To A Land Unknown |
Καθώς ο κόσμος καταρρέει, η νεαρή Φουριόσα αρπάζεται από το Πράσινο Μέρος των Πολλών Μητέρων και πέφτει στα χέρια της μεγάλης Ορδής Μηχανόβιων με επικεφαλής τον πολέμαρχο Ντεμέντους. Καθώς περιπλανιούνται στην άγονη γη, καταλήγουν στην Ακρόπολη, που βρίσκεται υπό την ηγεμονία του Αθάνατου Τζο. Ενώ οι δύο τύραννοι αλληλοσπαράσσονται για το ποιος θα κυριαρχήσει, η Φουριόσα πρέπει να επιβιώσει από πολλές δοκιμασίες για να επιστρέψει στην πατρίδα της.
Κατά πρώτον, η «Φουριόσα» βλέπεται στην αίθουσα, αλλά με ωτασπίδες. Κατά δεύτερον, το πρώτο μέρος της είναι εκπληκτικό σεναριακά και κινηματογραφικά, γεγονός που δεν συμβαίνει στα υπόλοιπα μέρη, στα οποία κυριαρχεί ένας ανελέητος σκοτωμός χωρίς τέλος. Αν όμως θέλουμε να τη συγκρίνουμε με την προηγούμενη ταινία που έχει άμεση σχέση, δηλαδή το «Mad Max: Fury Road» (2015), είναι πραγματικά άνισα σε σεναριακή δομή. Εδώ ο Μίλερ εξηγεί τον δυστοπικό κόσμο του και βάζει τις βάσεις. Τι κινεί τον κόσμο, το πετρέλαιο, οι μεταφορές και τα όπλα. Ποιος είναι πραγματικά πλούσιος, εκείνος που κατέχει το νερό. Πόση αξία έχει η ανθρώπινη ζωή; Καμία, αν δεν εξυπηρετεί τις επιδιώξεις του αρχηγού. Τόσο απλά, αλλά με πολύ πιστολίδι και ανούσιο θέαμα. Προτείνουμε σε όποιον αρέσκεται στο θέαμα να ξαναδεί αμέσως μετά εκείνη του 2015, να ολοκληρωθεί κάπως η ιστορία των πρόσφατων «Mad Max».
Ο Γιάννης Σπανός, η μουσική ιδιοφυΐα πίσω από κλασικά τραγούδια, που επέλεξε να μείνει μακριά από τα φώτα, αποκαλύπτεται για πρώτη φορά μέσα από δικά του λόγια, αλλά και τις αναμνήσεις και διηγήσεις δεκάδων επώνυμων συνεργατών και φίλων του.
Τούτο το ντοκιμαντέρ λάμπει σαν διαμάντι αυτήν τη βδομάδα. Ξεχωρίζει, αφήνοντας μακριά τις αμερικανιές και τα δήθεν. Είναι αληθινό, πηγαίο, δουλεμένο πολύ καλά και με πολλή αγάπη από τον σκηνοθέτη του, που επέμεινε χρόνια στην κινηματογράφησή του, και το κυριότερο όλων είναι η παρουσία του ίδιου του σπουδαίου συνθέτη σε αυτό. Η σπανιότητα της παρουσίας του Γιάννη Σπανού είναι από μόνη της ένα αληθινό ντοκουμέντο, η δε εξιστόρηση της ζωής του μαγική. Πώς ξεκίνησε ο συνθέτης, πόσο μεγάλη καριέρα έκανε στη Γαλλία πριν έρθει εδώ για να φτιάξει ουσιαστικά το Νέο Κύμα, πώς συνέθετε, πώς εμπνεόταν, πόσο αγάπησε την ποίηση, γιατί προτιμούσε το αντεργκράουντ, πώς έζησε τη ζωή του, πώς επηρεάστηκε και επηρέασε την εποχή του και όχι μόνο, είναι αυτά που συναντάμε στην εξαιρετική δουλειά του Αρη Δόριζα. Εσείς γνωρίζατε ότι ο Σπανός έχει μελοποιήσει Αραγκόν και Ελυάρ; Προτείνουμε ανεπιφύλακτα να το δείτε, κι αν είναι και σε θερινό, ακόμα καλύτερα. Οι μεγαλύτεροι θα συγκινηθούν, οι νεότεροι θα μάθουν, και όλοι θα υποκλιθούν στο τεράστιο ταλέντο του Γιάννη Σπανού.
Ενα δυνατό δρώμενο παρουσιάστηκε χτες στις φυλακές Διαβατών από το Εργαστήρι Προσωπικής Ανάπτυξης Κρατουμένων σε συνεργασία με το 3ο Σχολείο 2ης Ευκαιρίας
Στο Κατάστημα Κράτησης Διαβατών παρουσιάσθηκε ένα δυνατό δρώμενο που προετοιμάστηκε από το Εργαστήρι Προσωπικής Ανάπτυξης Κρατουμένων (ΕΠΑΚ) σε συνεργασία με το 3οΣχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Θεσσαλονίκης, με τη συμμετοχή 8 κρατουμένων.
Το δρώμενο είχε τίτλο «Με την πλάτη στον τοίχο» και παρουσιάσθηκε σε σκηνοθεσία Στάθη Γράψα και Ιωάννας Μήτσικα, πλαισιωμένο με την εξίσου καθηλωτική μουσική του Σάββα Τσιλιγκιρίδη.
Η ιστορία: Οκτώ άνθρωποι περνούν τα σύνορα. Μετανάστες και πρόσφυγες, καταφέρνουν να φτάσουν στο πέρασμα που χωρίζει την κόλαση από αυτό που ονειρεύονται ως παράδεισο. Κυνηγημένοι και εξαντλημένοι περνάνε στη «νέα ζωή», που ονειρεύονται πως θα είναι μακριά από τη φτώχεια, την πείνα και τον πόλεμο. Στη νέα ζωή η επιβίωση οδηγεί στα Διαβατά.
Επί σκηνής «παλεύουν» με ένα μαύρο κουτί. Μέσα του κλεισμένα το παρελθόν, τα λάθη, οι ενοχές, οι πίκρες που προκάλεσαν, το παρόν και τα όνειρα. Για άλλον η μάνα του, για άλλον το παρελθόν που θέλει να πετάξει, για άλλον η κακία που γνώρισε και θέλει να διώξει, για άλλον η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο...
Τα λόγια ελάχιστα μα η κίνηση εντυπωσιακή! Αναδεικνύει την τεράστια εσωτερική πάλη. Και ο θεατής μένει ακίνητος, βουβός, συγκλονισμένος!
Οι 8 κρατούμενοι, από τα Διαβατά, παρακολουθούν τον κόσμο να φλέγεται. Στη σκέψη τους, στις συζητήσεις τους κυριαρχεί ο φριχτός και άδικος πόλεμος, η γενοκτονία στη Γάζα...
Η ελευθερία με αγώνα και αίμα κερδίζεται. Σκίζουν το άσπρο σεντόνι του θανάτου και τραγουδάνε. Στην αρχή ένα αλγερινό τραγούδι για την ξενιτιά και έπειτα τον Εθνικό Υμνο της Παλαιστίνης. Κι όταν τελειώνουν, βγαίνουν μια ομαδική φωτογραφία κρατώντας στα χέρια τους τη σημαία της.
Πώς να φτάσει η φωνή στην Παλαιστίνη; Κι όμως... Ο Arian, ο Fares, ο Housem, ο Khaled, ο Khaled, ο Κώστας, ο Sami, ο Χρήστος, μέσα από τη φυλακή, φωνάξανε για τα νεκρά παιδιά στη Γάζα... Φωνάξανε και για τα παιδιά του Sami, που από τον Δεκέμβρη ζει μέσα στην αγωνία, γιατί έχει χάσει τα ίχνη τους.
Είπαν «μάνα σ' αγαπώ», πως «κάθε άνθρωπος μπορεί να αλλάξει», «πάντα πρέπει να υπάρχει μια δεύτερη ευκαιρία», «ελπίδα είναι η ειρήνη»...
Κύριος στόχος του ΕΠΑΚ είναι η αλλαγή της εικόνας που έχει ο κρατούμενος για τον εαυτό του, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στην ομαλή κοινωνική επανένταξή του και στη μείωση της υποτροπής. Απαραίτητη προϋπόθεση συμμετοχής ο σεβασμός, η ευθύνη, η πειθαρχία στον κοινό στόχο και το ομαδικό πνεύμα. Ξεκίνησαν 20 κρατούμενοι, έφτασαν μέχρι το τέλος οι 8. Και όπως είπαν, αυτή η δράση ήταν δύσκολη μα συνάμα τους έδινε μια αίσθηση ελευθερίας μέσα στη φυλακή.
Η χορογράφος - εμψυχώτρια Ιωάννα Μήτσικα είπε πως το δρώμενο είναι «βαθιά κοινωνικό και πολιτικό. Ξεκίνησε τον περασμένο Οκτώβρη, με τον πόλεμο στην Παλαιστίνη και ολοκληρώθηκε με την παρουσίασή του σήμερα. Ο πόλεμος συνεχίζεται. Ομως, εμείς με περηφάνια μπορούμε να σας κοιτάμε στα μάτια».
Ο Στάθης Γράψας είπε ότι «η ζωή είναι πιο σκληρή από την Τέχνη. Η Τέχνη πρέπει να λαμβάνει υπόψη της τη ζωή για να έχει κάτι να πει. Η πραγματικότητα είναι τόσο σκληρή που δεν γίνεται να σιωπήσουμε».
Και ενώ αυτή η δράση ανέδειξε και απέδειξε ότι είναι αναγκαίο, με ευθύνη και χρηματοδότηση του κράτους, να αναπτυχθούν προγράμματα για την πλήρη κάλυψη των εκπαιδευτικών και καλλιτεχνικών αναγκών των κρατουμένων, το πρόγραμμα αυτό σταματά, για λόγους που σχετίζονται με την αναδιάρθρωση της λειτουργίας της φυλακής...