετα, πολύ απαιτητικά καθήκοντα για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε.

Ταυτόχρονα, δηλαδή, με την οργάνωση της πάλης πρέπει να έχουμε σε πρώτο πλάνο το ανέβασμα της ιδεολογικής στάθμης του Κόμματος και της ΚΝΕ, του καθενός και της καθεμιάς από εμάς χωριστά. Το διάβασμα, η μελέτη γίνεται μέσα στη μάχη γιατί αφορά την ίδια τη μάχη. Η αυταπάρνηση και η συνεχής αδιάκοπη δράση είναι απαραίτητες, αλλά από μόνες τους δεν μπορούν να φέρουν τα αποτελέσματα που επιδιώκουμε αν δεν πατάνε πάνω στη γνώση της κοσμοθεωρίας μας, της Ιστορίας μας, αν η διαπάλη που διεξάγουμε σήμερα δεν είναι εύστοχη.

Ο τρόπος που ο Μπελογιάννης αλλά και χιλιάδες άλλοι σύντροφοι αγωνιστές συνδύασαν όλα τα παραπάνω μάς διδάσκει πλούσια πείρα».

Ακολούθησε κατάθεση στεφάνων στο μνημείο, εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ από τον Θέμη Γκιώνη, μέλος του ΠΓ, και εκ μέρους του ΚΣ της ΚΝΕ από τον Ιάσονα Φανό, μέλος του Γραφείου. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με ενός λεπτού σιγή, ενώ στους παρευρισκόμενους δόθηκε ολιγοσέλιδο έντυπο αφιέρωμα για τον Ν. Μπελογιάννη που είχε επιμεληθεί η ΚΟ Αττικής.

Παράλληλα, η ΟΠ Αττικής της ΚΝΕ ξεδίπλωσε μια πλούσια δραστηριότητα: Με ειδική αναμνηστική αφίσα και απόσπασμα από την απολογία του Ν. Μπελογιάννη απευθύνθηκε στα μέλη και στους φίλους της ΚΝΕ προκειμένου να τιμήσουν την ξεχωριστή αυτή επέτειο με την απόδοση εισφορών και «κόκκινων μεροκάματων» για την οικονομική ενίσχυση του Κόμματος στο οικονομικό «κλείσιμο» της Δευτέρας 4 Απρίλη.

Για να εξασφαλιστεί η πλατιά ενημέρωση αναφορικά με την επέτειο και τα μηνύματά της σε όλες τις γειτονιές προχώρησε στην έκδοση χιλιάδων αυτοκόλλητων με το σύνθημα «Το ΚΚΕ γεννά Μπελογιάννηδες». Ακόμη πραγματοποιήθηκαν από τις Οργανώσεις της ΚΝΕ πολλές συσκέψεις, που συνοδεύτηκαν με προβολές της ταινίας «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», ενώ διακινήθηκαν εκατοντάδες αντίτυπα της έκδοσης του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ για τον Μπελογιάννη, με στόχο να γίνουν γνωστά τα ιστορικά γεγονότα, η ηρωική Ιστορία του Κόμματος στη νέα γενιά, στα μέλη και τους φίλους της ΚΝΕ. Επιπρόσθετα, οι Οργανώσεις Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής της ΚΝΕ πραγματοποίησαν την Κυριακή εκδρομή στην Αμαλιάδα, όπου παρακολούθησαν τη μεγάλη εκδήλωση του Κόμματος αλλά και ξεναγήθηκαν στο Μουσείο «Ν. Μπελογιάννης».

Ακόμη, με επιτυχία πραγματοποιήθηκε στο προαύλιο της Νομικής η θεατρική παράσταση των Οργανώσεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στη ΝΟΠΕ, την Πέμπτη 31/3, προς τιμήν του Νίκου Μπελογιάννη, με αφορμή τα 70 χρόνια από την εκτέλεσή του. Στην παράσταση ζωντάνεψε ο τιτάνιος αγώνας του ΚΚΕ και του Ν. Μπελογιάννη εκείνη την περίοδο. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με τη Διεθνή και μοιράστηκαν αναμνηστικά και γαρύφαλλα στους παρευρισκόμενους.

Το αυξημένο ενδιαφέρον των βιοπαλαιστών αγροτών και κτηνοτρόφων για τις θέσεις του ΚΚΕ για την αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή και τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας αναδείχθηκε στις εκδηλώσεις των ΚΟ Υπαίθρου Λάρισας και Καρδίτσας, σε Τύρναβο και Παλαμά αντίστοιχα, με θέμα: «Η θέση του ΚΚΕ για τους βιοπαλαιστές αγρότες - κτηνοτρόφους». Στις εκδηλώσεις μίλησε ο Διονύσης Αρβανιτάκης, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Αγροτικής Πολιτικής της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ο Διονύσης Αρβανιτάκης αναφέρθηκε στις πρόσφατες κινητοποιήσεις και τα μπλόκα των βιοπαλαιστών αγροτοκτηνοτρόφων σε όλη την Ελλάδα, σημειώνοντας πως μόνο το ΚΚΕ στήριξε τα αιτήματα αλλά και τις μορφές πάλης, υπογραμμίζοντας ταυτόχρονα ότι «μόνο με τους αγώνες, μόνο όταν τρίζουν οι καρέκλες των κυβερνήσεων και των αντιπάλων της αγροτιάς, δηλαδή των εμποροβιομηχάνων, των τραπεζιτών, των μονοπωλίων, μπορούν να παίρνουν ανάσα οι βιοπαλαιστές αγρότες και κτηνοτρόφοι, να αποσπάνε κάτι».

Στη συνέχεια μίλησε για τη σχέση της αγροτικής παραγωγής με τη βιομηχανία, αλλά και τις οικονομικές σχέσεις με τις οποίες δένονται μεταξύ τους αυτοί οι δύο τομείς της οικονομίας. Μέσα από παραδείγματα, ανέδειξε ότι επεκτείνεται η άμεση σύνδεση της βιομηχανίας με την αγροτική παραγωγή, ενώ κατέληξε λέγοντας ότι «το τι και πώς θα παραχθεί καθορίζεται από το κίνητρο του μεγάλου καπιταλιστικού κέρδους και όχι βέβαια από την επιδίωξη ενός κέρδους του μικρού ή έστω σχετικά μεσαίου παραγωγού, της οικογένειάς του».

Ανέφερε ακόμα πως η ΚΑΠ της ΕΕ και η πλήρης υποταγή της παραγωγής στην κερδοφορία των εμποροβιομηχάνων μετέτρεψαν τη χώρα από πλεονασματική σε ελλειμματική σε μια σειρά από προϊόντα, όπως το μαλακό σιτάρι που αποτελεί βασική πρώτη ύλη για το αλεύρι αρτοποιίας, αλλά και για ζωοτροφές, με συνέπειες που όλοι τώρα ανακάλυψαν με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία. Αντίστοιχα, σημειώθηκε συρρίκνωση της παραγωγής σε ολόκληρους κλάδους της, όπως η τευτλοκαλλιέργεια και η παραγωγή ζάχαρης, η καπνοκαλλιέργεια, ενώ χτυπήθηκαν και βιομηχανικοί κλάδοι όπως η κλωστοϋφαντουργία, η βιομηχανία λιπασμάτων.

Ο Δ. Αρβανιτάκης, αφού επισήμανε πως οι αγώνες των βιοπαλαιστών αγροτών και κτηνοτρόφων, η προσπάθεια ανάπτυξης κοινής δράσης με σωματεία εργαζομένων και άλλους φορείς του κινήματος απαντάνε στις σημερινές αγωνίες για μια καλύτερη ζωή των ίδιων και των παιδιών τους, στάθηκε στην ανάγκη αγωνιστικής συμπόρευσης με το ΚΚΕ, για να μπορούν αυτοί και όλος ο λαός να ζουν με αξιοπρέπεια, για να ικανοποιούνται οι διευρυνόμενες ανάγκες της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, για να αξιοποιούνται οι δυνατότητες που προσφέρουν η επιστήμη και η ανάπτυξη της τεχνολογίας προς όφελος των πολλών και όχι για τα κέρδη των λίγων.

Τόνισε πως απάντηση στα σημερινά αδιέξοδα που αναπαράγει για τον λαό η οργάνωση της παραγωγής με κριτήριο το κέρδος είναι ο σοσιαλισμός, η κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, που θα στηρίζεται στην κοινωνική ιδιοκτησία των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. Εκεί θα εντάσσονται και οι βιοπαλαιστές αγρότες μέσω των εθελοντικών παραγωγικών συνεταιρισμών, δίνοντας οριστικά τέλος στο βάσανο της επιβίωσης, που σήμερα αποτελεί ατομική και όχι κοινωνική υπόθεση και ευθύνη.