Είναι ο πιο δύσκολος λόγος της ζωής μου. Ενας λόγος που δεν υπολόγισα ότι θα χρειαζόταν να δώσω τόσο νωρίς.

Είναι πολλά αυτά που θα ήθελα να πω. Ειπώθηκαν πολλά στην τελετή αποχαιρετισμού, έχουν γραφτεί πολλά για την προσφορά και το έργο σου από τη μέρα που ανακοινώθηκε ο θάνατός σου. Οι σύντροφοι, οι φίλοι και συνεργάτες σου μιλάνε για εσένα, ανταλλάσσουν σκέψεις, μοιράζονται ιστορίες και επαναφέρουν μνήμες χτίζοντας τα όσα θα συντροφεύουν την αναφορά στο όνομά σου από εδώ και πέρα.

Είσαι ακόμα εδώ μαζί μας.

Θα αρχίσω με ένα ποίημα του Γιάννη Ρίτσου που κάποτε μου είχες γράψει σε μια αφιέρωση:

«Να λείπεις - δεν είναι τίποτα να λείπεις.

Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,

θα 'σαι για πάντα μέσα σε όλα εκείνα που γι' αυτά έχεις λείψει,

θα 'σαι για πάντα μέσα σε όλον τον κόσμο».

Για μένα ήσουν ο μπαμπάς μου. Δεν ήσουν όμως σαν τους άλλους μπαμπάδες. Ποτέ δεν συμφώνησες με όσους διαχώριζαν τις ιδιότητές τους. Ησουν ο μπαμπάς μου, ο κομμουνιστής γιατρός, ο αυτοδιοικητικός που αγωνίστηκε με όλη τη δύναμή του για έναν καλύτερο κόσμο. Ησουν όλα αυτά.

Είναι τιμή μου να σε αποκαλώ μπαμπά. Είμαι περήφανη που είμαι κόρη σου.

Με έμαθες να περπατάω στην κυριολεξία αλλά και μεταφορικά, να σκέφτομαι, να ζυγίζω τις επιλογές μου και να αποφασίζω από θέση αρχών. Να μαθαίνω από τις ήττες και να παλεύω για τις νίκες. Με έμαθες να επικεντρώνω την προσοχή μου στις μεγάλες, τις σημαντικές μάχες.

Δεν έμαθες όμως μόνο εμένα. Επαιξες κομβικό ρόλο στη ζωή πολλών, στο Κόμμα και στην ΚΝΕ, στο Νοσοκομείο, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στην κοινωνία της Λαμίας, της Φθιώτιδας και της Ελλάδας συνολικά.

Μας άφησες μεγάλη παρακαταθήκη και είναι χρέος μας να συνεχίσουμε να βαδίζουμε στον ίδιο δρόμο που βάδισες, αυτόν του αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο, δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Μπορεί οι ζευγάδες να φεύγουν, όμως η καλή σπορά μένει...

Εφυγες νωρίς. Είχαμε πολλά να ζήσουμε ακόμα. Τα σχέδια που κάναμε μείνανε στη μέση. Η σπορά σου όμως είναι εδώ.

Θα σε θυμόμαστε και θα κρατάμε σφιχτά όσα μας έμαθες. Θα είμαστε περήφανοι που ζήσαμε μαζί, που ανταλλάξαμε σκέψεις, που πήραμε αποφάσεις μαζί, που περπατήσαμε παρέα.

Θα περπατάμε στο ίδιο μονοπάτι που περπάτησες και θα συνεχίσουμε να δίνουμε τις μάχες όπως μας έδειξες. Πιστοί στα ιδανικά και τις αξίες του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Εφυγες με το κεφάλι ψηλά, γνήσιος αγωνιστής μέχρι το τέλος.

Ελπίζω και εύχομαι να συνεχίσουμε να σε κάνουμε περήφανο.

Δεν υπάρχουν λόγια για να σε αποχαιρετήσω. Είναι απερίγραπτος ο πόνος, η θλίψη και το κενό που αφήνεις για εμένα, την μαμά, τον Cristiano που είχες σαν παιδί σου, τον λατρεμένο σου εγγονό Vittorio - Kίμωνα, τον Νίκο, την Ξανθή, τον Κώστα, την Κατερίνα, τον Γιάννη, την Μαρία και τον Παναγιώτη αλλά και για όλους τους συντρόφους σου, τους φίλους σου, τους συναδέλφους και συνεργάτες σου.

«E'stato un onore conoscerti, anche se per poco. Fai un buon viaggio. Ci mancherai pappou. Un bacio». Τα λόγια του Cristiano.

Θα 'σαι για πάντα μέσα σε όλα εκείνα που γι' αυτά έχεις λείψει.

Αντίο μπαμπά.

Θα προσέχω τη μαμά, τον Cristiano και το παιδί σαν τα μάτια μου.

Θα μιλάμε με τους φίλους σου, δε θα τους ξεχάσω.

Ο Vittorio ζήτησε να πάμε στα γραφεία του Κόμματος, όπως όταν τον πήγαινες εσύ. Θα πάμε. Θα πηγαίνουμε.

Θα καθόμαστε στο γραφείο σου και θα διαβάζουμε τα βιβλία σου. Θα μιλάμε για εσένα και θα προσπαθούμε να σκεφτούμε τι θα έλεγες αν ήσουν ακόμα εδώ.

Θα είμαστε πάντα περήφανοι για εσένα.

Μας λείπεις.

Καλό ταξίδι, σύντροφε μπαμπά.

• Στη μνήμη του, η οικογένεια του Τάσου Χρονά προσφέρει 1.000 ευρώ στην ΚΟΒ Βόρειας Λαμίας του ΚΚΕ

Πέρασαν 67 χρόνια από εκείνη την αιματοβαμμένη Τετάρτη 9/5/1956, όταν εκείνο το πρωί ο αδελφός μου ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΕΡΟΝΤΗΣ, 28 ετών, με αγκάλιασε, με φίλησε (ήμουν μαθήτρια Γυμνασίου) και μου είπε: «Καίτη, 5 το απόγευμα σε περιμένω στον "Μ. Αλέξανδρο" (ήταν το στέκι των Κρητών)», για να πάμε στο συλλαλητήριο που θα γινόταν, προκειμένου να ματαιωθεί ο απαγχονισμός δύο παλικαριών, των Καραολή και Δημητρίου στην Κύπρο.

Πήγα, αλλά ο Βαγγέλης δεν έφτασε ποτέ. Μετά από λίγη ώρα ήρθαν δύο φίλοι του και μου είπαν ότι ο Βαγγέλης είχε χτυπήσει λίγο και τον έχουν στο Νοσοκομείο «Αγία Ολγα». Ηξεραν ότι ήδη είναι νεκρός και μου το απέκρυψαν. Πήραμε ένα ταξί και πήγαμε στο νοσοκομείο, όπου βρήκαμε τον δεύτερο αδελφό, Μανώλη Γεροντή, κι εγώ σαν τρελή φώναζα: Θέλω να δω τον Βαγγέλη μας. Αλλά μάταια. Με παίρνει αγκαλιά ο Μανώλης και μου λέει: Καίτη, δεν έχουμε πια Βαγγέλη.

Συνεχίσαμε και κατεβήκαμε στην Καλλιθέα, σε ένα μικρό δωματιάκι που νοικιάζαμε. Ηδη είχαν μαζευτεί πάνω από 500 άτομα. Προφανώς το είχαν πληροφορηθεί από την Κομματική Οργάνωση της Καλλιθέας (κυβέρνηση ΕΡΕ, του δήθεν εθνάρχη που τα πλάκωνε η φοβέρα). Την επομένη, ενώ έπρεπε η κηδεία να γίνει στο Νεκροταφείο της Καλλιθέας, σκόπιμα, για να μη μαζευτεί πολύς κόσμος, έγινε στο 3ο Νεκροταφείο της Κοκκινιάς. Η κηδεία έγινε μετ' εμποδίων και χιλιάδες κόσμος φώναζε: Δολοφόνοι, δολοφόνοι... Δεκάδες αστυνομικοί ήταν κρυμμένοι μέσα στον κήπο του νεκροταφείου, με το χέρι στη σκανδάλη, λες και κηδεύουμε εγκληματία.

Ο Βαγγέλης ουσιαστικά εκτελέστηκε γιατί ήταν κομμουνιστής. Πριν από λίγο καιρό είχε γυρίσει από τη Μακρόνησο. Στην αρχή δούλευε ως πλασιέ βιβλίων. Αρχισε να εκδίδει προοδευτικά βιβλία, γιατί ο κόσμος διψούσε να τα διαβάσει. Είχε εκδώσει «Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο», «Τα Φώτα της Ράμπας», το «Κόκκινο Βιβλίο» του Μάο Τσε Τουνγκ. Το τελευταίο που είχε εκδώσει ήταν το «Μικρό Φιλοσοφικό Λεξικό» και δεν υπέκυπτε στους εκβιασμούς της Ασφάλειας και τον απειλούσαν, συνέχεια, να μην το εκδώσει, γιατί θα βρεθεί σε κανένα χαντάκι... Αρνιόταν και απαντούσε: Θα εκδοθεί και θα 'ναι ντάλα μεσημέρι. Συμπτωματικά, τη μέρα της δολοφονίας του κυκλοφόρησε το «Μικρό Φιλοσοφικό Λεξικό». Του την είχαν στημένη και τον δολοφόνησαν άνανδρα στη γωνία Γ. Σταύρου και Σταδίου. Εγινε ένα δικαστήριο - παρωδία και ενώ πολλοί έλεγαν ότι τον πυροβόλησε αστυνομικός, γιατί το είχαν δει, φοβήθηκαν όμως να το καταθέσουν. Εδωσαν μια προσωρινή διατροφή για τους γονείς και επέβαλαν να υπογράψουν ότι στο μέλλον δεν θα 'χουν καμία άλλη αξίωση.

Ο δεύτερος αδελφός, ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΕΡΟΝΤΗΣ, εργαζόταν ως λινοτύπης σε διάφορες εφημερίδες. Ηταν οργανωμένος στο Σωματείο Οργανισμού Τύπου. Παράλληλα διατηρούσε και τυπογραφείο στα Εξάρχεια και εξέδιδε τον παράνομο «Οδηγητή», Οργανο της ΚΝΕ. Εφτιαχνε σε πακέτο τις εφημερίδες και τις έβαζε σε κάδους, σε συνεννόηση με τους ΚΝίτες, για να τις παίρνουν γρήγορα. Με την επιβολή της χούντας, 10 περιπολικά ήρθαν έξω από το σπίτι, όμως δεν κατάφεραν να τον συλλάβουν. Κρυβόταν 6 μήνες από γιαπί σε γιαπί. Στην Ασφάλεια του ζήτησαν να υπογράψει, έκανε εμετό επάνω στο χαρτί της δήλωσης και είπε: Αυτή είναι η υπογραφή μου. Πέθανε στις 9/1/1982 στην αγκαλιά της μητέρας μας από ανακοπή καρδιάς, με το όνομα του Βαγγέλη στα χείλη του.

Τελευταία χάσαμε και την αδελφή μας ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΓΕΡΟΝΤΗ, 58 ετών. Ως μαθήτρια ήταν οργανωμένη στους Λαμπράκηδες. Ηταν συμβολαιογράφος και μέλος της Κομματικής Οργάνωσης Καλλιθέας. Πέθανε από λοίμωξη αναπνευστικού και ανακοπή καρδιάς. Είχε πρότυπο πάντα τον Βαγγέλη μας.

Για την ενίσχυση και επιτυχία του ΚΚΕ στις εκλογές στις 21 του Μάη, για να βγει πιο ισχυρό και να έχουν πιο δυνατή φωνή ο λαός και οι λαϊκοί αγώνες, αλλά και στη μνήμη των αδελφών μου, προσφέρω 250 ευρώ.

Η αδελφή τους Καίτη Γεροντή

Στη μνήμη του πολυαγαπημένου μας συζύγου, πατέρα και παππού ΚΩΣΤΑ ΜΙΣΣΙΟΥ, που «έφυγε» από τη ζωή στις 27 Μαρτίου, προσφέρουμε οικονομική ενίσχυση στο ΚΚΕ για τις ανάγκες της σημαντικής πολιτικής μάχης των βουλευτικών εκλογών, ώστε το βράδυ της 21ης Μαΐου να χαμογελάσει ο πολύπαθος λαός, με ακόμα πιο ισχυρή τη φωνή του ΚΚΕ.

Ο Κώστας, ποιητής, δοκιμιογράφος, ερευνητής και επίτιμος διευθυντής του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, πορεύτηκε ως σεμνός και αταλάντευτος συνοδοιπόρος του Κόμματος, στήριξε με όλες του τις δυνάμεις τους αγώνες του λαού μας, με τη συνέπεια και την ανιδιοτέλεια που τον διέκριναν.

Δίνοντας την ύστατη μάχη για τη ζωή του, από την εντατική όπου νοσηλευόταν, προέτρεψε τον λαό να στηρίξει το Κόμμα του. Τόνισε την ανάγκη ο λαός της Λέσβου - που τόσο πολύ την αγαπούσε, όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε και αφιερώθηκε στη μελέτη της Λαογραφίας, της Ιστορίας και της Λογοτεχνίας μέσα από τα δεκάδες βιβλία του - να στείλει ηχηρό μήνυμα ενίσχυσης του ΚΚΕ.

Η σύζυγός του Χριστίνα, η κόρη του Μάρω και ο εγγονός του Κώστας προσφέρουμε στη μνήμη του 100 ευρώ στην Κομματική Οργάνωση Χαϊδαρίου, δίνοντας την υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε στον όμορφο δρόμο του αγώνα, που από κοινού βαδίζαμε.