Γιώργος Αντωνόπουλος, πρόεδρος της Πανελλήνιας Επαγγελματικής Ενωσης Μαγείρων Εμπορικού Ναυτικού
Το ΚΚΕ είναι το μόνο ανάχωμα στο δυσοίωνο εργασιακό μέλλον των παιδιών μας. Η πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ είναι πρόταση που ξεπερνά την ηττοπάθεια, την απογοήτευση, την αίσθηση του «δεν γίνεται τίποτα» και σηκώνει το ανάστημα του λαού μας για να διεκδικεί όχι το λιγότερο κακό για τη ζωή του αλλά αυτά που πραγματικά έχει ανάγκη και μπορεί να απολαύσει.
Στον κλάδο μας οι κομμουνιστές και οι δυνάμεις που στηρίζει το ΚΚΕ είναι πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα, δεν έχουν υποστείλει τη σημαία της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των ναυτεργατών.
Σε έναν κλάδο που η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ έφερε το 2013 και διατήρησαν όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις τον Ν.4150/2013 που επέφερε χτύπημα στις οργανικές συνθέσεις με καταστροφικές συνέπειες στις θέσεις εργασίας και στην εντατικοποίηση της εργασίας. Σήμερα είναι στην προμετωπίδα του αγώνα μας για την κατάργησή του.
Η επιλογή μου να στηρίξω το ΚΚΕ είναι αυτονόητη και από θέσης, για τον ρόλο που πρέπει να έχει κάθε συνδικαλιστής που θέλει να υπερασπιστεί τους εργαζόμενους. Αυτό είναι το ΚΚΕ που με συνέπεια εναντιώνεται σε παραπλανητικές, τυχοδιωκτικές, οπορτουνιστικές φωνές, που προκαλούν σύγχυση στους εργαζόμενους.
Ευστράτιος Γεωργάκης, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Πληρωμάτων Ρυμουλκών - Ναυαγοσωστικών
Παίρνοντας το μήνυμα νίκης της «Πανσπουδαστικής Κίνησης Συνεργασίας» που έρχεται από τα αποτελέσματα της φοιτητικής νεολαίας, να δώσουμε ένα ξεκάθαρο μήνυμα για την επόμενη μέρα, να είναι «ο λαός πιο δυνατός» απέναντι σε αυτούς που πρεσβεύουν το «πάμε κι όπου βγει».
Συσπείρωση, αλληλεγγύη και στήριξη της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, γιατί «μόνο ο λαός θα σώσει τον λαό».
Δαμιανός Βουδιγάρης, μέλος του σωματείου ΕΝΕΔΕΠ των λιμενεργατών της COSCO στον Πειραιά
Ντίνα Κώτσιου, καθηγήτρια Χαρακτικής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών
Και αφού χορτάσαμε τον τελευταίο καιρό σύνδρομα που αναλύονται νυχθημερόν από τηλεοπτικούς και διαδικτυακούς ειδικούς, όπως αυτό της φερόμενης μάνας φόνισσας, ή του πατέρα που ξέχασε το μωρό του πάνω στην ένταση της δουλειάς, ήρθε δέκα μέρες πριν από τις εκλογές και αναδύθηκε σε καλπάζουσα μορφή το «σύνδρομο του ξεχασμένου λαού».
Ηγέτες και ηγετίσκοι, πολιτικοί, πολιτευτές αλλά και απλοί πολίτες ανακαλύπτουν ότι πάσχουν απ' αυτό, και παίρνουν γενναίες δόσεις εκλογικού χαπιού. Το φάρμακο λέγεται λαός. Λέξη ξεχασμένη ή συκοφαντημένη μόλις τη χρησιμοποιήσουν οι κομμουνιστές, που έτσι κι αλλιώς τη διαθέτουν από τις φυσικές ιδεολογικές τους πηγές και όχι απ' τον λαϊκισμό των θηρίων της αστικής ψηφοθηρικής βιομηχανίας.
Αν άρχιζε κανένας να απαριθμεί και να βαφτίζει τα προεκλογικά σύνδρομα και τα 'γραφε σε μια κορδέλα, αυτή θα 'φτανε έως το φεγγάρι, με ή χωρίς πανσέληνο. Τρανό υπόδειγμα το σύνδρομο Μινχάουζεν, που κατατρύχει τη ΔΑΠ - ΝΔΦΚ δεκαετίες τώρα και την εμφανίζει ως πρωτοπορία και νικήτρια στα νιάτα, και βεβαίως αντιμετωπίστηκε με συγκεκριμένο και αποτελεσματικό φάρμακο, που λέγεται «Πανσπουδαστική». Μπορεί το σύνδρομο να επιμένει, αλλά το πήραν χαμπάρι και οι πέτρες ότι τη μάχη την κέρδισαν τα κόκκινα παιδιά, σοβαρά, μαχητικά, ενθουσιώδη και ελπιδοφόρα για την κοινωνική και κυρίως λαϊκή υγεία.
Στο σύνδρομο του ξεχασμένου λαού είναι διακριτά μερικά κυριολεκτικά διαστροφικά συμπτώματα, όπως αυτό της επιλεκτικής μνήμης - αμνησίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, οδηγεί τη συστημική του κουρσάρα δήθεν καταπάνω στον δεξιό τοίχο, έχοντας ξεχάσει στο πίσω κάθισμά του το κυανόμαυρο μωρό της ακροδεξιάς οικογένειας με το οποίο πορεύτηκε, με σπασμένο τον αριστερό του καθρέφτη.