Κινηματογραφική βδομάδα όχι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, αν και έχουμε δύο καλές ταινίες, η καθεμιά στο είδος της, στη διανομή. Ομως, σήμερα, 21 Μάρτη, είναι η Παγκόσμια Μέρα Κατά του Ρατσισμού και των Φυλετικών Διακρίσεων και η στήλη δίνει ραντεβού στις 20.00 στον κινηματογράφο «Τριανόν» (Κοδριγκτώνος 21), όπου θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση της Διατμηματικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ για τα Δικαιώματα Μεταναστών και Προσφύγων, που περιλαμβάνει ειδική προβολή του βραβευμένου ντοκιμαντέρ «The Other Half» του Γιώργου Μουτάφη.

Επίσης σήμερα ξεκινά ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα στον Νέο Φινλανδικό Κινηματογράφο στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, που θα διαρκέσει μέχρι τις 27 Μάρτη και περιλαμβάνει 10 ταινίες μυθοπλασίας και 3 ντοκιμαντέρ από την πρόσφατη κινηματογραφική παραγωγή της χώρας. Κάποιες από αυτές είχαν βρει και ελληνική διανομή τα προηγούμενα χρόνια. Εμείς προτείνουμε, με σιγουριά, την ταινία του αγαπημένου μας Ακι Καουρισμάκι «Η γυναίκα με τα σπίρτα» (1990), που είναι και η μόνη παλιά ταινία στο αφιέρωμα.

Την Τρίτη 26 Μάρτη είναι πανελλαδικά η Μέρα Ελληνικού Κινηματογράφου. Ολες οι ελληνικές παραγωγές των τελευταίων 4 ετών θα προβληθούν σε συγκεκριμένες αίθουσες σε όλη τη χώρα με καθολικό εισιτήριο 3 ευρώ.

Στο μέτωπο του Χόλιγουντ τώρα, η πρόσφατη ομιλία του Τζόναθαν Γκλέιζερ, στην απονομή των βραβείων Οσκαρ, έχει προκαλέσει αντιδράσεις, αφού 450 άνθρωποι της οπτικοακουστικής βιομηχανίας «αντικρούουν» τα λεγόμενά του, ότι το Ισραήλ εκμεταλλεύτηκε την εβραϊκή τους ταυτότητα για να διαπράξει γενοκτονία στη Γάζα, αναφέροντας ότι το Ισραήλ δεν στοχεύει αμάχους, δεν είναι δύναμη κατοχής στην Παλαιστίνη και ότι τέτοιες διαπιστώσεις εκτοξεύουν το μίσος για τους Εβραίους... Μήπως νόμιζε κανείς ότι ο σύμμαχος και φίλος ιμπεριαλιστής (ΗΠΑ) «δεν θα έβαζε τα δυνατά του» να αντικρούσει τα λεγόμενα του σκηνοθέτη της «Ζώνης Ενδιαφέροντος»; Οτι θα περνούσε χωρίς «αντιδράσεις» αυτή η ομιλία για την απανθρωποποίηση στο σήμερα, αφιερωμένη στο κορίτσι που έδειξε πώς να αντιστεκόμαστε με τη λάμψη και τη ζωή της; Αλίμονο...

Ας πάμε στις ταινίες της βδομάδας. «Το Νέο Αγόρι», του Γουόρικ Θόρντον, με πρωταγωνίστρια και παραγωγό την Κέιτ Μπλάνσετ, προσπαθεί να ψελλίσει κάτι μεταφυσικό για τα θαύματα, το οποίο δυστυχώς δεν αντιληφθήκαμε ποιο πραγματικά είναι, αλλά δεν βοηθάει και το σενάριο καθόλου να μας οξύνει την αντίληψη... Το «Μινόρε», του Κωνσταντίνου Κουτσολιώτα, περνάει ως μια ωδή στο σινεμά του φανταστικού, περισσότερο cult και b-movie, θα λέγαμε, αναμεμειγμένη με ρεμπέτικο, αλλά ειλικρινά αν δεν είναι κανείς λάτρης αυτού του είδους κινηματογράφου, δεν μπορεί να το παρακολουθήσει. Ρεμπέτες εναντίον εξωγήινων εισβολέων 1-0. Το «Kung Fu Panda 4», των Μάικ Μίτσελ και Στέφανι Στάιν, δυστυχώς δεν καταφέραμε να το παρακολουθήσουμε για να έχουμε άποψη, αλλά προτείνουμε να ακούσετε το προωθητικό τραγούδι - διασκευή του γνωστού Baby One More Time της Μπρίτνεϊ Σπίαρς, ερμηνευμένο εκπληκτικά από τον Τζακ Μπλακ... Η «Ασπιλη», του Μάικλ Μόχαν, είναι πραγματικό σινεμά του φανταστικού, ένα τίμιο θρίλερ που διαδραματίζεται σε ένα μοναστήρι της Ιταλίας, με καλή σκηνοθεσία που ώρες ώρες κόβει την ανάσα, αλλά μπλέκει μέσα τόσο πολλά διαφορετικά θέματα (βιολογία, γενετική, θρησκευτική πίστη, κ.λπ...) που τελικά καταφέρνει να σε πετάξει έξω κι από το φανταστικό... Σταυροκοπιέσαι διερωτώμενος ποιος ιθύνων νους έμπλεξε το DNA με τη δευτέρα παρουσία...

Στη Χιλή του τέλους του 19ου αιώνα, τρεις ιππείς προσλαμβάνονται από έναν πλούσιο γαιοκτήμονα για να σημειώσουν την περίμετρο της εκτεταμένης περιουσίας του. Σύντομα, όμως, αυτή η διοικητική αποστολή θα μετατραπεί σ' ένα αιματοβαμμένο κυνήγι των ιθαγενών της περιοχής.

Η σφαγή των αυτοχθόνων της Γης του Πυρός από τους Ισπανούς γαιοκτήμονες, στις αρχές του περασμένου αιώνα, είναι ένα ζήτημα που ανοίχτηκε επίσημα στη Χιλή, μόλις λίγα χρόνια πριν. Είναι ένα κομμάτι της «κρυμμένης» Ιστορίας της ματωμένης Λατινικής Αμερικής που δεν συναντάμε εύκολα στη μεγάλη οθόνη. Οι τρεις ιππείς είναι ένας Αγγλος στρατιώτης, ένας Αμερικανός μισθοφόρος κι ένας ιθαγενής, μισός λευκός... Κανείς δεν μένει αλώβητος από την ωμή, ρεαλιστική αφήγηση του Γκάλβες. Ισάξια σχεδόν, μισθοφόροι, στρατός, κράτος, Εκκλησία παίζουν τον ρόλο τους σε αυτήν τη φρικιαστική διαδρομή στη βαρβαρότητα που διαδραματίζεται στη σκοτεινή εποχή της αποικιοκρατίας. Στην ταινία, η οποία βασίζεται σε ιστορικά γεγονότα, συναντάμε τους φονιάδες να διαγωνίζονται στο ματοκύλισμα. Συναντάμε τη «Δικαιοσύνη» να αφήνει όσους διέταξαν τις σφαγές να ξεφεύγουν από τα εγκλήματά τους. Τα μεγάλα ράντσα που στήθηκαν σε εκείνη τη γη από τους κατακτητές, μαζί με τον πυρετό του χρυσού, εξοστράκισαν όσες φυλές δεν πρόφτασαν να εξοντώσουν οι γαιοκτήμονες. Ο σκηνοθέτης κινηματογραφεί ντοκιμαντερίστικα, σχεδόν πειραματικά, όπως κινηματογραφούσαν σκηνοθέτες από ρεύματα της Λατινικής Αμερικής το '60 και το '70, σε φιλμ με έντονο κόκκο, και πολύ καθαρό κόκκινο. Να λάμπει το αίμα που καλύπτει την οθόνη. Ταυτόχρονα, χρησιμοποίησε παραμορφωτικούς φακούς, ίσως για να θίξει το πώς έβλεπαν έως τώρα την Ιστορία της Χιλής. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί στοιχεία θρίλερ και γουέστερν κάνοντας πιο ενδιαφέρουσα τη φόρμα του. Οπως διαβάσαμε σε μια συνέντευξή του, «συνειδητοποίησα ότι το γουέστερν ήταν αρχικά ένα είδος προπαγάνδας που έγινε είδος ψυχαγωγίας. Η ιδέα λοιπόν ήταν να βουτήξω στο γουέστερν, να το οικειοποιηθώ και να το χρησιμοποιήσω για να δημιουργήσω μια κριτική αντανάκλαση για τον ρόλο του κινηματογράφου». Η εξαιρετική μουσική της ταινίας είναι τοποθετημένη με πολύ διακριτό χαρακτήρα, δίνοντας έμφαση σε πολύ σημαντικά σημεία. Το σενάριό της είναι λιτό, χωρίς πολύ διάλογο, με αποκαλυπτική όμως την εικόνα της χυδαιότητας των μισθοφόρων. Ολα τα κατακάθια μαζεμένα δολοφονούσαν για το κέρδος. Θα είχαμε πολλά ακόμα να πούμε γι' αυτήν την πρώτη απόπειρα του Χιλιανού σκηνοθέτη αλλά αφήνουμε τη μεγάλη οθόνη να φωνάξει τα μυστικά της. Αυτή η κριτική δεν θα δείξει τις μικρές ατέλειες της καλύτερης ταινίας της βδομάδας, μπροστά στη θεματική που διάλεξε είναι αμελητέες. Το πλέον σίγουρο είναι ότι θα περιμένουμε την επόμενη δουλειά του. Αυτήν τη βδομάδα έπεσε στην αντίληψή μας η νέα έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής», «Η εξέγερση των κρεμασμένων», του Μπεν Τράβεν, και μας φάνηκε πολύ ταιριαστό, μετά την ταινία που αναφέρεται στη Χιλή, να διαβάσουμε για το Μεξικό της ίδιας περιόδου...

Οταν ένας πληρωμένος δολοφόνος μαθαίνει ότι πάσχει από μία ραγδαία αναπτυσσόμενη μορφή άνοιας, αποζητά την ευκαιρία να εξιλεωθεί, σώζοντας τη ζωή του γιου του, με τον οποίο ήταν για χρόνια αποξενωμένος και να ρυθμίσει τις εκκρεμότητές του.

Ο Μάικλ Κίτον σε διπλό ρόλο, πρωταγωνιστεί και σκηνοθετεί ένα ωραιότατο αστυνομικό θρίλερ παλιάς κοπής, με μορφή νουάρ. Εξαιρετικό και ευφυές σενάριο, το οποίο, αν και θέτει το τέλος από τις πρώτες κιόλας σκηνές, καταφέρνει να σε κρατάει σε εγρήγορση. Η ταινία ξεκινάει με το δεδομένο ότι ο πρωταγωνιστής της σε λίγες βδομάδες δεν θα αναγνωρίζει καν τον εαυτό του. Οπότε το βασικό της θέμα είναι εάν θα προλάβει ή όχι να πραγματοποιήσει όσα σκέφτεται, αφού δίνει μια πικρή μάχη με τον χρόνο. Δεν είναι απλό να «συμπαθήσει» κανείς τον χαρακτήρα ενός εκτελεστή, ακόμα κι αν γνωρίζει ότι σε λίγο θα είναι «αθώος» λόγω άνοιας. Κι όμως, αυτό καταφέρνει ο σεναριογράφος δείχνοντας αυτήν την πλευρά του... Κατά τη διάρκειά της δεν γνωρίζεις ακριβώς εάν οι επιλογές που κάνει είναι λόγω της ασθένειας ή είναι από πρόθεση, μέρος ενός σχεδίου. Ολα αυτά μαζί με την εξαιρετική σκηνοθεσία του Κίτον, σε κάνουν να αγωνιάς μέχρι και τα τελευταία λεπτά για το εάν κατάφερε τελικά να δείξει πατρική στοργή έστω και καθυστερημένα. Ποιες είναι οι εκκρεμότητες που πρέπει να κανονίσει; Τι θέλει να αφήσει πίσω του, όταν όλοι και όλα θα του φαίνονται ξένα; Προτείνεται για μια μικρή διαφυγή στην κινηματογραφική αίθουσα. Πάντα τα καλογραμμένα σενάρια κάθε είδους προτείνονται κι ας μην είναι το είδος που μας αφυπνίζει...