Σύντροφοι, η διεθνής συγκυρία είναι ιδιαίτερα κρίσιμη. Οι αντιθέσεις μεταξύ των διαφόρων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, μέσα στην όξυνση του ανταγωνισμού για τις πρώτες ύλες, τους δρόμους μεταφοράς, τις πηγές Ενέργειας, τις αγορές και τις σφαίρες επιρροής. Αυτή η όξυνση έφτασε σε ένα σημείο καμπής, από τότε που άρχισε ο ανοιχτός πόλεμος στην Ουκρανία, στις 24 Φλεβάρη, με την άμεση επέμβαση της Ρωσίας. Σε αυτές τις στιγμές, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα των χωρών μας ζουν κάτω από τις συνέπειες των δύο πρόσφατων καπιταλιστικών κρίσεων και των επιπτώσεων του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Οι εργατικές οικογένειες ζουν ακόμα τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης του 2008. Οι εργαζόμενοι βιώνουν σήμερα χειρότερες συνθήκες ζωής και εργασίας σε σχέση με τις αρχές του αιώνα, ενώ χάθηκαν πολλά πολιτικά, κοινωνικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, για χάρη μιας εξόδου από την κρίση, ευνοϊκής για τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Σε αυτά προστίθεται η αρχή μιας νέας καπιταλιστικής κρίσης, το 2020, έχοντας ως καταλύτη την πανδημία του κορονοϊού, που όξυνε την κατάσταση, επιταχύνοντας μια κρίση που φαινόταν ήδη να έρχεται από το 2019, της οποίας οι συνέπειες παραμένουν μετά από δύο χρόνια.

Από το κοινό μπλοκ του ΚΚ Εργαζομένων της Ισπανίας και του ΚΚΕ στη μεγάλη αντιΝΑΤΟική κινητοποίηση στη Μαδρίτη με αφορμή τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ τον περασμένο Ιούνη

Αυτό το στάδιο χαρακτηρίζεται από τη διεθνοποίηση του κεφαλαίου και των οικονομικών σχέσεων, καθώς επίσης και από τις σχέσεις κυριαρχίας και υποταγής που προέρχονται (κυρίως) από την εξαγωγή κεφαλαίων. Επιμένουμε στο ότι δεν είναι μόνο η επιθετική εξωτερική πολιτική της μίας ή της άλλης δύναμης. Μία από τις πιο σημαντικές επιπτώσεις αυτής της εξαγωγής κεφαλαίων είναι η αύξηση του ανταγωνισμού ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές, όπως επίσης και η όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσά τους. Γι' αυτό, ανά τακτά διαστήματα, προκύπτουν νέες συγκρούσεις στο μοίρασμα του κόσμου, όσο αλλάζει ο συσχετισμός δυνάμεων ανάμεσα στα μονοπώλια και στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που τα υποστηρίζουν. Σήμερα, η άνιση οικονομική και πολιτική ανάπτυξη σε διεθνές επίπεδο καθιστά αδύνατον να εξαλειφθούν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Από τη μία πλευρά, το μπλοκ των ΕΕ - ΗΠΑ - ΝΑΤΟ έχει συμφέρον να διευρύνει την επιρροή του προς τις πρώην Σοβιετικές και Λαϊκές Δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης, αξιοποιώντας όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του, συμπεριλαμβανομένων και των βίαιων, όπως αποδείχτηκε και στο πραξικόπημα στην πλατεία Μαϊντάν. Από την άλλη πλευρά, το μπλοκ των Ρώσων καπιταλιστών είναι σε θέση να επιβάλει την επιρροή του σε αρκετές από αυτές τις περιοχές. Ετσι, πυροδοτείται η αντίθεση για την επιρροή και τον έλεγχο των δρόμων μεταφοράς, των πρώτων υλών και για την κυριαρχία στις αγορές της περιοχής.

Τις τελευταίες δεκαετίες, κάθε σύγκρουση ή αντίθεση σε διεθνές επίπεδο δημιουργήθηκε από τη συσσώρευση μιας έντασης, ικανής να πυροδοτήσει έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο. Το σκηνικό του γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι τώρα πιο κοντά, μετά από τα γεγονότα στην Ουκρανία, δεδομένου του ότι οι ευρωπαϊκές χώρες προχωρούν στην αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, στην ενίσχυση της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ και στην αναβίωση της ιδέας του «ευρωστρατού».

Η στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και της κοινωνίας επισπεύδεται και έχει προφανείς επιπτώσεις στον περιορισμό των βασικών δικαιωμάτων, στην εμβάθυνση της αντικομμουνιστικής εκστρατείας σε πολλές χώρες, όπως επίσης και στον πολλαπλασιασμό των αναγκαστικών εκτοπίσεων των πληθυσμών και των μεταναστευτικών ροών.

Στη χώρα μας, η αστική τάξη και η σοσιαλδημοκρατική της κυβέρνηση επιλέγουν μια σειρά μέτρων που είναι σε βάρος των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Αυτά τα μέτρα χαρακτηρίζονται από δύο στοιχεία: Την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης με νέα μέτρα, για να εδραιώσει την εσωτερική «ευελιξία» στις εταιρείες και τη μαζική αξιοποίηση κρατικών κονδυλίων, για να διασφαλίσει τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Την ισπανική κυβέρνηση, όπως όλες τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, δεν την ενδιαφέρει να ανατρέψει τον καπιταλισμό, αλλά να τον διαχειριστεί.

Το ΚΚ Εργαζομένων Ισπανίας παρεμβαίνει σε αυτό το πλαίσιο, προωθώντας την κινητοποίηση και την οργάνωση των μαζών, εναντίον του ιμπεριαλιστικού πολέμου και των συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης, τόσο στους χώρους δουλειάς, όσο και στις γειτονιές. Κάνουμε μια σημαντική προσπάθεια να εξηγήσουμε τις αιτίες του πολέμου, της καπιταλιστικής κρίσης, και να καταγγείλουμε τα μέτρα που παίρνει η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση συνεργασίας, για να μην εξαπατηθούν πάλι η εργατική τάξη και ο λαός. Απαιτούμε να σταματήσει η εμπλοκή της χώρας μας στον πόλεμο, είτε μέσα από τη στρατιωτική της παρουσία είτε μέσα από την αποστολή όπλων. Παλεύουμε για τη ρήξη της χώρας μας με τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, σε αντικαπιταλιστική και αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης.

Επίσης, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στο ΚΚ Βενεζουέλας, που αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες να αναπτύξει την πολιτική δράση του, ως αποτέλεσμα του εκφοβισμού που υφίστανται οι σύντροφοί μας από την μπολιβαριανή κυβέρνηση. Στηρίζουμε την ακούραστη προσπάθεια του ΚΚ Βενεζουέλας να υπερασπιστεί τον πολιτικό του χώρο και να εκπληρώσει υπεύθυνα το ιστορικό καθήκον να είναι η πρωτοπορία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη χώρα.

Εκφράζουμε στην αλληλεγγύη μας στον λαό της Δυτικής Σαχάρας και στο Μέτωπο Πολισάριο, που υπερασπίζονται το δικαίωμά τους στην ύπαρξη και στην αυτοδιάθεση, με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους. Καταγγέλλουμε με όλη μας τη δύναμη την ισπανική κυβέρνηση που γύρισε την πλάτη στον λαό της Δυτικής Σαχάρας, καθώς είναι υπέρ του να θεωρείται η Δυτική Σαχάρα ως μία αυτόνομη επαρχία του Μαρόκου. Η θέση αυτή της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης έχει ως στόχο να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των ισπανικών μονοπωλίων, στη λεηλασία της Δυτικής Σαχάρας, επιτρέποντας τη διατήρηση της μαροκινής κυριαρχίας και καθυστερώντας την πλήρη αποαποικιοποίηση της περιοχής της Δυτικής Σαχάρας.

Και, τέλος, εκφράζουμε τη στήριξή μας στον παλαιστινιακό λαό, που δέχεται τις συνεχείς επιθέσεις από το κράτος του Ισραήλ, με αποτέλεσμα εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες. Είναι επείγον να προχωρήσει η λύση για ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ και με τα σύνορα του 1967. Είναι αναγκαίο να γίνουν βήματα έτσι ώστε ο Παλαιστινιακός λαός και ο λαός της Δυτικής Σαχάρας να μπορούν να αποφασίσουν ελεύθερα και χωρίς επεμβάσεις για το μέλλον τους.

Πέρα από τα δεινά που προκαλεί αυτή η κατάσταση, τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα οφείλουμε να το εκμεταλλευτούμε, για να μετατρέψουμε την απογοήτευση σε ελπίδα και την αποστράτευση σε οργάνωση. Ολο αυτό, σε γραμμή επίθεσης, που αμφισβητεί την εξουσία των μονοπωλίων και φέρνει στο επίκεντρο της πολιτικής συζήτησης την ανάγκη να οικοδομήσουμε τη δική μας δύναμη, που προϋποθέτει μία κεντρικά κι επιστημονικά σχεδιασμένη οικονομία, βασισμένη στην κοινωνική ιδιοκτησία, που δίνει τέλος στην καπιταλιστική εκμετάλλευση. Με αυτό, η εργατική τάξη μπορεί να αποδείξει ότι ένας άλλος κόσμος είναι δυνατόν να υπάρξει, ένας κόσμος χωρίς εκμετάλλευση και χωρίς κοινωνικές ανισότητες, ένας σοσιαλιστικός - κομμουνιστικός κόσμος.

Ζήτω η 22η Διεθνής Συνάντηση των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων!

Ζήτω ο προλεταριακός διεθνισμός!

Κατά τη γνώμη μας, πλησιάζει πράγματι η ώρα της αλήθειας, όταν, ακριβώς στο ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης, θα υπάρξει μια θεμελιώδης ιδεολογική οριοθέτηση στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα. Σε μια κατάσταση όπου οι ΗΠΑ χάνουν τις θέσεις τους και προσπαθούν με κάθε μέσο να διατηρήσουν την ηγεμονία τους στον κόσμο, οι λαοί βρέθηκαν και πάλι αντιμέτωποι με την απειλή του Γ' Παγκοσμίου Πολέμου.

Είμαστε βέβαιοι ότι σε συνθήκες απουσίας της Σοβιετικής Ενωσης και του σοσιαλιστικού στρατοπέδου μετά τις αντεπαναστατικές διαδικασίες που έχουν επέλθει, η σημερινή διαπάλη έχει καθαρά ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα και αφορά την ανακατανομή των σφαιρών επιρροής, των αγορών και διεξάγεται για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Ως εκ τούτου, η τρέχουσα αντιπαράθεση θα πρέπει να θεωρηθεί ως αγώνας για ηγεμονία μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας, και άλλων παικτών, και όχι ως μια πάλη μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού, όπως προσπαθούν να την παρουσιάσουν ορισμένοι.

Αντίστοιχα, όλοι οι πόλεμοι στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των συγκρούσεων στον μετασοβιετικό χώρο, πηγάζουν πλέον από τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος και δεν μπορούν να χαρακτηριστούν δίκαιοι. Από αυτήν την άποψη, τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα δεν μπορούν να πάρουν τη μία ή την άλλη πλευρά σε αυτές τις συγκρούσεις και να υποστηρίξουν τη μια ή την άλλη ιμπεριαλιστική πλευρά, δίνοντάς τους ανάλογα τις ιδιότητες ενός πιο «προοδευτικού», εθνικά προσανατολισμένου ή απελευθερωτικού πολέμου.

Copyright 2022 The Associated

Από τις μεγάλες εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις στις αρχές του 2022 στο Καζακστάν

Πριν από δύο χρόνια, μαζί με τρία άλλα κόμματα του SolidNet, δημιουργήσαμε έναν διεθνή συνασπισμό για την απαγόρευση των βιολογικών όπλων και το κλείσιμο των αμερικανικών στρατιωτικών βιολογικών εργαστηρίων. Μόνο στο Καζακστάν υπάρχουν 6 τέτοιες εγκαταστάσεις και ένα άλλο εργαστήριο υψηλού βαθμού προστασίας κατασκευάζεται με υπόγεια αποθήκευση των πιο επικίνδυνων παθογόνων από όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των πυρετών από τη Λατινική Αμερική. Ολες αυτές οι εγκαταστάσεις θα πρέπει να θεωρούνται ως στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ, δημιουργώντας απειλές τόσο για τον τοπικό πληθυσμό όσο και για τις γειτονικές Ρωσία και Κίνα.

Είμαστε επίσης αντίθετοι στην ενίσχυση του νέου ιμπεριαλιστικού μπλοκ στο πλαίσιο του Οργανισμού Τουρκικών Κρατών, που ιδρύθηκε στην Κωνσταντινούπολη τον περασμένο Νοέμβρη υπό την αιγίδα της Τουρκίας, μιας χώρας του ΝΑΤΟ που τώρα κάνει την οικονομική και πολιτική της επέκταση στο Καζακστάν, στο Ουζμπεκιστάν, στην Κιργιζία και το Τουρκμενιστάν. Δεδομένου ότι υπογράφονται νέες συμφωνίες για τη στρατιωτική συνεργασία και την σύσταση επιχειρήσεων για την παραγωγή τουρκικών όπλων, διεξάγονται κοινές στρατιωτικές ασκήσεις και αξιωματικοί εκπαιδεύονται στα τουρκικά πανεπιστήμια, σύμφωνα με τα πρότυπα του ΝΑΤΟ, ως μέρος του σχεδίου για τη δημιουργία ενός ενιαίου στρατού του «Τουράν».

Αλλά η ανάπτυξη του παντουρκισμού και του πανισλαμισμού στο Καζακστάν και στην περιοχή συνολικά, που ενισχύουν τα εθνικιστικά κινήματα, τη ρωσοφοβία και τις φασιστικές οργανώσεις, είναι μεγάλος κίνδυνος, αφού παραρτήματα της τουρκικής νεοναζιστικής οργάνωσης «Γκρίζοι Λύκοι» λειτουργούν σε όλες τις χώρες της Κεντρικής Ασίας.

Παράλληλα, η κυβέρνηση του Καζακστάν και άλλων χωρών της περιοχής ακολουθούν μια πολιτική ολοκληρωτικής αποκομμουνιστικοποίησης και αποκατάστασης των συμμετεχόντων στις αντισοβιετικές εξεγέρσεις και των εθνικών μονάδων «SS» και της Wehrmacht, που πολέμησαν ενάντια στη Σοβιετική Ενωση.

Ο κόσμος εξεγέρθηκε ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα που εφαρμόστηκε στο Καζακστάν τις τελευταίες τρεις δεκαετίες με τη συμμετοχή του Ναζαρμπάγιεφ, πρώην Α' Γραμματέα του ΚΚ Καζακστάν. Δεν είναι περίεργο που η Μάργκαρετ Θάτσερ τον επαίνεσε κάποτε και τον αποκάλεσε ως τον καλύτερο μαθητή της μεταξύ των Προέδρων στον μετασοβιετικό χώρο. Αλλωστε, τα δύο τρίτα της εξορυκτικής βιομηχανίας και των κοιτασμάτων έπεσαν στα χέρια αμερικανικών, βρετανικών και ευρωπαϊκών εταιρειών.

Αυτές οι μαζικές διαδηλώσεις, κατά των οποίων χρησιμοποιήθηκε ο στρατός, και ως αποτέλεσμα συνελήφθησαν 10.000 άνθρωποι και σκοτώθηκαν 238, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν απόπειρα «έγχρωμης επανάστασης». Μάλιστα, ήδη στις 6 Γενάρη, το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών τάχθηκε υπέρ του υπάρχοντος καθεστώτος στο Καζακστάν, όπως και οι αρχές της ΕΕ, καθώς και η ηγεσία της Ρωσίας, της Κίνας και της Τουρκίας. Ηταν δηλαδή μια πραγματική εκδήλωση της αστικής ταξικής αλληλεγγύης στον αγώνα ενάντια στο μαζικό κίνημα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

Οι ιμπεριαλιστές παίκτες και οι εξορυκτικές εταιρείες ενδιαφέρονταν συλλογικά για τη διατήρηση του status quo και του σημερινού συστήματος με επικεφαλής τον εν ενεργεία Πρόεδρο. Διαμορφώθηκε μια σπάνια, για τις μέρες μας, συναίνεση μεταξύ ανταγωνιστικών κέντρων, προκειμένου να διασφαλιστεί η σταθερότητα του καπιταλιστικού συστήματος στο σύνολό της και να διατηρηθεί η απρόσκοπτη πρόσβαση στις πρώτες ύλες αυτής της περιοχής, ιδιαίτερα. Η είσοδος στη χώρα στρατευμάτων του Οργανισμού του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας (ΟΣΣΑ) χρησιμοποιήθηκε μόνο ως μέσο διατήρησης αυτού του status quo προς το συμφέρον των πολυεθνικών εταιρειών εξόρυξης.

Σε αυτό το πλαίσιο, μετά από κάλεσμα του ΚΚΕ και των κομμάτων που προσχώρησαν σε αυτό, κυκλοφόρησε μια Κοινή Ανακοίνωση, την οποία υποστήριξαν περισσότερα από 40 Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, με την οποία εκφράστηκε αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους εργαζόμενους και στις λαϊκές μάζες του Καζακστάν, γεγονός που αποτέλεσε πραγματικό παράδειγμα ταξικής στάσης από θέσεις αρχών, καθώς και μαρξιστικής ανάλυσης. Με αυτόν τον τρόπο, οι Ελληνες κομμουνιστές έδωσαν ένα παράδειγμα της σημασίας που αποκτά η υποστήριξη των ταξικών κινητοποιήσεων. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλα αυτά τα 40 και πλέον κόμματα!

Πλέον αρχίζουμε να νομιμοποιούμε τις δραστηριότητές μας και προσπαθούμε να καταγραφεί το Κόμμα μας, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι το τελευταίο και παλαιότερο αντιπολιτευόμενο ΚΚ Καζακστάν έκλεισε με απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου το 2015.

Καθήκον μας είναι να υποστηρίξουμε τη δημιουργία ταξικών συνδικάτων, να επεξεργαστούμε ένα επαναστατικό πρόγραμμα πάλης και επίσης να δείξουμε στους εργάτες και στα λαϊκά στρώματα ότι ο σοσιαλισμός είναι η μόνη εναλλακτική που αντανακλά τα συμφέροντά τους.

Η σκληρότητα και η ωμότητα του ιμπεριαλισμού εναντίον της Κούβας δείχνουν ότι η νέα αταξική κοινωνία δεν θα γεννηθεί μέσα από πασιφιστικές παρακλήσεις ούτε με τις πλατωνικές εκκλήσεις για ένα δήθεν πιο ανθρώπινο σύστημα. Δεν θα μπορέσουμε να εγκαθιδρύσουμε μια σοσιαλιστική κοινωνία με την ένωση με τη ρεφορμιστική αριστερά, που εφαρμόζει ταξική συνεργασία με τους εκμεταλλευτές και υποστηρίζει τις παρεμβάσεις και τη χρήση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των κυρώσεων κατά λαών που αντιστέκονται ενάντια στην ηγεμονία του καπιταλισμού.

Σε οικονομικά κυριαρχούμενες χώρες, που απειλούνται από επεμβάσεις που στοχεύουν στον έλεγχο του ενεργειακού τους πλούτου, δεν είναι η ένωση με τις αστικές κυβερνήσεις στα πλαίσια ενός «πλατιού διαταξικού μετώπου» με την αστική τάξη που θα σώσει τον λαό από το χάος, τη φτώχεια και την υποδούλωση.

Η κοινωνία που οραματίζονται οι προλετάριοι και οι καταπιεσμένοι δεν θα γίνει πραγματικότητα χωρίς το επαναστατικό πέρασμα, χωρίς να ανατρέψουν τα εκμεταλλευτικά καθεστώτα, χωρίς να οργανωθούν σε επαναστατικά κόμματα που προετοιμάζονται αποφασιστικά να φέρουν εις πέρας το πιο αποφασιστικό καθήκον της ιστορικής μας εποχής, της μετάβασης από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό. Αυτό το καθήκον είναι στην ημερήσια διάταξη περισσότερο από ποτέ.

Η ορθότητα της διδασκαλίας του Λένιν για τη φύση του ιμπεριαλισμού επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά από τις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις των τελευταίων ετών, συμπεριλαμβανομένου του ρωσο-ουκρανικού πολέμου. Οι πόλεμοι που γίνονται για επικράτηση στους οικονομικούς ανταγωνισμούς μεταξύ των διαφόρων ιμπεριαλιστικών πόλων είναι αναπόφευκτοι στον καπιταλισμό.

Ο αγώνας για την ειρήνη μεταξύ των λαών περιλαμβάνει τον αποφασιστικό αγώνα για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό το σύστημα γεννά αναπόφευκτα μονοπώλια, εξαγωγή κεφαλαίων και πολέμους λεηλασίας για χάρη της κυριαρχίας επί των λαών, την αναδιανομή του κόσμου και την κολασμένη εκμετάλλευση των προλετάριων.

Οι κομμουνιστές δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν τα δικά τους ιδανικά αν δεν παλέψουν σκληρά ενάντια στις ψευδαισθήσεις περί της ικανότητας του καπιταλιστικού συστήματος να αναπτυχθεί χωρίς να ρίξει εκατοντάδες εκατομμύρια άνδρες σε φριχτές σφαγές. Η πιθανολογούμενη ειρηνική διευθέτηση στην Ουκρανία θα ήταν μόνο εις βάρος των λαϊκών μαζών, όχι μόνο της Ουκρανίας και της Ρωσίας, αλλά όλων των χωρών και υπέρ της ρωσικής, αμερικανικής, γερμανικής, γαλλικής κ.ο.κ. μονοπωλιακής αστικής τάξης.

Το «πολυπολικό σύστημα» που επιδιώκει η ιμπεριαλιστική Ρωσία, δεν θα είναι παρά ένας προσωρινός συμβιβασμός μεταξύ δύο ή περισσότερων ληστών που θα συμφωνήσουν για τα μερίδιά τους στη λεηλασία του πλούτου του κόσμου και στην εκμετάλλευση της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Οι οικονομικοί νόμοι του ιμπεριαλισμού θα ωθήσουν και πάλι προς έναν μεγαλύτερο και πιο καταστροφικό πόλεμο.

Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος μας υποχρεώνει να εντείνουμε τη δουλειά της οργάνωσης και της κινητοποίησης, του ανεβάσματος του επιπέδου συνείδησης της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών και της εμπέδωσης της σοσιαλιστικής επανάστασης και του προλεταριακού διεθνισμού στο μυαλό τους, μαζί με τον συντονισμό μεταξύ των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων.

Οι υλικές συνθήκες δεν ήταν ποτέ τόσο ευνοϊκές όσο σήμερα στις περισσότερες χώρες για μια σοσιαλιστική επανάσταση.

Ο αγώνας για την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων, για τις δημοκρατικές ελευθερίες, την αλληλεγγύη ενάντια στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και επέμβαση, για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των λαών που βρίσκονται ακόμη υπό ξένη κατοχή, το αντιπολεμικό κίνημα, όλοι αυτοί οι αγώνες είναι μέρος μιας παγκόσμιας στρατηγικής γραμμής. Είναι ο καθημερινός αγώνας για τη διαμόρφωση των υποκειμενικών συνθηκών για την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, για τη σοσιαλιστική επανάσταση και για την καταστροφή της αντεπανάστασης.