Associated Press

Σημειώθηκε το ίδιο 24ωρο που το γιουγκοσλαβικό Συνταγματικό Δικαστήριο είχε αποφασίσει την αναστολή της διαδικασίας έκδοσης του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, και την επαύριο της διάσκεψης των εισβολέων - δωρητών για τη συγκέντρωση των τριάκοντα αργυρίων στις Βρυξέλλες.

Εγινε, σε μία περίοδο, που σε διεθνές επίπεδο εντείνονταν οι φωνές διαμαρτυρίας και καταγγελίας του καλά προσχεδιασμένου δράματος καθώς η όλη υπόθεση ξεπερνούσε κατά πολύ την ίδια την τύχη του πρώην Προέδρου Μιλόσεβιτς, αποκτώντας τον πολλαπλά συμβολικό χαρακτήρα της παραδειγματικής τιμωρίας ενός ηγέτη, που αντιστάθηκε στα σχέδια μετατροπής της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας σε απέραντο προτεκτοράτο του ΝΑΤΟ απορρίπτοντας τα όσα ολέθρια προέβλεπε σκοπίμως η πολυθρύλητη «ειρηνευτική συμφωνία» του Ραμπουγέ το Φλεβάρη του '99 και γνωρίζοντας, εκ των προτέρων, καλά το μοιραίο αντίτιμο: τους ανηλεείς βομβαρδισμούς ΝΑΤΟ, ΕΕ και ΗΠΑ κατά του λαού της πατρίδας του...

Ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς λίγο πριν αλλά και μετά την έκδοσή του στο ΔΠΔ της Χάγης διατηρούσε το ηθικό ακμαίο, δηλώνοντας πως «θα έκανε και πάλι το ίδιο και πως δεν αισθάνεται ένοχος επειδή η πολιτική του ήταν να προστατεύει τα συμφέροντα του σερβικού λαού». Το ίδιο, λένε όσοι βρίσκονται δίπλα του αυτές τις δύσκολες στιγμές, δεν αποκλείεται να πει και στη γενική εισαγγελέα του ΔΠΔ Κάρλα Ντελ Πόντε όταν θα τη συναντήσει αύριο ή μεθαύριο, οπότε θα αρχίσει η προκαταρκτική ακροαματική διαδικασία...

Αφ' ετέρου, η χρονική συγκυρία της «πολυεθνικής» επιχείρησης έκδοσης Μιλόσεβιτς (βρετανικό πολεμικό αεροσκάφος τον μετέφερε σε ολλανδικές φυλακές της Χάγης, αφού είχαν προηγηθεί στο παρά ένα λεπτό οι τελευταίες και ασφυκτικότερες πιέσεις του αναπληρωτή υπουργού Αμυνας των ΗΠΑ, Ρίτσαρντ Αρμιταζ) αποκτά και μία άλλη σημασία, λαμβάνοντας κανείς υπόψη τις τελευταίες ραγδαίες αποσχιστικές εξελίξεις στην ΠΓΔΜ και τα διαμελιστικά σχέδια υπερδυνάμεων που πλέον ολοένα και συχνότερα επαναφέρουν «γενικότερο ζήτημα διάσκεψης με στόχο μία συνολική αλλαγή στα σύνορα των Βαλκανίων». Είναι σαφές ότι το απροκάλυπτο μήνυμα της έκδοσης του Μιλόσεβιτς έχει πολλούς αποδέκτες στην ιδιαίτερα εύφλεκτη περιοχή των Βαλκανίων, και όχι μόνον...

Επιπλέον, είναι βέβαιο πως θα οδηγήσει σε μία σειρά αλυσιδωτών εξελίξεων. Οσον αφορά την εντατικοποίηση του κυνηγιού «μαγισσών» σε επίπεδο «ανεπιθύμητων», «ενοχλητικών» «αντιδραστικών» ή «άχρηστων» - κατά τις δυνάμεις επέμβασης - πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών, με τη φωτεινή πινακίδα των ιμπεριαλιστών να δείχνει σταθερά την κατεύθυνση «προς Χάγη»... Ηδη, ο Σερβοβόσνιος Πρόεδρος άδραξε την αφορμή να πει πως μετά το Μιλόσεβιτς «πρέπει και άλλοι» να οδηγηθούν στη Χάγη (υπαινιγμοί για τους πρώην ηγέτες Ράντοβαν Κάρατζιτς, Μίλαν Μλάντιτς), ο διοικητής του ΟΗΕ στο Κοσσυφοπέδιο, Χανς Χάνκερουπ, μας ενημέρωσε προχτές πως δε θα διστάσει «μετά τη θαρραλέα κίνηση του Βελιγραδίου να παραδώσει τον ηγέτη του "αποστρατιωτικοποιημένου" ΟΥΤΣΕΚΑ στο Κοσσυφοπέδιο, Χασίμ Θάτσι» κλπ.

Σε επίπεδο πολιτικής, η έκδοση Μιλόσεβιτς άναψε την πυρίτιδα αλυσιδωτών πολιτικών εξελίξεων πρώτα (ή τουλάχιστον πρώτα...) στο Βελιγράδι.

Ηδη ο Γιουγκοσλάβος πρωθυπουργός Ζόραν Ζίζιτς υπέβαλε την παραίτησή του, ο Γιουγκοσλάβος Πρόεδρος Βόγισλαβ Κοστούνιτσα αναζητεί προσωρινό, μεταβατικό πρωθυπουργό και κυβέρνηση μέχρι την προκήρυξη και διεξαγωγή γιουγκοσλαβικών γενικών (μερικοί δεν αποκλείουν και τις προεδρικές) εκλογών, ενώ το «Δημοκρατικό Κόμμα Σερβίας» (με ηγέτη τον προαναφερθέντα Β. Κοστούνιτσα!) αποχώρησε από το πολυκομματικό συνασπισμό δυνάμεων της DOS που κυριαρχεί στην κυβέρνηση και στη Βουλή της Σερβίας...

Οι εξελίξεις δεν προβλέπεται να σταματήσουν εδώ. Ορισμένοι προδικάζουν πως απ' αφορμή την παράδοση του Μιλόσεβιτς στη Χάγη, οι τελευταίοι χαλαροί δεσμοί που συγκρατούσαν τη Σερβία και το Μαυροβούνιο στο γάμο συμφερόντων και αμοιβαίων διαφωνιών... που ακούει στο όνομα «ΟΔ Γουγκοσλαβίας», αναμένεται να κοπούν συντόμως.

Το απόγευμα της Πέμπτης 28 του Ιούνη 2001 συντελέστηκε μια ακόμη πράξη - όχι η τελευταία - της Μεγάλης Τρομοκρατίας της σύγχρονης νέας τάξης των μεγάλων καπιταλιστικών συμφερόντων εναντίον του γιουγκοσλαβικού λαού. Συνεχίζοντας τις κάθε μορφής επιδρομές τους και με την τυφλή προσφορά των ντόπιων συνεργατών τους απήγαγαν τον τελευταίο ηγέτη της ελεύθερης (με τα όποια προβλήματα) μέχρι τότε Γιουγκοσλαβίας, Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Κοινοί, ανελέητοι μαφιόζοι με την ακόμη πιο τρομοκρατική πολυτελή κρατική πανοπλία και οργάνωση σκύλευσαν επιδεικτικά και αδίστακτα το πτώμα της παγκόσμιας Δικαιοσύνης, καταστέλλοντας τη διατήρηση των κατακτημένων δικαιωμάτων και ελευθεριών και του πολιτισμού, αυτής της Δικαιοσύνης που επιδεικτικά σκότωσαν.

Οδηγούν το Μιλόσεβιτς, καθώς και απροσδιόριστο αριθμό στελεχών εκείνης της Γιουγκοσλαβίας, στη δική τους Δικαιοσύνη. Οργανο αυτής της Δικαιοσύνης το «Διεθνές Δικαστήριο για την ποινική δίωξη προσώπων που ευθύνονται για τη Διάπραξη Σοβαρών Παραβιάσεων του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου στο Εδαφος της πρώην Γιουγκοσλαβίας από το 1991». Ετσι το ονομάζουν στο Καταστατικό του. Τι είναι, όμως, ακριβώς αυτό το δικαστήριο και ποιες είναι οι εξουσίες του;

Για όλα αυτά τα γεγονότα έχουν γραφεί και ειπωθεί πάρα πολλά όλο αυτό το διάστημα. Ομως, λίγα ακόμη, ιδίως σχετικά με αυτό το δικαστήριο, με όλη τη δικαιοσύνη της «νέας τάξης» και κυρίως με όσα από αυτά έχουν σχέση με τα δραματικά γεγονότα της απαγωγής του Μιλόσεβιτς και τη γενικότερη σημασία τους για τις συνέπειες της παραπέρα κυριαρχίας των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων, αλλά και την ανάγκη και τις δυνατότητες να ενταθεί ο αγώνας των λαών για την απόκρουσή τους, είναι χρήσιμο να αναφερθούν.

Αυτές οι διατάξεις σημαίνουν πολύ απλά ότι αυτό το δικαστήριο είναι κυρίαρχο απέναντι στα εθνικά δικαστήρια, ώστε και αν ακόμη ένα εθνικό δικαστήριο έχει ξεκινήσει την ποινική δίωξη εναντίον υπηκόων του ή και άλλων προσώπων για εγκλήματα πολέμου και ύστερα ξεκινήσει και το δικαστήριο της Χάγης δίωξη κατά των ίδιων προσώπων, το πρώτο πρέπει να σταματήσει και να διαβιβάσει την υπόθεση (τις δικογραφίες κλπ.) στο δεύτερο και να εκτελεί μόνο διαδικαστικές πράξεις που εκείνο θα αναθέσει.

α) Η Γιουγκοσλαβία, υπό την ηγεσία του Μιλόσεβιτς το 1993, δεν είχε υπογράψει ούτε και αναγνωρίσει αυτή την απόφαση του ΟΗΕ για την ίδρυση και τις εξουσίες του δικαστηρίου σκοπιμότητας.

β) Ακόμη, από τις ενστάσεις της υπεράσπισης του Μιλόσεβιτς τώρα, με τις οποίες προσπάθησε να εμποδίσει τη διαδικασία της έκδοσής του, προκύπτει αξιόπιστα ότι το Σύνταγμα της χώρας απαιτεί νόμο με τον οποίο να επιτρέπεται η έκδοση υπηκόου της για να δικαστεί σε ξένη χώρα σε κάθε περίπτωση. Στην προσπάθειά τους, λοιπόν, να τηρήσουν και τη νομιμότητα, κυρίως λόγω εσωτερικών αντιδράσεων και για να αποφύγουν τις σχετικές συνέπειες, αλλά και για να εξαπατήσουν, σε κάθε περίπτωση, το γιουγκοσλαβικό λαό, επιχείρησαν αυτή τη νομιμοποίηση της έκδοσης. Οι ίδιοι όμως οι κυρίαρχοι του ΝΑΤΟ και η εξανδραποδισμένη κυβέρνηση δεν άντεξαν ούτε για λίγες μέρες τη διαδικασία. Από τις αντιδράσεις της κυβέρνησης και άλλων πολιτικών παραγόντων του Μαυροβουνίου, αλλά κυρίως του Σοσιαλιστικού Κόμματος, σε όλη την Ομοσπονδία, διαπίστωσαν ότι ήταν αδύνατο να πετύχουν την ψήφιση νόμου στη Βουλή της Ομοσπονδίας. Επιχείρησαν, λοιπόν, αποφεύγοντας τη Βουλή, να νομιμοποιήσουν την έκδοση με «διάταγμα» της κυβέρνησης, δηλαδή με αυτό που εδώ λέμε «πράξη νομοθετικού περιεχομένου». Κι αυτή η παράνομη κατά το Σύνταγμά τους πράξη ψηφίστηκε μόνο από ένα μέρος του Υπουργικού Συμβουλίου. Οι προθεσμίες για αντίδραση της υπεράσπισης του Μιλόσεβιτς άρχισαν να «τρέχουν». Αλλά και η οργάνωση λαϊκών αντιδράσεων προχωρούσε. Ο ομοσπονδιακός πρωθυπουργός ανοιχτά απειλούσε ότι όποια κι αν είναι η απόφαση των δικαστηρίων αυτοί θα παραδώσουν τον Μιλόσεβιτς.

Αυτό και έπραξαν. Αφήνοντας «στα κρύα του λουτρού» τις διαδικασίες στα δικαστήρια, βρωμίζοντας την οικουμένη ολόκληρη με τη... δικαιολογία ότι την Παρασκευή, 29 του Ιούνη, θα αποφασιζόταν από τις δυνάμεις της στρατιωτικής και πολιτικής κατοχής της πατρίδας τους, αν θα τους χορηγήσουν τα λύτρα κάποιων εκατομμυρίων δολαρίων για την καπιταλιστική ανοικοδόμηση της Γιουγκοσλαβίας, που αυτοί οι «δωρητές» κατέστρεψαν, για να συνεχίσουν την υποδούλωσή της, παρέδωσαν τον Μιλόσεβιτς, που με το προσυμφωνημένο δρομολόγιο τον απήγαγαν οι κατακτητές στη Χάγη.

Εξάλλου, μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου και με σκοπό την τρομοκράτησή του, οι ΗΠΑ καλούν τον Κοστούνιτσα στην Ουάσιγκτον, τον βραβεύουν και του θέτουν όρο να έχει συλλάβει το Μιλόσεβιτς έως τις 31 του Μάρτη, στη συνέχεια αξιώνουν να τον φυλακίσει, να τους τον παραδώσει σε ορισμένες ημερομηνίες - κι αυτός ο Πρόεδρος και η κυβέρνησή του συμμορφώνονται απολύτως. Την καταδίκη του αξιώνουν και οι εισαγγελείς και οι δικαστές αυτού του δικαστηρίου τον φωνάζουν ένοχο πριν ακόμα τον δικάσουν. Ο ίδιος αυτός ο Πρόεδρος της «κατακτημένης» χώρας παίζει το ρόλο του δέσμιου των περιστάσεων Πιλάτου, δέσμιου περιστάσεων που δεν έχει τη δύναμη να εμποδίσει, αυτό τον πανομοιότυπο ιστορικό ρόλο που αντικειμενικά - κι αυτό έχει σημασία στην ιστορία - συντελεί στην εκτόνωση κάποιου μέρους της λαϊκής οργής για την προδοσία.

Οι εκπρόσωποι του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, αφού αιματοκύλησαν τα Βαλκάνια και συνεχίζουν να το κάνουν τις μέρες αυτές στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, επιδιώκουν παράλληλα και τη φυσική εξόντωση, όπου και μόνο η εν ζωή παρουσία, συμβολίζει την αντίσταση στα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια.

Το εργατικό κίνημα έχει ευθύνη και υποχρέωση να συνεχίσει το μεγαλειώδη αγώνα του 1999 ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς αυτούς σχεδιασμούς. Με αποφάσεις, με συγκεντρώσεις και πορείες διαδηλώνει την αμετάκλητη απόφασή του να παλέψει για ειρήνη, δικαιοσύνη και δημοκρατία στα Βαλκάνια και σε όλο τον κόσμο».