Δεν κάνουμε κέφι για κοκτέιλ σήμερα. Σήμερα, παρ' όλη τη ζέστη που μας βασανίζει, επιθυμούμε ένα ποτήρι κρασί και καλή παρέα. Διότι, το κρασί είναι ένα κοινωνικό ποτό που θέλει και παρέα και φαγητό, ξεροσφύρι δεν πίνεται ευχάριστα. Συνήθως, όμως, δίνουμε σημασία στην επιλογή του μόνο όταν οργανώνουμε ένα επίσημο γεύμα, με αποτέλεσμα να μην ξέρουμε από πού ν' αρχίσουμε. Οι γνώστες, οι φανατικοί ας τους ονομάσουμε έτσι, του οίνου ξέρουν ότι η αρμονία γεύσεων και κρασιού είναι πολύ σημαντική. Με τον καιρό, όμως, ακόμη και εμείς οι αδαείς μπορεί να εξελιχτούμε σε μαθητευόμενους μάγους, μάγους που θα είναι σε θέση να αναγνωρίζουν τις διαφορετικές γεύσεις κάθε περιοχής και ποικιλίας. Μέχρι τότε μπορεί να έχουμε καταντήσει και αλκοολικοί...! Οι κανόνες της αρμονίας, λοιπόν, ορίζουν ότι τα θαλασσινά, τα ψάρια και λευκά κρέατα (κοτόπουλο και χοιρινό) ταιριάζουν με λευκό κρασί, ενώ το κόκκινο κρέας, το κρέας με σάλτσα αλλά και το κυνήγι συνδυάζονται με κόκκινο κρασί. Αν τρώτε ροκφόρ, όσο και να φαίνεται παράξενο, η αψύτητά του «μαλακώνει» με ένα γλυκό κρασί, όπως εκείνο της Σάμου, ή και το φουά γκρα. Και τώρα ας ρίξουμε μια ματιά στη σειρά με την οποία θα τα παρουσιάσουμε. Αρχίζουμε με λευκά πριν από τα κόκκινα, τα πιο ελαφρά πριν από τα δυνατά και τα νεαρά κρασιά πριν από τα παλιότερα. Φυσικά, τα ξηρά προηγούνται των γλυκών.

Αυτά τα ολίγα ενημερωτικά για σήμερα, και αν δεν έχετε συντροφιά, δεν πειράζει, ανοίξτε ένα μπουκάλι παγωμένο λευκό κρασί και πιείτε ένα μόνο ποτήρι. Εις υγείαν!!!

Εκείνο που σήμερα συμβολικά επιζεί στη σημερινή Κωνσταντινούπολη, είναι η απόφαση του δεύτερου ιδρυτή της για τη μεταφορά της πρωτεύουσας στην Ανατολή. Στην εποχή του, η απόφαση αυτή δεν ήταν τίποτε άλλο από αναγνώριση του προφανούς γεγονότος ότι το νευραλγικό μέρος της Αυτοκρατορίας ήταν οι ανατολικές επαρχίες, χώρος μεγάλης οικονομικής δύναμης και αρχαίας και εδραιωμένης πολιτιστικής έντασης. Στη δική μας εποχή, φαίνεται μια άλλη πλευρά της: Το ότι η σημερινή Κωνσταντινούπολη, αφού χρημάτισε πρωτεύουσα δυο Αυτοκρατοριών, της Βυζαντινής και της Οθωμανικής, είναι σήμερα, σαν δεύτερη (ή, μήπως, σαν πρώτη, όπως μερικοί επιμένουν;) πόλη της Δημοκρατίας της Τουρκίας, μια ανατολική πόλη.

Πέρα από τα μνημεία και τα άλλα παρόμοια στοιχεία, αυτό το επιβάλλει η ατμόσφαιρα. Πολλοί έχουν ως τώρα παρομοιάσει την Κωνσταντινούπολη με μια οδαλίσκη ξαπλωμένη νωχελικά στα μαξιλάρια του ντιβανιού της, δηλαδή στις όχθες των δυο ηπείρων. Αν και λίγοι ίσως ξέρουν ότι και ο όρος «οδαλίσκη» προέρχεται, πιθανότατα, ακριβώς από την Κωνσταντινούπολη και, συγκεκριμένα, από τη λέξη «ονταλίκ», που σημαίνει «(κορίτσι) του δωματίου», η παρομοίωση, όμως, είναι ακριβής.

Πόλη γιγαντιαίων διαστάσεων, η Κωνσταντινούπολη επιβάλλεται με το μέγεθός της. Θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου. Διασχίζοντάς την, έχει κανείς την αίσθηση ότι διασχίζει όχι μια πόλη, αλλά έναν ολόκληρο κόσμο. Ιδιαίτερα, μάλιστα, αν ακολουθήσει όχι τους καινούριους δρόμους, αλλά τους παλιούς και πιο παραδοσιακούς, όπου πρέπει να αντιμετωπίσει και τη δεόντως χαώδη κυκλοφορία.

Η Κωνσταντινούπολη δεν ξεφεύγει και, ίσως, θα ήταν υπερβολή να της απαιτήσουμε να ξεφύγει από ένα βασικό δίλημμα της εποχής μας: Το δίλημμα ανάμεσα σ' αυτό που είναι και σ' αυτό που θα ήθελε να είναι.

Ετσι καθώς προσπαθούσαμε να βάλουμε κάποια τάξη στα συρτάρια μας από ένα φάκελο γλίστρησε μια φωτογραφία από ένα ευχάριστο ταξίδι που κάναμε πριν από χρόνια στη Σουηδία. Και ήταν Γενάρης μήνας, φανταστείτε το. Φυσικά, ένα τέτοιο ταξίδι μέσα στην καρδιά του χειμώνα ούτε είχε περάσει ποτέ σα σκέψη από το νου μας. Ούτε σαν υποψία. Να, όμως, που η ζωή είχε τα δικά της σχέδια και βρεθήκαμε εκεί χωρίς καλά-καλά να το πάρουμε είδηση. Αποδείχτηκε πως ήταν μια αλησμόνητη εμπειρία, πως είδαμε μια πόλη πανέμορφη, που η αρχιτεκτονική της μαρτυρούσε την ιστορία της, αφού η χώρα αυτή δεν ενεπλάκη σε κανέναν από τους μεγάλους πολέμους. Ετσι τα καλοδιατηρημένα κτίρια του 17ου αιώνα στέκονται δίπλα στα κτίρια του 19ου και του 20ού. Η Στοκχόλμη, τώρα που κάνει αφόρητη ζέστη είναι ό,τι ωραιότερο μπορεί κανείς να επιθυμήσει. Είναι μια πόλη εύθυμη, μια πόλη ζωντανή, με εξαιρετική ρυμοτομία και φυσικά αρχιτεκτονική. Ο επισκέπτης θα μπορέσει ίσως να βρει εισιτήρια για το Βασιλικό Θέατρο ή για την Οπερα και εκεί στο «τέλος» της πόλης θα μπορέσει -αν ρωτήσει κάποιον ντόπιο- να φτάσει στον ειδυλλιακό δρόμο στον οποίον ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν έχει γυρίσει πολλές σκηνές από τις πρώτες του δημιουργίες. Μια ιδέα δροσερή ρίχνουμε στο τραπέζι, μια ιδέα και τίποτε περισσότερο. Θα επανέλθουμε, ίσως, κάποια άλλη στιγμή σ' αυτήν την όμορφη πόλη και θα μιλήσουμε για τα μουσεία της, που είναι συγκεντρωμένα σε κοντινούς χώρους και θα σας μεταφέρουμε στο υπέροχο μουσείο «Vasa»... Το «Vasa» ήταν ένα πλοίο που ναυπηγήθηκε στις αρχές του 1600 και βυθίστηκε στο παρθενικό του ταξίδι, λίγο έξω από το λιμάνι. Τα «λείψανα» του πλοίου βρέθηκαν στις αρχές του 1950 και οι Σουηδοί ειδικοί έκαναν θαύματα. Το συναρμολόγησαν!

«Οπως δείχνουν τα πράγματα, οι διοργανωτές εκδρομών διαθέτουν ελάχιστη ή καμιά ευαισθησία για το περιβάλλον ή την τοπική κοινότητα των περιοχών που επισκέπτονται Το 1989 δωδεκάμισι εκατομμύρια Βρετανοί ταξίδεψαν σε χώρες που το όνομά τους θυμίζει κάτι εξωτικό όπως... η Ελλάδα, ή οι Σεϊχέλλες. Δυστυχώς, όμως, όλη η προετοιμασία που πρέπει να γίνει δημιουργεί προβλήματα στους κατοίκους και στο περιβάλλον. Κάντε, λοιπόν, μια χάρη στον εαυτό σας και στη χώρα που θέλετε να επισκεφτείτε και αποφύγετε να "κλείσετε" οργανωμένες εκδρομές.»

Και παρακάτω σημειώνει:

«Διαλέξτε έναν ασυνήθιστο τόπο διακοπών, αν θέλετε να ζήσετε την περιπέτεια». Δηλαδή, πού να πάμε, αναρωτιόμαστε με θλίψη. Στη Σελήνη; Είναι, άραγε, ασυνήθιστο να πας στο φεγγάρι; Κάθε βράδυ εκεί ταξιδεύουμε, κάθε βράδυ τη μαγική στιγμή που προβάλλει, μισό ή γεμάτο, κάπου εκεί βρισκόμαστε, κάπου εκεί θυμόμαστε, νοσταλγούμε, επιθυμούμε, αγαπούμε. Για πρώτη φορά αποφασίζουμε, έστω και νοερά, να πεταχτούμε μέχρι τη Γη του Πυρός. Ετσι κι αλλιώς όνειρα κάνουμε, δωρεάν είναι.