Ζώνη Περάματος: Μέσα σε 24 ώρες οργανώθηκε η πρόσφατη απεργία για το εργατικό δυστύχημα

Στις 17 Απρίλη η εργατική τάξη έχει μπροστά της έναν μεγάλο απεργιακό σταθμό για να ενωθεί η αγανάκτηση μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς σ' ένα μεγάλο απεργιακό ποτάμι. Τα ρυάκια της οργής, της φτώχειας, της ανασφάλειας, της εντατικοποίησης της δουλειάς, του «πάμε και όπου βγει», να συνενωθούν στην απεργία, ως βήμα κλιμάκωσης και οργάνωσης της πάλης.

Στην απεργία της 28ης Φλεβάρη το λιμάνι νέκρωσε απ' άκρη σ' άκρη. Δεν χτύπησε σφυριά στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος, δεν έλυσε κάβος στα καράβια, δεν ξεφορτώθηκε ούτε ένα κουτί. Εκατοντάδες εργαζόμενοι απέργησαν στον ιδιωτικό τομέα, στους δήμους, στα νοσοκομεία και τα σχολεία. Ολοι αυτοί συναντήθηκαν στο μεγάλο λαϊκό ποτάμι οργής στην Αθήνα, έναν χρόνο μετά το έγκλημα στα Τέμπη, απαιτώντας απόδοση πολιτικών και ποινικών ευθυνών, κόντρα στη συγκάλυψη, αλλά και διεκδίκησης για αυξήσεις στους μισθούς, Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, μέτρα υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς για να μη θρηνήσουμε άλλους νεκρούς.

Μέχρι σήμερα και στην προετοιμασία της πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας στις 17 Απρίλη και της Πρωτομαγιάς, νέα ποιοτικά στοιχεία αναδεικνύονται στην προσπάθειά μας. Στοιχεία που δείχνουν πως τόσο η κυβερνητική πολιτική της ΝΔ, όσο και των προηγούμενων κυβερνήσεων, συνολικά η πολιτική της ΕΕ που έχει κάνει μαύρη κι άραχλη τη ζωή των εργαζομένων, δεν νομιμοποιείται στη συνείδηση του εργάτη, του υπάλληλου, του μικρού αυτοαπασχολούμενου, της νεολαίας ως θέσφατο. Τα εργατικά σωματεία μετράνε καθημερινά βήματα οργάνωσης, συσπείρωσης, διεκδίκησης, οργάνωσης της πάλης κόντρα στις τρικλοποδιές και τον συμβιβασμό που καλλιεργούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ αλλά και οι παρατάξεις τους στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά.

Μετά το νέο εργοδοτικό έγκλημα στα Ναυπηγεία Χαλκίδας, το Σάββατο 30/3, με ακόμη έναν νεκρό μεταλλεργάτη, κυριολεκτικά εν μια νυκτί και οργανωτή το Συνδικάτο Μετάλλου, πραγματοποιήθηκε απεργία στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη στο Πέραμα από τα ξημερώματα της Δευτέρας. Εκατοντάδες μεταλλεργάτες, αχάραγα, βρέθηκαν στην πύλη, αποφασισμένοι να μην αφήσουν αναπάντητο «το ότι μετρήθηκαν και βρέθηκαν λιγότεροι» για άλλη μια φορά. Είχαν προηγηθεί δεκάδες τηλέφωνα αγανάκτησης, οργής, θλίψης στο συνδικάτο που ζητούσαν άμεση απεργιακή απάντηση και μέτρα υγείας και ασφάλειας. Σε λιγότερο λοιπόν από 24 ώρες οργανώθηκε μια πολύ μαζική απεργιακή συγκέντρωση και πορεία με μηχανές και αυτοκίνητα στο υπουργείο Ναυτιλίας, όπου απαιτήθηκαν άμεσα μέτρα για να μην έχουμε άλλον νεκρό.

Οι σχεδόν καθημερινές κινητοποιήσεις των υγειονομικών στα μεγάλα νοσοκομεία του Πειραιά ενάντια στα επί πληρωμή χειρουργεία, μαζί με τον λαό της περιοχής, απαιτώντας αύξηση της χρηματοδότησης για την Υγεία, δείχνουν ότι δεν περνάει το αφήγημα της κυβέρνησης που νομιμοποιεί επί της ουσίας το φακελάκι. Λύση είναι η πρόσληψη μόνιμου προσωπικού και όχι να ξαναβάλουμε το χέρι βαθιά στην τσέπη για μια εγχείρηση, γιατί σε άλλη περίπτωση πρέπει να περιμένεις ακόμα και ένα χρόνο για να την κάνεις.

Οι μαζικότατες Γενικές Συνελεύσεις των σωματείων των εκπαιδευτικών, ο συντονισμός τους στην κατεύθυνση του αγώνα ενάντια στην «αξιολόγηση» - κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών, ενάντια στην εμπορευματοποίηση της δημόσιας Εκπαίδευσης δείχνουν ότι και σ' αυτόν τον κλάδο «τα νερά είναι ταραγμένα». Η συσπείρωσή τους στα σωματεία τους, η μαζική τους συμμετοχή στην απεργία στις 28/2, η συνέχεια που δίνουν για να ακυρώσουν για ακόμα μια φορά τα σχέδια της κυβέρνησης δείχνουν τον δρόμο και τον τρόπο οργάνωσης του αγώνα για ένα σχολείο που να μορφώνει και όχι να εξοντώνει. Για ένα σχολείο που έχει ανάγκη η κάθε εργατική - λαϊκή οικογένεια.

Η απληρωσιά δύο και τριών μηνών, τα «έναντι» από τα χρωστούμενα αντί της καταβολής του μισθού στην ώρα του είναι μερικά από αυτά που συμβαίνουν σε μεγάλο πάρκο διασκέδασης στον Πειραιά και έχουν φέρει αναβρασμό στους εργαζόμενους, νέους σε ηλικία, που βρήκαν αποκούμπι στο Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων Πειραιά και οργανώνουν την απάντησή τους συλλογικά.

Αυτά είναι μερικά νέα στοιχεία που δείχνουν ότι στους εργασιακούς χώρους και του Πειραιά η κατάσταση βράζει. Η επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη της χώρας, τη στιγμή που η εργοδοσία ξεσαλώνει με τις πλάτες όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων, χρειάζεται και θα βρει απάντηση.

Αυτή δίνεται ήδη από τα συνδικάτα, τα σωματεία, που παλεύουν για αυξήσεις στους μισθούς, για υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας όπως υπέγραψαν στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, για μέτρα υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς. Δίνεται καθημερινά για να μην πέσει σπίτι στα χέρια τραπεζίτη, για να μην περάσει το όποιος έχει λεφτά να μπορεί να πάει στο νοσοκομείο για να γίνει καλά. Δίνεται για μόνιμη και σταθερή δουλειά, κόντρα στην «κανονικότητα» των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, μιας μέρας, ακόμη και μερικών ωρών.

Αυτός ο αγώνας σπάει στην πράξη την τρομοκρατία που χέρι χέρι κυβέρνηση και εργοδοσία νομίζουν ότι μπορούν να επιβάλουν με τις συνδικαλιστικές διώξεις απέναντι σε πρωτοπόρους εργάτες, όπως τον πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Πειραιά και της ΕΝΕΔΕΠ, τον πρόεδρο των εργαζομένων του ΠΕΙΦΑΣΥΝ, σε εκπαιδευτικούς και άλλους συνδικαλιστές.

Τα εργατικά σωματεία, τα σωματεία του δημόσιου τομέα, μπροστά στην απεργία της 17ης Απρίλη, ήδη οργώνουν τους χώρους δουλειάς. Εκατοντάδες συνάδελφοι, με μαζικές διαδικασίες, Γενικές Συνελεύσεις, περιοδείες, εξορμήσεις, ενημερώνονται και προετοιμάζονται για τη νέα απάντηση στην επίθεση της κυβέρνησης.

Η απεργία στις 17 Απρίλη θα είναι άλλο ένα γερό χαστούκι στο «41% της ΝΔ», στα άλλα κόμματα του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, της «Νέας Αριστεράς», της Πλ. Ελευθερίας και της Ελλ. Λύσης που στηρίζουν αυτήν την πολιτική είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση.

Η απεργία θα είναι όμως απάντηση και στις ηγεσίες τόσο της ΓΣΕΕ, που καλά κρατά το ρόλο της ως «πλυντήριο» της κυβερνητικής πολιτικής, διαχρονικός βαστάζος και δεξί χέρι της μεγαλοεργοδοσίας, έχοντας χάσει κάθε έρεισμα στους εργαζόμενους, όσο και της ΑΔΕΔΥ που σε ρόλο απεργοσπάστη δίνει το φιλί της ζωής στην κυβέρνηση.

Στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά, η δράση που αναπτύσσεται από τα σωματεία, όχι μόνο από αυτά που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, άλλους πρωτοπόρους συνδικαλιστές, έχει φέρει σε δύσκολη θέση τις υπόλοιπες συνδικαλιστικές δυνάμεις. Αυτές που δεν έχουν βρει ούτε ώρα να πάνε σε εργασιακούς χώρους, ούτε καν εκεί που πλειοψηφούν στα σωματεία... Απόρροια αυτού είναι οι δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ να μην έρθουν καν στο Διοικητικό Συμβούλιο που συζητήθηκε η οργάνωση της απεργίας. Ενώ οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΠΑΣΚΕ δήλωσαν ότι θα συμμετάσχουν στην απεργιακή συγκέντρωση μαζί με τη ΓΣΕΕ ως γνήσιοι κλακαδόροι της και όχι στη συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου Πειραιά στο Δημοτικό Θέατρο στις 10.30 π.μ. Και βέβαια είναι γνωστό τοις πάσι ότι ούτε το μικρό δαχτυλάκι τους δεν κουνάνε για την επιτυχία οποιασδήποτε διαδικασίας που να αφορά την οργάνωση του αγώνα. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά όταν βγάζουν αποφάσεις και ανακοινώσεις τελευταία στιγμή, όταν δεν πατάνε σε εργασιακούς χώρους, όταν αποφεύγουν κάθε μαζική διαδικασία για την οργάνωση αυτής της δουλειάς...

Ετσι λοιπόν τις μέρες που απομένουν, με την καθημερινή πείρα που αποκτάμε, με προσανατολισμό την ολοένα και μεγαλύτερη συσπείρωση των εργαζομένων στα σωματεία μας, με την πίστη στο δίκιο του εργάτη, παλεύοντας ενάντια στην πολιτική κυβέρνησης, ΕΕ και των άλλων κομμάτων που μας έχει φέρει μέχρι εδώ, δίνουμε τη μάχη και αυτής της απεργίας μέχρι την τελευταία στιγμή.

Στις 17 του Απρίλη οι εργαζόμενοι του Πειραιά με ακόμα μεγαλύτερη ορμή, με ακόμα μεγαλύτερο πείσμα, οργάνωση και δύναμη, ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ!

Στη συνέχεια, πραγματοποίησαν εξορμήσεις σε εργασιακούς χώρους, εργοτάξια, σουπερμάρκετ, εμπορικά κ.ά. στο κέντρο της πόλης και συνομίλησαν με τους συναδέλφους, ώστε να κάνουν δική τους υπόθεση τη διεκδίκηση των απαραίτητων μέτρων για την ασφάλεια της ζωής τους.

Στο υπόμνημα που κατέθεσαν, σημειώνεται πως τα τελευταία χρόνια στη Σάμο μετράνε πολλά εργατικά δυστυχήματα. Θάνατος εργαζόμενου σε ώρα εργασίας σε οινοποιείο, δύο εργαζόμενοι νεκροί στο αεροδρόμιο, πολλές πτώσεις με σακατεμένους και νεκρούς οικοδόμους, θάνατοι από μηχανήματα σε εργοτάξιο τεχνικής εταιρείας στην Ικαρία, αλλά και σοβαρό «ατύχημα» σε άλλο έργο οδοποιίας στο Καρλόβασι, πτώσεις από κλαρκ και ανυψωτικά, λιποθυμίες σε χώρους δουλειάς, τροχαία ατυχήματα και δυστυχήματα μετά τη βάρδια... και ο κατάλογος δεν έχει τέλος! Επιβεβαιώνεται ότι για τα «ατυχήματα» αυτά δεν φταίει η «κακιά η ώρα», αλλά το ότι τα μέτρα και τα μέσα προστασίας της ζωής θεωρούνται κόστος και πολυτέλεια.

«Δεν είναι δυνατόν», σημειώνεται, «να έχουμε μέρα παρά μέρα έναν θάνατο πανελλαδικά, καθημερινά να έχουμε ατυχήματα και μικροτραυματισμούς στα νησιά μας και σε όλη τη χώρα και να μην υπάρχει Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας για την Υγιεινή και Ασφάλεια στη Σάμο. Αντίθετα, να υπάρχει ένα τμήμα μόνο στη Χίο με 3 επόπτες για όλο το Βόρειο Αιγαίο (ΠΕ Σάμου, Χίου και Λέσβου)! Αυτό σημαίνει ότι ουσιαστικά δεν γίνονται έλεγχοι».

Και προβάλλουν διεκδικήσεις τόσο για τη στήριξη του αδικοχαμένου οικοδόμου όσο και για την απόδοση ευθυνών, αλλά και για την πλήρη στελέχωση της Επιθεώρησης Εργασίας.