Η Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ) της ΕΕ και ο επιχειρησιακός της βραχίονας, η Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας, κατοχυρώθηκαν από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και αποτελούν το εργαλείο της ιμπεριαλιστικής ΕΕ για την επιθετική εξυπηρέτηση των μονοπωλιακών συμφερόντων της, με επίκεντρο τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών, ενεργειακών δρόμων, κυριαρχία στις αγορές, γεωπολιτική επιρροή.

Σήμερα, βρισκόμαστε σε νέα φάση, που σηματοδοτείται από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία. Η απαράδεκτη εισβολή της Ρωσίας, η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, αλλά και η διαπάλη ΗΠΑ - Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα ενισχύουν την τάση για συγκρότηση ισχυρής αυτοτελούς πολεμικής μηχανής της ΕΕ. Εδώ και χρόνια δημιουργούνται οι απαιτούμενοι μηχανισμοί προκειμένου να ανταποκριθεί στην ανάγκη των ομίλων της να μη μείνουν πίσω στον διεθνή καπιταλιστικό ανταγωνισμό. Ηδη έχουν μπει ισχυρές βάσεις και ο σχεδιασμός επιχειρείται να αναπτυχθεί παραπέρα εν μέσω αντιθέσεων, δεν έχει καταληχθεί ποια τελικά κράτη - μέλη και σε ποιο βαθμό θα τον υλοποιήσουν, ποια κράτη - μέλη θα διαφοροποιηθούν προσβλέποντας περισσότερο στο ΝΑΤΟ.

Βεβαίως, 22 κράτη - μέλη της ΕΕ είναι και μέλη του ΝΑΤΟ, ενώ από τα υπόλοιπα τα 4 είναι ενταγμένα στον ΝΑΤΟικό προθάλαμο «Συνεταιρισμός για την ειρήνη». Με τη σύμπραξη της ΕΕ αναπτύχθηκε το ΝΑΤΟικό σχέδιο για τους «Πολυεθνικούς Σχηματισμούς Μάχης» στις Βαλτικές χώρες, στην Πολωνία, και με τις πρόσφατες αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ σε Ρουμανία, Βουλγαρία, Σλοβακία και Ουγγαρία, παίζοντας κεντρικό ρόλο στην ευρωατλαντική περικύκλωση της Ρωσίας. Στην έκθεση της ΚΕΠΠΑ για το 2021 σημειώνεται η ανάγκη «φυσικής παρουσίας της ΕΕ στην περιοχή της Ανατολικής Γειτονίας», σε χώρες - μη μέλη της ΕΕ, όπως η Ουκρανία...

Οι σχέσεις ΕΕ - ΝΑΤΟ έχουν αντιφατικά στοιχεία. Από τη μία εκτιμάται η ανάγκη συνεργασίας απέναντι στους «κοινούς στρατηγικούς αντιπάλους», όπως η Ρωσία και η Κίνα, από την άλλη εκφράζονται οι αντιθέσεις ανάμεσα στα συμφέροντα των μονοπωλίων, η διαφοροποίηση της ΕΕ και κρατών - μελών της, με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ. Στο έδαφος αυτό η ΕΕ επιδιώκει να αποκτήσει και δικές της στρατιωτικές δυνατότητες, ώστε να μπορεί να αναπτύσσει αυτοτελή δράση, για την προώθηση των συμφερόντων των μονοπωλίων της εκεί όπου διεξάγεται π.χ. η διαπάλη ΗΠΑ - Κίνας: Στον Ινδο-Ειρηνικό, αλλά και στην Αραβική Χερσόνησο, στον Περσικό Κόλπο, στην Υποσαχάρια Αφρική και σε άλλες περιοχές.

Με τη Συνθήκη της Λισαβόνας δημιουργείται το πλαίσιο που επιτρέπει την ένταση της στρατιωτικοποίησης της ΕΕ, τον πολλαπλασιασμό των στρατιωτικών μηχανισμών, τη διεξαγωγή αυτοτελών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων ανά την υφήλιο για τα συμφέροντά της, χωρίς την ανάγκη κοινής συμφωνίας όλων των κυβερνήσεων των κρατών - μελών, τον λεγόμενο «μηχανισμό διαρθρωμένης συνεργασίας».

Με την «Παγκόσμια Στρατηγική» της ΕΕ, το 2016, ενισχύεται αποφασιστικά το πλαίσιο διεξαγωγής των ιμπεριαλιστικών της επεμβάσεων, με κατευθύνσεις για χρήση όλων των μέσων: Στρατιωτικά και αστυνομικά, δικαστικά, εμπορικά, «αναπτυξιακά κονδύλια», «επίκληση ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Στην έκθεση εφαρμογής της ΚΕΠΠΑ που εγκρίθηκε τον Γενάρη του 2020, θεμελιώνεται η «ικανότητα της Ενωσης να ενεργεί μόνη της όταν διακυβεύονται τα συμφέροντά της», θέτει νέους τομείς, όπως την ανάπτυξη στρατιωτικής τεχνολογίας, αξιοποίηση Τεχνητής Νοημοσύνης, ρομποτικής, μέσω και του «Ευρωπαϊκού Ταμείου Αμυνας» ύψους 5 δισ. ευρώ ετησίως, αλλά και ενίσχυση της «στρατιωτικής αυτονομίας» της ΕΕ με την ικανότητα «ανάπτυξης στρατιωτικών δυνάμεων στην περιφέρεια της ΕΕ», λαμβάνοντας υπόψη, όπως αναφέρεται σε αποφάσεις της, την «εμφάνιση αυταρχικών ηγετών, βίαιων μη κρατικών παραγόντων και λαϊκών διαδηλώσεων διαμαρτυρίας». Αυτή είναι η λεγόμενη «ολιστική» αντίληψη των στόχων της ΕΕ: Συμμετοχή στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς με ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, αλλά πάνω απ' όλα τσάκισμα της εργατικής τάξης και του κινήματός της τόσο μέσα στην ΕΕ, όσο και έξω από αυτήν.

Γι' αυτόν τον στόχο η ΕΕ έχει πλέον στα χέρια της μία γιγάντια «εργαλειοθήκη»: Διατηρεί 18 πολιτικο-στρατιωτικές αποστολές ανά την υφήλιο. Εχει συγκροτηθεί Μόνιμη Διαρθρωμένη Συνεργασία (PESCO) με συμμετοχή 25 από τα 27 κράτη - μέλη, με πάνω από 40 σχηματισμούς, ενώ έχουν διασυνδεθεί στα πλαίσιά της και το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, η Βρετανία, ο Καναδάς. Επιμέρους στρατιωτικές συμμαχίες στο περιθώριο της ΕΕ, όπως η Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Επεμβάσεων, με επικεφαλής τη Γαλλία, ή το Κοινό Εκστρατευτικό Σώμα (JEF) με τη συμμετοχή χωρών της Βόρειας Ευρώπης, της Σκανδιναβίας, με επικεφαλής τη Μ. Βρετανία, η Νordefco και η Joint Army Command στη Σκανδιναβία. Με το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, συγκροτήθηκαν άλλοι 2 Σχηματισμοί Μάχης (BG) και πλέον δυνάμεις της ΕΕ έχουν αναπτυχθεί στην Πολωνία, στις Βαλτικές χώρες, στη Ρουμανία. Συγκροτήθηκε η δύναμη ταχείας επέμβασης 5.000 στρατιωτών, που αποτελεί τον πυρήνα του Ευρωστρατού.

Η λεγόμενη «Στρατηγική Πυξίδα» για τη «Στρατηγική Αυτονομία» της ΕΕ επιβάλλει νέα σκληρά χαράτσια για τους λαούς, με απαίτηση για πρόσθετο 2% του ΑΕΠ για τη στήριξη της PESCO, των στρατιωτικών αναγκών, παλιών και νέων ταμείων, όπως και ο ψευδεπίγραφος «Ευρωπαϊκός Μηχανισμός για την Ειρήνη», από τον οποίο η ΕΕ αγόρασε πολεμικό εξοπλισμό για να «συνδράμει» την Ουκρανία.

Τριάντα χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ, η ΕΕ, αυτή η διακρατική καπιταλιστική ένωση αναδίδει από παντού τη μυρωδιά της σαπίλας, της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, του ιμπεριαλιστικού πολέμου, της προσφυγιάς. Μαζί με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν διστάζουν να διαπράττουν τεράστια εγκλήματα κατά των λαών, για το κέρδος των ομίλων τους, στο όνομα της «δημοκρατίας», της «ελευθερίας», με απαράδεκτα προσχήματα για «χημικά όπλα», «εθνοκάθαρση» και άλλα. Οπως η επέμβαση που διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία πριν από 23 χρόνια, οι επεμβάσεις σε Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία, ο διαμελισμός της Λιβύης. Τα εγκλήματά τους δεν διαγράφονται από τα νέα εγκλήματα που διαπράττουν άλλοι ιμπεριαλιστές σε βάρος άλλων λαών. Αθροίζονται στις μαύρες σελίδες της Ιστορίας της ανθρωπότητας.

Η κοινωνία της πραγματικής δημοκρατίας, ειρήνης και αλληλεγγύης μπορεί να χτιστεί μόνο μεταξύ λαών όταν αποτινάξουν σε κάθε χώρα την καπιταλιστική εκμετάλλευση, κρατώντας στα χέρια τους τα κλειδιά της εξουσίας και της οικονομίας, οικοδομώντας σχέσεις αμοιβαίου οφέλους και αλληλεγγύης με αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, από κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία.

Απέναντι στα «χρυσά κουτάλια» που προπαγάνδιζαν τα αστικά κόμματα, το ΚΚΕ είδε το Μάαστριχτ με ταξικό κριτήριο, ως βήμα ενοποίησης της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας EOK/ΕΕ. Απ' αυτήν την άποψη, ήταν προδιαγεγραμμένο ότι ο μεγάλος κερδισμένος δεν θα είναι άλλος από τους εφοπλιστές, τους βιομηχάνους, τα εμπορικά μονοπώλια, τις τράπεζες, που είναι αντίπαλοι και του εργάτη και του αγρότη.

Το ΚΚΕ αποκάλυψε τη διασύνδεση της Συνθήκης του Μάαστριχτ με την προωθούμενη εκείνη την περίοδο αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, η οποία, σε συνθήκες νέας διεθνοποίησης του καπιταλισμού, ουσιαστικά στόχευσε στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των ευρωενωσιακών μονοπωλίων τροφίμων και όχι στην άνοδο της παραγωγικότητας της αγροτικής παραγωγής για φθηνά και ποιοτικά προϊόντα λαϊκής κατανάλωσης. Αυτή η προσαρμογή αντικειμενικά περνούσε μέσα και από την ακόμα μεγαλύτερη καταλήστευση του βιοπαλαιστή αγρότη, την περιθωριοποίησή του ως παραγωγού, αν όχι άμεσα από το ξεκλήρισμά του.

Ειδικότερα, το ΚΚΕ αποκάλυψε τη στενή σχέση ανάμεσα στην ΚΑΠ και το Μάαστριχτ, με τις διαπραγματεύσεις της περίφημης Γενικής Συμφωνίας Δασμών και Εμπορίου της λεγόμενης GATT, στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Στόχος ήταν να βρεθεί ένας συμβιβασμός ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ενωση ο οποίος να εξυπηρετεί τους μονοπωλιακούς τους ομίλους και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Το ΚΚΕ επιβεβαιώθηκε.

Η συγκρότηση της ΟΝΕ και η αναθεώρηση της ΚΑΠ οδήγησαν στην πλήρη υποταγή της παραγωγής στην κερδοφορία των εμποροβιομηχάνων, δηλαδή το τι παράγεται, τι εισάγεται και τι εξάγεται να καθορίζεται με βάση αυτό το κριτήριο. Καταργήθηκε η κρατική παρέμβαση της συγκέντρωσης των αγροτικών προϊόντων, που εξασφάλιζε ένα επίπεδο τιμών στα αγροτικά προϊόντα συμβατό με ένα ορισμένο επίπεδο επιβίωσης του μικρού και μεσαίου αγρότη. Τη θέση της πήρε ένα σύστημα αποσυνδεδεμένων από την παραγωγή επιδοτήσεων, που ουσιαστικά συγκρατεί σε χαμηλά επίπεδα τις τιμές πώλησης των αγροτοπαραγωγών προς τους μεταποιητές και τους εμπόρους. Ετσι, εξυπηρετούνται το μονοπωλιακό υπερκέρδος μεταποιητικών και εμπορικών μονοπωλίων και η συνέχιση της παραγωγής των αναγκαίων για αυτά πρώτων υλών ακόμα και από μικρές εκμεταλλεύσεις, όταν δεν συμφέρει στις μεγάλες επιχειρήσεις να επενδύουν άμεσα στην αγροτική παραγωγή.

Μειώθηκαν ή και καταργήθηκαν τα όποια δασμολογικά εμπόδια υπήρχαν στις αθρόες εισαγωγές αγροτικών προϊόντων. Διευρύνθηκαν με αυτόν τον τρόπο οι δυνατότητες μεταποιητών και μεγαλεμπόρων να εξασφαλίζουν όποια πρώτη ύλη θέλουν και από όπου τους συμφέρει καλύτερα. Πρόκειται για μία από τις γνωστές «ελευθερίες» του Μάαστριχτ, αυτή της κίνησης των εμπορευμάτων.

Η χώρα από πλεονασματική έγινε ελλειμματική σε μια σειρά από προϊόντα, όπως το μαλακό σιτάρι, που αποτελεί βασική πρώτη ύλη για το αλεύρι αρτοποιίας αλλά και για ζωοτροφές, με συνέπειες που όλοι τώρα ανακάλυψαν, με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία.

Οι ποσοστώσεις και τα πρόστιμα συνυπευθυνότητας που άρχισαν να εφαρμόζονται από εκείνη την περίοδο οδήγησαν σε συρρίκνωση της παραγωγής σε ολόκληρους κλάδους της, όπως η τευτλοκαλλιέργεια και η παραγωγή ζάχαρης, η καπνοκαλλιέργεια κ.λπ. Σκεφτείτε για τι καταστροφή μιλάμε μόνο από τη ζάχαρη, αν αναλογιστεί κανείς τόσο τις δυνατότητες της χώρας όσο και τις υπάρχουσες υποδομές, με τα 5 εργοστάσια ζάχαρης αλλά και τεχνογνωσία, που όλα αυτά αχρηστεύτηκαν. Παράλληλα, χτυπήθηκαν και βιομηχανικοί κλάδοι, όπως η κλωστοϋφαντουργία, η βιομηχανία λιπασμάτων κ.ά.

Σε άλλους αγροτικούς κλάδους τέτοια περίπτωση είναι η γαλακτοπαραγωγός αγελαδοτροφία, όπου η παραγωγή συγκεντρώθηκε σε μια χούφτα καπιταλιστικές γεωργικές ή κτηνοτροφικές επιχειρήσεις.

Από τα πρώτα κιόλας χρόνια εφαρμογής των λεγόμενων ελευθεριών του Μάαστριχτ και της ΚΑΠ του 1992 εμφανίστηκαν οι δυσκολίες επιβίωσης των βιοπαλαιστών αγροτών. Νέες χιλιάδες αγροτικά νοικοκυριά ξεκληρίστηκαν, παραγωγικές εκτάσεις εγκαταλείφθηκαν, αχρηστεύτηκαν υποδομές, ενώ επιδεινώθηκε η δυνατότητα κάλυψης των αναγκών του λαού μας για ποιοτικά και ασφαλή τρόφιμα. Αυτές οι αρνητικές συνέπειες αναδεικνύονται μέχρι και σήμερα στις αγροτικές κινητοποιήσεις. Την ίδια ώρα ενισχύθηκαν η αύξηση των εξαγωγών και η λεγόμενη εξωστρέφεια της κερδοφορίας των ομίλων που δραστηριοποιούνται στην αγροτοδιατροφή στην Ελλάδα.

Στη χώρα μας έχουμε όλες τις εδαφικές, κλιματολογικές, τεχνικές και επιστημονικές προϋποθέσεις, και κυρίως το έμψυχο δυναμικό, για να παράγουμε σχεδόν όλα τα απαραίτητα για την κάλυψη των διατροφικών και άλλων αναγκών του λαού μας. Αυτές οι προϋποθέσεις εμποδίζονται από την καπιταλιστική ιδιοκτησία, το κίνητρο του κέρδους, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, την ΕΕ, από την εξουσία του κεφαλαίου, των μονοπωλίων.

Με αυτήν την εξουσία πρέπει να αναμετρηθούμε, να διαμορφώσουμε το λαϊκό ποτάμι που θα την ανατρέψει. Οριστικό τέλος στο βάσανο της επιβίωσης των βιοπαλαιστών αγροτών μπορεί να μπει μόνο με την κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία από την εργατική - λαϊκή εξουσία, με κριτήριο της παραγωγής την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και όχι την καπιταλιστική κερδοφορία.

Ο βιοπαλαιστής αγρότης και η αγρότισσα δεν πρέπει να φοβούνται την κοινωνικοποίηση της γης και των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, τη συνεταιριστικοποίηση της αγροτικής παραγωγής των μικρομεσαίων αγροτών, που θα ενοποιούν τις μικροϊδιοκτησίες στη μεγάλη συνεταιριστική. Αυτός ο συνεταιρισμός καμία σχέση δεν έχει με τους σημερινούς συνεταιρισμούς ή με άλλους που θα υποτάσσονται στο μεγάλο κεφάλαιο, στα μονοπώλια.

Μόνο με την κοινωνικοποιημένη μεγάλη παραγωγή, το κρατικό εμπόριο, τη συνδεδεμένη συνεταιριστική παραγωγή, μπορεί ο αγροτοπαραγωγός να έχει εξασφαλισμένο εισόδημα και προστασία από τις φυσικές καταστροφές, τις σκληρές συνθήκες της δουλειάς στην ύπαιθρο, να αποκτήσουν μορφωτική - πολιτιστική ζωντάνια τα χωριά, υποδομές σε δημόσια Κέντρα Υγείας πλήρως εξοπλισμένα, να ανέβει το βιοτικό επίπεδο της αγροτικής οικογένειας.

Η πολιτική της «ισότητας των φύλων» της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχει διαχρονικά αποδειχτεί πραγματικός οδοστρωτήρας των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων των γυναικών λαϊκής ένταξης και καταγωγής.

Το όραμα για μια «φεμινιστική Ευρώπη του μέλλοντος» συνδέεται άρρηκτα με τους στόχους ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας, της «ψηφιακής και πράσινης μετάβασης» και της ενίσχυσης της θέσης των ευρωπαϊκών μονοπωλίων στον διεθνή ανταγωνισμό με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Ετσι, η ΕΕ θέτει διαχρονικά ψηλά τον πήχη συμμετοχής των γυναικών στη μισθωτή κυρίως εργασία, που είναι η πηγή της υπεραξίας, δηλαδή του καπιταλιστικού κέρδους. Γι' αυτό τα ευρωπαϊκά επιτελεία επεξεργάζονται μια σειρά από κατευθύνσεις για να ανέβει το ποσοστό της γυναικείας απασχόλησης, το οποίο έφτασε το 66,2% το 2020 στο σύνολο του γυναικείου οικονομικά ενεργού πληθυσμού 20 - 65 ετών.

Ως όχημα για την υλοποίηση των συγκεκριμένων κατευθύνσεων παρουσιάζεται η «συμφιλίωση οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής». Αυτές οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και μέτρα έχουν στο επίκεντρο την προσπάθεια των αστικών κρατών να διαχειριστούν τις οξυμένες συνέπειες από την επέκταση της μισθωτής εργασίας των γυναικών και την έλλειψη στήριξης της μητρότητας, με δεδομένη την πολιτική της ΕΕ για τη συρρίκνωση και εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών Υγείας, Πρόνοιας.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τις αντιλαϊκές «ράγες» της πολιτικής της ΕΕ, που αξιοποιούν τις διακρίσεις σε βάρος των γυναικών ως πηγή πρόσθετου κέρδους, μέσω μείωσης μισθών.

Βασική πλευρά αυτής της επίθεσης του κεφαλαίου σε όλα τα κράτη - μέλη αποτελεί η πλήρης ευελιξία του ημερήσιου και εβδομαδιαίου εργάσιμου χρόνου, ακόμα και του χώρου εργασίας, με στόχο την εντατικοποίηση της δουλειάς. Πρόκειται για σχέσεις εργασίας που εξαφανίζουν κάθε κανονικότητα στα ωράρια εργασίας και προωθούνταν διαχρονικά από την ΕΕ και τις αστικές κυβερνήσεις. Χαρακτηριστικά, σε επίπεδο ΕΕ το 29,1% των εργαζόμενων γυναικών το 2020 δούλευαν με μερική απασχόληση.

Δίπλα στις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις μέσω της διευθέτησης του εργάσιμου χρόνου, τα ευρωπαϊκά επιτελεία επεξεργάζονται μια «ευρωπαϊκή στρατηγική για τη φροντίδα». Αυτή η στρατηγική δεν έχει καμία σχέση με τη σύγχρονη ανάγκη των νέων ζευγαριών για ένα δωρεάν, κρατικό δίκτυο βρεφονηπιακών σταθμών, δημιουργικής απασχόλησης παιδιών και ΑμεΑ, στήριξης των ηλικιωμένων και χρονίως πασχόντων. Γιατί λογαριάζονται ως κόστος από το αστικό κράτος. Αλλωστε, διαχρονικά οι κυβερνήσεις φορτώνουν όλα τα βάρη της γονικής μέριμνας στην οικογένεια, απλώς προτείνουν μια ισοκατανομή ανάμεσα στη γυναίκα και τον άνδρα.

Σε αυτό το πλαίσιο, η ΕΕ χρηματοδοτεί και ενθαρρύνει επενδύσεις σε νέα πεδία κερδοφόρας επιχειρηματικής δράσης, όπως είναι ο τομέας παροχής υπηρεσιών φροντίδας της οικογένειας, που αναπτύσσεται δίπλα στο υποβαθμισμένο και υποστελεχωμένο κρατικό δίκτυο ανάλογων υπηρεσιών.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα στην Ελλάδα είναι η ενίσχυση από το Ταμείο Ανάκαμψης 120 επιχειρηματικών ομίλων για τη δημιουργία μονάδων παιδικής μέριμνας στις εγκαταστάσεις τους. Ετσι, η κυβέρνηση της ΝΔ δίνει αέρα στα πανιά της εργοδοσίας για την εφαρμογή της διευθέτησης του χρόνου εργασίας με 10ωρη ημερήσια εργασία στις εργαζόμενες μητέρες. Μαζί με το πρόγραμμα «Νταντάδες της γειτονιάς» συνιστούν σοβαρή παραπέρα υποβάθμιση της σύγχρονης ανάγκης για τη φροντίδα και αγωγή των παιδιών προσχολικής ηλικίας.

Το σχέδιο δράσης της ΕΕ για την «ισότητα των φύλων» περιλαμβάνει και την ενσωμάτωση κατευθύνσεων στις οικονομικές και εμπορικές συμφωνίες με τρίτες χώρες, στην εξωτερική πολιτική, στη διπλωματία, στη διαχείριση ένοπλων συγκρούσεων κ.λπ.

Οι σχετικές πρωτοβουλίες αξιοποιούνται στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με άλλες ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες όπως των ΗΠΑ, της Κίνας, της Ρωσίας για το μοίρασμα ενεργειακών πηγών και νέων αγορών. Επιδιώκουν τη μεγαλύτερη αξιοποίηση των γυναικών ως μοχλού προώθησης των ιμπεριαλιστικών και στρατιωτικών της σχεδιασμών.

Από αυτή τη σκοπιά, η ΕΕ ενισχύει πρωτοβουλίες, όπως το πρόγραμμα «Spotlight», για την εξάλειψη κάθε μορφής βίας κατά των γυναικών και των κοριτσιών. Οι διακηρύξεις αυτές κινούνται και στη λογική του περιορισμού του οικονομικού κόστους που συνεπάγεται το φαινόμενο της κακοποίησης των γυναικών για το κράτος και τους επιχειρηματικούς ομίλους. Ομως, αποσιωπούνται συγκεκριμένες μορφές, όπως είναι η εργοδοτική και η κρατική βία που βιώνουν οι γυναίκες.

Αλλωστε, η γυναικεία ανισοτιμία προσεγγίζεται ως ζήτημα νοοτροπίας και συμπεριφοράς, αποσπασμένο από την ταξική του ρίζα. Ως αιτία παρουσιάζεται η άνιση συμμετοχή των γυναικών στην εξουσία, παρακάμπτοντας τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα αυτής της εξουσίας.

Στον αντίποδα της ταξικής - αντιλαϊκής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των αστικών κομμάτων που την στηρίζουν, φιλελεύθερης και σοσιαλδημοκρατικής απόχρωσης, το ΚΚΕ παλεύει για την ισοτιμία και τη χειραφέτηση της γυναίκας. Αυτός ο αγώνας είναι άμεσα συνδεδεμένος με την πάλη που θα εξασφαλίζει στις γυναίκες σύγχρονα δικαιώματα στην εργασία, με σταθερό ωράριο, με κοινωνική προστασία της μητρότητας και στήριξη των ηλικιωμένων.

Σ' αυτόν τον αγώνα καλούμε κάθε γυναίκα και άντρα να συμπορευτεί με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας για να ανοίξει ο δρόμος για την κοινωνική απελευθέρωση από την αστική εξουσία, για την ελπιδοφόρα προοπτική της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.

Ο «Ριζοσπάστης» συνεχίζει τη δημοσίευση παρεμβάσεων απ' την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ημερίδα που οργάνωσε η ΚΕ του ΚΚΕ, την Τετάρτη 30 Μάρτη, στον Περισσό, με θέμα «Τριάντα χρόνια της Ευρωπαϊκής Ενωσης των μονοπωλίων, διαρκούς επίθεσης ενάντια στα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα - Η απάντηση του ΚΚΕ», με την αφορμή της συμπλήρωσης 30 χρόνων από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ. Κεντρικός ομιλητής στην ημερίδα ήταν ο ΓΓ της ΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας.

Παρεμβάσεις έγιναν απ' τους: Κώστα Παπαδάκη, μέλος της ΚΕ και ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, που μετέφερε την πείρα από την πάλη του ΚΚΕ στο Ευρωκοινοβούλιο για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και ανάγκες, Γρηγόρη Λιονή, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνο του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ, με θέμα «20 χρόνια ευρώ, κέρδη για το κεφάλαιο, μνημόνια διαρκείας για τους λαούς», Γιάννη Τασιούλα, μέλος της ΚΕ και του Εργατικού - Συνδικαλιστικού Τμήματός της, με θέμα «Το αντεργατικό πλαίσιο της ΕΕ: Οδηγός για την ανατροπή εργατικών δικαιωμάτων και την ένταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης», Αντώνη Δαβανέλο, συνδικαλιστή, συνταξιούχο της «Ολυμπιακής», με θέμα «Ο σοσιαλδημοκρατικός μύθος της ΕΕ των λαών», Λευτέρη Νικολάου - Αλαβάνο, ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, με θέμα «Κοινή Πολιτική Ασφαλείας και Αμυνας της ΕΕ: Εργαλείο ιμπεριαλιστικών πολέμων για το μοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής με ανυπολόγιστες συνέπειες για τους λαούς», Ρίζο Μαρούδα, μέλος της ΚΕ και του Αγροτικού Τμήματός της, για τις επιπτώσεις του Μάαστριχτ και της ΚΑΠ στους βιοπαλαιστές αγρότες, Δημήτρη Βιτάλη, μέλος της ΚΕ και του Τμήματος ΕΒΕ της ΚΕ, με θέμα «Οι αυτοαπασχολούμενοι στις συμπληγάδες της ΕΕ των μονοπωλίων και του καπιταλιστικού ανταγωνισμού», και Μαρία Θεοφίλη, μέλος του Τμήματος της ΚΕ για την Ισοτιμία και τη Χειραφέτηση της Γυναίκας, με θέμα «Η ισοτιμία της γυναίκας είναι ασυμβίβαστη με τη στρατηγική της ΕΕ για την "ισότητα των φύλων"».