Ηταν ένα σίριαλ με πολλά επεισόδια και εκδοχές που κεντρικό στόχο είχε και έχει να πείσει ότι το κράτος της δικτατορίας του κεφαλαίου μπορεί να αποτελέσει αντίβαρο στο κεφάλαιο, ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκός μετασχηματισμός του καπιταλισμού μέσα από μια σειρά «επανακρατικοποιήσεων» και να τεκμηριώσει έτσι άμεσα ή έμμεσα την ανάγκη ύπαρξης μιας «προοδευτικής διακυβέρνησης».
Ενα γνωστό τροπάρι που απαντήθηκε αναλυτικά από αρθρογραφία στον «Ριζοσπάστη» και που η εμμονική επανάληψή του από τις διάφορες οπορτουνιστικές δυνάμεις κλόνισε κόσμο που συμπορεύτηκε μαζί τους, αναγνωρίζοντας πλέον πιο ξεκάθαρα το αδιέξοδο αυτής της πολιτικής γραμμής ενσωμάτωσης.
Σε αυτό το έδαφος προς σωτηρία του οπορτουνιστικού ρεύματος έσπευσε η σοσιαλδημοκρατία και την αντιπαράθεση προς το ΚΚΕ ανέλαβε ο προσκείμενος σε αυτή αστικός Τύπος.
Βέβαια οι αντιφάσεις μιας χρεοκοπημένης πολιτικής γραμμής είναι αδύνατο να αιτιολογηθούν και έτσι οι επίδοξοι αρθρογράφοι που θα αποκάλυπταν υποτίθεται τα λάθη του ΚΚΕ δεν μπόρεσαν παρά να επαναλάβουν μια σειρά από γνωστά σαθρά επιχειρήματα, με τα οποία δεν θα ασχοληθούμε. Αξίζει όμως να μείνουμε σε ορισμένες λαθροχειρίες παλιές και νέες και σε ορισμένους νέους ακροβατισμούς στους οποίους κατέφυγαν.
Αποκαλυπτικό παράδειγμα γι' αυτούς που γράφουν ότι το ΚΚΕ παραπέμπει τα πάντα στη «Δευτέρα Παρουσία» του σοσιαλισμού ενώ εκείνοι έχουν «έξυπνους» πολιτικούς στόχους επειδή νοιάζονται για το πώς θα ζήσει ο κόσμος στο σήμερα. Η πολιτική γραμμή των «επανακρατικοποιήσεων» συνέβαλε τότε όχι απλά στον αποπροσανατολισμό του εργατικού κινήματος αλλά στην υπονόμευση των αγώνων του ενάντια στην εμπορευματοποίηση όλων των βασικών λαϊκών αναγκών. Ηταν η γραμμή που αφόπλισε τον λαό και έφερε τις ιδιωτικοποιήσεις με τις λιγότερες δυνατές αντιδράσεις. Αυτό επιχειρήθηκε και στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος. Η λαϊκή και νεανική οργή έπρεπε πάση θυσία να μην αμφισβητήσει το αστικό πολιτικό σύστημα, το ίδιο το αστικό κράτος και την επιχειρηματική λειτουργία με γνώμονα το κέρδος. Και έτσι τα συνθήματα των επανακρατικοποιήσεων από ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και οπορτουνισμό συμπλήρωσαν εκείνα της ΝΔ περί εξυγίανσης και εκσυγχρονισμού του κράτους.
Και εδώ η εμπειρία αποδεικνύει την ορθότητα της θέσης του ΚΚΕ ότι ο κομμουνιστής δήμαρχος και οι δημοτικοί σύμβουλοι εκλεγμένοι με το ΚΚΕ σε κάθε δήμο έχουν στην ουσία τον ρόλο της λαϊκής αντιπολίτευσης. Τον ρόλο της λαϊκής αντιπολίτευσης στις στρατηγικές κατευθύνσεις του κεφαλαίου, στην πολιτική των κυβερνήσεων, στις κατευθύνσεις της ΕΕ. Μια τέτοια στάση μπορεί να είναι όπλο και μεγάλη συμβολή στην πάλη του λαού ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική. Στην Πάτρα αναδείχθηκε ο δρόμος που και από τις θέσεις της δημοτικής αρχής έρχεται αντιμέτωπος και συγκρούεται με το ασφυκτικό θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας των δήμων και τη μέγγενη των ορίων της κρατικής χρηματοδότησης.
Στον αντίποδα, στους πολλούς δήμους που ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, πολλές φορές και με τη συνδρομή του οπορτουνισμού, έχουν την πλειοψηφία με τις υποσχέσεις ενός φιλολαϊκού παραδείσου, η πραγματικότητα έχει επιβεβαιώσει την πλήρη τους σύμπλευση με όλες εκείνες τις κατευθύνσεις κράτους, κυβερνήσεων και ΕΕ που τσακίζουν εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Παντού έχουν αποδειχτεί ικανότατοι στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής της άρχουσας τάξης και της ΕΕ.
Η ίδια η εμπειρία των τελευταίων δεκαετιών, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, προσφέρει εξάλλου σοβαρά μαθήματα για τη λειτουργία του κρατικού μονοπωλίου στον καπιταλισμό. Η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, ο ΟΣΕ κ.τ.λ. έμειναν κρατικές επιχειρήσεις για όσο διάστημα χρειαζόταν, ώστε να γίνουν οι απαραίτητες επενδύσεις με χρήματα των εργαζομένων, να στηθούν οι απαραίτητες υποδομές, να υποβοηθηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου σε άλλους κλάδους και στη συνέχεια, με εγγυημένη την κερδοφορία τους, «κόπηκαν» κομμάτια, απ' τα οποία τα πιο κερδοφόρα δόθηκαν σε επιχειρηματικούς ομίλους. Ακόμα όμως και την περίοδο που ανήκαν αποκλειστικά ή κατά το μεγαλύτερο μέρος τους στο κράτος, παρείχαν εμπορευματοποιημένες υπηρεσίες, που σημαίνει ότι λειτουργούσαν με σκοπό το κέρδος, έπρεπε να αντιμετωπίσουν τον εγχώριο και διεθνή ανταγωνισμό, τιμολογούσαν με βάση τους νόμους της αγοράς, φόρτωναν τα βάρη στον λαό, ενώ έδιναν σκανδαλώδη προνόμια στους καπιταλιστές.
Ταυτόχρονα, υπάρχει και εμπειρία από τις επανακρατικοποιήσεις, που γίνονται για να φορτωθεί το κόστος της εκκαθάρισης ενός ζημιογόνου ομίλου στους φορολογούμενους εργαζόμενους και όταν εξασφαλιστεί εκ νέου η κερδοφορία, να δοθεί ξανά προς εκμετάλλευση στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Τέτοια παραδείγματα έχουμε και εγχώρια, όπως η επανακρατικοποίηση της «Ολυμπιακής Αεροπορίας» το 1975, η σημερινή συμμετοχή του κράτους στις τράπεζες, αλλά και «εισαγόμενα», όπως οι πρόσφατες επανακρατικοποιήσεις ενεργειακών ομίλων στη Γαλλία και τη Γερμανία.
Γιατί μόνο το ΚΚΕ μπαίνει μπροστά για να βάλει εμπόδια σήμερα στα αντιλαϊκά μέτρα, να αποσπάσει κατακτήσεις σε σύγκρουση με τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με την πολιτική των αστικών κυβερνήσεων και του ίδιου του αστικού κράτους. Κι αυτό μπορεί να γίνει κατορθωτό, ακριβώς γιατί το ΚΚΕ δεν παρουσιάζει ως δήθεν λύσεις τις δοκιμασμένες και απαξιωμένες «συνταγές», όπως είναι τα κρατικά μονοπώλια στον καπιταλισμό. Αντίθετα, παλεύει ώστε ο σιδηρόδρομος, όλες οι υποδομές να είναι κοινωνική ιδιοκτησία και να λειτουργούν με βάση τις λαϊκές ανάγκες, πράγμα που για να γίνει, προϋποθέτει την εργατική εξουσία και το κράτος της.
ΥΓ. Επειδή στην εν λόγω αρθρογραφία έγινε αρκετή αναφορά στους Ενγκελς και Λούξεμπουργκ, όπου με λαθροχειρίες και ακροβατισμούς τους παρουσίασαν ως υποστηρικτές των κρατικοποιήσεων και των μεταρρυθμίσεων αντίστοιχα (!), χρειάζεται αφενός να σημειώσουμε ότι η Λούξεμπουργκ με σαφήνεια δηλώνει ότι οποιαδήποτε προσπάθεια κατάκτησης του αστικού κράτους «από τα μέσα» καταλήγει στην κατάκτηση του επαναστατικού κόμματος από το κράτος, αφετέρου να θυμίσουμε στους εν λόγω αρθρογράφους - μελετητές του Ενγκελς το παρακάτω απόσπασμα από το Αντι-Ντίρινγκ: «Αν η κρατικοποίηση του καπνού ήταν σοσιαλιστική τότε ο Ναπολέοντας και ο Μέτερνιχ θα μετρούσαν στους ιδρυτές του σοσιαλισμού».
Εκδήλωση με θέμα «Χτίζουμε ασπίδα προστασίας στα αποτρόπαια εγκλήματα σε βάρος παιδιών και γυναικών» την Κυριακή 9 Απρίλη, στις 6.30 μ.μ., στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου (2ας Μαΐου 8) στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, διοργανώνουν οι ΚΟ Νέας Σμύρνης του ΚΚΕ και οι ΟΒ της ΚΝΕ.
Θα μιλήσει η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ θα ακολουθήσουν παρεμβάσεις από τις υποψήφιες βουλευτές του Κόμματος Εφη Χαλιού και Λεμονιά Φάκαρου και την Τασούλα Παπαδογιαννάκη, πρόεδρο του Σωματείου των Εργαζομένων στο Παράρτημα Προστασίας του παιδιού «Μητέρα και Παιδουπόλεις».
Σε εκδήλωση - συζήτηση καλούν οι ΚΟ Χαϊδαρίου του ΚΚΕ τη Δευτέρα 10 Απρίλη, στις 7 μ.μ., στην αίθουσα εκδηλώσεων του δημαρχείου Χαϊδαρίου, με θέμα «Οι σχεδιασμοί για τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά και την ευρύτερη περιοχή ...απειλή για τα εργασιακά δικαιώματα και τη διαβίωση σε ασφαλές περιβάλλον. Μπορούμε να τους σταματήσουμε για να ζήσουμε αλλιώς! Με πρωταγωνιστή τον λαό και ΚΚΕ δυνατό!».
Θα μιλήσει η Χριστίνα Παναγιωτακοπούλου, υποψήφια βουλευτής Επικρατείας και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.
Παρεμβάσεις θα κάνουν οι:
Μιχάλης Σελέκος, υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ στον Δυτικό Τομέα, επικεφαλής της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στον δήμο Χαϊδαρίου και εκ νέου υποψήφιος δήμαρχος.
Ιωνας Παπανδρεόπουλος, μέλος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ.
Παναγιώτης Καραμαγκιόλας, στέλεχος του ΚΚΕ στον κλάδο του Μετάλλου.
Εκδήλωση με θέμα «30 χρόνια Ευρωπαϊκή Ενωση των μονοπωλίων, η σύμπλευση ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ στο Ευρωκοινοβούλιο και οι θέσεις του ΚΚΕ» πραγματοποιεί τη Δευτέρα 10 Απρίλη, στις 6.30 μ.μ., η «Σύγχρονη Εποχή», στο cafe - βιβλιοπωλείο της (Μαυροκορδάτου 3, Αθήνα).
Θα μιλήσει ο Κώστας Παπαδάκης, μέλος της ΚΕ, ευρωβουλευτής.
Θα παρέμβει ο Αντώνης Δαβανέλος, συνδικαλιστής, συνταξιούχος της «Ολυμπιακής», υποψήφιος βουλευτής στον Νότιο Τομέα Αθηνών.