Το Κεντρικό Συμβούλιο της ΚΝΕ, τιμώντας τη συνολική προσφορά του Μάνου Λοΐζου, μετονομάζει το Στέκι της Αθήνας σε «Στέκι Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας της ΚΝΕ - Μάνος Λοΐζος».

Το ανανεωμένο όνομα του Στεκιού μαζί με το νέο λογότυπο θα παρουσιαστούν σε εκδήλωση αφιερωμένη στον Μάνο Λοΐζο, τη Δευτέρα 23 Γενάρη, στις 19.30, στο Στέκι (Τροίας 36, πλ. Βικτωρίας).

Η εκδήλωση θα περιλαμβάνει:

• Ομιλία από τον Νίκο Αμπατιέλο, Γραμματέα του ΚΣ της ΚΝΕ.
• Παρεμβάσεις για τη ζωή και το έργο του Μάνου Λοΐζου θα κάνουν (με αλφαβητική σειρά) οι:

- Δήμητρα Γαλάνη, ερμηνεύτρια και συνθέτης.

- Αχιλλέας Θεοφίλου, μουσικός παραγωγός.

- Χρήστος Λεοντής, μουσικοσυνθέτης.

- Θανάσης Παπακωνσταντίνου, τραγουδοποιός.

- Μαρία Φαραντούρη, ερμηνεύτρια.

• Μουσικό αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο:

Επιμέλεια - ενορχήστρωση: Κώστας Σταυρόπουλος.

Μουσικοί: Αλέξανδρος Γουργουλιός (μπουζούκι), Φωτεινή Δρίνη (κιθάρα), Αλέξανδρος Μιχαηλίδης (πιάνο), Αναστασία Πραματευτάκη (βιολί), Δήμητρα Σταμουλάκη (τσέλο), Κώστας Σταυρόπουλος (κιθάρα, κοντραμπάσο).

Τραγούδι: Φωτεινή Δρίνη, Δήμητρα Ελευθερίου, Κώστας Καλογερής, Κατερίνα Νιάνιου, Θάνος Πανουργιάς.

Η είσοδος θα γίνεται με προσκλήσεις, που διατίθενται από την Οργάνωση Περιοχής Αττικής της ΚΝΕ και στο e-mail: steki@kne.gr.

Το Στέκι της ΚΝΕ στην Αθήνα εγκαινιάστηκε πριν από οχτώ χρόνια, τον Απρίλη του 2015, στο υπέροχο νεοκλασικό κτίριο της οδού Τροίας 36, δίνοντας μια ακόμα πνοή στην πλούσια πολιτιστική παρέμβαση της ΚΝΕ, συμβάλλοντας στην αναβάθμιση του μορφωτικού ρεύματος στις γραμμές της, δίνοντας διέξοδο στη δημιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου, αλλά και χώρο δημιουργίας σε πολλές νεανικές καλλιτεχνικές ομάδες.

Πριν από δυο χρόνια, τον Ιούνη του 2020, η Μυρσίνη Λοΐζου προσέφερε στο Στέκι τα μουσικά όργανα του πατέρα της και τον Ιούλη του ίδιου χρόνου έγινε εκδήλωση προς τιμήν του με αφορμή αυτήν την προσφορά. «Είναι μεγάλη χαρά τα μουσικά όργανα του Μάνου να βρίσκονται σ' έναν χώρο γεμάτο νέους, πολιτισμό και μουσική! Αυτό το πιάνο θα είναι για όσους νέους επισκέπτονται το Στέκι της ΚΝΕ μια συνέχεια του Μάνου...», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά η Μυρσίνη Λοΐζου.

Δυο κιθάρες, το λαούτο και το πρώτο βιολί του αξέχαστου συνθέτη αξιοποιούνται στο Στέκι της ΚΝΕ ως εκθέματα, μαζί με φωτογραφικό υλικό και δίσκους του Μάνου Λοΐζου, ενώ το πιάνο του, μετά την επισκευή που πραγματοποιήθηκε με δαπάνη της ΚΝΕ και με προσπάθεια να προσεγγίζει τον αρχικό του ήχο, έχει γίνει πλέον ένα λειτουργικό όργανο που αξιοποιείται σε επιλεγμένες μουσικές εκδηλώσεις.

Μια τέτοια ξεχωριστή εκδήλωση θα είναι και αυτή της ερχόμενης Δευτέρας στο Στέκι, μια εκδήλωση τιμής για τον μεγάλο δημιουργό που τόσο πρόωρα «έφυγε» από κοντά μας.

Για εκείνον θα μιλήσουν φίλοι και συνεργάτες, όπως ο Αχιλλέας Θεοφίλου, μουσικός παραγωγός στη Μinos EMI από το 1970 έως το 2006, στενός φίλος και κουμπάρος του Λοΐζου... Η εμβληματική Μαρία Φαραντούρη, που είχε γνωριστεί με τον Μάνο Λοΐζο στο ξεκίνημά της, όταν εκείνη ήταν μαθήτρια κι εκείνος φοιτητής, ενώ ερμήνευσε τα εξαιρετικά του «Νέγρικα», σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη... Ο φίλος του, Χρήστος Λεοντής, που μαζί ξεκίνησαν στα μέσα της δεκαετίας του '60 να πρωτοπαρουσιάζουν τραγούδια τους και να κάνουν κοινές συναυλίες, τις οποίες επανέλαβαν και στα πρώτα Φεστιβάλ της ΚΝΕ τη δεκαετία του '70... Η Δήμητρα Γαλάνη πάλι, που συνεργάστηκε με τον Λοΐζο στον εξαιρετικό δίσκο «Για μια μέρα ζωής», που έμελλε να είναι ο τελευταίος του, ταυτίζοντας τη φωνή της με την «Κουτσή κιθάρα»... Αλλά και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, καταξιωμένος δημιουργός, από την επόμενη γενιά του Μάνου...

Τα τραγούδια του Μάνου Λοΐζου θα πλημμυρίσουν για άλλη μια φορά το Στέκι της ΚΝΕ. Στο μουσικό πρόγραμμα της εκδήλωσης επιλέγονται τραγούδια από το σύνολο της δισκογραφίας του συνθέτη, από τα πολιτικά έως τα ερωτικά του, από τις μπαλάντες έως τα λαϊκά του, σε μια προσπάθεια να αναδεικνύονται και να μεταλαμπαδεύονται στις νεότερες γενιές τα διαχρονικά μουσικά διαμάντια που μας χάρισε.

Την Παρασκευή 20 Γενάρη συμπληρώθηκαν ακριβώς δύο χρόνια από όταν «έφυγε» από κοντά μας ο σύντροφος Μάκης Μαΐλης, μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο. Κι αν ο χρόνος της απουσίας του μεγαλώνει, αυτή παραμένει το ίδιο αισθητή σε όλους, ενώ συνεχίζει να μας συντροφεύει η μεγάλη παρακαταθήκη που μας άφησε με την αταλάντευτη επαναστατική του συνείδηση, με τον εργατικό, επίμονο και δημιουργικό τρόπο που αφιέρωσε όλη του τη ζωή στο Κόμμα.

Ο Μάκης Μαΐλης γεννήθηκε στην Ελευσίνα στις 21 Γενάρη του 1950. Το 1969 εντάχθηκε στην ΚΝΕ και το 1973 οργανώθηκε στο ΚΚΕ. Συμμετείχε στις καταλήψεις της Νομικής και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, την περίοδο του αντιδικτατορικού αγώνα. Στο 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ (1978) εκλέχτηκε αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ και στο 12ο Συνέδριο (1987) εκλέχτηκε τακτικό μέλος της. Την περίοδο 1989 - 1991 υπερασπίστηκε με απαράμιλλη μαχητικότητα τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος.

Παρέμεινε μέλος της ΚΕ μέχρι το θάνατό του. Διετέλεσε μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ ανέλαβε σειρά υπεύθυνων χρεώσεων, όπως υπεύθυνος του Τμήματος Ιστορίας, υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου της ΚΕ, στον «Ριζοσπάστη» και τον «902». Ως υπεύθυνος του Τμήματος Ιστορίας, αφοσιώθηκε στη μελέτη και τη συγγραφή της Ιστορίας του Κόμματος, ιδιαίτερα της έκδοσης των Δοκιμίων Ιστορίας του ΚΚΕ.

Οπως ο ίδιος αποτύπωσε σε βιογραφικό του σημείωμα τον Ιούλη του 2000, «τώρα, που γράφω τούτο το βιογραφικό σημείωμα, συμπλήρωσα 31 χρόνια οργανωμένης δράσης, απ' αυτά 27 ως μέλος του ΚΚΕ. Και είμαι βέβαιος ότι σ' αυτό το κόμμα θα με βρει και ο θάνατος. Απ' αυτή την άποψη θεωρώ ότι δεν υπήρχε κάτι καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω στη ζωή μου. Αρα είναι φυσικό να αισθάνομαι ευτυχής και περήφανος. Σ' αυτά τα χρόνια δεν θυμάμαι να ξημέρωσε μέρα που να είχα στο νου μου πρώτα κάτι άλλο και όχι το Κόμμα».

Πέρυσι, στον ένα χρόνο από τον θάνατο του αγαπημένου μας συντρόφου, η ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ τίμησε τη μνήμη του και την προσφορά του στο Κόμμα με μια μεγάλη εκδήλωση στη γενέθλια πόλη του. Μιλώντας στην εκδήλωση, η Αλέκα Παπαρήγα είχε πει μεταξύ άλλων: «Ο Μάκης δεν ανάλωνε μόνο τον χρόνο του ώστε να ανταποκρίνεται στις χρεώσεις που είχε, αλλά και στη βοήθεια όλων των συντρόφων και των συντροφισσών, με την ανάθεση ευθύνης, την ενθάρρυνση, με την κριτική, ώστε να ωριμάζουν και να βελτιώνονται όλοι και όλες που ήταν στην άμεση ευθύνη του. Αλλά, μετά λόγου γνώσης, συμπληρώνω ότι ήταν ακόμα πιο απαιτητικός και αυστηρός με τους ίδιους τους καθοδηγητές και καθοδηγήτριές του, όταν είχε συγκεκριμένες παρατηρήσεις και κριτική.

(...) Μας λείπει ο Μάκης, όμως όλοι οι υπόλοιποι προχωράμε, θα προχωράμε ανυποχώρητοι και ανυποχώρητες, ζούμε την πιο όμορφη ζωή, έστω και αν έχει συμπληγάδες, ανηφόρες και κατηφόρες, στιγμές ενθουσιασμού αλλά και απογοήτευσης, αυτή είναι η ζωή μας, συλλογική και προσωπική, στον δρόμο της συνειδητής επιλογής του αγώνα για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό».

«Ρεαλιστικό είναι εκείνο που συμφέρει τον λαό και που μπορεί να το επιβάλει, αν ο ίδιος το θελήσει και δράσει. Μπορεί ο λαός, όπως πάντα μπορούσαν οι λαοί». Ξεφυλλίζοντας τα όσα είχε - κατά καιρούς και για πλειάδα θεμάτων - γράψει, βρήκαμε πολλά επίκαιρα, διαχρονικά, χρήσιμα για το παρόν και το μέλλον του λαού μας.

Οι παραπάνω γραμμές γράφτηκαν πριν από 20 χρόνια και παραμένουν ως μια εύστοχη απάντηση προς τα διαρκή κελεύσματα συμβιβασμού με την καπιταλιστική βαρβαρότητα και τους διαχειριστές της στο όνομα του «ρεαλισμού», του «εφικτού». Με την - επιστημονικά γειωμένη, ιστορικά τεκμηριωμένη και θεμελιωμένη - αισιοδοξία του ως οδηγό συνεχίζουμε στις μάχες που έχουμε μπροστά μας στην πάλη για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Ως ελάχιστη τιμή, στη συμπλήρωση δύο χρόνων απ' τον θάνατό του, προσφέρουμε στο Κόμμα μας το ποσό των 500 ευρώ.

Μέλη και συνεργάτες του Τμήματος Ιστορίας και της Βιβλιοθήκης της ΚΕ του ΚΚΕ