Η πολιτική της «ισότητας των φύλων» της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχει διαχρονικά αποδειχτεί πραγματικός οδοστρωτήρας των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων των γυναικών λαϊκής ένταξης και καταγωγής.

Το όραμα για μια «φεμινιστική Ευρώπη του μέλλοντος» συνδέεται άρρηκτα με τους στόχους ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας, της «ψηφιακής και πράσινης μετάβασης» και της ενίσχυσης της θέσης των ευρωπαϊκών μονοπωλίων στον διεθνή ανταγωνισμό με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Ετσι, η ΕΕ θέτει διαχρονικά ψηλά τον πήχη συμμετοχής των γυναικών στη μισθωτή κυρίως εργασία, που είναι η πηγή της υπεραξίας, δηλαδή του καπιταλιστικού κέρδους. Γι' αυτό τα ευρωπαϊκά επιτελεία επεξεργάζονται μια σειρά από κατευθύνσεις για να ανέβει το ποσοστό της γυναικείας απασχόλησης, το οποίο έφτασε το 66,2% το 2020 στο σύνολο του γυναικείου οικονομικά ενεργού πληθυσμού 20 - 65 ετών.

Ως όχημα για την υλοποίηση των συγκεκριμένων κατευθύνσεων παρουσιάζεται η «συμφιλίωση οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής». Αυτές οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και μέτρα έχουν στο επίκεντρο την προσπάθεια των αστικών κρατών να διαχειριστούν τις οξυμένες συνέπειες από την επέκταση της μισθωτής εργασίας των γυναικών και την έλλειψη στήριξης της μητρότητας, με δεδομένη την πολιτική της ΕΕ για τη συρρίκνωση και εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών Υγείας, Πρόνοιας.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τις αντιλαϊκές «ράγες» της πολιτικής της ΕΕ, που αξιοποιούν τις διακρίσεις σε βάρος των γυναικών ως πηγή πρόσθετου κέρδους, μέσω μείωσης μισθών.

Βασική πλευρά αυτής της επίθεσης του κεφαλαίου σε όλα τα κράτη - μέλη αποτελεί η πλήρης ευελιξία του ημερήσιου και εβδομαδιαίου εργάσιμου χρόνου, ακόμα και του χώρου εργασίας, με στόχο την εντατικοποίηση της δουλειάς. Πρόκειται για σχέσεις εργασίας που εξαφανίζουν κάθε κανονικότητα στα ωράρια εργασίας και προωθούνταν διαχρονικά από την ΕΕ και τις αστικές κυβερνήσεις. Χαρακτηριστικά, σε επίπεδο ΕΕ το 29,1% των εργαζόμενων γυναικών το 2020 δούλευαν με μερική απασχόληση.

Δίπλα στις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις μέσω της διευθέτησης του εργάσιμου χρόνου, τα ευρωπαϊκά επιτελεία επεξεργάζονται μια «ευρωπαϊκή στρατηγική για τη φροντίδα». Αυτή η στρατηγική δεν έχει καμία σχέση με τη σύγχρονη ανάγκη των νέων ζευγαριών για ένα δωρεάν, κρατικό δίκτυο βρεφονηπιακών σταθμών, δημιουργικής απασχόλησης παιδιών και ΑμεΑ, στήριξης των ηλικιωμένων και χρονίως πασχόντων. Γιατί λογαριάζονται ως κόστος από το αστικό κράτος. Αλλωστε, διαχρονικά οι κυβερνήσεις φορτώνουν όλα τα βάρη της γονικής μέριμνας στην οικογένεια, απλώς προτείνουν μια ισοκατανομή ανάμεσα στη γυναίκα και τον άνδρα.

Σε αυτό το πλαίσιο, η ΕΕ χρηματοδοτεί και ενθαρρύνει επενδύσεις σε νέα πεδία κερδοφόρας επιχειρηματικής δράσης, όπως είναι ο τομέας παροχής υπηρεσιών φροντίδας της οικογένειας, που αναπτύσσεται δίπλα στο υποβαθμισμένο και υποστελεχωμένο κρατικό δίκτυο ανάλογων υπηρεσιών.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα στην Ελλάδα είναι η ενίσχυση από το Ταμείο Ανάκαμψης 120 επιχειρηματικών ομίλων για τη δημιουργία μονάδων παιδικής μέριμνας στις εγκαταστάσεις τους. Ετσι, η κυβέρνηση της ΝΔ δίνει αέρα στα πανιά της εργοδοσίας για την εφαρμογή της διευθέτησης του χρόνου εργασίας με 10ωρη ημερήσια εργασία στις εργαζόμενες μητέρες. Μαζί με το πρόγραμμα «Νταντάδες της γειτονιάς» συνιστούν σοβαρή παραπέρα υποβάθμιση της σύγχρονης ανάγκης για τη φροντίδα και αγωγή των παιδιών προσχολικής ηλικίας.

Το σχέδιο δράσης της ΕΕ για την «ισότητα των φύλων» περιλαμβάνει και την ενσωμάτωση κατευθύνσεων στις οικονομικές και εμπορικές συμφωνίες με τρίτες χώρες, στην εξωτερική πολιτική, στη διπλωματία, στη διαχείριση ένοπλων συγκρούσεων κ.λπ.

Οι σχετικές πρωτοβουλίες αξιοποιούνται στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με άλλες ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες όπως των ΗΠΑ, της Κίνας, της Ρωσίας για το μοίρασμα ενεργειακών πηγών και νέων αγορών. Επιδιώκουν τη μεγαλύτερη αξιοποίηση των γυναικών ως μοχλού προώθησης των ιμπεριαλιστικών και στρατιωτικών της σχεδιασμών.

Από αυτή τη σκοπιά, η ΕΕ ενισχύει πρωτοβουλίες, όπως το πρόγραμμα «Spotlight», για την εξάλειψη κάθε μορφής βίας κατά των γυναικών και των κοριτσιών. Οι διακηρύξεις αυτές κινούνται και στη λογική του περιορισμού του οικονομικού κόστους που συνεπάγεται το φαινόμενο της κακοποίησης των γυναικών για το κράτος και τους επιχειρηματικούς ομίλους. Ομως, αποσιωπούνται συγκεκριμένες μορφές, όπως είναι η εργοδοτική και η κρατική βία που βιώνουν οι γυναίκες.

Αλλωστε, η γυναικεία ανισοτιμία προσεγγίζεται ως ζήτημα νοοτροπίας και συμπεριφοράς, αποσπασμένο από την ταξική του ρίζα. Ως αιτία παρουσιάζεται η άνιση συμμετοχή των γυναικών στην εξουσία, παρακάμπτοντας τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα αυτής της εξουσίας.

Στον αντίποδα της ταξικής - αντιλαϊκής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των αστικών κομμάτων που την στηρίζουν, φιλελεύθερης και σοσιαλδημοκρατικής απόχρωσης, το ΚΚΕ παλεύει για την ισοτιμία και τη χειραφέτηση της γυναίκας. Αυτός ο αγώνας είναι άμεσα συνδεδεμένος με την πάλη που θα εξασφαλίζει στις γυναίκες σύγχρονα δικαιώματα στην εργασία, με σταθερό ωράριο, με κοινωνική προστασία της μητρότητας και στήριξη των ηλικιωμένων.

Σ' αυτόν τον αγώνα καλούμε κάθε γυναίκα και άντρα να συμπορευτεί με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας για να ανοίξει ο δρόμος για την κοινωνική απελευθέρωση από την αστική εξουσία, για την ελπιδοφόρα προοπτική της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.