«Εδώ και πολλά χρόνια το προσωπικό δεν αναπληρώνεται καν. Πριν 4 χρόνια ήρθαν 2 τεχνολόγοι μόνιμοι και 2 επικουρικοί, εκ των οποίων ο ένας μετακινήθηκε σε άλλο νοσοκομείο. Ολοι κι όλοι είμαστε μόνο 11 μόνιμοι εργαζόμενοι, ενώ κάθε τόσο μειώνουν τις οργανικές θέσεις. Για παράδειγμα στα εργαστήρια βιοπαθολογικού είχε 22 θέσεις ειδικευόμενων, τις μείωσαν στις 11 και τις έδωσαν σε άλλους τομείς. Το προσωπικό είναι κουρασμένο και ελάχιστο αριθμητικά, δεν βγαίνουν οι βάρδιες, το πρόγραμμα. Πολλές φορές μάλιστα εργαζόμενοι από το ένα Τμήμα μετακινούνται σε άλλο για να καλύψουν τα εκεί κενά, αφήνοντας πίσω τους άλλα. Να μη γίνει συνείδηση στους εργαζόμενους ότι αυτή είναι η φυσιολογική κατάσταση. Θέλουμε κάτι άλλο. Και πρέπει να ανοίξουμε εμείς τον δρόμο για το άλλο. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από την εκάστοτε κυβέρνηση να μας το λύσει. Να διεκδικήσουμε αυτό που πραγματικά μας ανήκει», λέει στον «Ριζοσπάστη» η υπεύθυνη του Μικροβιολογικού, Κωνσταντίνα Γεωργάκη.

Και όπως συμπληρώνει η Εύη, «όταν έχεις ελάχιστο προσωπικό επηρεάζεται η ποιότητα της δουλειάς. Δεν είμαστε γραφείο που θα μείνουν τα χαρτιά πίσω και θα τα δουλέψεις την επόμενη μέρα. Εχουμε να κάνουμε με ανθρώπινες ζωές».

Ο Δ. Φ. είναι προϊστάμενος του Παραϊατρικού Τμήματος, δηλαδή σε 15 διαφορετικά Τμήματα (Μικροβιολογικό, Αιματολογικό κ.ά.) όπου εργάζονται 121 άνθρωποι και, όπως καταγγέλλει, δεν προβλέπεται καν αντικαταστάτης στο απαρχαιωμένο οργανόγραμμα, με αποτέλεσμα «να εκτελώ χρέη διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού, αντί να ασχολούμαι με το επιστημονικό κομμάτι των διαγνωστικών εργαστηρίων, όπως θα έπρεπε».

Στους τεχνολόγους ιατρικών εργαστηρίων - μας εξηγεί - από τις 102 οργανικές θέσεις σήμερα υπηρετούν 59, ενώ μέχρι τέλος του χρόνου θα φύγουν άλλοι 3. Οι τελευταίες ελάχιστες προσλήψεις έγιναν πριν 7 χρόνια, ούτε ένας μόνιμος - όλοι συμβασιούχοι. «Πρόκειται για ένα γερασμένο προσωπικό, που χρειάζεται οπωσδήποτε ανανέωση. Ολοι οι εργαζόμενοι έχουν πάθει επαγγελματική εξουθένωση. Πρόσφατα πήγε να μας φύγει λάθος αποτέλεσμα από το Τμήμα Μεσογειακής Αναιμίας. Το πιάσαμε τελευταία στιγμή. Εκεί παίζεται μια ζωή. Δεν γίνεται να φτάνεις τους εργαζόμενους στο σημείο να μην αντέχουν άλλο».

Η τραγική υποστελέχωση έχει άμεσο αντίκτυπο ακόμα και στα στοιχειώδη, «μέχρι και για τις εξετάσεις προγεννητικού ελέγχου - που είναι εξειδικευμένες και πρέπει να γίνουν σε συγκεκριμένο τρίμηνο της κύησης - επειδή δεν υπάρχει προσωπικό, με την αναμονή και τα ραντεβού έρχονται οι γυναίκες στον 7ο και 8ο μήνα. Μα τότε τι να το κάνεις;». Και, όπως μας καταγγέλλουν, το ελάχιστο νοσηλευτικό, παραϊατρικό, διοικητικό και τεχνικό προσωπικό του νοσοκομείου είναι το πλέον χαμηλόμισθο, με το χαμηλότερο επίδομα ανθυγιεινής εργασίας.

Σύνθετα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν εργαζόμενοι και ασθενείς στη ΜΕΘ, όλα με κοινό παρονομαστή την «εξοικονόμηση κόστους». Στην περίοδο του κορονοϊού λειτούργησαν μέχρι 17 κλίνες. Αυτήν τη στιγμή λειτουργούν 12, λόγω έλλειψης προσωπικού μένουν 3 κρεβάτια ΜΕΘ κλειστά, ενώ δεν υπάρχει ΜΑΦ.

Τον προηγούμενο μήνα επανδρώθηκε το Τμήμα με 5 άτομα μόνιμο προσωπικό και, όπως μας επισημαίνουν οι εργαζόμενοι, «προσπαθούμε να διατηρήσουμε ένα καλό επίπεδο λειτουργίας. Παρ' όλα αυτά, η μείωση του προϋπολογισμού χρόνο με τον χρόνο έχει άμεση επίπτωση στις προμήθειές μας.

Αναγκαζόμαστε μέσα σε όλα τα άλλα να αποδείξουμε τα αυτονόητα, ότι κάποια υλικά δεν κάνουν, οι προδιαγραφές τους δεν είναι εκείνες που θα έπρεπε. Φορτωνόμαστε με έξτρα χαρτούρα.

Οταν έρχεται υλικό με κριτήριο το χαμηλό κόστος, το προσωπικό πρέπει να γράψει αιτιολογική έκθεση γιατί το απορρίπτει, να έρθουμε σε σύγκρουση με τις εταιρείες και τους αντιπροσώπους των εταιρειών, να κάνουμε πράγματα που δεν έχουν σχέση με τη δουλειά μας.

Πρόσφατο είναι το παράδειγμα με μια παρτίδα σύριγγες - το απλούστερο υλικό - που οι μισές ήταν ραγισμένες. Τις επιστρέψαμε και έπρεπε να δικαιολογήσουμε το γιατί, να έχεις αγωνία πότε θα γίνει η επόμενη προμήθεια, αν αρκούν τα υλικά μέχρι τότε. Παρότι έχει ξεπεραστεί η περίοδος της "υγειονομικής κρίσης" με την πανδημία, εμείς εξακολουθούμε να διαχειριζόμαστε μια μόνιμη υγειονομική κρίση. Γιατί, τελικά, το κόστος και όχι η επιστήμη καθορίζει το Α και το Ω».

Στο «κόκκινο» βρίσκεται και η λειτουργία της αποστείρωσης, όπου «αντί για 8 δουλεύουμε μόνο 3 μόνιμοι. Η δουλειά βγαίνει με δυσκολία, με εξουθένωση και ευσυνειδησία. Οι μισές από μας είναι με χάπια για μυοσκελετικά προβλήματα. Είμαστε άνω των 50 ετών.

Ο αριθμός των χειρουργείων έχει αυξηθεί κατά 50%, όμως ο αριθμός των εργαζομένων και των εργαλείων παραμένει ίδιος. Τρέχουμε να προλάβουμε να αποστειρωθούν 12 δίσκοι εργαλείων, δεν μπορείς να παρακάμψεις πρωτόκολλα. Κάθε εργαλείο χρειάζεται 3,5 ώρες για να αποστειρωθεί, σε έναν απαρχαιωμένο εξοπλισμό, με συχνές βλάβες. Το αποτέλεσμα είναι να μένουν χωρίς εργαλεία τα χειρουργεία, να πηγαίνουν όλα ακόμα πιο πίσω. Ούτε ρεπό, ούτε άδεια μπορούμε να πάρουμε».

Ειδικότητα προς εξαφάνιση και οι τραυματιοφορείς, με αποτέλεσμα στα Επείγοντα οι καθυστερήσεις για να γίνει μια αξονική να φτάνουν και τις 2 ώρες. Οι μόνιμοι τραυματιοφορείς είναι μόνο 7 και όπως λένε «κάνουμε μέχρι και τριπλές βάρδιες. Στις γενικές εφημερίες, τα βράδια υπάρχει μόνο ένας τραυματιοφορέας για όλο το νοσοκομείο πέραν των Επειγόντων! Εχουμε φτάσει στα όριά μας.

Πονάμε παντού. Οι αναρρωτικές είναι πολλές. Οι περισσότεροι είναι συμβασιούχοι, από προγράμματα του ΟΑΕΔ κ.ά. Ανθρωποι άνω των 55 ετών που καλούνται να σηκώνουν βάρη, να σπρώχνουν φορεία 10 και 12 ώρες την ημέρα».

Τα μεγαλύτερα κενά και στο «Λαϊκό» είναι στους νοσηλευτές. Για παράδειγμα το Παθολογικό ΤΕΠ έχει μία νοσηλεύτρια στη βραδινή βάρδια, κατά την οποία μπορεί να εξεταστούν έως και 50 ασθενείς.

Υπάρχουν κλινικές όπου στη βραδινή βάρδια δουλεύει ένας μόνο νοσηλευτής ή νοσηλεύτρια, γεγονός άκρως επικίνδυνο, άσχετα από τον αριθμό των νοσηλευομένων, που μπορεί να φτάνουν και τους 30. Αντίστοιχα, στις Παθολογικές κλινικές, στις περισσότερες βάρδιες υπάρχουν 2 νοσηλευτές - νοσηλεύτριες για 50 και 60 ασθενείς.

Λόγω της έλλειψης προσωπικού, πολλές φορές οι νοσηλευτές καλούνται να εκτελέσουν και χρέη βοηθού θαλάμου, ενώ τους χρωστούνται πάνω από 12.000 ρεπό και μέρες άδειας.

Η κατάσταση είναι τόσο άσχημη που ακόμα και μόνιμοι νοσηλευτές παραιτούνται, γιατί δεν αντέχουν.

Οι ελλείψεις αυτές σε νοσηλευτικό προσωπικό είναι προφανές ότι δεν επιτρέπουν και την εφαρμογή στο έπακρο όλων των αναγκαίων μέτρων για τον περιορισμό της ενδονοσοκομειακής διασποράς παθογόνων.

Στη Μονάδα Ειδικών Λοιμώξεων, για παράδειγμα, 2 νοσηλευτές ανά βάρδια πρέπει να φροντίσουν ασθενείς με ποικίλα πολυανθεκτικά μικρόβια (φυματίωση κ.λπ.) και οι μετακινήσεις νοσηλευτών από Τμήμα σε Τμήμα, για να καλύψουν τα τεράστια κενά που υπάρχουν, προφανώς και δεν λύνουν το πρόβλημα αλλά το διαιωνίζουν.

Από τις 604 οργανικές θέσεις νοσηλευτών καλύπτονται περίπου το 50% (367) με μόνιμους εργαζόμενους και 126 είναι ΙΔΟΧ. Από 1/1/2021 μέχρι και 9/8/2024 αποχώρησαν ή παραιτήθηκαν από το «Λαϊκό» 312 εργαζόμενοι (πλην ιατρών), προσλήφθηκαν 162 με πάσης φύσης σχέσεις εργασίας και 42 μετακινήθηκαν.

«Η στελέχωσή μας επί του συνόλου των οργανικών θέσεων του νοσοκομείου είναι 54,63%. Και μιλάμε για το οργανόγραμμα του 2013, το οποίο δεν ανταποκρίνεται ούτε στις σύγχρονες ανάγκες, ούτε καν στα Τμήματα που έχουν αναπτυχθεί από τότε - όπως το Αγγειοχειρουργικό - τα οποία λειτουργούν με το υπάρχον προσωπικό, χωρίς να έχουν γίνει νέες προσλήψεις. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Χρειάζονται άμεσα μόνιμες προσλήψεις σε όλους τους κλάδους. Τα όποια σχέδια για 24ωρη εφημέρευση με το υπάρχον προσωπικό είναι αδιανόητα. Δεν μπορεί να λειτουργήσει με ασφάλεια το νοσοκομείο», υπογραμμίζει ο Νίκος Ορφανός, γραμματέας του ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων.

«Το "Λαϊκό" εκπέμπει SOS. Χτυπιέται από την υποχρηματοδότηση και την υποστελέχωση. Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι εντός των πυλών. Οι λαϊκές οικογένειες που θα έχουν ανάγκη από δημόσιο νοσοκομείο θα έχουν λιγότερες και ακριβότερες επιλογές. Σε ένα δήθεν δημόσιο σύστημα Υγείας όπου για τη χώρα μας οι δαπάνες είναι 55% δημόσιες και 45% ιδιωτικές.

300 είναι οι κενές θέσεις στη Νοσηλευτική Υπηρεσία εδώ και 10 χρόνια. 200 κενές θέσεις έχουμε στα παραϊατρικά, στο διοικητικό προσωπικό και στις τεχνικές υπηρεσίες. Το 33% του συνόλου των εργαζομένων είναι συμβασιούχοι την τελευταία δεκαετία. Το προσωπικό δουλεύει κάτω από τα όρια ασφαλείας.

Η διπλοβάρδια, το πρωί - νύχτα ή ακόμα χειρότερα το απόγευμα - πρωί - νύχτα είναι καθεστώς, άκρως παράνομο και επικίνδυνο. Οι πολίτες που έρχονται στα Επείγοντα συνωστίζονται 7 και 8 ώρες προκειμένου να τους δοθεί φροντίδα, όταν πρέπει να εισαχθούν. Με δύο τραυματιοφορείς στη βάρδια είναι αδύνατον να διακινηθεί όλος αυτός ο όγκος. Μετά από κάθε γενική εφημερία πλημμυρίζουν τους διαδρόμους του νοσοκομείου τα ράντζα. Αυτό είναι ανεπίτρεπτο και ανάλγητο.

Εκεί δεν βασανίζονται μόνο οι ασθενείς, αλλά και γιατροί και νοσηλευτές. Τα ωράρια είναι εξαντλητικά. Πριν καλά καλά τελειώσει η εφημερία έρχεται η επόμενη, που είναι η ίδια και χειρότερη με την προηγούμενη και αφήνει σταθερά 40 ράντζα», τονίζει ο Τάσος Αντωνόπουλος, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων και μέλος των διοικήσεων της ΠΟΕΔΗΝ και ΑΔΕΔΥ, προσθέτοντας: «Σκεφτείτε τι έχει να γίνει αν εφαρμοστεί το σχέδιο του υπουργείου και της κυβέρνησης για καθημερινή 24ωρη εφημέρευση των νοσοκομείων της Αττικής με το ήδη υπάρχον ελάχιστο προσωπικό!».