- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Νεολαία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Η άποψή μας
- Από μέρα σε μέρα
- Σαν σήμερα
- Αρθρα
- Σχόλια
- Τετρασέλιδα
- Ολες οι στήλες
- Σκίτσα
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Την μεγάλη ηθοποιό αποχαιρετά με θλίψη το ΚΚΕ
Λιτή, αρχαϊκή, δωρική μορφή, ενσάρκωσε σημαντικούς γυναικείους ρόλους του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Η Ειρήνη Παπά γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1926 στο Χιλιομόδι Κορινθίας, ως Ειρήνη Λελέκου, και ήταν ένα από τα τέσσερα κορίτσια της οικογένειάς της, που ήταν δάσκαλοι και την επηρέασαν στη μόρφωσή της.
Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1948, στην επιθεώρηση των Σακελλάριου - Γιαννακόπουλου «Ανθρωποι Ανθρωποι», στη Λυρική Σκηνή και στον κινηματογράφο στην ταινία «Χαμένοι άγγελοι» του Νίκου Τσιφόρου.
Αξέχαστες θα μείνουν οι ερμηνείες της στις αρχαίες τραγωδίες «Ηλέκτρα» και «Ιφιγένεια», στο «Ζ», όπου υποδύθηκε την γυναίκα του Λαμπράκη, και στον «Ζορμπά».
Τρεις από τις ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε προτάθηκαν για Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, με το «Ζ» του Κώστα Γαβρά να το κατακτά. Επίσης βραβεύτηκε με τον Χρυσό Λέοντα της Μπιενάλε Θεάτρου της Βενετίας για την ερμηνεία της στην «Οδύσσεια», σε σκηνοθεσία Φράνκο Ρόσι.
Το 1962 συνεργάστηκε με τον Μιχάλη Κακογιάννη και πρωταγωνίστησε στην κινηματογραφική μεταφορά της «Ηλέκτρας» του Ευριπίδη, μαζί με τον Γιάννη Φέρτη, την Αλέκα Κατσέλη και τον Μάνο Κατράκη. Η ταινία συνολικά κέρδισε 24 βραβεία και τιμητικές διακρίσεις, ανάμεσά τους και τα βραβεία καλύτερης κινηματογραφικής μεταφοράς και ηχητικής επένδυσης στο Φεστιβάλ των Καννών (1962).
Η Ειρήνη Παπά είχε συμμετάσχει σε πολλές ξένες παραγωγές, μεταξύ των οποίων και χολιγουντιανές, όπως «Τα κανόνια του Ναβαρόνε», «Ανω, κάτω και πλαγίως», «Ο Χριστός σταμάτησε στο Εμπολι», «Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι» κ.λπ.
Είχε πάρει μέρος σε περισσότερες από 80 ταινίες, με γυρίσματα σε όλο τον κόσμο (Τσινετσιτά, Χόλιγουντ, Γιουγκοσλαβία, Λίβανο, Μαρόκο, Βραζιλία, Αυστραλία, Πορτογαλία κ.α.), έχοντας στο πλευρό της συμπρωταγωνιστές μεταξύ άλλων τους Μάρλον Μπράντο, Ιβ Μοντάν, Γκρέγκορι Πεκ, Αντονι Κουίν, Ρίτσαρντ Μπάρτον, Τζιάν Μαρία Βολοντέ, Τζέιμς Κάγκνεϊ.
Το θεατρικό της ντεμπούτο στη σκηνή του Μπρόντγουει πραγματοποιήθηκε το 1967, με το έργο «Εκείνο το καλοκαίρι, εκείνο το φθινόπωρο», στο πλευρό του Τζον Βόιτ, ενώ αργότερα ερμήνευσε την Ελένη στις «Τρωάδες» (1972) και την Κλυταιμνήστρα στην «Ιφιγένεια» (1977), αμφότερες σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη.
Στις «Τρωάδες», που γυρίστηκε στα Αγγλικά με ξένους ηθοποιούς, η Παπά γνώρισε την συμπρωταγωνίστριά της Κάθριν Χέμπορν, η οποία σε δηλώσεις της χαρακτήρισε την Παπά μία από τις καλύτερες ηθοποιούς του σινεμά.
Σε ανακοίνωσή του για τον θάνατο της Ειρήνης Παπά, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει:
«Αποχαιρετούμε με θλίψη την μεγάλη ηθοποιό Ειρήνη Παπά, πρέσβειρα των παρακαταθηκών του κλασικού πολιτισμού και της μεσογειακής αισθητικής σε όλο τον κόσμο.
Γεννημένη το 1926 στο Χιλιομόδι Κορινθίας, η Ειρήνη Παπά διαμορφώθηκε από τις αφηγήσεις της "σπουδαίας παραμυθατζούς" γιαγιάς της, από την αγάπη για την αρχαία ελληνική γραμματεία που της εμφύσησαν οι δάσκαλοι γονείς της και από τα νερά, τα πουλιά, το φεγγάρι και τους ίσκιους του χωριού της, που όπως αφηγήθηκε η ίδια "μου έμαθε τον τρόπο να παίζω".
Η "ζωντανή Καρυάτιδα", όπως την αποκαλούσε ο διεθνής Τύπος, με τη δωρική κατατομή και την υψηλή υποκριτική, που αντανακλούσε τη βαθιά καλλιεργημένη προσωπικότητά της και το ήθος της, ενσάρκωσε πλήρως τη δύναμη της αρχαίας τραγωδίας, ενώ κατέκτησε το διεθνές θεατρικό και κυρίως κινηματογραφικό στερέωμα με σπουδαίους ρόλους, μεταξύ αυτών στην "Ηλέκτρα" και στον "Ζορμπά" του Μ. Κακογιάννη και στο "Ζ" του Κ. Γαβρά.
Εχοντας συμμετάσχει σε περισσότερες από 80 ταινίες διεθνώς, σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, δίπλα σε μεγάλους σκηνοθέτες και ηθοποιούς, η Ειρήνη Παπά στη μακρόχρονη καριέρα της τιμήθηκε με πολλά διεθνή βραβεία.
Το ΚΚΕ εκφράζει τα συλλυπητήριά του στους οικείους της».
Το 45ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, μετά την ολοκλήρωσή του, έρχεται στην Αθήνα, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος (Θερινός Κινηματογράφος «Λαΐς»), στις 15 - 18 Σεπτέμβρη. Θα προβληθούν όλες οι ταινίες του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος που συμμετείχαν στο 45ο DISFF, ενώ το Σάββατο 17/9 θα διεξαχθεί το masterclass - συζήτηση με τον Πάβελ Παβλικόφσκι στο πλαίσιο του cinematherapy. Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα θα βρείτε στην ιστοσελίδα του Φεστιβάλ (https://www.dramafilmfestival.gr).
Το φετινό διαγωνιστικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ ήταν και πάλι «σφιχτό», αριθμώντας μόνο 30 ταινίες, σε σχέση με τις 285 που υποβλήθηκαν, και δυστυχώς «συναντηθήκαμε» με πολύ λίγες ταινίες κοινωνικού περιεχομένου. Ξεχωρίσαμε τέσσερις και σας προτείνουμε να τις δείτε στην Ταινιοθήκη.
Ο 24χρονος Αρμπι έχει μεγαλώσει στην Αθήνα. Μετά τα γεγονότα της βραδιάς του ποδοσφαιρικού αγώνα Σερβίας-Αλβανίας, ο Αρμπι θα πρέπει να αποφασίσει εάν θα παρευρεθεί στον γάμο των συγγενών του, αν θα διεκδικήσει το κορίτσι που του αρέσει, εάν είναι Αλβανός ή Ελληνας.
Ο σκηνοθέτης του βραβευμένου ντοκιμαντέρ «Τέταρτος τοίχος» επιστρέφει με μια ταινία μυθοπλασίας για τους μετανάστες δεύτερης γενιάς που αισθάνονται τον εαυτό τους σαν ένα διαρκές εκκρεμές ανάμεσα σε δυο πατρίδες. Η μια τους «έδιωξε», η άλλη τους «διώχνει». Ο φακός κοιτάζει ευθύβολα μέσα στις κοινότητες των μεταναστών, «ξύνει» ανοιχτές πληγές και μέσα από τα μάτια ενός νέου που «δεν χωράει πουθενά», δείχνει πως ο απλός κόσμος είναι πάντα το θύμα των εθνικισμών.
Αιχμηρή σκηνοθετική ματιά, εξαιρετική ερμηνευτική προσέγγιση του πρωταγωνιστή και μια ταινία που χτυπάει φλέβα.
Η Αννα συνοδεύεται στο σχολείο από τη μητέρα της, ένα πρωινό, λίγο πριν ξεσπάσει ένας κυκλώνας πάνω από την πόλη. Το κορίτσι το σκάει από το σχολείο και με τη βοήθεια του φίλου της βρίσκονται σ' ένα νοσοκομείο. Εκεί η Αννα θα αντιμετωπίσει το γεγονός που θα τη συνοδεύσει από την εφηβική στην ενήλικη ζωή της.
Μια ταινία όχι τόσο για το χάσμα των γενεών, όσο για την καθημερινότητα που τρέχει και δεν επιτρέπει τη βαθιά επικοινωνία μεταξύ γονιών και παιδιών. Μια ταινία επίκαιρη, για την άμβλωση και τα σημάδια που αφήνει στις έφηβες γυναίκες. Είναι άραγε ένας εφιάλτης που περνά ή πίσω του κρύβει κάτι πιο βαθύ; Η Δάφνη Πηλ που πρωταγωνιστεί είναι λιτή και απλά συγκλονιστική. Μια απλή ιστορία, που σε κάνει κοινωνό της.
H Ολγα, μία οικιακή βοηθός με καταγωγή από την Αλβανία, θα βρεθεί σε ένα από τα σπίτια στα οποία εργάζεται, στη σωστή στιγμή ή μήπως τη λάθος;
Η ταινία του παλιού γνώριμου του φεστιβάλ Δημήτρη Νάκου έχει τη διττή ικανότητα να προβάλλει και ταυτόχρονα να σπάει τα στερεότυπα. Να σου αφήνει μια γεύση μισού και ταυτόχρονα να σε κάνει να χαμογελάς. Να σε προβληματίζει και το κυριότερο να σου δείχνει την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά. Ολα αυτά σε μόλις 14 λεπτά.
Ο Μιχάλης έχει μόλις 24 ώρες για να επαναπροσδιορίσει τη ζωή του και να ξαναφτιάξει τις σχέσεις του με τους κοντινούς του ανθρώπους. Το ίδιο βράδυ γνωρίζει μια κοπέλα. Το μόνο που εύχεται είναι να μην έρθει ποτέ το επόμενο πρωί.
Το επόμενο πρωί «έρχεται» στην τελευταία σκηνή και σε κάνει να γυρίσεις πίσω στις πρώτες σκηνές και να επαναπροσδιορίσεις τη σχέση σου με την ιστορία. Υπέροχο σενάριο, έξοχη σκηνοθετική δουλειά, γυρισμένο στις εργατογειτονιές του Πειραιά. Μια ταινία για τα παιδιά που κουβαλούν στις πλάτες τους όλο το βάρος του κόσμου. Η μουσική επένδυση, δε, αποτελεί μεγάλο ατού.
Η σκηνοθέτης ξανασυστήνεται πιο ώριμη με αμιγώς κοινωνική ματιά και μας εκπλήσσει.
Συλλυπητήρια από το ΚΚΕ
Eurokinissi |
Γεννήθηκε το 1940 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ιστορία - Αρχαιολογία κι έπειτα Γερμανική Φιλολογία στο ΑΠΘ, ενώ ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές και πήρε το διδακτορικό του στη Γερμανία το 1968.
Ως καθηγητής στο ΑΠΘ διατέλεσε πρόεδρος του Τμήματος Ιστορίας - Αρχαιολογίας και κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής, ενώ από τις αρχές της δεκαετίας του '70 ήταν υπεύθυνος εκ μέρους του ιδρύματος στις ανασκαφές στο αρχαίο Δίον, θρησκευτικό κέντρο των αρχαίων Μακεδόνων, στην Πιερία.
Το 1996 εξελέγη βουλευτής Επικρατείας με το ΠΑΣΟΚ.
Στη συνέχεια συνέδεσε το όνομά του με το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης, καθώς διετέλεσε διευθυντής του οργανισμού ανέγερσής του και στη συνέχεια διευθυντής του ίδιου Μουσείου στα 13 χρόνια της λειτουργίας του.
«Για τον θάνατο του διευθυντή του Μουσείου της Ακρόπολης και καθηγητή Αρχαιολογίας του ΑΠΘ, Δημήτρη Παντερμαλή, το ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένειά του και τους οικείους του», σημειώνεται σε ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τον θάνατό του.
Συλλυπητήριες ανακοινώσεις εξέδωσαν επίσης η υπουργός Πολιτισμού, Λ. Μενδώνη, ο πρόεδρος της Βουλής, Κ. Τασούλας, οι πρυτανικές αρχές του ΑΠΘ, ο γενικός διευθυντής του Μουσείου της Ακρόπολης, Ν. Σταμπολίδης κ.ά.
Το ΔΣ του Μουσείου της Ακρόπολης αποφάσισε να δοθεί το όνομα του εκλιπόντος στο Αμφιθέατρο του Μουσείου και να θεσπίσει μία υποτροφία Κλασικής Αρχαιολογίας με το όνομά του.
