Από εδώ το πάμε, από εκεί το φέρνουμε, σε αντιπερισπασμούς καταφεύγουμε, για να διώξουμε την επίμονη σκέψη αλλά μάταια. Η έμμονη ιδέα, η ιδέα του καλοκαιριού είναι αμετακίνητη. Εχουμε μπροστά μας μια έκδοση του 1991 του «Λιβάνη - Νέα Σύνορα» με τον τίτλο «1001 τρόποι για να σωθεί το περιβάλλον μας». Ετσι όπως το βλέμμα μας διατρέχει τα κείμενα, ξαφνικά αιχμαλωτίζεται από ένα κεφάλαιο που φυσικά μιλά για τι άλλο, για τις διακοπές. Και ριχνόμαστε στη... μελέτη:

«Οπως δείχνουν τα πράγματα, οι διοργανωτές εκδρομών διαθέτουν ελάχιστη ή καμιά ευαισθησία για το περιβάλλον ή την τοπική κοινότητα των περιοχών που επισκέπτονται Το 1989 δωδεκάμισι εκατομμύρια Βρετανοί ταξίδεψαν σε χώρες που το όνομά τους θυμίζει κάτι εξωτικό όπως... η Ελλάδα, ή οι Σεϊχέλλες. Δυστυχώς, όμως, όλη η προετοιμασία που πρέπει να γίνει δημιουργεί προβλήματα στους κατοίκους και στο περιβάλλον. Κάντε, λοιπόν, μια χάρη στον εαυτό σας και στη χώρα που θέλετε να επισκεφτείτε και αποφύγετε να "κλείσετε" οργανωμένες εκδρομές.»

Και παρακάτω σημειώνει:

«Διαλέξτε έναν ασυνήθιστο τόπο διακοπών, αν θέλετε να ζήσετε την περιπέτεια». Δηλαδή, πού να πάμε, αναρωτιόμαστε με θλίψη. Στη Σελήνη; Είναι, άραγε, ασυνήθιστο να πας στο φεγγάρι; Κάθε βράδυ εκεί ταξιδεύουμε, κάθε βράδυ τη μαγική στιγμή που προβάλλει, μισό ή γεμάτο, κάπου εκεί βρισκόμαστε, κάπου εκεί θυμόμαστε, νοσταλγούμε, επιθυμούμε, αγαπούμε. Για πρώτη φορά αποφασίζουμε, έστω και νοερά, να πεταχτούμε μέχρι τη Γη του Πυρός. Ετσι κι αλλιώς όνειρα κάνουμε, δωρεάν είναι.