Πιο συγκεκριμένα αποφάσισαν απεργία τις μέρες κατάθεσης και ψήφισης του νομοσχεδίου αλλά και συνέντευξη Τύπου για την ενημέρωση του λαού της Θεσσαλονίκης με αίτημα την απόσυρσή του, αλλά και διεκδικώντας αποκλειστικά δημόσιο, δωρεάν χαρακτήρα των δομών Ψυχικής Υγείας και των προγραμμάτων απεξάρτησης.

Τη σύσκεψη κάλεσαν η Ενωση Νοσοκομειακών Ιατρών Θεσσαλονίκης (ΕΝΙΘ) και το Σωματείο εργαζομένων στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης (ΨΝΘ). Συμμετείχαν μαζικά εκπρόσωποι σωματείων από νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης, το ΚΕΘΕΑ, τα Κέντρα Πρόληψης, το Σωματείο Ειδικής Αγωγής, σωματεία εργαζομένων άλλων κλάδων, εκπρόσωποι φοιτητικών συλλόγων, της Ομοσπονδίας Γονέων Κεντρικής Μακεδονίας, του παραρτήματος Θεσσαλονίκης του ΕΣΥΝ κ.ά. Τηλεφωνική παρέμβαση έκανε εκπρόσωπος της Ομοσπονδίας Συλλόγων Οικογένειας ΚΕΘΕΑ.

Παρουσίασαν πτυχές του νομοσχεδίου, αναδεικνύοντας ότι στοχεύει στην ενίσχυση των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων που λυμαίνονται την Υγεία καθώς και των κάθε λογής ΜΚΟ και ΑΜΚΕ. Επίσης αναφέρθηκαν στις επιπτώσεις που φέρνει στους ψυχικά ασθενείς, στους εξαρτημένους και τις οικογένειές τους. Αλλά και στις ευθύνες διαχρονικά των κυβερνήσεων και της ΕΕ, προβάλλοντας ότι αυτό το νομοσχέδιο είναι εκτρωματικό και θα πρέπει να αποσυρθεί.

Στη σύσκεψη παραβρέθηκε και δήλωσε τη στήριξη στον αγώνα τους ο Μάριος Παλάντζας, δημοτικός σύμβουλος με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» στον δήμο Παύλου Μελά, στα όρια του οποίου λειτουργεί εδώ και δεκαετίες το ΨΝΘ.

Εισηγητικά η Ρούλα Γεωργιάδη, μέλος του ΔΣ της ΕΝΙΘ και του ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων του ΨΝΘ, ανέφερε μεταξύ άλλων ότι το νομοσχέδιο δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει τις ασυλικές συνθήκες νοσηλείας στις ψυχιατρικές κλινικές που καταλύουν κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας, το στοίβαγμα των ασθενών σε ράντζα λόγω της έλλειψης του αναγκαίου αριθμού δημόσιων ψυχιατρικών κλινικών. Δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει το φαινόμενο της «περιστρεφόμενης πόρτας», τον κοινωνικό αποκλεισμό και τον στιγματισμό των ασθενών με ψυχικές διαταραχές λόγω των τεράστιων ελλείψεων δημόσιων ψυχιατρικών δομών πρόληψης και ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης. Δεν καλύπτει καμία ανάγκη για σύγχρονες, δωρεάν παιδοψυχιατρικές υπηρεσίες, που πρακτικά είναι ανύπαρκτες στον δημόσιο τομέα.

Απεναντίας θα μεγαλώσει τα αδιέξοδα των ψυχιατρικών ασθενών και των εξαρτημένων, των οικογενειών τους που επωμίζονται τεράστιο οικονομικό και ψυχικό φορτίο.

Ενδεικτικά ανέφερε ότι ασθενείς από κοινωνικοοικονομικά ασθενέστερα στρώματα, που αυτή τη στιγμή νοσηλεύονται στα δημόσια ψυχιατρικά νοσοκομεία ή βρίσκουν στήριξη σε δημόσιες δομές απεξάρτησης, θα έχουν καθόλου έως ελάχιστες και χαμηλής ποιότητας παροχές, αφού δεν θα αντέχουν να αντεπεξέλθουν οικονομικά, ενώ χρόνιοι ασθενείς και χρήστες θα μεταφερθούν σε άλλα μικρότερα άσυλα.

Βάζει, όπως είπε, «μεγαλύτερα ταξικά φίλτρα στις παρεχόμενες υπηρεσίες. Λίγο, από λίγο, για λίγους».

Αναλυτικά μεταφέρθηκε και η κατάσταση που θα διαμορφωθεί στον χώρο των εξαρτήσεων, στα προγράμματα που λειτουργούν δεκαετίες τώρα με επιτυχία, στα 73 Κέντρα Πρόληψης που φαίνεται ότι θα λειτουργούν μόλις μέχρι το 2027. Στάθηκε στον κατακερματισμό του θεραπευτικού συνεχούς, την απόσπαση της επανένταξης από τη θεραπεία κ.ά.

Παρουσίασε το πλαίσιο διεκδίκησης και αγώνα που θα πρέπει να υιοθετηθεί από όλο τον λαό και τους φορείς του για αποκλειστικά δημόσιο, δωρεάν χαρακτήρα των δομών Ψυχικής Υγείας και των προγραμμάτων απεξάρτησης. Πλήρη, επαρκή και αποκλειστική χρηματοδότηση των προγραμμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό. Καμία επιχειρηματική δραστηριότητα στον χώρο της Ψυχικής Υγείας και της Απεξάρτησης. Στελέχωση όλων των δομών με επαρκές μόνιμο προσωπικό με πλήρη εργασιακά δικαιώματα και για νέες δομές που έχει ανάγκη η χώρα σε όλη την επικράτεια. Να διαφυλαχτεί το συνεχές της θεραπείας για τους ψυχικά πάσχοντες, τους χρήστες και τις οικογένειές τους.

Διασφάλιση της λειτουργίας και του χαρακτήρα των Κέντρων Πρόληψης με ενιαίο θεσμικό πλαίσιο.

Υψηλού επιπέδου δημόσιες υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας και Απεξάρτησης με βάση τις σύγχρονες κατακτήσεις της επιστήμης για την πλήρη κάλυψη των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Οι ψυχολόγοι του ΨΝΑ, με κείμενό τους που ανάρτησαν στη διαβούλευση του νομοσχεδίου, τάσσονται με πλήθος επιστημονικών φορέων, σωματείων εργαζομένων και επαγγελματιών Υγείας, απαιτώντας την απόσυρσή του.

«Είναι προβληματικό και όχι μόνο δεν διορθώνει τα χρόνια προβλήματα που επισημαίνονται από επαγγελματίες και λήπτες των υπηρεσιών, αλλά απεναντίας θα επιφέρει περαιτέρω διάλυση και υποβάθμιση των υπηρεσιών», σημειώνουν.

Μεταξύ άλλων εκφράζουν τον έντονο προβληματισμό που «γεννά η διατύπωση σχετικά με τις Υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας (άρθρο 3), όπου γίνεται αναφορά στην Ψυχιατροδικαστική με έμφαση στον σωφρονισμό των εφήβων. Θεωρούμε πως αυτή η διατύπωση είναι αντιεπιστημονική, καθώς οι θεραπευτικές παρεμβάσεις δεν νοείται να περιγράφονται με όρους που αρμόζουν σε ποινικές διαδικασίες.

Εξίσου μας προβληματίζει η αναφερόμενη δυνατότητα ίδρυσης Μονάδων Ψυχικής Υγείας "ειδικής μορφής" για τη "θεραπευτική" αντιμετώπιση αποκλινουσών συμπεριφορών (εφήβων και ενηλίκων) από φορείς του δημόσιου τομέα αλλά και από νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα (άρθρο 16).

Κρίνουμε απαραίτητο να υπογραμμίσουμε τον κίνδυνο μετατόπισης των παρεμβάσεων από το πεδίο της θεραπείας προς το πεδίο της καταστολής, ρόλος που έχει αποδοθεί επανειλημμένως στο παρελθόν στους ψυχιατρικούς θεσμούς».

Σχετικά με τον στόχο της διατήρησης της συνέχειας της ψυχιατρικής φροντίδας (άρθρο 3), οι ψυχολόγοι του ΨΝΑ επισημαίνουν ότι πρόκειται για μια διοικητική διαδικασία που δεν διασφαλίζεται μέσω του πληροφοριακού συστήματος και με τις μετακινήσεις προσωπικού από τη μία δομή στην άλλη.

«Η άσκηση θεραπευτικού έργου προϋποθέτει μια ελάχιστη σταθερότητα στη θεραπευτική σχέση, καθώς δεν πρόκειται για "εφάπαξ" παραγωγή αυτοτελούς έργου, όπως πιθανά συμβαίνει σε άλλου τύπου εργασίες. Η υποστελέχωση των υπηρεσιών δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με ευκαιριακές μετακινήσεις που καταστρατηγούν τη θεραπευτική συνέχεια».

Σχετικά με την κατάργηση των οργανισμών των δύο μεγάλων ψυχιατρείων (ΨΝΑ και ΨΝΘ) «κινείται ξεκάθαρα προς τη λάθος κατεύθυνση». Ενώ για την κατάργηση των προγραμμάτων απεξάρτησης και τη συγχώνευσή τους στον ΕΟΠΑΕ (ΝΠΙΔ), αναφέρουν: «Οι δημόσιες υπηρεσίες Απεξάρτησης χάνουν τον δημόσιο χαρακτήρα τους με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Παύει έτσι και η άμεση διασύνδεση που μέχρι τώρα υπάρχει μεταξύ των προγραμμάτων απεξάρτησης και των νοσοκομείων και η οποία διευκόλυνε σημαντικά στην αντιμετώπιση των καταστάσεων συννοσηρότητας που τα εξαρτημένα από ουσίες άτομα αντιμετωπίζουν.

Ο νέος Οργανισμός θα αναπτύξει μια δική του δυναμική αλληλοεπικάλυψης, με κίνδυνο τα Θεραπευτικά Προγράμματα που σήμερα λειτουργούν να ομογενοποιηθούν στο πλαίσιο της κυρίαρχης λογικής της μείωσης της βλάβης, καταργώντας ή υποβαθμίζοντας ουσιαστικά τα "στεγνά" προγράμματα και προωθώντας την υποκατάσταση. Η συγχώνευση αυτή θα αλλοιώσει τη φυσιογνωμία και την ταυτότητα των θεραπευτικών προγραμμάτων και θα καταργήσει τον θεραπευτικό πλουραλισμό, ο οποίος προσφέρει στα άτομα τη δυνατότητα επιλογής της καταλληλότερης θεραπείας για τα ίδια, πράγμα που και βιβλιογραφικά αποδεικνύεται ως ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες για θετική έκβαση της θεραπείας.

Εξίσου επισφαλής κρίνεται η διαδικασία μετάβασης των εργαζομένων των δημόσιων προγραμμάτων στον ΕΟΠΑΕ: Οι εργαζόμενοι καλούνται να επιλέξουν αν θα παραμείνουν στις θέσεις τους υπογράφοντας νέα σύμβαση με ένα ΝΠΙΔ (ενώ μέχρι τώρα έχουν σχέση εργασίας με ΝΠΔΔ) ή αν επιθυμούν να διατηρήσουν την υπάρχουσα σχέση εργασίας, αλλά να απομακρυνθούν από το μετασχηματιζόμενο πλαίσιο εργασίας, με ασαφή σε αυτή την περίπτωση την προοπτική πλαισίου απασχόλησής τους. Με αυτόν τον τρόπο παραμένει ασαφές το πώς θα καλυφθούν οι υπηρεσιακές ανάγκες του μετασχηματιζόμενου πλαισίου σε περίπτωση που η πλειοψηφία των εργαζομένων αρνηθούν τη μεταφορά της θέσης τους στον νέο φορέα, ενώ οι εργαζόμενοι καλούνται να αποφασίσουν για τον εργασιακό τους βίο χωρίς να γνωρίζουν βασικές παραμέτρους των επιλογών τους. Δημιουργείται επομένως καθεστώς επισφάλειας τόσο για τους εργαζόμενους, καθώς απειλείται ο οικογενειακός και οικονομικός προγραμματισμός τους, όσο και για τα θεραπευτικά προγράμματα και τις ανάγκες των θεραπευόμενων των προγραμμάτων».