Τα 70 χρόνια αυτά ήταν πολύ δύσκολα για την Ελλάδα, γιατί εξαρχής το ΝΑΤΟ δεν μπόρεσε να διασφαλίσει ακόμα και τα πιο βασικά πράγματα τα οποία φαντάζονταν οι ηγεσίες της αστικής τάξης εκείνης της εποχής. Δηλαδή δεν μπόρεσε να διασφαλίσει την ασφάλεια της χώρας απ' αυτό που τότε ήταν ο επονομαζόμενος «από Βορρά κίνδυνος», που αποδείχθηκε ανύπαρκτος, όπως δεν μπόρεσε να διασφαλίσει την ασφάλεια της χώρας από την τουρκική απειλή.

Από τη μία το ΝΑΤΟ ναι μεν επεκτείνεται και έχει επεκταθεί μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, αλλά από την άλλη παρουσιάζει μεγάλες αδυναμίες για να παρέχει υπηρεσίες άμυνας στις χώρες που ενσωματώνει. Αυτό γίνεται ακόμα πιο προφανές όταν δούμε τι γίνεται στον πόλεμο της Ουκρανίας. Υπάρχουν διάφορες συζητήσεις στο ΝΑΤΟ, που έχουν ξεκινήσει από τον Ιούνη του 2021, όταν μπήκε μπροστά το πρόγραμμα «ΝΑΤΟ 2030». Αυτές οι συζητήσεις θα ολοκληρωθούν τον επόμενο Ιούνη, μετά από έναν χρόνο, όταν θα εμφανιστεί η νέα «Στρατηγική Ιδέα» του ΝΑΤΟ, η οποία βέβαια θα πρέπει να περιμένει πρώτα το ποιες θα είναι οι εθνικές στρατηγικές και η στρατιωτική στρατηγική των ΗΠΑ γι' αυτήν την περίοδο.

Υπάρχουν όμως κάποια δεδομένα σε αυτήν τη συζήτηση, και αυτά έχουν να κάνουν με τα εξής:

Υπάρχει ένας προβληματισμός στο ΝΑΤΟ για το αν θα πρέπει να αλλάξει το άρθρο 5. Είναι το άρθρο αυτό που επιβάλλει συμμετοχή όλων των μελών της συμμαχίας αν κάποιος δεχτεί επίθεση. Ετσι όπως είναι διατυπωμένο, όμως, δεν εμπλέκει αυτόματα όλες τις υπόλοιπες χώρες σε μια πολεμική σύγκρουση με τον επιτιθέμενο, αλλά τους δίνει διάφορες δυνατότητες να ξεφύγουν, παρέχοντας άλλου είδους βοήθειες. Τώρα, λοιπόν, οι ΗΠΑ πιέζουν προς την κατεύθυνση με βάση την οποία, όταν θα γίνεται κάποια επίθεση σε μια χώρα του ΝΑΤΟ, αυτομάτως όλες οι άλλες χώρες θα εμπλέκονται πολεμικά. Αυτό σημαίνει ότι ασχέτως πού βρίσκεται η κάθε χώρα και ποια είναι η λογική της για τη συγκεκριμένη σύγκρουση, θα εμπλέκεται ακόμα χειρότερα απ' ό,τι εμπλέκεται σήμερα.

Το δεύτερο το οποίο συζητείται είναι μια τροποποίηση του άρθρου 10. Το άρθρο 10 της Συνθήκης του ΝΑΤΟ θεωρεί ότι η Συνθήκη αυτή ισχύει για την ατλαντική περιοχή, για την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, αλλά θα πρέπει να τροποποιηθεί με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο ώστε να συμπεριλάβει και άλλες χώρες, που βρίσκονται σήμερα εκτός ΝΑΤΟ. Δεν είναι τυχαίο ότι πριν λίγες μέρες στο Ραμστάιν της Γερμανίας έγινε συνάντηση 40 χωρών που ανήκουν στο ΝΑΤΟ και στα υποβοηθητικά του σχήματα, οι οποίες συζήτησαν για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Η λογική των ΗΠΑ είναι ότι τα σχήματα ΑUKUS και «Quad», που έχει στην Ασία, με κάποιον τρόπο θα πρέπει να ενσωματωθούν στο ΝΑΤΟ, έτσι ώστε αυτό που λέμε ένα παγκόσμιο ΝΑΤΟ να μπορεί να υλοποιηθεί.

Γιατί όμως θα πρέπει να υλοποιηθεί; Διότι η κυρίαρχη πολιτική των ΗΠΑ αυτήν τη στιγμή, των Δημοκρατικών, αυτό το οποίο θέλει να δημιουργήσει σε παγκόσμια κλίμακα, είναι ο διχασμός του κόσμου ανάμεσα στις «δημοκρατίες» και στα «αυταρχικά καθεστώτα». Το ΝΑΤΟ θα πρέπει να γίνει ο αμυντικός βραχίονας των επονομαζόμενων δημοκρατιών ενάντια στα αυταρχικά καθεστώτα, που δεν είναι μόνο η Κίνα και η Ρωσία αλλά και οποιοσδήποτε θελήσει η Δύση να ονομάσει αυταρχικό καθεστώς. Αρα προσπαθούν να κάνουν το ΝΑΤΟ να αλλάξει τον γενικό προσανατολισμό του, και αυτό σημαίνει ότι οι χώρες οι οποίες ανήκουν σε αυτό, όπως η Ελλάδα, θα εμπλακούν όχι απλά σε αποστολές διατήρησης της ειρήνης ή διαχείρισης των κρίσεων σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά σε αποστολές στρατιωτικές.

Αυτό θα έχει τεράστια επίπτωση στην ελληνική κοινωνία, άσχετα αν ακόμα μπορεί να μη γίνεται κατανοητό. Αυτό το οποίο βρίσκεται σαν κίνητρο πίσω απ' αυτήν την παγκοσμιοποίηση, να το πούμε, του ΝΑΤΟ, είναι ότι οι ΗΠΑ κατανοούν πάρα πολύ καλά ότι χάνουν στον οικονομικό ανταγωνισμό με την Κίνα. Από τη στιγμή που χάνουν σ' αυτόν και από τη στιγμή που υπάρχει ένας στρατιωτικός ανταγωνιστής με μεγάλες πυρηνικές δυνατότητες, όπως η Ρωσία, μόνη διέξοδος για την Ουάσιγκτον είναι η στρατιωτικοποίηση των πάντων. Απέναντι στην οικονομική υποχώρηση θα πρέπει να υπάρξει στρατιωτική επέλαση. Αυτή είναι η γενικότερη στρατηγική του δυτικού ιμπεριαλισμού, η οποία έχει γίνει εμφανής τα τελευταία χρόνια και γίνεται ακόμα πιο εμφανής μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Το ΝΑΤΟ μετακινείται από εδώ που ήταν σαν κέντρο βάρους, τη Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, προς τον Βορρά, διότι εκεί ακριβώς είναι ο χώρος αντιμετώπισης της Ρωσίας. Εδώ είναι το νέο κέντρο βάρους και αυτή η μετατόπιση πέρασε με ευκολία μέσα και από τις χώρες της ΕΕ, διότι οι ΗΠΑ με τη συνδρομή μιας σειράς χωρών του ΝΑΤΟ, όπως αυτές της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, μπόρεσαν να επιβάλουν αποφάσεις μέσα σε αυτό οι οποίες καταργούν τις ψευδαισθήσεις που υπήρχαν στον γαλλογερμανικό άξονα, πως κάποια στιγμή η Ευρώπη μπορεί να αποκτήσει μια στρατηγική αυτονομία και να είναι ένας διακριτός πόλος στον χώρο της Δύσης. Αυτήν τη στιγμή οι ΗΠΑ έχουν επιβάλει την ηγεμονία τους και θα διευθύνουν τα πράγματα εκεί που πρέπει να πάνε.

Πού πρέπει να πάνε; Καταρχάς στην κατάργηση κάθε ουδετερότητας στην Ευρώπη. Μια σειρά από χώρες, όπως είναι η Φινλανδία, η Σουηδία, η Αυστρία, η Ελβετία, η Ιρλανδία, πιέζονται για να μπουν στο ΝΑΤΟ, και οι περισσότερες απ' αυτές θα μπουν. Δύσκολα θα υπάρχει πλέον κάποια χώρα ουδέτερη στην Ευρώπη. Η Σερβία προσπαθεί να το κάνει, αλλά δέχεται τεράστιες πιέσεις να ενσωματωθεί κι αυτή στη λογική της ΕΕ.

Σε πιο βραχυχρόνιο ορίζοντα, που αφορά τις επόμενες βδομάδες, υπάρχει μια κίνηση από την πλευρά του ΝΑΤΟ για να αλλάξει τους συσχετισμούς του πολέμου στην Ουκρανία. Τι σημαίνει αυτό; Οτι θα πρέπει να δοθεί στην ουκρανική κυβέρνηση ένας νέος στρατηγικός στόχος, τον οποίο δεν μπορεί να τον υλοποιήσει χωρίς το ΝΑΤΟ. Δηλαδή θα πρέπει να ανοίξουν παράλληλα μέτωπα εκτός από αυτά που ελέγχουν τώρα οι Ρώσοι, μέτωπα ώστε να πολυδιασπαστεί η ρωσική πολεμική μηχανή και να υπάρξει κάπου μια ουσιαστική νίκη της Δύσης, δηλαδή του ΝΑΤΟ, απέναντι στη Ρωσία. Ποια είναι αυτά τα μέτωπα; Το ένα μέτωπο είναι το γνωστό, της Φινλανδίας και της Σουηδίας, τις οποίες θα προσπαθήσουν να βάλουν στο ΝΑΤΟ το επόμενο διάστημα. Το δεύτερο είναι της Υπερδνειστερίας, όπου εκεί προσπαθούν να ανοίξουν νέες πολεμικές επιχειρήσεις με τη συνδρομή της Μολδαβίας, που ενισχύεται από τη Ρουμανία, που με τη σειρά της ενισχύεται από τη Βουλγαρία και άλλες ΝΑΤΟικές δυνάμεις, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Επίσης, πολύ μεγάλη σημασία έχει το Καλίνινγκραντ. Πρόκειται για μια ρωσική περιοχή η οποία βρίσκεται στην Πολωνία και αυτήν τη στιγμή γίνεται μια συντονισμένη προσπάθεια χωρών του ΝΑΤΟ για να κοπεί ο διάδρομος ο οποίος τη συνδέει με τη Λευκορωσία, άρα να απομονωθεί, ώστε να μπορεί να ελέγξει καλύτερα τις εξελίξεις σε αυτό το σημείο. Τέλος, αυτό το οποίο φαίνεται ότι έχει συμφωνηθεί είναι η είσοδος πολεμικών δυνάμεων στη δυτική Ουκρανία το επόμενο διάστημα, έτσι ώστε να απεγκλωβίσουν μάχιμες ουκρανικές δυνάμεις για να τις στείλουν στην πρώτη γραμμή, αλλά και να επιβάλουν έναν ΝΑΤΟικό έλεγχο στην περιοχή, γεγονός εξαιρετικά επικίνδυνο, γιατί μπορεί να υπάρξουν αντιπαραθέσεις μεταξύ των ρωσικών και των ΝΑΤΟικών δυνάμεων, με άγνωστες εξελίξεις.

Οσον αφορά τον πολιτικό προσανατολισμό του ΝΑΤΟ, αυτήν τη στιγμή έτσι όπως εμφανίζεται από την Ουάσιγκτον, δηλαδή ως ο οπλισμένος βραχίονας των Δημοκρατιών, έχει δύο εχθρούς. Ο ένας είναι εξωτερικός και εσωτερικός και αφορά τις αυταρχικές δυνάμεις μέσα στις χώρες του ΝΑΤΟ. Ο δεύτερος είναι ο λαϊκισμός. Ο λαϊκισμός είναι μια ευρεία έννοια, η οποία περιλαμβάνει δυνάμεις τις οποίες κατατάσσουν οι ίδιες οι δυτικές κυβερνήσεις σε αυτό το ρεύμα, είτε ανήκουν στην άκρα δεξιά είτε ανήκουν στα ρεύματα της αριστεράς. Είναι κυρίως οι δυνάμεις της αριστερής ανατροπής, οι οποίες δεν συμβιβάζονται με το κυρίαρχο μοντέλο των δυτικών δημοκρατιών. Αυτός είναι ο στόχος του ΝΑΤΟ σε εσωτερικό επίπεδο το επόμενο διάστημα.

Θέλω επίσης να επισημάνω ότι ο όρος ιμπεριαλισμός και αντιιμπεριαλισμός έχει εγκαταλειφθεί από τα περισσότερα ρεύματα της ριζοσπαστικής αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας, και είναι ένας όρος χωρίς τον οποίο δεν μπορεί να υπάρξει κατανόηση του ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ δεν είναι ένας μηχανισμός που τον διαβάζουν ακαδημαϊκοί και φοιτητές στα πανεπιστήμια και γράφουν εργασίες, είναι ένας στρατιωτικός μηχανισμός με πολύ συγκεκριμένες λειτουργίες σε πολύ συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Αυτή η κατεύθυνση του ιμπεριαλισμού - αντιιμπεριαλισμού αν δεν υπάρχει στην ανάλυση όποιων επιχειρούν να αναλύσουν τι είναι το ΝΑΤΟ, απλά θα τους οδηγεί σε αδιέξοδο.

Επίσης αυτό που είναι σημαντικό, και κυρίως φαίνεται μετά την κρίση του 2020, είναι ότι ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού έχει κατανοήσει ότι οποιοδήποτε πρόβλημα ασφάλειας αντιμετωπίσει η χώρα θα το αντιμετωπίσει μόνη της. Δεν θα υπάρχει καμία βοήθεια. Ούτε από την πλευρά της ΕΕ που υπάρχει το άρθρο 42.7 της Συνθήκης της Λισαβόνας, το οποίο είναι περίπου αστείο στον τρόπο που έχει εφαρμοστεί μέχρι τώρα, και υπάρχει και το ΝΑΤΟ, το οποίο δεν πρόκειται να εμπλακεί όπως είναι γνωστό σε μια αντιπαράθεση με την Τουρκία. Η στρατηγική των ελληνικών κυβερνήσεων θα έπρεπε να είναι αντίθετη απ' αυτή που είναι έως τώρα. Δεν θέλουμε να εμπλακούν το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ, γιατί αυτή η διαμεσολαβητική προσπάθεια σε ένα ενδεχόμενο αντιπαράθεσης Ελλάδας - Τουρκίας είναι μια προσπάθεια που θα γίνει εκ των υστέρων, δηλαδή θα επιβεβαιώσει οτιδήποτε έχει καταφέρει να κερδίσει ο επιτιθέμενος. Δεν μας ενδιαφέρει τέτοια λογική. Το ΝΑΤΟ, ενώ πιέζεται να μην εφαρμόζει αυτές τις λογικές, δεν δέχεται να μπει σε κάποια άλλη συζήτηση και να προλάβει επιθετικότητες απέναντι στον ελληνικό χώρο. Επομένως, πάρα πολύ καλά καταλαβαίνει ο κόσμος ότι θα είμαστε μόνοι. Κάποια στιγμή θα πρέπει να ξαναδούμε λίγο κάποια ιστορικά δεδομένα, όπως για παράδειγμα όταν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '60 - αρχές του '70 το ΝΑΤΟ θεωρούσε ότι δεν θα πρέπει να υπερασπιστούμε τη Θράκη, τη Μακεδονία, και θα πρέπει να υποχωρήσουμε στη γραμμή Στρυμόνα και εκεί να αντιμετωπίσουμε τον από Βορρά κίνδυνο. 'Η θα πρέπει να ξαναδούμε το θέμα της «Κόκκινης Προβιάς» και τι σήμαινε όλο αυτό για την Ελλάδα.

Εν πάση περιπτώσει, αυτήν τη στιγμή το θέμα της αποδέσμευσης από το ΝΑΤΟ είναι πάντα πάνω στο τραπέζι. Η αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ είναι μια ρήξη την οποία θα στηρίξει το λαϊκό κίνημα, αλλά αυτή η αναγκαία αποδέσμευση χρειάζεται και μια προετοιμασία. Η προετοιμασία αυτή δεν μπορεί να γίνει παρά από δυνάμεις οι οποίες πιστεύουν σε αυτήν την πορεία, δεν έχουν αμφιταλαντεύσεις και μπορούν να βρουν εναλλακτικές λύσεις. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το ΚΚΕ έχει κρατήσει μια σταθερή γραμμή σε αυτά τα θέματα. Είναι δηλαδή μια δύναμη εμπιστοσύνης για το θέμα αυτό και για διάφορα άλλα θέματα, επομένως θεωρώ και πιστεύω ότι όταν θα φτάσει αυτή η μεγάλη στιγμή της ρήξης που θα προωθήσει ο λαϊκός παράγοντας, το ΚΚΕ θα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή.

Η λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου δεν έφερε μόνο την ειρήνη στους λαούς της Ευρώπης, αλλά μερικά χρόνια αργότερα και το ΝΑΤΟ. Τον Απρίλη του 1949 υπογράφεται στην Washington το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο για συμμετοχική άμυνα, όπως ορίζεται στο άρθρο 51 του Καταστατικού των Ηνωμένων Εθνών και δημιουργείται το ΝΑΤΟ. Με τη δημιουργία ισχυρής πολεμικής μηχανής από κάθε κράτος - μέλος να εξασφαλίζεται η συμμετοχική άμυνα και ασφάλεια της Συμμαχίας. Ο κίνδυνος για το ΝΑΤΟ ήταν η Ρωσία και το καθεστώς της. Ο γγ του ΝΑΤΟ το έθεσε πολύ απλά, στη Διάσκεψη Δημόσιας Διπλωματίας στη Ρίγα, 30 Νοεμβρίου 2021, ότι για 40 χρόνια αποτρέπαμε τη Σοβιετική Ενωση. Το ΝΑΤΟ δημιουργήθηκε για να περιορίζει τη Σοβιετική Ενωση.

Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, θα περίμενε κανείς ότι το ΝΑΤΟ θα είχε διαλυθεί. Συνέβη ακριβώς το αντίθετο και όχι μόνο δεν διαλύθηκε, αλλά επεκτάθηκε ανατολικότερα, προσαρμόζοντας ανάλογα τη Στρατηγική του Ιδέα (Strategic Concept).

Η Στρατηγική Ιδέα είναι ένα βασικό έγγραφο για τη Συμμαχία. Επιβεβαιώνει τις αξίες και τον σκοπό του ΝΑΤΟ και παρέχει συλλογική αξιολόγηση του περιβάλλοντος ασφαλείας. Οδηγεί επίσης τη στρατηγική προσαρμογή του και καθοδηγεί τη μελλοντική πολιτική και στρατιωτική του ανάπτυξη. Η Στρατηγική Ιδέα επανεξετάζεται και ενημερώνεται τακτικά. Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, αυτή ενημερώνεται περίπου κάθε δέκα χρόνια για να λάβει υπόψη τις αλλαγές στο παγκόσμιο περιβάλλον ασφάλειας και να κάνει σίγουρο ότι η Συμμαχία είναι έτοιμη για το μέλλον.

Από τη δημιουργία του ΝΑΤΟ, υπήρξαν τρεις διακριτές περίοδοι εντός των οποίων έχει εξελιχθεί η στρατηγική σκέψη του ΝΑΤΟ:

• Η περίοδος του Ψυχρού Πολέμου
• Η περίοδος αμέσως μετά τον Ψυχρό Πόλεμο
• Το περιβάλλον ασφαλείας μετά την 11η Σεπτέμβρη

Στη Σύνοδο Κορυφής στην Washington τον Απρίλη του 1999, οι Σύμμαχοι ενέκριναν τη Στρατηγική Ιδέα για να αντιμετωπίσει το ΝΑΤΟ τις προκλήσεις και ευκαιρίες ασφάλειας του 21ου αιώνα και να κατευθύνουν τη μελλοντική πολιτική και στρατιωτική του ανάπτυξη. Η Στρατηγική Ιδέα θέτει το πώς προσεγγίζει η συμμαχία την ασφάλεια στον 21ο αιώνα, επαναβεβαιώνει την υπερατλαντική σύνδεση και τη διατήρηση των στρατιωτικών δυνατοτήτων. Εξετάζει τον ρόλο του στη σταθερότητα και ασφάλεια στην Ευρώπη, στην πρόληψη συγκρούσεων και διαχείριση κρίσεων, στον συνεταιρισμό, στη συνεργασία και τον διάλογο, στην επέκτασή του, στον έλεγχο των εξοπλισμών, στον αφοπλισμό και τη μη διακίνηση όπλων, στη διακίνηση ανθρώπων και ναρκωτικών.

Η Στρατηγική Ιδέα του 1999 επιβεβαιώνει τον ουσιώδη και διαρκή σκοπό της Συμμαχίας να προστατεύσει την ελευθερία και την ασφάλεια των μελών της με πολιτικά και στρατιωτικά μέσα. Επιβεβαιώνει τις αξίες της Δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των κανόνων της νομοθεσίας και εκφράζει τη δέσμευση των Συμμάχων όχι μόνο για την κοινή άμυνα, αλλά την ασφάλεια και τη σταθερότητα στην ευρύτερη ευρωατλαντική περιοχή.

Από το 1999 και μέχρι σήμερα έχουν ενταχθεί στη Συμμαχία οι Τσεχία, Ουγγαρία και Πολωνία (1999), Βουλγαρία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ρουμανία, Σλοβακία και Σλοβενία (2004), Αλβανία και Κροατία (2009), Μαυροβούνιο (2017) και Βόρεια Μακεδονία (2020).

Στα πλαίσια «Συνεργασίας και Διαλόγου» θεσμοθετεί το πρόγραμμα Συνεταιρισμός για την Ειρήνη, Μεσογειακός Διάλογος, Συμβούλιο ΝΑΤΟ - Ρωσία, Συμβούλιο ΝΑΤΟ - Ουκρανίας.

Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο όραμα του ΝΑΤΟ για τον 21ο αιώνα, ο καινούργιος ρόλος του θα είναι παγκόσμιος και η Συμμαχία θα λειτουργήσει σε ευρύτερο στρατηγικό περιβάλλον, το οποίο επηρεάζεται από διάφορους παράγοντες.

Κατακερματισμός και αποτυχία κρατών ως αποτέλεσμα οικονομικής κατάρρευσης, ανταγωνισμού για πόρους, κακή διακυβέρνηση και αποτυχία υποδομών θα συνεχίσουν να είναι αιτίες κρίσεων και αστάθειας. Τα κράτη που αποτυγχάνουν εγείρουν ανησυχίες για την ασφάλεια, όπως αύξηση στην κυκλοφορία των όπλων και είσοδο μη κρατών - παικτών, συμπεριλαμβανομένων εγκληματιών και τρομοκρατών.

Δημογραφικές διαφορές σχετικές με τις διαφορές στη γήρανση και την αύξηση του πληθυσμού μεταξύ των αναπτυσσόμενου και του αναπτυγμένου κόσμου θα συνεχιστούν και ίσως θα οδηγήσουν σε σημαντικές προσφυγικές εντάσεις από ένα κράτος σε άλλο, με έμφαση στα συστήματα απασχόλησης και πρόνοιας.

Περιβαλλοντικοί παράγοντες και ιδιαίτερα αύξηση των απαιτήσεων σε καύσιμα, αύξηση των απαιτήσεων για νερό και τρόφιμα δεν μπορούν να αγνοηθούν.

Το ΝΑΤΟ μετασχηματίζεται, αλλάζει τη στρατηγική του και το δόγμα των επιχειρήσεών του, προκειμένου να ανταποκρίνεται σε σύνθετες και πολυδιάστατες επιχειρήσεις, επιχειρήσεις φιλανθρωπίας, διατήρησης της ειρήνης, επιβολής της ειρήνης και αντιμετώπισης κρίσεων.

Στη Διάσκεψη Δημόσιας Διπλωματίας στη Ρίγα, τον Νοέμβρη του 2021, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ αναφέρθηκε στην επόμενη Στρατηγική Ιδέα της Συμμαχίας, η οποία θα εγκριθεί στη Σύνοδο Κορυφής της Μαδρίτης τον Ιούνη του 2022. Τόνισε δε ότι από τη Στρατηγική Ιδέα του 2010 η ασφάλειά μας έχει αλλάξει και σήμερα ζούμε σε μια εποχή συστημικού ανταγωνισμού. Η Ρωσία και η Κίνα υπονομεύουν τη διεθνή τάξη, η οποία βασίζεται σε κανόνες. Η ισορροπία δυνάμεων αλλάζει. Η δημοκρατία και η ελευθερία βρίσκονται κάτω από πίεση.

Η Στρατηγική Ιδέα θα ορίζει πώς το ΝΑΤΟ θα δρα σε έναν κόσμο απρόβλεπτο και ανταγωνιστικό και τα κύρια σημεία θα είναι η «καρδιά» της Στρατηγικής Ιδέας:

• Προστασία των Αξιών
• Ενίσχυση της Στρατιωτικής Ισχύος
• Λήψη μιας Παγκόσμιας Προοπτικής
• Οικοδόμηση του ΝΑΤΟ ως Θεσμικού Δεσμού μεταξύ Ευρώπης και Βόρειας Αμερικής

Το συμπέρασμα που βγάνει αβίαστα από τη λειτουργία του ΝΑΤΟ μέχρι σήμερα, κατά την άποψή μου, είναι ότι το ΝΑΤΟ από «cowboy» μετασχηματίστηκε σε σερίφη του Τέξας στην Ευρώπη και σταδιακά αναλαμβάνει παγκόσμιο ρόλο. Η Ευρώπη έχει αφήσει την ειρήνη και την ασφάλειά της στις Ηνωμένες Πολιτείες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι ευρωπαϊκές χώρες - μέλη του δεν έχουν ευθύνες για ότι προκαλεί το ΝΑΤΟ. Εχουν και είναι μεγάλες! Το ΝΑΤΟ μετασχηματίστηκε σε εργαλείο επιβολής της εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρώπη και όχι μόνο. Μετασχηματίστηκε σε εργαλείο για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των Ηνωμένων Πολιτειών και της προώθησης της αμυντικής τους βιομηχανίας.

Φυσικά όλα αυτά καλύπτονται κάτω από ωραία λόγια για ειρήνη, ασφάλεια, σταθερότητα, τις αξίες της Δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των κανόνων της νομοθεσίας. Λύκος με προβιά προβάτου.

Το ΝΑΤΟ θα έπρεπε να είχε διαλυθεί αφού η Σοβιετική Ενωση δεν υπάρχει πλέον. Ως προϊόν του Ψυχρού Πολέμου, το ΝΑΤΟ θα έπρεπε να είχε γίνει Ιστορία όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ενωση. Αντί αυτού όμως, το ΝΑΤΟ επεκτάθηκε προς τα ανατολικά στην Ευρώπη για δεκαετίες, κατά παράβαση των υποσχέσεων που δόθηκαν στη σοβιετική ηγεσία. Αυτό ώθησε τη Ρωσία σε μια γωνιά βήμα προς βήμα, οπότε τελικά το ΝΑΤΟ ήταν ο εμπνευστής και ο μεγαλύτερος υποκινητής της κρίσης στην Ουκρανία εκ μέρους των ΗΠΑ. Οταν δε τσακώνονται τα μουλάρια, την πληρώνουν τα βατράχια.

Θα πρέπει να γίνει λεπτομερής ενημέρωση του ελληνικού λαού ότι το ΝΑΤΟ δεν έχει προσφέρει και ούτε πρόκειται να προσφέρει τίποτα στην Ελλάδα. Η οικονομική συμμετοχή της χώρας δεν είναι μόνο η ετήσια συνεισφορά της στον προϋπολογισμό του, αλλά και το κόστος προμήθειας και λειτουργίας των οπλικών συστημάτων που είναι υποχρεωμένη να διατηρεί λόγω των υποχρεώσεών της ως μέλος της Συμμαχίας. Πιστώσεις για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ και όχι του ελληνικού λαού.

Τελικά θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το ΝΑΤΟ είναι το γεωπολιτικό εργαλείο των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρώπη, που μόνο δεινά και πολέμους γεννά σε βάρος των λαών. Κάθε λαός και ιδιαίτερα ο ελληνικός θα πρέπει να αγωνιστεί για να αποδεσμευτεί η χώρα μας από αυτό.