Το περιοδικό «κόκκινο Αερόστατο», τόσο στο νέο τεύχος όσο και στα δεκάδες προηγούμενα στα χρόνια κυκλοφορίας του, έχει φιλοξενήσει πλούσιο υλικό για την ημέρα, αλλά και ενδιαφέρουσες δραστηριότητες που βοηθούν να «ξεκλειδώσουν» τα παιδιά, να δημιουργήσουν, να εξασκήσουν τη φαντασία τους και να σκεφτούν «έξω από το κουτί».

Απευθυνθήκαμε σε εκπαιδευτικούς που έχουν δουλέψει με την τάξη τους σχετικό εκπαιδευτικό υλικό και τους ζητήσαμε να μας μεταφέρουν την εμπειρία τους. Ποιες δράσεις σχεδίασαν και υλοποίησαν; Πώς δούλεψαν; Τι θέματα άνοιξαν στη συζήτηση;

Διατμηματική Επιτροπή της ΚΕ του ΚΚΕ για τις μικρότερες ηλικίες της νεολαίας

Ιδιαίτερα κρίσιμο και ενδιαφέρον, βέβαια, ζήτημα είναι η σύνδεση της Πρωτομαγιάς με σύγχρονα αιτήματα και διεκδικήσεις των εργατικών σωματείων, με τη σημερινή καθημερινότητα των εργαζομένων, των γονιών των παιδιών που απευθυνόμαστε. Πόσο μάλλον αν σκεφτεί κανείς ότι ειδικά για πολλούς από τους σημερινούς μικρότερους μαθητές, ο «σταθερός ημερήσιος εργάσιμος χρόνος», το «ωράριο» κ.τ.λ. αποτελούν μάλλον άγνωστες έννοιες. Αφού η πραγματικότητα που κυριαρχεί και βιώνουν στο σπίτι τους είναι οι «ελαστικές» σχέσεις εργασίας, η μερική και εποχιακή απασχόληση, τα ωράρια - λάστιχο και η τηλεργασία, με ό,τι αυτά συνεπάγονται. Τέτοιες πλευρές και πολλές ακόμα μπορούν να θιχτούν καλώντας τα παιδιά να σχηματίσουν τα ίδια το 24ωρο ενός/μιας εργαζόμενου/ης. Να σκεφτούν πώς διαμορφώνεται σήμερα μια μέρα του μπαμπά ή της μαμάς τους, να αναλογιστούν πώς πιστεύουν ότι θα έπρεπε να είναι αλλά και πώς φαντάζονται ότι θα είναι στο μέλλον, όταν τα ίδια τα παιδιά θα έχουν γίνει πλέον εργαζόμενοι. Οι περισσότερες ώρες δουλειάς σημαίνουν και μεγαλύτερο μισθό και άρα πρέπει να είναι αυτό που επιδιώκει ένας εργαζόμενος; Η ανάπτυξη της τεχνολογίας πώς επιδρά σήμερα στον εργάσιμο χρόνο και κατ' επέκταση συνολικότερα στη σύγχρονη ζωή;

Βέβαια, μια άλλη σημαντική παράμετρος εδώ είναι ο ίδιος ο ελεύθερος χρόνος και η αξιοποίησή του. Δεν είναι πάντα εύκολο για τα παιδιά να αντιληφθούν το σύνολο των υποχρεώσεων που έχουν οι γονείς τους, σηκώνοντας το δυσβάσταχτο βάρος της στήριξης και ανατροφής μιας οικογένειας στο πλαίσιο της «ατομικής ευθύνης», όπως αυτή έχει απογειωθεί. Σε τελική ανάλυση, πέραν των ωρών που ο μπαμπάς ή η μαμά είναι στη δουλειά ή φροντίζει για το νοικοκυριό ή βοηθάει ηλικιωμένους παππούδες ή τρέχει για την κάλυψη μορφωτικών, αθλητικών, πολιτιστικών και άλλων αναγκών του παιδιού τους, ο πραγματικά ελεύθερος χρόνος που απομένει είναι ελάχιστος. Και τότε είναι που ανοίγονται πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις για το πώς επιδιώκει και καταφέρνει κάθε οικογένεια να γεμίσει τον έστω μικρό ελεύθερο χρόνο που της απομένει. Συζήτηση που αντικειμενικά υπεισέρχεται και σε πιο ευαίσθητα θέματα ενδοοικογενειακών σχέσεων, στάσης των γονιών απέναντι στο βιβλίο, στην άθληση, στη συμμετοχή σε κάποιο σύλλογο ή μαζικό φορέα.