Η εκδήλωση ξεκίνησε με τα αποκαλυπτήρια της τιμητικής πλακέτας που τοποθετήθηκε, από τον Γραμματέα της ΤΟ Δήμου Θεσσαλονίκης, Θανάση Σγούρο, και τους Παύλο και Σίμο Κερασίδη, ανίψια του αλύγιστου κομμουνιστή. Και ολοκληρώθηκε με μουσικό αφιέρωμα στα τραγούδια του αγώνα.

Ο Θανάσης Σγούρος, στην ομιλία του, ανέφερε πως με αυτή την εκδήλωση η Τομεακή Οργάνωση του ΚΚΕ στον Δήμο Θεσσαλονίκης εκπληρώνει ένα σημαντικό χρέος, «απέναντι στην ηρωική μορφή του Σίμου Κερασίδη, παιδί του Πόντου, γεννημένου το 1918 στην Οινόη του Πόντου, αλλά και παιδί της Τούμπας, αφού εδώ, σε αυτές τις γειτονιές εγκαταστάθηκε η οικογένειά του ύστερα από αρκετή περιπλάνηση. Σε αυτή τη μεγάλη προσφυγούπολη μεγάλωσε, ανδρώθηκε ο Σίμος Κερασίδης. Αθλητής στίβου του ιστορικού συλλόγου του Ηρακλή Θεσσαλονίκης και της ελληνορωμαϊκής πάλης στον ΒΑΟ». Μαζί με αυτόν, τόνισε, σήμερα τιμάμε και τον αδερφό του Χρήστο - Χρυσόστομο (Χρύσο) Κερασίδη, μέλος του ΚΚΕ, από τα πρώτα μέλη της ανταρτοομάδας "Αθανάσιος Διάκος", μαχητή του ΕΛΑΣ, εξόριστου για πολλά χρόνια στη Γαύδο και μέχρι το τέλος της ζωής του στις γραμμές του Κόμματός μας».

Ευχαρίστησε τα αδέρφια Παύλο και Σίμο Κερασίδη, γιούς του Χρύσου, ανίψια του Σίμου, αφού χάρη και στη δική τους βοήθεια και ιδιαίτερα της καταγραφής που έχει γίνει στο βιβλίο του Σίμου Κερασίδη, «Στο ρύγχος του λύκου», πραγματοποιήθηκε η συγκεκριμένη εκδήλωση. Επίσης ευχαρίστησε και τον δημοσιογράφο Σπύρο Κουζινόπουλο, για τα πολύτιμα στοιχεία που έδωσε.

Αναφερόμενος στην ιστορία του Σίμου Κερασίδη, σημείωσε μεταξύ άλλων πως «είναι μια ακόμη απόδειξη ότι το ΚΚΕ οργάνωσε την αντίσταση του ελληνικού λαού, από την πρώτη κιόλας μέρα ναζιστικής κατοχής, όταν ο βασιλιάς, οι αστικοί πολιτικοί, αλλά και οι ντόπιες αρχές, είτε έτρεχαν να κρυφτούν σαν τα ποντίκια είτε έτρεχαν να γίνουν συνεργάτες των ναζί. (...) Γι' αυτό κι εμείς δεν υποχωρούμε από την υπεράσπιση και αποκάλυψη της ιστορικής αλήθειας. Δεν κάνουμε πίσω, από το να ακούγεται δυνατά κάθε χρόνο στους δρόμους της πόλης μας ότι το χώμα που πατάμε λευτερώθηκε με αγώνα, με αίμα, με θυσίες από το ΕΑΜ, την ΕΠΟΝ, τον ΕΛΑΣ, από το ΚΚΕ που ήταν αιμοδότης και καθοδηγητής της εποποιίας της αντίστασης του λαού μας!

Ο Σίμος Κερασίδης δεν ήταν σπορά της τύχης. Ηταν σάρκα από τη σάρκα της εργατικής τάξης της πόλης μας και μάλιστα του πιο δυναμικού κομματιού της εκείνη την εποχή, των προσφύγων, που ερχόμενοι πλέον κατά δεκάδες χιλιάδες τη δεκαετία του '20, δημιούργησαν μια νέα κατάσταση και δυναμική. Βίωσε στο πετσί του τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης για χιλιάδες πρόσφυγες, πρώτα στους συνοικισμούς της Καλαμαριάς, ύστερα της Χαριλάου, την περιφρόνηση από ένα κράτος εχθρικό για τον λαό.

(...) Ο Σίμος κατάλαβε ότι η ταξική του καταγωγή, τα βιώματά του τον οδηγούσαν στην επιστημονική θεωρία του Μαρξισμού - Λενινισμού, στην ένταξη σε μια οργάνωση επαναστατών, στην πάλη για έναν σκοπό ανώτερο από τον ίδιο τον άνθρωπο, για την ανατροπή της εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Δεν γεννήθηκε επαναστάτης, αλλά τα γεγονότα στην πορεία της ζωής του, η κατάκτηση της γνώσης, ότι οι κοινωνίες αλλάζουν και ότι η κοινωνική αλλαγή της εποχής μας θα είναι ο σοσιαλισμός, το μεγάλωμά του μέσα στην ΟΚΝΕ και το ΚΚΕ, τον μετέτρεψαν στην αλύγιστη προσωπικότητα που εξελίχθηκε».

• Ο «Ριζοσπάστης» θα δημοσιεύσει αναλυτικότερο ρεπορτάζ από την εκδήλωση σε επόμενο φύλλο.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με απαγγελία ποιήματος και με ένα θεατρικό δρώμενο, που αναπαρέστησε στιγμές αγωνιστικής ανάτασης του λαού τη μέρα της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης από τον ΕΛΑΣ.

Ακολούθησε ομιλία από τον Γιάννη Δελή, βουλευτή του ΚΚΕ, που αναφέρθηκε στα ιστορικά γεγονότα, ενώ φώτισε τα σύγχρονα διδάγματα του αγώνα, το γεγονός πως «τότε και τώρα μόνο ο λαός σώζει τον λαό, στον δρόμο της ανατροπής, με δυνατό ΚΚΕ».

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με συναυλία - αφιέρωμα στα τραγούδια της Αντίστασης, με τις επιβλητικές φωνές της Μαρίας Φραγκούλη και του Σωτήρη Μπαλλά. Τους συνόδευσαν: Π. Παφρανίδης (μπουζούκι), Γ. Φιλιππουπολίτης (Πιάνο), Γ. Ιωαννίδης (Τύμπανα), Λ. Κυρίδης (Μπάσο), Ν. Ταλέας (ακορντεόν).

Στην ομιλία του ο Γιάννης Δελής αναφέρθηκε στο Μπλόκο της Καλαμαριάς, λέγοντας μεταξύ άλλων: «Κείνη τη μέρα οι Γερμανοί περικυκλώνουν και μπλοκάρουν την Καλαμαριά, την Αρετσού, το Δέρκων, το Κουρί, το Κατιρλί και το Κέντρο, και κανείς δεν μπορεί ούτε να μπει ούτε να διαφύγει.

Στη συνέχεια τα θηρία πλιατσικολογούν, κακοποιούν και στο τέλος δολοφονούν 11 ανθρώπους, προγραμμένους, μα κι όσους βρέθηκαν μπροστά τους.

Ολα αυτά, όμως, δεν τα κάνουν οι ίδιοι οι Γερμανοί κατακτητές!

Τα κάνουν οι Ελληνες συνεργάτες τους, οι ταγματασφαλίτες, ο Δάγκουλας με τη συμμορία του.

Χτυπούν για μια ακόμα φορά στην κόκκινη ανταρτομάνα Καλαμαριά των προσφύγων και των εργατών, γιατί ξέρουν πως το ΕΑΜ και το ΚΚΕ κυριαρχεί και σε αυτήν.

Οπως βλέπετε, η αστική τάξη ποτέ δεν έχασε και δεν χάνει το ταξικό της ένστικτο και τον προσανατολισμό και πάντα έχει πλήρη γνώση του πραγματικού της αντιπάλου, που δεν είναι, βέβαια, οι αστικές τάξεις των άλλων χωρών, μα η ίδια η εργατική τάξη και τα γύρω της λαϊκά στρώματα, και βέβαια η πολιτική τους πρωτοπορία, το ΚΚΕ.

Κι αυτό η ελληνική αστική τάξη δεν το ξεχνά και δεν το ξέχασε ποτέ!

(...) Φοβούνταν και φοβούνται την οργάνωση του λαού και την αντιμάχονται και τότε και σήμερα».

Αναφερόμενος στα συμπεράσματα που προκύπτουν από την ακριβοπληρωμένη πείρα του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας, σημείωσε πως «η εθνικοαπελευθερωτική πάλη των εκμεταλλευομένων πρέπει να διεξάγεται ξέχωρα από τους εκμεταλλευτές τους και να αποσκοπεί στην ανατροπή της αστικής εξουσίας.

(...) Οι μόνες θυσίες που αρμόζουν στον λαό μας, είναι οι θυσίες στον αγώνα για να ξημερώσει η δική του εργατική - λαϊκή εξουσία, η μόνη που θα βάλει τέρμα στην εκμετάλλευση και στην ταξική αδικία εξαλείφοντας οριστικά τις κρίσεις.

Αυτό είναι το πραγματικό σημερινό νόημα - από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων - της επετείου της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης από τους ναζί και όλων των αγώνων του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ».

Νωρίτερα το πρωί, πραγματοποιήθηκε ιστορικός περίπατος στην Καλαμαριά του Μπλόκου (13/8/1944) με αφετηρία τους Μύλους «Αλλατίνη» (οδός Λογοθέτου και Σοφούλη γωνία Κάλλας). Ενας περίπατος που πέρασε από τα σημεία όπου δολοφονήθηκαν οι 11 αγωνιστές (οδός Βλάση Γαβριηλίδη και Τραπεζούντος γωνία, οδός Νικομηδείας 16-18, οδός Μουρουζιδών και Πασαλίδη γωνία, Ιασωνίδου 10) και κατέληξε στην Πλατεία Προσφυγικού Ελληνισμού.

Στον ιστορικό περίπατο συμμετείχαν και οι συγγενείς των οικογενειών τριών εκτελεσμένων, Ουσταμπασίδη, Γεωργιάδη και Καρατζόγλου.

Το Μπλόκο ήταν μια προγραμματισμένη επιχείρηση τρομοκράτησης και εξόντωσης όσων συμμετείχαν σε αντιστασιακές ενέργειες κατά των Γερμανών. Η επιχείρηση στους συνοικισμούς της Καλαμαριάς είχε προετοιμαστεί από καιρό. Και είχε δοθεί εντολή οι εκτελέσεις να γίνουν κατά τη διάρκεια της μέρας, ώστε να επιτευχθεί άμεσα ο στόχος της τρομοκράτησης. Η εκτέλεση της επιχείρησης είχε ανατεθεί στη συμμορία του Δάγκουλα.

Οι 11 δολοφονημένοι που εκτελέστηκαν στα σπίτια τους ή στον δρόμο ήταν: Ανδρέας Γεωργιάδης, Κωνσταντίνος Μοροχλιάδης, Παρασκευή Μοροχλιάδου, Δημήτρης Τιτόπουλος, Σπυρίδων Τιτόπουλος, Μιχαήλ Μιχαλίτσης, Κωνσταντίνος Δεληβαλάς, Αναστάσης Καρατζόγλου, Βασίλης Ζαμπέτογλου, Θόδωρος Ουσταμπασίδης, Γιώργος Μαραγκός.