Τα κείμενα αυτά έχουν γραφτεί ως απόηχος τριών ταξιδιών του συγγραφέα στην ΕΣΣΔ το 1980, το 1982 και το 1983 και, πέρα από τις γενικές διαπιστώσεις, προσκομίζουν κάποια στοιχεία άγνωστα στον Ελληνα αναγνώστη για ορισμένους τομείς της σοβιετικής κοινωνικής ζωής, όπως είναι η Εκπαίδευση και η γενικότερη Παιδεία, ο κόσμος των εκδόσεων, το σοβιετικό σύστημα βιβλιοθηκών, η εξέλιξη κάποιων νέων τη δεκαετία του 1980 επιστημών (όπως η ψυχογλωσσολογία και η παιδαγωγική).

Κείμενα στα οποία ξεχωρίζει ο μοναδικός τρόπος γραφής του συγγραφέα, που επιτρέπουν στον αναγνώστη να «πάει πίσω στον χρόνο» και να «περπατήσει» στους δρόμους της Μόσχας, του Λένινγκραντ, στους διαδρόμους του Ινστιτούτου Πούσκιν με τους εκατοντάδες σπουδαστές από τις χώρες όλου του κόσμου, που «ζωντανεύουν» εικόνες από τη Σοβιετική Ενωση και δημιουργούν την αίσθηση του μεγάλου, του συγκλονιστικού που ερχόταν από το μέλλον. Κείμενα που δημιουργούν «δέος» για την κοινωνία όπου έλειπαν το κυνήγι του κέρδους και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και ενισχύουν τη βαθιά και αταλάντευτη πεποίθηση ότι ο σοσιαλισμός είναι η απάντηση για τον 21ο αιώνα.

Αναρωτιέται ο συγγραφέας στον πρόλογό του:

«Τι μπορεί, λοιπόν, τώρα να προσφέρουν κείμενα που, έτσι όπως παρουσιάζονται εδώ συγκεντρωμένα, κάποια από αυτά μπορεί ίσως να "προκαλούν" τον σημερινό αναγνώστη με την εξιδανίκευση και την ωραιοποίηση που χαρακτηρίζει ορισμένα σημεία τους;».

Ο Φώντας Λάδης θεωρεί ότι οι αναμνήσεις, οι βαθύτερες επιθυμίες, η έφεση στο όνειρο και στους μεγάλους, ιδανικούς στόχους δεν εμποδίζουν τον άνθρωπο να σταθεί στην πραγματική εικόνα, με το σύνολο των θετικών και αρνητικών στοιχείων της, και δεν τον οδηγούν σε μια προβολή του επιθυμητού πάνω στο υπαρκτό, αν και βέβαια αυτό συμβαίνει πολλές φορές.

Αρκεί αυτός να μπορεί να ελέγχει «αυτήν τη διπλή φύση των πραγμάτων, να εντοπίζει με ειλικρίνεια τις αδυναμίες και να τις διορθώνει, για να πλησιάζει κάθε φορά και περισσότερο, μέσω αυτής της διαδικασίας, στον απόλυτο, εξιδανικευμένο στόχο».

Ετσι, λοιπόν, στο παραπάνω ερώτημα «μπορεί κανείς να απαντήσει ότι και από αυτήν ακόμα την άποψη μπορούν να προσφέρουν, να είναι χρήσιμα. Ωστε κάθε άνθρωπος που είναι στρατευμένος στο όραμα της κοινωνικής αλλαγής να εντοπίζει ακριβέστερα - για τους άλλους και για τον εαυτό του - την αλήθεια, όπου και αν την εξετάζει, και να την παρουσιάζει έτσι ακριβώς όπως είναι. Ετσι, θα είναι τελικά ασφαλώς πολύ πιο πειστικός τόσο στις πολιτικές του αντιπαραθέσεις όσο - ακόμα περισσότερο - και στον καλόπιστο διάλογο με τους πολιτικούς του συμμάχους και τους απλούς εργαζόμενους».

Και αυτό γιατί ο συγγραφέας ξέρει κάτι με σιγουριά: «Οτι εκεί, στο μέλλον, μαζί με τα πρωτοφανέρωτα, στη μορφή, χαρακτηριστικά της νέας, επαναστατικής κοινωνίας, θα βρίσκεται - και θα μας χαμογελάει καλοπροαίρετα - ολόκληρη η Σοβιετική Ενωση. Με την ορμή, τα επιτεύγματα και το παράδειγμά της. Αυτής, της ρωσικής επανάστασης, θα είναι παιδί η κοινωνία που θα έρθει. Ραντεβού, επομένως, στο μέλλον. Εκεί που μας περιμένει η Σοβιετική Ενωση».

Ενώνουμε και τη δική μας φωνή με τη φωνή του Φώντα Λάδη: Ντα ζβιντάνιγια, λοιπόν, στο επανιδείν.

«Αισθανόμαστε υπερήφανοι, γιατί βάλαμε ένα κλασικό έργο στη βιβλιοθήκη του λαού», είπε ο Βασίλης Καλαμαράς, επιμελητής του βιβλίου και δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη», για την έκδοση του σπουδαίου έργου του Ουγκό. Για τον σπουδαίο κομμουνιστή και ΕΑΜίτη μεταφραστή Γ. Κοτζιούλα τόνισε ότι δεν δίνει απλά και μόνο μια αποτελεσματική μετάφραση, αλλά «ξαναγράφει» το έργο από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα του.

Στη συνέχεια, ο Μανώλης Πιμπλής, δημοσιογράφος και μεταφραστής, χαρακτήρισε το έργο του Ουγκό «ένα βασικό μυθιστόρημα του 19ου αιώνα, από αυτά που όρισαν το τι είναι μυθιστόρημα μέχρι σήμερα». Οπως είπε, αγαπήθηκε από τον λαό γιατί αναγνώρισε ότι δεν φταίει ο φτωχός για την κατάστασή του. Συγκίνησε και συγκινεί με τον βαθύ του ανθρωπισμό. Αναφερόμενος στον Γ. Κοτζιούλα, προσδιόρισε τη συνάντησή του με το κείμενο του Β. Ουγκό ως «ευτυχή», γιατί μπορεί «να αποτυπώσει εξαιρετικά το πνεύμα του Γάλλου συγγραφέα, παίρνοντας κάποιες ελευθερίες, αλλά και χωρίς να το αλλοιώνει».

Κλείνοντας, εκτίμησε ότι «Οι Αθλιοι» μπορούν να οδηγήσουν σε περαιτέρω αναζήτηση για την κατανόηση της περιόδου, αξιοποιώντας παράλληλα και άλλες εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής» με ιστορικό και φιλοσοφικό περιεχόμενο, όπως:

-- Σάντορ Φέκετε: Η Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση

-- Μαρά, Σεν Ζιστ - Ροβεσπιέρος - Κείμενα

-- Καρλ Μαρξ - Φρίντριχ Ενγκελς: Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος

-- Καρλ Μαρξ: Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία από το 1848 ως το 1850

-- Καρλ Μαρξ: Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη

-- Καρλ Μαρξ: Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία

Δεκάδες στελέχη, μέλη και φίλοι του ΚΚΕ συμμετείχαν στην εθελοντική αιμοδοσία, γιατί όπως ανέφερε και το σύνθημα στο κάλεσμα της ΚΟ Αττικής, «Δίνουμε αίμα γιατί και η αιμοδοσία είναι μια μορφή αλληλεγγύης».